Release Athens: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Gus G. & Ronnie Romero @ Πλατεία Νερού, 29/06/24

Το περασμένο καλοκαίρι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γιόρτασε τα 50 χρόνια πορείας με μια ιστορική συναυλία στο Καλλιμάρμαρο που έτυχε εντυπωσιακής ανταπόκρισης από το κοινό και πρόσφατα αποτυπώθηκε και σε δίσκο, αλλά και με σειρά συμπληρωματικών εμφανίσεων με παρόμοιο χαρατκήρα. Ένα χρόνο μετά, εφόσον βαστούν ακόμη τα πόδια του και κρατάει η εντυπωσιακή φωνή του, συνεχίζει τις συναυλίες με προσαρμοσμένο εύρος και παρόμοια λογική, έχοντας ως βασικό άξονα το εντυπωσιακό ρεπερτόριο. Η εμφάνιση στα πλαίσια του Release Athens Festival έδινε την ευκαιρία για μία ξεχωριστή εμεπιρία με εντονότερο συναυλιακό χαρακτήρα και περισσότερο νεανικό κοινό.

Η επιλογή του κορυφαίου κιθαρίστα Gus G. σε θέση opening act, μαζί με τον φρέσκο και περιζήτητο τα τελευταία χρόνια ερμηνευτή Ronnie Romero μπορεί σε κάποιους να φάνηκε τολμηρή, σε καμία περίπτωση πάντως δεν ήταν εκτός λογικής, όπως αποδείχθηκε και στην πράξη. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ήταν ανέκαθεν ξεκάθαρα rock με τα βασικά όργανα σε κεντρικό ρόλο, ενώ εκτός από γενιές Ελλήνων ακροατών και ροκάδων, έχει γαλουχήσει κατ' επέκταση και γενιές Ελλήνων μεταλλάδων. Στη λογική μάλλιστα προσέλκυσης ενός ελαφρώς διαφοροποιημένου ακροατηρίου αλλά σε καμία περίπτωση διαφορετικού, η παρουσία των Gus G. και Ronnie Romero κρίθηκε και στην πράξη απολύτως επιτυχημένη.

Έχοντας καταρχάς στο πλευρό του τον μπασίστα των Wardrum, Στράρο Καραγιαννίδη και έναν ικανότατο ντράμερ, ο ηγέτης των Firewind και επί χρόνια κιθαρίστας του Ozzy Osbourne παρουσίασε καταρχάς τρία ορχηστρικά κομμάτια μέχρι να ισορροπήσει ο ήχος, επιδεικνύοντας τόσο την εκτελεστική του δεινότητα, όσο και την δυνατότητά του να κρατήσει σχεδόν μόνο του μια μπάντα επί σκηνής. Με την έλευση του Ronnie Romero όμως στη σκηνή θα παιζόταν άλλη μπάλα, καθώς σε πρώτη φάση απόδόθηκαν εξαιρετικά τα θρυλικά "Highway Star" (Deep Purple), "Mob Rules" (Black Sabbath) και "Kill The King" (Rainbow). Ειδικά στα δύο πρώτα ο Gus κέντησε στα σόλο, όπως έπραξε και λίγο πιο μετά με παροιμιώδες tapping στο τρομερό "Cold Sweat" των Thin Lizzy.

To "I Am the Fire" από τον ομότιτλο προσωπικό δίσκο αποδείχθηκε η καταλληλότερη συνθήκη για ένα ηχηρό single along, αλλά και πρώτης τάξεως ευκαιρία για καλώς εννούμενο swowcase, με λίγες νότες από το "Don't Let Me Be Misunderstood" για ζέσταμα και ένα εντυπωσιακό over the head όργιο στη συνέχεια. Το φινάλε γράφτηκε έπειτα από 50 γεμάτα λεπτά με το ανπέρβλητο "War Pigs" των Black Sabbath, όπου περιέργως ο Romero δεν κατάφερε παρά ελάχιστα να μπει στα παπούτσια του Ozzy. Μικρό το κακό που λέει ο λόγος, καθώς το εναρκτήριο και μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του "Paranoid" είναι πάντοτε απολαυστικό για μια σειρά από λόγους. Εν τέλει, Gus G. και Ronnie Romero δεν δυσκολεύτηκαν διόλου να ζεστάνουν για τα καλά το κοινό, με βασικό εργαλείο μια σειρά από μνημειώδη τραγούδια εις τους αιώνες των αιώνων.

Λίγα λεπτά μετά τις εννέα, οι μουσικοί που αποτελούν την μπάντα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου βρέθηκαν στην σκηνή, προετοιμάζοντας το έδαφος για το εντυπωσιακό μπάσιμο με το "Χαιρετίσματα". Στο άτυπο πρώτο μέρος κυριαρχεί το concept της αναδρομής, με εκτενείς αυτοβιογραφικές αναφορές στους προλόγους των κομματιών, πολιτικά τραγούδια και σχόλια, αφιερώσεις στον Άσιμο και τον Λοΐζο, ένα σόλο τυμπάνων στο "Καπαρντίνα" από τον Γιώργο Κατσίκα και βεβαίως μεγάλες στιγμές με εντυπωσιακές αντιδράσεις, όπως τα "Σφεντόνα", "Μικρές Νοθείες", "Πρέβεζα", "Κουρσάρος" και "Οι Ψυχές Και Οι Αγάπες". Ο ήχος είναι εξαιρετικός με το τρομερό μπάσο του αριστερόχεια Βαγγέλη Πατεράκη να κλέβει τις εντυπώσεις, ενώ ο κόσμος που έχει γεμίσει με άνεση όλο το πλάτος μπροστά από τον πύργο ανταμείβεται με βεβαιότητα.

Ο άτυπος επίλογος του πρώτου μέρους βρίσκει το Gus G. στην σκηνή για το "Ελλάς", προετοιμάζοντας τρόπον τινά το έδαφος για το μεσαίο μέρος, όπου ο Βασίλης αποχωρεί για να πάρει τις απαραίτητες ανάσες πριν το μεγάλο φινάλε και η μπάντα του παρουσιάζει μία σειρά επιλεγμένων διασκευών, στοχευμένων για το εν πολλοίς νεανικό κοινό. Καταρχάς η Μαίρη Μπρόζη αφήνει το βιολί για να ροκάρει στα "Dream On" και "Rock And Roll", και στην συνέχεια ο ακουστικός και ηλεκτρικός κιθαρίστας Απόστολος Μόσιος βρίκεσται πίσω από μικρόφωνο για δύο ακόμη διασκευές νεότερων επιτυχιών, ένα mash up με στίχους του "Billie Jean" και μουσική "Smells Like Teen Spirit", για να ολοκηρώσει με το δικό του "Θα Τρελαθώ".

Στην τελική ευθεία, ο Βασίλης επανέρχεται με το κλασικό "Ο Μαύρος Γάτος" από την "Διαίρεση" του 1984, σε δική του μουσική και στίχους του συνεπώνυμου Θανάση Παπακωνσταντίνου και μέχρι το φινάλε στις δυόμισι ώρες, παρουσιάζει μόνο ένα μέρος του τεράστιου ρεπερτορίου του, ξεσηκώνοντας και αγγίζοντας βαθιά το σύνολο του κοινού στην Πλατεία Νερού. Φωτοβολίδες που θα μπορούσαν να γίνουν επικίνδυνες σε συνδυασμό με τον δυνατό άνεμο, πραγματικά μεγάλα sing along και τεράστια τραγούδια, σε εξαιρετικές εκτελέσεις υπό την καθοδήγηση του Αντρέα Αποστόλου συνθέτουν την μεγάλη εικόνα, με την ανατριχιαστική φωνή του Παπακωνσταντίνου να κάνει την διαφορά.

Είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια την ένταση του "Άσε Με Να Κάνω Λάθος" και του "Δεν Υπάρχω" ή το συγκλονιστικό "Πριν Το Τέλος", που εμπνεύστηκε ο Ιταλός Lucio Battisti και απέδωσε υπέροχα στα ελληνικά η Λίνα Νικολακοπούλου. Στην τελική ευθεία, "Ο Στρατιώτης" ξεχωρίζει για το σπουδαίο παίξιμο στην ηλεκτρική από τον Γιάννη Αυγέρη, ενώ το δίδυμο των "Έφηβα Γεράκια" και "Σαπιοκάραβο" ξεσηκώνει θαρρείς ακόμη και τον πιο δύσπιστο, δημιουργώντας τις τελευταίες πολύ δυνατές αναμνήσεις, σε απόλυτη αρμονία με τον μεγάλο σκοπό του Release Athens, που δεν είναι άλλος από το "Making Memories Together".

Με 74 χρόνια στην πλάτη του και πάνω από μισό αιώνα πορείας στο ελληνικό τραγούδι και το ελληνικό rock, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου εξακολουθεί να είναι ο έφηβος με τον οποίο ταυτίστηκαν και συνεχίζουν να ταυτίζονται ολοκληρες γενιές, έχοντας προσφέρει τεράτιο έργο. Τα σέβη μας.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής