Great White

Οι Great White για τους έχοντες άποψη περί αμερικανικού hard rock είναι μια από τις καλύτερες και αντιπροσωπευτικότερες μπάντες του είδους. Η δεκαετία του '80 αποτέλεσε για αυτούς τη δεκαετία κατά την οποία, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο τους, χάρισαν στους οπαδούς κομμάτια-διαμάντια, κάνοντας τους σχετικά γρήγορα γνωστούς και αγαπητούς. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν μια φθίνουσα σχετικά πορεία. Οι κυκλοφορίες τους δεν αποτελούν κάτι ιδιαίτερο και σίγουρα η φήμη και το όνομα τους τούς κρατάει ακόμα ζωντανούς. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά το πολύ ατυχές γεγονός που είχαν πριν από 4 χρόνια, όπου το μέρος όπου έκαναν συναυλία έπιασε φωτιά με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους γύρω στα 100 άτομα, ένας εκ των οποίων ήταν και ο τότε κιθαρίστας τους.

Φέτος ακολουθώντας τη μόδα (ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε) που υπάρχει με τις σωρηδόν κυκλοφορίες μελωδικών aor / hard rock albums, αποφάσισαν να βγάλουν στην αγορά την καινούργια τους δουλειά. Να ομολογήσω ότι δεν αντιμετώπισα με μεγάλη εκτίμηση την κίνηση αυτή. Κάτι το μέτριο πρόσφατο δισκογραφικό παρελθόν τους, κάτι η μάζα κυκλοφοριών που έχει σαν αποτέλεσμα να χωλαίνει η ποιότητα, με προκατέβαλαν αρνητικά από την αρχή. Ευτυχώς η μπάντα με τη δουλειά της δηλώνει παρούσα. Όλος ο δίσκος εκπλήσσει θετικά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι.

Mid tempo τραγούδια, στο γνώριμο ύφος του group, αποτελούν τον σκελετό του album. Όλος ο δίσκος διακατέχεται από μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό. Ίσως το πώς ονόμασαν το album αλλά και το εξώφυλλο, που απεικονίζει έναν τύπο να κάνει tattoo σε έναν άλλον τον τίτλο του δίσκουν δεν είναι τυχαία. Οι Great White επανήλθαν στο προσκήνιο με τον καλύτερο τρόπο. Είναι πραγματικά «πάλι πίσω στον ρυθμό (Back To The Rhythm)» και ίσως ερμηνεύοντας το εξώφυλλο καλούν τους οπαδούς να το κάνουν tattoo για να το μεταδώσουν στο κοινό.

Όλες οι συνθέσεις, πλην των πιο αργών μπαλαντοειδών, σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις, νοερά ή μη. Το groovy στοιχείο που έχουν συνηθίσει οι οπαδοί στα καλά χρόνια του group είναι πάλι εδώ. Σίγουρα το album δεν έχει το feeling των αρχικών δίσκων τους, σίγουρα όμως στέκει αξιοπρεπέστατα δίπλα σε αυτούς και αν μη τι άλλο είναι ό,τι καλύτερο, βάσει συνθέσεων, έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια κατά την προσωπική μου άποψη. Ο Jack Rusell, τραγουδιστής της μπάντας για ακόμα έναν δίσκο των Great White, ερμηνεύοντας τα κομμάτια με το γνωστό γρέζι της φωνής του αποπνέει έναν άκρατο ερωτισμό που μάλλον θα αρέσει στον κόσμο. Παράλληλα και τα άλλα μέλη δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους έτσι ώστε να επιτευχθεί μια όσο το δυνατόν πιο άρτια προσπάθεια. Πραγματικά από τη νέα κυκλοφορία τους δε μπορείς να ξεχωρίσεις μια άσχημη στιγμή. Ίσως η πολύ καλή κατανομή των κομματιών αλλά και φυσικά η προσεγμένη καθαρή παραγωγή, όπως πρέπει να έχουν όλα τα albums του είδους, έχουν δημιουργήσει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, κάνοντας το album να ακούγεται πολύ ευχάριστα, παρόλο που διαρκεί κάτι λιγότερο από μια ώρα.

Θεωρώ ότι οι Great White έκαναν πραγματικά το καθήκον τους, θυμίζοντας και αποδεικνύοντας σε όλους γιατί έγιναν μεγάλο όνομα. Ίσως την κατάλληλη στιγμή έκαναν τη σωστή κίνηση, κυκλοφορώντας το "Back To The Rhythm". Τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει πολλά ως μπάντα, οπότε η όποια επιτυχία του δίσκου σίγουρα τους αξίζει. Μακάρι τα επόμενα χρόνια να συνεχίσουν να παράγουν καλή μουσική η οποία θα μας κρατάει καλή συντροφιά.