Grails

Ηταν 15 χρόνια πριν. Στην Σφεντόνα. Λίγοι πιστοί τους απολαυσαμε σε κάτι μοναδικό για τότε. Δεν πρεπει να είχαμε μαζευτοί τριψήφιος αριθμός ανθρπωπων. Πόσοι τους ακούμε άραγε ακόμα;

Πάνε πολλά επίσης χρόνια που έχω να γουστάρω με κάτι από αυτούς. Πάνε και χρόνια που μου είχε πει o Alex Hall το άκρως παρεξηγήσιμο «είμαστε οι Pink Floyd για ανθρώπους που δεν τους αρέσουν οι Pink Floyd» αλλά νιώθω ότι ισχύει ακόμα.

Προσωπικά το "Anches En Maat" δεν με έπιασε ή δεν με έπεισε. Μπορεί και να μην πέτυχε τα γούστα μου ή να μην το κατάλαβα. Από την άλλη είχα βρει στιγμάρες στο "Chalice Hymnal" αν και δεν έφτασε ποτέ δισκάρες παλιότερες τους όπως "Redlight" και "Doomsdayer's Holiday" (για μένα).

Αυτός ο δίσκος έρχεται σε μια περίοδο που το όνομα Grails έχει σχεδόν αποσυρθεί από το προσκήνιο - όχι λόγω έλλειψης σεβασμού, αλλά λόγω απόστασης. Απόστασης γεωγραφικής (οι μουσικοί σκορπισμένοι στην Αμερική) αλλά και καλλιτεχνικής. Πλέον δεν κάνουν rock με την παραδοσιακή έννοια ή όποια δική τους εννοια. Ούτε καν με την post-rock έννοια. Στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτα που να χωράει εύκολα σε μια ταμπέλα.

Και αυτός ο δίσκος είναι η καλύτερη απόδειξη. Το Miracle Music είναι περισσότερο μια ατμόσφαιρα, μια βύθιση, μια παραισθησιογόνα λούπα χωρίς κορυφώσεις, χωρίς τονισμένες στιγμές. Πλέον μιλάει περισσότερο σε φίλους των Boards of Canada, Ulver και Bohren & der Club of Gore παρα σε παλιότερους δικούς τους. Ένα album που δεν προσφέρεται για σινγκλάκια ή για ραδιοωφονο ή για bar, αλλά για πλήρη βύθιση κατά προτίμηση με ακουστικά, σκοτάδι, και διάθεση για εσωτερίκευση σκέψεων. .

Το μοτίβο παραμένει με samples, synths και ρυθμούς (ας πούμε) που έρχονται από τα υπόγεια της kraut, πνευστά που θυμίζουν jazz μπάντες σε ύπνωση και αυτές οι κιθάρες που δεν οδηγούν, αλλά απλώς περιφέρονται γύρω από τον ήχο. Αρκετά κινηματογραφικό. Ναι, μινιμαλιστικό. Αλλά αυτό δεν είναι αποτυχία. Είναι πρόθεση. Δεν ψάχνει να σε εντυπωσιάσει, δεν θέλει να σε πάρει από το χέρι και να σου δείξει κάτι. Θέλει να σε αφήσει μόνο σου, σε ένα μέρος λίγο σκοτεινό, λίγο εξωγήινο, να ψάξεις εσύ. Όχι ότι τελικά θα αρέσει σε πολλούς.

Το να τους συγκρίνεις με τον εαυτό τους ;όμως είναι σαν να κρίνεις έναν χαμαιλέοντα επειδή άλλαξε χρώμα. Μαλακίες δηλαδή. Δεν σε προκαλούν πια με riffs, αλλά με σιωπές. Αν σ’ αρέσει. Θα το ακούσεις ξανά. Μπορεί και όχι. Αλλά αν του αφιερώσεις χρόνο, θα σε πάει κάπου. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο που ζητούν.

Bandcamp