Fluisteraars

Ίσως η τελευταία «τρύπα» που αισθάνομαι απαραίτητο να καλύψω με ένα αυτούσιο κείμενο κριτικής για το 2020 να είναι το λουλούδι (bloem) των ψιθυριστών (fluisteraars). Όχι πως δεν δώσαμε ήδη τα hints μας κατά τη διάρκεια της χρονιάς... Πέρα από την αναφορά στην extreme metal ανασκόπηση, του αφιερώσαμε και ένα κειμενάκι στο «δισέλιδο» αφιέρωμα του Footnotes για τους black metal δίσκους της εποχής του social distancing. Πήγαινε κάπως - ή μάλλον ακριβώς - έτσι:

Το λουλούδι που επιλέχθηκε για έμβλημα αυτού του ταξιδιού είναι κατακόκκινο. Αυτό που ξεκινάει με ανέμελη βουκολική εικόνα κάποιου που μαστορεύει σε μακρινή φάρμα, γρήγορα καταπνίγεται στις φλόγες και βρίσκει τη νατουραλιστική έκσταση σε ένα λασπωμένο μονοπάτι με λακούβες, ένα βράδυ με ανέμους να λυσσομανούν και αστραπές να φέρουν τον ίδιο τον Κυβερνήτη των Νεκρών.

"Wind stirs up trunks and makes crowns bare
Pitch black is the dark, the forest is asleep
What awakens here is a long yawn
Moon ruin"

(μεταφρασμένο απόσπασμα των στίχων του "Maanruïne")

Αν μη τι άλλο, οι παπαρούνες του εξωφύλλου κάνουν το "Bloem" να ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά από την black metal εσοδεία. Βέβαια, ο λόγος που ο δίσκος έκανε τόσο μεγάλο γκελ παγκοσμίως δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο επιφανειακός - αν και υπάρχει μια αισθητική σύνδεση, η αλήθεια είναι. Οι Fluisteraars δίνουν πνοή σε ηχητικά τοπία άγριας ομορφιάς, εμπνευσμένης από την εξοχή της χώρας τους. Το κάνουν με τρόπο φοβερό, με τρόπο καθηλωτικό. Επιλέγουν συνειδητά να μην εστιάσουν στη μισανθρωπία, τον τρόμο ή τον ογκώδη θόρυβο. Εντούτοις, καταφέρνουν να παραμείνουν black metal κατά πρώτο και κύριο λόγο, δίχως prog ή post-metal εκπτώσεις και πιστώσεις.

Αν χρειαστεί ποτέ να προτείνετε έναν ειλικρινή δίσκο ακραίου ήχου που θα εντυπωσιάσει εύκολα ένα μη εκπαιδευμένο αυτί, το "Bloem" είναι μία από τις προφανείς επιλογές - μάλιστα, δίχως να το επιδιώκει. Φταίει άραγε το τελείωμα των κομματιών, τα οποία συνήθως αποκτούν μια φοβερή μελωδική δυναμική; Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι: Φταίει το "Maanruïne", το οποίο κλείνει τον δίσκο με μία από τις πιο ανατριχιαστικές atmospheric black metal στιγμές που έχουμε ακούσει εδώ και κάμποσα χρόνια; Πιθανότατα, αλλά ο δίσκος δεν υστερεί πουθενά. Διαρκεί μονάχα 33 λεπτά, αλλά προλαβαίνει να δώσει την αίσθηση ολοκληρωμένου και μεγάλου δημιουργήματος.

Αν ενδιαφέρεστε για μια πεζή αποσύνθεση των υλικών που έφεραν αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα, πρώτα απ’ όλα θα έβαζα το γεγονός πως οι Fluisteraars είχαν μια φοβερή προσήλωση στον αισθητικό τους στόχο τους. Δεύτερον, οι συνθέσεις τους έχουν πραγματική "songwriting" δομή - αν σημαίνει κάτι αυτός ο όρος - και δεν αναλώνονται σε άγουρη παράθεση ιδεών. Όλα συνδέονται μεταξύ τους ομαλά. Όταν μπαίνουν οι ακουστικές κιθάρες ή οταν εισέρχεται το Bennekoms String Quartet, υπάρχει λόγος και τρόπος (άκρως διακριτικός).

Πέρα από το "Maanruïne", ειδική μνεία αξίζει να γίνει στο "Nasleep". Πρόκειται για την πιο χαρακτηριστική σύνθεση της ταυτότητας που θέλει να σχηματίσει ο δίσκος, με ισόποσο συναίσθημα φόβου και ομορφιάς. Το μόνο τραγούδι που ξεφεύγει στην ολότητά του από την black metal αισθητική είναι το "Eeuwige Ram", όπου οι οπαδοί των Solstafir θα βρουν τραγούδι στο πνεύμα των Ισλανδών - που είναι, ωστόσο, καλύτερο απ’ όλες τις συνθέσεις του φετινού τους δίσκου, αν μου επιτρέπετε. Μπαίνω στον πειρασμό να αναλύσω και το "Vlek", αλλά τα τραγούδια είναι όλα κι όλα πέντε και ήθελα να αποφύγω το song by song. Ας μείνουμε, λοιπόν, στη δήλωση πως το "Bloem" είναι ένα από τα άλμπουμ που θα θυμόμαστε για χρόνια, όποτε ανατρέχουμε πίσω στο λήμμα 2020.

Bandcamp