Emma Ruth Rundle

Κάποιοι είμαστε αρκετά μεγάλοι σε ηλικία για να θυμόμαστε τις εποχές, που το να είναι κανείς «σταρ» σήμαινε να είναι ατσαλάκωτος, σαν η προσωπική ζωή ενός δημοσίου προσώπου να έπρεπε να είναι πασπαλισμένη με glitter. Τις τελευταίες δεκαετίες, η αποδόμηση αυτού του προτύπου έχει φέρει πολλούς καλλιτέχνες στο σημείο να επιδιώκουν όλο και μεγαλύτερη ψυχική γύμνια, καταφέρνοντας να χτίσουν μια πολύ πιο προσωπική και ουσιαστική γέφυρα επικοινωνίας με το κοινό τους. Το τραύμα είναι η νέα αστρόσκονη και με αυτό είμαστε όλοι πασπαλισμένοι, επώνυμοι και μη.

Η Emma Ruth Rundle έφτασε εδώ με το να είναι πάντα αληθινή. Στιλιστικά έχει επίσης υπάρξει ιδιαίτερα αεικίνητη, ξεκινώντας με το να είναι μια πειραματική κιθαρίστρια, περνώντας από υπέροχους heavy folk δρόμους και σαστίζοντας μας με το - νωπό ακόμα - alt/sludge θρίαμβο της σύμπραξης της με τους Thou. Στο πέμπτο της προσωπικό άλμπουμ με τον βαρύ τίτλο "Engine Of Hell", η Emma τολμάει το δύσκολο βήμα να μπει στον εκτεθειμένο χώρο των singer/songwriters, έναν χώρο στον οποίο η ταυτότητα ενδεχομένως έχει μεγαλύτερη σημασία κι από το ίδιο το ταλέντο. Ένα βήμα για το οποίο η Emma δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Η ταυτότητα της περισσεύει.

Το "Engine Of Hell" είναι ένα εντελώς ακουστικό κι εντελώς αισθητικά απογυμνωμένο άλμπουμ. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της, ένα άλμπουμ που ήθελε να κάνει από την εποχή του "On Dark Horses" αλλά δεν προέκυψε «λόγω συνεργατών και συγκυριών». Βασικό θεματικό πλαίσιο αυτής της δουλειάς είναι η κατάδυση στο τραύμα και τις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας κι είναι μουσικά χτισμένο στο, ξεχασμένο από την εφηβεία της όργανο: το πιάνο αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των περισσότερων συνθέσεων, με την εξαίρεση των "Blooms Of Oblivion", "The Company", "Razor's Edge" και "Citadel" όπου τη ραγισμένη της φωνή συνοδεύεται από μια οικεία, γρατζουνιστή κιθάρα.

Κάποιος θα μπορούσε να κάνει το συνήγορο του διαβόλου και να πει ότι η καλλιτεχνική γύμνια είναι ένας ακόμα ρόλος. Πιθανόν. Το υλικό του "Engine Of Hell" όμως ξεπηδάει από τα ηχεία με μια ειλικρίνεια και φυσικότητα που είναι αδύνατον να το απορρίψεις ως μη-αληθινό. Η φωνή της Emma - άρα ο χαρακτήρας της - βρίσκει με ευκολία τον τρόπο να τρυπώσει μέσα στον ακροατή, όντας απίθανο να μην νιώσεις την ψυχική ένταση των - ήπιων, κατά τ' άλλα - ερμηνειών της. Οι πόνοι κι οι νοσταλγίες καμουφλάρονται πίσω από τους ψιθύρους και τους ιδιαίτερους, συχνά κρυπτικούς της στίχους. Πίσω από το νατουραλισμό της όλης εμπειρίας, μια ύπουλη ποιητικότητα την εμποτίζει και την ώρα που αισθάνεσαι ότι ο δίσκος αυτός είναι μια προσωπική διαδικασία που αφορά μόνο την Emma Ruth Rundle και εσένα, αυτός δραπετεύει σαν ασπρόμαυρη σκιά από την Persona ή το Wings Of Desire.

Το συνθετικό της στυλ επενδύει περισσότερο στην αφήγηση της φωνής της, παρά στην ίδια τη μουσική. Τα ρεφρέν είναι ανύπαρκτα ή δυσδιάκριτα και οι όποιες κορυφώσεις των τραγουδιών είναι σχεδόν ανεπαίσθητες. Όπως συχνά συμβαίνει στα singer/songwriter άλμπουμ, η απόλαυση του "Engine Of Hell" έγκειται περισσότερο στον διάλογο του πομπού με τον δέκτη και τα τραγούδια κερδίζουν πολλά με τις πολλές ακροάσεις, καθώς οι μελωδίες, οι ερμηνείες και οι αποχρώσεις τους γίνονται πιο οικείες. Μπορώ να βρω τουλάχιστον τρεις σπουδαίες στιγμές εδώ: το ήδη γνωστό μας "Return" και το "Citadel" είναι τραγούδια ανατριχιαστικά, ο λυρισμός και η κυκλοθυμία του "Body" είναι όμως και το πιο φωτεινό πετράδι στο στέμμα. Κι αυτή η «λάθος» νότα στο πιάνο θα ήταν στιγμή ιδιοφυίας, αν δεν είχα την υποψία ότι συμβαίνει επίτηδες.

Η Emma Ruth Rundle μας καλεί να τη δούμε από κοντά, να τη δούμε ως αυτή που στα αλήθεια είναι, χωρίς εξιδανικεύσεις, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της. Το "Engine Of Hell" δεν είναι το συντριπτικό άλμπουμ που ίσως να περιμέναμε, είναι όμως μια εξαιρετικά όμορφη συλλογή τραγουδιών και εξομολογήσεων που δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Θα την ακολουθήσουμε ευχαρίστως, όχι γιατί η επιτυχία της με το "Engine Of Hell" λογικά θα μεγαλώσει κι άλλο, αλλά διότι είναι ένα τολμηρό, χαμηλόφωνο δημιούργημα που κάνει τη σχέση μας μαζί της πιο βαθιά και διότι, τέλος πάντων, όλοι έχουμε και λίγη κόλαση μέσα μας για να μην αγαπήσουμε και τη σαγηνευτική κόλαση του άλλου.

Bandcamp