Emma Ruth Rundle, @ Κύτταρο, 13/05/24

Κάπου είχα διαβάσει ένα πολύ πετυχημένο σχόλιο. Αν προσέξεις λέει, τις εκφράσεις της Emma Ruth Rundle όταν παίζει ζωντανά μουσική, καταλαβαίνεις πως είναι πραγματικά ένας καλλιτέχνης που συνθέτει και ερμηνεύει επειδή απλά, δεν γίνεται αλλιώς. Επειδή η ζωή και κατ’ επέκταση, η ευμάρειά του πραγματικά εξαρτάται από αυτό. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα για τη σκηνική αλήθεια της Emma Ruth Rundle κι εμείς είχαμε την ευκαιρία να το ζήσουμε αυτό για άλλη μια φορά, μετά από ομολογουμένως πολλά χρόνια.

Σε μια ταιριαστή συγκυρία όπου παρόλο που το ημερολόγιο δείχνει να καλοκαιριάζει, οι καιρικές συνθήκες έχουν άλλη άποψη, η μουντάδα και η βροχή, ταιριαστές σαν γάντι στη Δευτέρα που έρχεται ακριβώς μετά το διβδόμαδο των Πασχαλινών διακοπών ή ημερών, ντύνουν με αισθητή μελαγχολία την ατμόσφαιρα. Γνωρίζοντας τι κουβαλά συναισθηματικά στην πλάτη της μια solo συναυλία της Emma Ruth Rundle, οπλιστήκαμε με συνειδητότητα και απώλεια ντροπής για τα πιθανά μας δάκρυα που θα έβλεπαν οι διπλανοί μας και προσεγγίσαμε το συναυλιακό χώρο.

Ο κόσμος, μετά από παράκληση της διοργάνωσης για έγκαιρη προσέλευση, πράγματι σεβάστηκε αυτό το αίτημα – δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά αυτή που το κοινό σεβάστηκε στη συγκεκριμένη συναυλία. Ήταν συγκινητικό το από πόσο νωρίς ο χώρος του Κυττάρου γέμισε από πρόσωπα συγκρατημένα χαμογελαστά, κι αυτό επειδή η χαρά της προσμονής είναι μεγάλη, αλλά λίγο πολύ, γνωρίζεις και τι σου έρχεται. Ένα ακόμη μεγάλο στοίχημα ήταν και η απουσία opening act από την όλη συνθήκη, πράγμα που έχει πάντα τα θετικά και τα αρνητικά του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται ότι λειτούργησε ευεργετικά μιας που μάλλον, οποιαδήποτε άλλο μουσικό ταξίδι πριν από τη βουτιά στα άδυτα της ψυχής της Emma Ruth Rundle θα αποπροσανατόλιζε από την ολική μας προσήλωση στην αχανή της άβυσσο. Οι μικρές εγκάρδιες συζητήσεις με πολλά αγαπημένα πρόσωπα που βρέθηκαν στο χώρο, ήταν αρκετές για να καλλιεργήσουν τη συλλογική μας συνύπαρξη με αυτό το αιθέριο πλάσμα.

Απλά, λιτά και με βρετανική ακρίβεια, η Emma Ruth Rundle ακριβώς την ανακοινωθείσα ώρα επιστρέφει κυριολεκτικά στη σκηνή. “Return” συνοδεία πιάνου, και οι μηχανές του “Engine Of Hell” παίρνουν μπροστά για το μαγικό μας ταξίδι με την Emma οδηγό. Με μεγάλη έκπληξη μας, σχεδόν απόλυτη σιωπή. Απ’ ότι φαίνεται, το ελληνικό κοινό είναι ικανό να κρατήσει σιωπή ιχθύος όταν αυτό είναι απαραίτητο για την ομαλή εξέλιξη μιας συναυλίας. Οι μοναδικοί ψίθυροι που ακούγονται είναι χαμηλόφωνα τραγουδίσματα και κάποιοι λυγμοί, που και που. Ο παραμικρός ήχος από παγάκια σε ποτήρια, κλικ σε κάμερες, κόσμο που καταπίνει, ακούγεται πνιγερά, ίσα ίσα ανάμεσα σε κάθε συγκλονιστικό άρπισμα, πλήκτρο ή φθόγγο της Emma.

Η ίδια, σύντομα αλλάζει από πιάνο σε κιθάρα, και το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μισού της εμφάνισής της, απαρτίζεται από κομμάτια του “Engine Of Hell”. Αποκορύφωμα αυτής της αλληλουχίας, αποτελεί σίγουρα το “Citadel”, το οποίο και μας προλογίζει η Emma με τον πλέον όμορφο τρόπο, για το πως ήρθε από μικρή σε επαφή με το έργο “Les Miserables” και πως εμπνεύστηκε από τις σκέψεις που έκανε ως μικρό κορίτσι για έναν χαρακτήρα του, εκείνο το νοητικό καταφύγιο σε ένα κάστρο στον ουρανό, όπου μπορεί να καταφύγει για να ξεφύγει από την πραγματικότητα. Γνωρίζοντας το πόσο μεγάλη οπαδός της τέχνης του anime είναι η Emma, σίγουρα αυτό έχει και τις προεκτάσεις του στον κόσμο του Hayao Miyiazaki.

Δεν ήταν όμως η μοναδική ιστορία που μας είπε η Emma κατά τη διάρκεια της βραδιάς, αφού η επαφή της μαζί μας υπήρξε ζεστή, σχεδόν φιλική, σαν να ήμασταν παρέα που είχε να τα πει χρόνια. Ντροπαλό, ειλικρινές και πανέξυπνο χιούμορ μας έφερε στις στιγμές στη Θεσσαλονίκη που δεν υπήρξε νηφάλια και τραυματίστηκε, στο πως κάποιες από τις συνθέσεις της ήρθαν στη ζωή, πως εκτιμάει την ησυχία και τον κόσμο που σιγοτραγουδάει, εμφανώς χαρούμενη με αυτό που συλλογικά βιώνουμε και είναι υπαίτια. Το ταξίδι του “Engine Of Hell” έμοιαζε να κράτησε ένα λεπτό, αλλά η συναισθηματική κορύφωση έρχεται για να μείνει τη στιγμή που η Emma σηκώνεται και αρχίζει η εμβάθυνση στο δισκογραφικό της παρελθόν.

Θα κρατήσω ως σημεία αναφοράς τα “Arms I Know So Well” και “Shadows Of My Name” από το “Some Heavy Ocean” για να σταθώ λίγο και στην ποιοτική χροιά αυτής της μαγικής βραδιάς. Μένω σε αυτά ως δύο από τα πολύ αγαπημένα, που τραγουδήθηκαν, δημιούργησαν σταγόνες σε μάγουλα, συντάραξαν καρδούλες χωρίς πολύ κόπο. Ας ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι, η Emma είναι ένα πλάσμα που ξέφυγε από μια άλλη διάσταση, με ικανότητες που σου σηκώνουν την τρίχα. Ο τρόπος που η φωνή της χοροπηδάει σαν μικρό παιδάκι από την πιο καθαρή νότα στο πιο σπαρακτικό σπάσιμο είναι αξιοθαύμαστος, σχεδόν σαν άγριο ζώο με μαγικά όμως χαρακτηριστικά και δυνατότητα ομιλίας. Η δυνατότητα της να φωνάζει τους ψιθύρους, είναι για μένα κάτι που θα πρέπει να σπουδάζεται από τους απανταχού επίδοξους νέους τραγουδιστές.

Προσωπικό highlight, για όλους τους σωστούς και λάθος λόγους, το “Protection” από το “Marked For Death”, με την Emma να μας εισάγει σε αυτό σχολιάζοντας ότι μερικές φορές σκέφτεται πόσο όμορφα ακούγονται μερικά κομμάτια όπως αυτό συνοδεία ολοκληρωμένης μπάντας, μας προσγείωσε όμως λέγοντας πως αυτό δεν θα συμβεί. Θα διαφωνήσω λίγο σε αυτό το σημείο. Είναι μια μυσταγωγική ακολουθία μια γυναίκα μόνη με απόλυτη δύναμη, να απαγγέλει μια τοξική κακοποιητική σχέση και την εξάρτιση που μία τέτοια σου επιφέρει, με τον τρόπο ειδικά που την έχει περιγράψει στα πλαίσια του “Protection”. Όσες βρεθήκαμε, ειδικά πρόσφατα σε κάτι τέτοιο θα ξέρουμε για πάντα. Αυτή η ερμηνεία θα είναι το μικρό μας μυστικό εσωτερικής θεραπείας. Το ομώνυμο “Marked For Death”, κλείνει, για λίγο, αυτόν τον κύκλο του συγκεκριμένου δίσκου και η ζωντανή εκτέλεση του “Darkhorse” μας παγώνει, ολοκληρώνοντας τα όσα έχουμε δει προσφάτως να ερμηνεύει η Emma σε άλλες τις συναυλίες.

Έχουμε όμως τη χαρά και τη χάρη για λίγο ακόμη. Οι Nocturnes ξαναζωντανεύουν στη σκηνή αφού η Emma επιλέγει να ερμηνεύσει τη δική της εκδοχή του “The Color”, λες και δεν είναι όλες οι εκδοχές δικές της, παγώνοντάς μας για άλλη μια φορά. Για το τέλος, ο κύκλος του “Marked For Death” ξανανοίγει για να κλείσει οριστικά με την ευχάριστη έκπληξη του “Real Big Sky”. Είναι δυνατόν άραγε, μιάμιση ώρα να περνάει σε ένα λεπτό; Φυσικά και είναι. Όπως αντίστοιχα, είναι δυνατό όταν κομμάτια γράφονται από την ψυχή, να μη χρειάζονται παρά μια φωνή κι ένα όργανο για να γεμίσουν μεγάλα δωμάτια. Να ραγίσουν τοίχους, να κλείσουν στόματα, να δημιουργήσουν ανεξίτηλες εμπειρίες.

Η πηγαία ευγένεια της Emma Ruth Rundle που συνεχώς ευχαριστούσε εμάς, τους συνεργάτες της που τη βοηθούσαν στη σκηνή, τους εργαζόμενους, όλα, μας έκαναν να την νιώσουμε δικό μας άνθρωπο. Έναν άνθρωπο αληθινό, από αυτούς που έχουν κάνει ειρήνη με τις εξαρτίσεις τους, που έχουν συγχωρέσει το σώμα που τους προδίδει και μιλούν ακομπλεξάριστα κατά το δυνατόν γι’ αυτό. Έναν από αυτούς που θέλουμε συχνά κοντά μας και είμαστε περήφανοι που ζούμε την ίδια εποχή μαζί του. Μα πάνω από όλα, το ταλέντο αυτής της γυναίκας να μας δημιουργήσει έναν προσωπικό χώρο όπου εκατοντάδες άνθρωποι ανάμεσα σε τόσους άλλους, μέσα στη δική τους φούσκα προστατευμένη από τη μουσική, κοντραρίστηκαν ο καθένας ξεχωριστά με τα δικά του προβλήματα και βρήκαν λύτρωση στη φωνή της Emma. Μέχρι την επόμενη φορά, “I won't speak at all, just to sing again”.

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας