Eldritch

Τι μπορεί να περιμένει κάποιος από το εντέκατο άλμπουμ μιας μπάντας με πάνω από 26 χρόνια στην πλάτη της, ειδικά όταν εδώ και αρκετό καιρό οι κυκλοφορίες της ακολουθούν μια μικρή αλλά σίγουρα φθίνουσα πορεία καθώς διαδέχεται η μία την άλλη; Σίγουρα όχι πολλά παραπάνω από το να κυκλοφορήσει κάτι αξιοπρεπές και τουλάχιστον άξιο μερικών ποιοτικών ακροάσεων, προτού επιστρέψει ως ακροατής σε κάποιο από τα πραγματικά σπουδαία άλμπουμ της, περιμένοντας κάποια ζωντανή της εμφάνιση ή έστω την επόμενη της δουλειά με παρόμοιες ή ακόμη μικρότερες προσδοκίες.

Καλώς ή κακώς, αυτή η πραγματικότητα μπορεί εύκολα να προσαρμοσθεί στην περίπτωση των Ιταλών Eldritch, οι οποίοι μας χάρισαν δύο αδιαπραγμάτευτες κορυφές του prog/power χώρου (τα υπέροχα "Headquake" και "El Nino"), προτού, σταδιακά, στεγανοποιήσουν τον ήχο τους σε κάτι που και πάλι ακουγόταν ενδιαφέρον, αλλά δίχως σε καμία περίπτωση να προσεγγίζει τα παρελθοντικά μεγαλεία τους.

Ουσιαστικά, αυτό ήταν και το σημαντικότερο πρόβλημα του σχήματος στα χρόνια που ακολούθησαν του "El Nino", αφού ακόμη και το "Reverse" (το οποίο την εποχή που κυκλοφόρησε αποτέλεσε μια τεράστια απογοήτευση συγκριτικά με τους προκατόχους του) υπήρξε ένας δίσκος ουσιωδώς δημιουργικός, εξερευνώντας τα πιο σύγχρονης αισθητικής ηχητικά μονοπάτια των αρχών των '00s. Από εκεί κι έπειτα, αρχής γενομένης με το "Portrait Of The Abyss Within", οι Ιταλοί αρκέστηκαν στο να αναπαράγουν σχετικά επιτυχώς κάποιες βασικές prog/power μανιέρες, γεγονός που εν τέλει τους γύρισε μπούμερανγκ.

Με το τελευταίο συνολικά ενδιαφέρον άλμπουμ τους να είναι το "Blackenday" (με το "Tasting The Tears" να προσπαθεί αρκετά, αλλά να ξεχνιέται σχετικά εύκολα), πάνω από μια δεκαετία πίσω, αυτή η επανάληψη σε συνθετικά μοτίβα έφερε τον αναμενόμενο κορεσμό όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και στους ακροατές τους. Έτσι, επιστρέφοντας φέτος με το "Cracksleep" έπειτα από τρία χρόνια σιωπής, θαρρώ πως ούτε ο πιο αισιόδοξος prog/power ρέκτης δεν πίστευε σε κάτι διαφορετικό, αναμένοντας ξανά «μια από τα ίδια».

Το θέμα, βέβαια, είναι το εξής. Αν και το "Cracksleep" δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα της πεπατημένης των τελευταίων έξι δίσκων της μπάντας, μπορούμε να μιλήσουμε για μια ευχάριστη και απροσδόκητη έκπληξη, καθώς συνθετικά μπορεί να συμπεριληφθεί στο πρώτο ποιοτικό μισό της δισκογραφίας της με άνεση. Θέλετε γιατί οι συνθέσεις του είναι περισσότερο «τραγούδια» από άλλες φορές, με πιο κολλητικές φωνητικές γραμμές και λοιπά επί μέρους χαρακτηριστικά, θέλετε γιατί οι προσδοκίες πλέον είχαν φθάσει σε ιστορικά χαμηλό σημείο, με τις δουλειές της να απασχολούν ελάχιστους, το "Cracksleep" είναι ο δίσκος που οι Eldritch χρωστούσαν για χρόνια πρώτα στους εαυτούς τους και ύστερα στους ακροατές που απευθύνονται.

Δεν θα αναφερθώ σε μεμονωμένες στιγμές μέσα από το δίσκο, αφού θεωρώ πως αξίζει κάποιος να τον ακούσει από την αρχή μέχρι το τέλος του, αλλά θα περιοριστώ απλά να αναφέρω πως διάφορα τμήματα του «έπαιζαν» στο κεφάλι μου για καμιά βδομάδα από την πρώτη ακρόαση και δίχως να έχω προλάβει να τον ακούσω ξανά σε αυτό το διάστημα. Πραγματικά, αν κάποιος έμαθε και αγάπησε τους Eldritch τα τελευταία δέκα χρόνια, εδώ πιθανόν θα βρει τον καλύτερο τους δίσκο σε αυτήν την περίοδο, ενώ ακόμη και οι παλιότεροι, που τους θυμούνται κυρίως για τις τρεις πρώτες κυκλοφορίες τους, ίσως βρουν μια δουλειά που θα τους αναθερμάνει το ενδιαφέρον για την μπάντα.