Def Leppard

Πέρασαν κιόλας εφτά χρόνια από την προηγούμενη φορά που είχαμε δισκογραφικά νέα από τους Def Leppard, καθώς το ομότιτλο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε τέτοια εποχή το 2015. Βέβαια, αυτό λίγη σημασία φαίνεται να είχε για τους δημοφιλείς Βρετανούς βετεράνους, καθώς, όπως η πλειονότητα των πάλαι ποτέ κραταιών σχημάτων της συνομοταξίας τους, βασίζουν τη διατήρηση της κληρονομιάς τους πλέον στη ζωντανή απόδοση των κλασικών τους ύμνων. Έτσι, κάθε νέο άλμπουμ φαντάζει σαν κάποιο «αναγκαίο κακό» που πρέπει να υλοποιηθεί, δίνοντας τους μια χειροπιαστή αφορμή για να αναδυθούν ξανά στην επιφάνεια μέσω των live εμφανίσεων τους.

Προς θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι οι Def Leppard δεν έχουν κυκλοφορήσει αξιόλογες δουλειές τον τελευταίο καιρό. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβαίνει κάτι τέτοιο, λόγω και της εμπειρίας τους αλλά και της προσωπικότητας που φέρει κάθε τους δουλειά. Όμως, με το στοιχείο του εύκολα αξιομνημόνευτου να έχει μειωθεί δραματικά με το πέρασμα των χρόνων, δίνοντας τη θέση του στα εύκολα αναμασήματα και τις παραπομπές στο ένδοξο παρελθόν, δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι «επιστρέφει» συχνά σε ακροάσεις κάποιου από τους τελευταίους πολλούς τους δίσκους.

Αυτό το δεδομένο επιχειρεί να ανατρέψει το ενδέκατο πόνημα των Βρετανών, με το "Diamond Star Halos" να πλασάρεται ως η «μεγάλη επιστροφή» των Def Leppard, έχοντας και τη βαρυσήμαντη Universal να ασχολείται εμπράκτως με την το δυνατόν πιο επιτυχή προώθηση του. Εκ του αποτελέσματος, το άλμπουμ φαντάζει απρόσμενα ενδιαφέρον κατά τόπους, πραγματοποιώντας ένα «ρεζουμέ» επιρροών και συνθετικών μοτίβων του συνόλου της καριέρας τους, με αναμενόμενα κορυφαίο ήχο (ως αποτέλεσμα μιας εστιασμένης παραγωγής και μίξης), αλλά και αναμενόμενα βεβιασμένες δημιουργικές πρακτικές.

Έπειτα από 40 και πλέον χρόνια καριέρας, αυτό που (θα έπρεπε να) περιμένει κανείς από τους Def Leppard αυτού του κόσμου είναι να γράψουν και να αποδώσουν τη μουσική που γουστάρουν και μπορούν αυτή τη στιγμή. Αντιθέτως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, η μπάντα πέφτει στην παγίδα που το ίδιο το legacy της έχει ορίσει, προσπαθώντας να μείνει επίκαιρη και ανταγωνιστική σε έναν ήχο που κάποτε γιγάντωσαν, μα πλέον έχει παρέλθει. Αντ’ αυτού, σε ένα δίσκο άνω της ώρας οι καλές στιγμές χάνονται ανάμεσα στις μέτριες προσπάθειες επανάληψης, αφαιρώντας πόντους ακόμη και από το πραγματικά αξιόλογο υλικό που διαθέτει το "Diamond Star Halos" και αφορά κάτι παραπάνω από τα μισά του τραγούδια.

Βέβαια, η flashy κιθαριστική δουλειά των Campbell και Collen σώζει τα προσχήματα σε πολλές περιπτώσεις, ενώ η μπάντα δεν έχει απωλέσει την ικανότητα να γράφει όμορφα τραγούδια, άλλοτε αποτίνοντας φόρο τιμής στις '60s και '70s ρίζες της και άλλοτε γράφοντας δυναμικά rock κομμάτια και μπαλάντες με λόγο ύπαρξης. Για όσες φορές, πάντως, δεν συμβαίνει αυτό κατά τη διάρκεια του "Diamond Star Halos", ας αναλογιστούμε ποιες είναι πραγματικά οι προσδοκίες μας από τους Def Leppard σήμερα και ας απολαύσουμε τις τελευταίες ικμάδες έμπνευσης από τους mega-stars μιας άλλης εποχής, δίχως τη δαμόκλειο σπάθη της άσκοπης κριτικής να επηρεάζει το θυμικό μας.