Darkthrone

Το "Old Star" με την πυξίδα κολλημένη στα '80s, προσφέρει ατόφιο και παραδοσιακό heavy metal μέσα σε ένα black περίβλημα. Σε έξι ισόποσες σχετικά μακροσκελείς δόσεις, συνεχίζει την κατεύθυνση που υιοθέτησαν στο "Arctic Thunder". Οι ταχύτητες -παρά τις thrash αναφορές- έχουν μια πιο καθοδική τάση σε σχέση με τον προκάτοχο του, αποδίδοντας έτσι έμφαση στα riff, αλλά και σε πιο doom γραμμές, οι οποίες άλλοτε έχουν death metal υφή και άλλοτε πιο black metal.

Το uptempo "I Muffle Your Inner Choir" χρωματίζεται από την ξεκάθαρα black/thrash αισθητική του αν και κρύβει στο μαλακό του υπογάστριο ένα ευμέγεθες doom πέρασμα, το οποίο θα αποτελέσει σημείο αναφοράς και για τα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ. Το "The Hardship Of The Scots" κάνεις πλήρως ευδιάκριτο τον συνειδητό '80s προσανατολισμό του άλμπουμ, καθώς ακόμα και ένα από τα riff του είναι ενοχλητικά κοντά στους AC/DC. Η κλιμακωτή δομή του καταλήγει σε ένα απλό, συναυλιακό και απολύτως επικό outro, το οποίο γεφυρώνει τους Iron Maiden με τη νορβηγική black παράδοση.

Η επική σύσταση των τραγουδιών διατηρείται και στο αργόσυρτο "Old Star", αλλά με εξαίρεση το εξαιρετικό σημείο το οποίο λειτουργεί ως ρεφρέν, το τραγούδι διακατέχεται από μια ελαφρά έλλειψη συγκέντρωσης, καθώς συνθετικά δεν εστιάζει πραγματικά πουθενά. Το "Alp Man" στη συνεχεία αναβλύζει όργητα από τα σπλάχνα του, αλλά και από τη μέση και μέχρι το τέλος οδηγείται από ένα -ελαφρώς Candlemass- αμφίθυμο doom τμήμα.

Το "Duke Of Goat" είναι ίσως το πιο black metal και το πιο χαρακτηριστικό Darkthrone τραγούδι, αλλά και το πιο εύπεπτο του δίσκου, με μπόλικα τρέμολο και εναλλαγές στο σχετικά ανεβασμένο καλπάζον tempo του. Έχοντας μια γενική ρυθμική προσέγγιση, το κλείσιμο του τραγουδιού αν και βασίζεται σε πολυχρησιμοποιημένα κλισέ και τεχνάσματα, δεν αποτυγχάνει ούτε λίγο από τον metal σκοπό του.

Τέλος, το "The Key Is Inside The Wall" λοξοκοιτά βιτριολικά λίγο και προς το F.O.A.D, ανάμεσα από τα ατμοσφαιρικά doom περάσματα του για να καταλήξει σε μια εξίσου ασήκωτη doomy παραλλαγή μέχρι την αυλαία.

Δίχως να έχουν να αποδείξουν εδώ και πολύ καιρό το παραμικρό, οι Darkthrone συνεχίζουν να κάνουν αυτό που τους αρέσει και μπράβο τους. Τα τραγούδια όμως βασανίζονται από ασταθείς δομές απρόθυμες να τα αναδείξουν και τα διάσπαρτα riff, τα οποία ενίοτε δίνουν εντύπωση συμπιλήματος. Επίσης τα έξι τραγούδια παρά τη μεγάλη διάρκεια τους, πάσχοντας από σύνδρομο "St.Anger" με τις περιττές επαναλήψεις ορισμένων θεμάτων, τελικά καθιστούν το άκουσμα φτωχό και λίγο.

Οι Darkthrone όμως ανήκουν πλέον σε αυτήν την απυρόβλητη κατηγορία συγκροτημάτων όπου το brand name τους είναι πλέον πιο ηχηρό από τη μουσική τους. Ο συμπαθέστατος μεταλοπατέρας Fenriz έχει αποκτήσει cult status και η αναγωγή των Darkthrone σε τοτέμ τύπου Motorhead δεν τους έχει επιτρέψει να κυκλοφορήσουν κάτι πραγματικά απογοητευτικό. Το "Old Star" παίζει πολύ επικίνδυνα, ίσως και πέραν του δέοντος, κοντά στις επιρροές του, αλλά αυτός είναι ταυτόχρονα και ο λόγος ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα λάθος.