Mannequin Pussy

Τρία χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του EP "Perfect", που έδειχνε το συγκρότημα σε μία νέα εποχή, καθώς ήταν η πρώτη δουλειά που παρουσίαζαν μετά την φυγή του ενός από τα δύο ιδρυτικά μέλη, του κιθαρίστα Athanasios Paul. Ως τριάδα τότε -η αντικαταστάτριά του, Maxine Steen, θα έμπαινε μόλις πέρυσι επισήμως- οι Mannequin Pussy παρουσίαζαν μία αμείωτη ένταση από το τελευταίο, πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ τους "Patience", του 2019, με δεκαπέντε λεπτά indie/punk rock τραγουδιών, που εναλλάσσουν μεταξύ τους οργή και συναίσθημα, μονόλεπτους δυναμίτες με τρίλεπτα «ολοκληρωμένα» κομμάτια σε πιο ήπια ροκ μονοπάτια γεμάτα συναίσθημα (ειδικά το "Darling" παραμένει μία πανέμορφη στιγμή ευθραυστότητας). Έδειχνε, έτσι, το συγκρότημα μία συνεχόμενη εξέλιξη στο ύφος, την οποία αδιάκοπη εντοπίζουμε και στο τέταρτο άλμπουμ τους, "I Got Heaven" - και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την θεματική επιστροφή των γουρουνιών απ’ το "Pigs in Pigs" στο εξώφυλλο.

Το "I Got Heaven" είναι ο μέχρι τώρα μακροσκελέστερος δίσκος τους, και παρ’ όλο που πάλι παραμένει στα τριάντα λεπτά (για να δώσουμε λίγη προοπτική, το ντεμπούτο τους ήταν μόνο δεκαοκτώ), προσφέρει μία ιδιαίτερα ευρεία παλέτα ηχητικών ιδεών, από πιο σκληροπυρηνικό punk (το "OK?OK!OK?OK!" αποτελεί προσωπικό highlight και δύναται να τραβήξει ακόμη και το πιο αδιάφορο βλέμμα) στις χαρακτηριστικές τους ήρεμες στιγμές, οι οποίες ενισχύουν το συναίσθημα χωρίς να θυσιάζουν την αιχμή τους (ενδεικτικά, το "Split Me Open", που η τραγουδίστρια Marisa Dabice δείχνει τις ψηλότερες βαθμίδες της φωνής της, κινούμενη με χαρακτηριστική ευκολία έτσι κι αλλιώς καθ’ όλη τη διάρκεια μεταξύ λυσσασμένου και εξημερωμένου). Δεν εκλείπουν και κομμάτια που αντλούν από alternative/indie rock πηγές, όπως το "Sometimes" και "I Don’t Know You", που παίρνουν το χρόνο τους να χτιστούν, να κερδίσουν την αποφόρτισή τους μέσα από ζεστές εκτονώσεις και γλυκές μελωδίες, με το στέρεο, όμως, ρυθμικό τμήμα να αποτελεί τον πραγματικό άσσο τους.

Η υβριδική συνθετική προσέγγιση και δόμηση των δίσκων δεν είναι κάτι νέο, όμως, και εκεί που οι Mannequin Pussy κερδίζουν το στοίχημα είναι πολύ περισσότερο στην συγγραφή επιτυχημένων hooks και κολλητικών μελωδιών (εν μέρει και χάρη σε μία γόνιμη συνεργασία με τον John Congleton). Ο δίσκος ξεκινά με το πραγματικά εντυπωσιακό ομώνυμο και το "Loud Bark", που αποτελούν με συνοπτικές διαδικασίες ένα από τα καλύτερα ανοίγματα δίσκου της χρονιάς, ένα δίδυμο γεμάτο riot grrl νεύρο, κυρίως χάρη στην Marisa Dabice που κυριαρχεί πάνω από απλές σχετικά μουσικές φόρμες με τη φωνή της, και φτύνει στίχους όπως for what they did to you I will never lay to rest με όλο το δηλητήριο που απαιτεί η σύγχρονη επικαιρότητα (εντός κι εκτός συνόρων). Άλλοτε καταγγελτική, άλλοτε εύθραυστη και ευάλωτη, κι άλλες φορές πάλι πρόθυμη να εκθέσει την ζωώδη και πρόστυχη πλευρά της με έναν τρόπο κυριαρχικό και απενοχοποιημένο, βρίσκεται αναμφίβολα στο επίκεντρο της προσοχής μας, μετατρέποντας ενδιαφέρουσες ιδέες και ορχηστρικά μέρη σε τραγούδια με τα οποία θέλεις να κοπανηθείς και να ουρλιάξεις.

Δέκα χρόνια μετά τo ντεμπούτο τους, οι Mannequin Pussy αγγίζουν τη mainstream επιτυχία, διατηρώντας σ’ όλη αυτήν την πορεία το ιδιαίτερο αποτύπωμά τους. Το "I Got Heaven" έχει όλο το τσαγανό κι όλη την ελαφρότητα που καθιστά έναν δίσκο ειλικρινή, ανθρώπινο, ζωώδη και αυθόρμητο, γεμάτο καλογραμμένα κομμάτια, και πολύ καλή σειρά τραγουδιών, ώστε σε δυάδες να προχωρούν μαεστρικά ανάμεσα στις διάφορες κατευθύνσεις και διαθέσεις. Όχι πολύ διαφορετικά απ’ το τι έκανε το πρόσφατο Gouge Away, το "I Got Heaven" είναι ένας δίσκος για να επανενωθούμε με το προσωπικό γουρούνι μέσα μας, να κυλιστούμε στη λάσπη της επιθυμίας μας, και να φτάσουμε στον Παράδεισο μέσα μας σαν μικρά διαβολάκια που χορεύουν απελευθερωμένα από τις ιεραρχίες.

Bandcamp
Spotify