Cloakroom

Οι Cloakroom ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία συγκροτημάτων που κινούνται διαρκώς σε ένα γκρίζο τοπίο μεταξύ shoegaze, slowcore, noise και λοιπών πειραματισμών χωρίς ποτέ να χάνουν τον προσωπικό τους χαρακτήρα. Το "Last Leg of the Human Table" τους βρίσκει πιο ώριμους και συναισθηματικά φορτισμένους από ποτέ, αποτυπώνοντας έναν ήχο που μοιάζει να αιωρείται μεταξύ της μελαγχολίας και μιας άτυπης υπαρξιακής λύτρωσης.

Από το ντεμπούτο τους "Further Out" που κυκλοφόρησε πριν 10 χρόνια μέχρι το εξαιρετικό "Dissolution Wave" του 2022, το συγκρότημα από την Ιντιάνα έχει κάνει πολλές φορές σαφές ότι δεν φοβάται να εξερευνήσει τα όρια του ήχου του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να πούμε ότι το νέο τους άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι Cloakroom συνεχίζουν να επενδύουν στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας κομμάτια που μοιάζουν με φωτογραφίες από τοπία όπου ο χρόνος απλώνεται και διαστέλλεται.

Ο ήχος τους στο "Last Leg of the Human Table" είναι πιο πυκνός και ογκώδης από ποτέ. Οι κιθάρες χτίζουν layers ήχων, οι μπασογραμμές βαράνε κατευθείαν στο στέρνο προσθέτοντας βάρος στις συνθέσεις, ενώ τα φωνητικά του Doyle Martin μοιάζουν πιο εύθραυστα και, παράλληλα, πιο εκφραστικά από ποτέ. Το σχήμα δεν διστάζει να αφήσει τις συνθέσεις να αναπνεύσουν, να εξελιχθούν αργά, και να βυθίσουν τον ακροατή σε μια σχεδόν υπνωτική εμπειρία. Αυτό όμως που κάνει το "Last Leg of the Human Table" να ξεχωρίζει από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους είναι το αίσθημα αισιοδοξίας που κυκλοφορεί εδώ ή, έστω, το αίσθημα συμφιλίωσης με τη θλίψη. Έτσι, εκεί που το "Dissolution Wave" έμοιαζε με μια υπαρξιακή εξερεύνηση της καταστροφής, το νέο τους άλμπουμ μοιάζει περισσότερο με έναν εσωτερικό διάλογο που καταλήγει στην γλυκιά αποδοχή της φθοράς και του χρόνου που περνάει.

Η παραγωγή, χωρίς να είναι απαραίτητα πιο καθαρή και διαυγής σε σχέση με παλιότερες δουλειές τους, ακούγεται πιο “στα μούτρα σου” κι επιτρέπει στις λεπτομέρειες να αναδειχθούν χωρίς ποτέ όμως να χάνεται η shoegaze ταυτότητα που τους χαρακτηρίζει. Οι συνθέσεις ισορροπούν ανάμεσα στη μινιμαλιστική μελαγχολία και τα εκρηκτικά ξεσπάσματα, θυμίζοντας τις καλύτερες στιγμές συγκροτημάτων όπως οι Hum ή οι Low, αλλά πάντα μέσα από τη μοναδική αισθητική των Cloakroom.

Φυσικά, όπως και στο παρελθόν, η νέα τους δουλειά δεν προσφέρεται για επιφανειακή ακρόαση, αλλά για στιγμές που ο ακροατής θέλει να χαθεί μέσα σε έναν δίσκο, να αισθανθεί κάθε νότα σαν ένα κύμα που τον παρασύρει. Συγχρόνως όμως αποτελεί και μια ακόμα απόδειξη ότι οι Cloakroom, αδιαφορώντας για τάσεις και μόδες, παραμένουν πιστοί στον εαυτό τους, δημιουργώντας μουσική που δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αλλά να εστιάσει στο συναίσθημα.

Και τα καταφέρνει θαυμάσια καθώς, εν τέλει, το "Last Leg of the Human Table" είναι ένα άλμπουμ που συμπυκνώνει όσα αγαπήσαμε στους Cloakroom, ενώ παράλληλα φανερώνει ένα συγκρότημα που μπορεί να εξελίσσεται. Για όσους ακολουθούν το ταξίδι τους μέχρι τώρα, αυτός είναι ένας ακόμη σημαντικός σταθμός. Για τους υπόλοιπους, ίσως η ιδανική αφορμή να τους γνωρίσουν.