Charlie Griffiths

Το σύμπαν των Haken διευρύνεται ολοένα και περισσότερο. Παρά την αμείωτη παραγωγικότητα του συγκροτήματος, και τη συμμετοχή των μελών σε διάφορα άλλα projects, έχουν αρχίσει τα τελευταία χρόνια να κυκλοφορούν και solo άλμπουμ. Την αρχή έκανε ο Richard Henshall, κιθαρίστας και ιθύνων νους των Haken, με το "Cocoon" το 2019, και τον ακολούθησε δύο χρόνια μετά ο τραγουδιστής Ross Jennings με το "A Shadow Of My Future Self". Σειρά τώρα του έτερου κιθαρίστα Charlie Griffiths, να κάνει τα δικά του solo βήματα. Ιδού, λοιπόν, το "Tiktaalika", που εμπνέεται από ένα συμπαθητικό προϊστορικό τετράποδο ψάρι, το Τικτάαλικ, που αν δεν αποφάσιζε μία μέρα να βγει στη στεριά, ίσως τώρα να ήταν όλα τα προβλήματά μας λυμένα.

Ο Charlie Griffiths ήθελε καιρό να γράψει ένα solo δίσκο, και φάνηκε πως οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν επιτέλους, ώστε τεχνική αρτιότητα, στουντιακά μαγικά, και αξιόλογοι συνεργάτες να μπορούν να συντονιστούν. Στο δίσκο βρίσκουμε την αφάν γκατέ της progressive metal, με τα πιο τρανταχτά ονόματα να είναι φυσικά ο Tommy Rogers των Between the Buried and Me, που δίνει τη φωνή του στα "Arctic Cemetery" και "Under Polaris", και ο Jordan Rudess των Dream Theater, που έχει αναλάβει τα πλήκτρα σε όλο το δίσκο. Προσωπική αγαπημένη συμμετοχή είναι ο ανεξήγητα άγνωστος Vladimir Lalić (των Organized Chaos), με ένα λαρύγγι που φέρνει στο μυαλό τις επιβλητικότερες στιγμές του Devin Townsend, αλλά και με ένα στυλ που είναι χαρακτηριστικά δικό του. Τα τραγούδια στα οποία συμμετέχει, το "In Alluvium" και "Dead In The Water" αποτελούν σίγουρα highlights, το πρώτο με την τελειωμένη djent ατμόσφαιρά του, και το δεύτερο με τις Tool επιρροές του.

Όσον αφορά στη μουσική, πρόκειται αναμενόμενα για ένα progressive πανηγυράκι, που ωστόσο ενσωματώνει μία μακρά metal ιστορία. Τα πρώτα ακουστικά ακόρντα που ανοίγουν την αυλαία αρκούν για να πάει το μυαλό μας στο "Battery" των Metallica, και μετά με ύπουλο χτίσιμο να προσγειωθούμε στο 1990 του "Rust In Peace" και τον Marty Friedman. Τα riff δεν σταματούν, καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, με αποκορύφωμα το ομώνυμο οκτάλεπτο έπος, που παντρεύει power metal δισολίες, prog πολυρυθμίες α λα King Crimson (της μετέπειτα περιόδου), και φυσικά solo πάνω σε solo πάνω σε solo. Ευχάριστο διάλειμμα με το πιο ηλεκτρονικό "Digging Deeper" που φέρνει κάτι από Haken εποχής Affintiy, και αποτελεί και την παρθενική φωνητική απόπειρα του Griffiths. Τελευταίο κερασάκι πριν κλείσει το άλμπουμ είναι ο thrash τυφώνας "Crawl Walk Run", με τον Danïel De Jongh των Textures να εναλλάσσεται μεταξύ μελωδικών φωνητικών και γαβγίσματος, χαρίζοντας μερικές από τις πιο αγνές στιγμές πρωτόγονης απόλαυσης που έπρεπε να έχει ένας δίσκος με τέτοια θεματολογία.

Με το ένα πόδι στη σύγχρονη prog, και με το άλλο στη thrash (πάντα in context), το "Tiktaalika" πρόκειται για το ιδανικό άλμπουμ αν θέλετε να απολαύσετε λίγο νερντουλιάρικο κοπάνημα για ένα απολίθωμα της Δεβόνιας περιόδου, αλλά έχετε βαρεθεί την εγκεφαλική προσέγγιση των The Ocean. Ο Charlie Griffiths αναδεικνύει τις πολύπλευρες ικανότητές του και ξεδίνει χωρίς να κουβαλάει το βάρος ενός ονόματος όπως οι Haken, και όπως καταμαρτυρούν και τα βίντεο για τα singles, σπάει πλάκα και περνάει καλά. Κάνει κάτι πρωτότυπο; Ούτε κατά διάνοια, το είδος της μουσικής που παίζει ο Griffiths δεν σπρώχνει τα όρια της μουσικής, γι’ αυτό και έχει αποκρυσταλλωθεί στον καθημερινό μας λόγο ως prog και όχι ως progressive. Όμως είναι τόσο ειλικρινής και καλοζυγισμένη πρόταση, που οποιαδήποτε κριτική για την καινοτομία του μοιάζει άστοχη. Ακόμη και η καλογυαλισμένη παραγωγή και ο συνθετικός ήχος των ντραμς είναι μέσα στο πακέτο. Έτσι, με μία τραβηγμένη από τα πτερύγια μεταφορά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Charlie Griffiths μοιάζει με το Τικτάαλικ, κάνοντας τα πρώτα του δειλά βήματα έξω από τα ασφαλή νερά των Haken, και περιπλανιέται στη γη της κατά μόνας δημιουργίας.

YouTube Music