Tiktaalika: «Οι metal κιθαρίστες στα '80s και '90s ήταν πιο δημιουργικοί και μοναδικοί»

Ήταν σχεδόν αναμενόμενο πως η προγραμματισμένη συνομιλία με τον κιθαρίστα των Haken, Charlie Griffiths, θα κινούταν σε σχεδόν οπαδικά πλαίδια γύρω από το heavy metal μιας άλλης εποχής, με το οποίο αμφότεροι μεγαλώσαμε και για το οποίο έχουμε μια ξεχωριστή θέση στις μουσικές μας προτιμήσεις…

Metallica, Megadeth, Anthrax, Sepultura, Pantera, Kind Diamond και μια σειρά από αντίστοιχα ονόματα που μεσουρανούσαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έχουν ούτως ή άλλως την τιμητική τους στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Charlie, το "Gods Of Pangaea", το οποίο κυκλοφορεί υπό το (old school) logo των Tiktaalika. Ένα logo - που όπως κι όλο το artwork - παραπέμπει στα έργα του Ed Repka…

Το εξαιρετικό "Gods Of Pangaea" παίζει ασταμάτητα και με τον Charlie συζητάμε για τις επιρροές του κάθε κομματιού, την έμπνευση που αντλεί ακόμα από τις μουσικές με τις οποίες μεγάλωσε, την μοναδικότητα του Cliff Burton ως και (φυσικά) το νέο άλμπουμ των Dream Theater, μεταξύ πολλών άλλων. Σε μια κουβέντα που αποδεικνύει πως εκτός από τρομερός μουσικός ο Charlie είναι πραγματικός οπαδός της heavy metal μουσικής κι ίσως ο συνδυασμός των δυο είναι που κάνει το νέο του άλμπουμ τόσο απολαυστικό.

Charlie, είμαι πραγματικά χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να τα πούμε, πρώτα απ' όλα γιατί είμαι μεγάλος οπαδός των Haken, κι έπειτα επειδή μου άρεσε πάρα πολύ το νέο άλμπουμ των Tiktaalika, που ήθελα απεγνωσμένα να μιλήσουμε γι' αυτό.

Χαρά μου να θα μιλήσω γι' αυτό!

Στην πραγματικότητα, δεν είναι η πρώτη φορά που συνομιλούμε. Είχαμε κάνει μια συνέντευξη πριν από περίπου 10 χρόνια, λίγο πριν κυκλοφορήσει το "The Mountain". Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και στο ενδιάμεση έχω μιλήσει με όλα τα άλλα μέλη των Haken, με τον Ross, με τον Rich και με τον Peter τελευταία, αλλά όχι μαζί σου. Και, να 'μαστε και πάλι εδώ να κλείσει ο κύκλος.

Χαίρομαι που τα ξαναλέμε φίλε.

Ήδη δουλεύουμε ήδη πάνω στο επόμενο άλμπουμ των Haken

Πριν βουτήξουμε στο "Gods Of Pangaea", θέλω να σε συγχαρώ για το "Fauna", όχι μόνο επειδή το θεωρώ την καλύτερη δουλειά των Haken, αλλά κι επειδή το θεωρώ ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης prog metal σκηνής. Πώς αισθάνεσαι για αυτό το άλμπουμ, τώρα που έχουν περάσει δύο χρόνια από την κυκλοφορία του και έχετε περιοδεύσει εκτενώς γι' αυτό;

Για να είμαι ειλικρινής, το αισθάνομαι ακόμα αρκετά φρέσκο. Ακόμα περιοδεύουμε για αυτό. Τον επόμενο μήνα έχουμε την τελευταία μας μικρή εξόρμηση στη Νότια Αμερική, παίζοντας στο Bangers Open Air Festival στο Σάο Πάολο, και στη συνέχεια ακόμα μερικές ημερομηνίες. Αυτή θα είναι η τελευταία εποχή του "Fauna". Στο ενδιάμεσο δουλεύουμε ήδη πάνω στο επόμενο άλμπουμ. Πάντα δουλεύουμε πάνω κάτι. Οπότε, μετά από αυτές τις ημερομηνίες θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο νέο άλμπουμ...

Αλλά, σε κάθε περίπτωση, το "Fauna" εξακολουθώ να το νιώθω ως την τρέχουσα δουλειά μας και είμαι πραγματικά περήφανος γι' αυτό. Επίσης, θα κυκλοφορήσει και ένα live, όπου θα παίζουμε ολόκληρο το άλμπουμ, το οποίο γυρίσαμε στο Forum, στο Kentish Town του Λονδίνου. Είναι θρυλικός χώρος, οπότε θα είναι ωραίο να βάλουμε το τέλος του κύκλου του "Fauna"με αυτή τη ζωντανή παρουσίαση.

Μεγάλωσα με τέτοια live DVD και ανυπομονώ να δω το "Fauna" να αποδίδεται στην ολότητά του σε αυτό το live DVD. Ξέρεις, προσπαθούσα να βρω μια ημερομηνία για να ταξιδέψω στο εξωτερικό για να δω αυτό το φανταστικό σετ που παίζατε, αλλά δεν τα κατάφερα... Το φυσιολογικό, βέβαια, θα ήταν να έρθουν οι Haken στην Ελλάδα, όχι να ψάχνω εγώ να πάω έξω... Δεν έχετε έρθει ποτέ εδώ...

Δεν έχουμε έρθει ποτέ εκεί φίλε... Κι είναι έγκλημα!

Ναι, συμφωνώ. Είμαι θύμα σε αυτό να ξέρεις... (γέλια)

Ναι, είσαι. Κι εγώ το ίδιο! (γέλια)

Στην πραγματικότητα δεν έχω έρθει ποτέ στην Ελλάδα, ούτε καν για διακοπές ή κάτι τέτοιο. Οπότε, είναι ένα μέρος που σίγουρα ανυπομονώ να πάω... Με όλη αυτή την ιστορία και τα σχετικά...

Ακόμα κι αν δεν έρθετε με το Haken, σου προτείνω να κλείσεις ένα ταξίδι το καλοκαίρι και να επισκεφθείς τα νησιά. Θέλω να πω, εκτός από αυτό, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να σου αρέσουν... αξιοθέατα και τέτοια. Αλλά, πρέπει να αντέχεις τη ζέστη, γιατί το καλοκαίρι έχουμε πολλή ζέστη εδώ, σε σχέση με την Αγγλία…

Είμαι εντάξει! Μου αρέσει η ζέστη!

Εντάξει τότε! Τώρα, επιτρέψτε μου να κάνω μια σύνδεση μεταξύ του "Fauna" και του "Gods Of Pangaea", λέγοντας έχουμε ζώα από τη μια πλευρά και δεινόσαυρους από την άλλη. Οπότε, πόσο πιστεύεις ότι επηρέασε μουσικά, στιχουργικά και στιλιστικά το όλο concept του "Fauna", το "Gods Of Pangaea"; Και πότε άρχισες να δουλεύεις πάνω στο συγκεκριμένο άλμπουμ;

Το "Gods Of Pangaea" άρχισα να το δουλεύω αφού είχε τελειώσει το "Fauna". Πάντως, ναι, υπάρχει κάτι παρεμφερές... Βασικά, οι δεινόσαυροι ήταν ζώα, σωστά; (γέλια)

Αλλά υποθέτω ότι ο τρόπος που το σκεφτόμουν ήταν ότι το "Pangaea" ασχολείται περισσότερο με τον ίδιο τον πλανήτη. Τις αλληλοσυνδεόμενες ηπείρους... Πώς ήταν όλες μια υπέρ-ήπειρος, και πως τώρα, με τη Γη στη σημερινή της μορφή, βρισκόμαστε απλώς στο τρέχον στάδιο της εξέλιξής της, με την πάροδο του χρόνου. Το σκεφτόμουν κάπως έτσι... περισσότερο από την πλευρά της γεωλογίας του όλου πράγματος…

Μια προφανής ερώτηση είναι γιατί αποφάσισες να μετατρέψεις το Tiktaalika σε project; Ήταν ο τίτλος του πρώτου σου σόλο άλμπουμ και στη μετατράπηκε σε όνομα συγκροτήματος. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα πιο κανονικό project ίσως;

Νομίζω πως ναι. Θέλω να πω, ήταν σαν ιδέες που εξελίσσονται με τον καιρό. Ίσως θα ήταν πιο λογικό να ονομάζαμε το πρώτο άλμπουμ Tiktaalika και να μην υπήρχε το όνομά μου σε αυτό. Αλλά, απλά μου φάνηκε λογικό να υπάρχει το όνομά μου σε αυτό, έτσι ώστε ο κόσμος να ξέρει τι ήταν...

Αλλά αυτή τη φορά, με όλο το artwork και τη συσκευασία, απλά μου άρεσε να το έχω σαν όνομα... Έχω το βινύλιο εδώ, κάτσε να στο δείξω... [editor: Ο Charlie επιδεικνύει το βινύλιο του άλμπουμ]

Ανυπομονώ να το πάρω κι εγώ στα χέρια μου!

Ναι, είναι πολύ ωραίο.

Σκέφτηκα ότι φαίνεται τόσο καλό και τόσο old school το logo, που θα έπρεπε να είναι αυτό το επίκεντρο

Φαίνεται φανταστικό!

Λοιπόν, προσπαθούσαμε να αναπαράξουμε το στυλ μιας παλιάς σχολής, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80 ή στις αρχές της δεκαετίας του '90 με το artwork, το οποίο είναι σχεδιασμένο με το χέρι, χωρίς photoshop ή εικόνες που να προέρχονται από φωτογραφίες. Ο Dan Goldsworthy, ο οποίος έκανε το artwork του "Fauna" και του πρώτου μου άλμπουμ με τους Tiktaalika, έκανε και αυτό. Tου ζήτησα να φτιάξει ένα old school metal λογότυπο. Και αυτό ήταν… το πέτυχε με το καλημέρα. Σκέφτηκα ότι φαίνεται τόσο καλό και τόσο old school που θα έπρεπε να είναι αυτό το επίκεντρο. Το να βάλω το όνομά μου σε αυτό δεν θα φαινόταν καλό...

Είναι όντως ωραίο. Μου αρέσει αυτή η αλλαγή...

Ναι, είναι ωραίο. Κάποια μέρα θα ήθελα να παρουσιάσω αυτό το project ως συγκρότημα και θα ήταν πιο απλό να το είχα αυτό ως όνομα...

Ίσως οι πολλαπλοί τραγουδιστές να αποτελούν περιορισμός, αλλά νομίζω ότι θα μπορέσεις να προσαρμοστείς στο ζωντανό περιβάλλον...

Ναι, ο τρόπος που το σκέφτομαι είναι ότι ο δίσκος είναι ένα πράγμα και μετά το live είναι κάτι διαφορετικό. Το φαντάζομαι σαν ένα τετραμελές συγκρότημα, χωρίς πολλά-πολλά. Καταλαβαίνεις: κιθάρα, μπάσο, ντραμς και ένας τραγουδιστής να ερμηνεύει όλα τα τραγούδια, προσαρμόζοντάς τα στον δικό του τρόπο.

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που ο Cliff Burton πρόσθεσε το μπάσο του στο riff του "Master Of Puppets"

Υπάρχουν κάποιος ομοιότητες με το πρώτο άλμπουμ, καθώς υπάρχουν κάποιοι κοινοί τραγουδιστές, αλλά μια σημαντική αλλαγή είναι ότι έχεις τον Conner μαζί σου αυτή τη φορά στο μπάσο. Γιατί θεώρησες ότι η μουσική χρειαζόταν τις εκπληκτικές ικανότητες και το παίξιμο του Conner σε αυτό το άλμπουμ; Υποθέτω ότι θα μπορούσες να τα καταφέρεις και πάλι μόνος σας...

Ναι, θα μπορούσα να το είχα κάνει μόνος μου. Μάλιστα, όταν ξεκίνησα, σχεδίαζα να το κάνω μόνος μου, να παίξω εγώ το μπάσο, αλλά κοίτα να δεις πως προέκυψε...

Ήμασταν σε περιοδεία με τους Haken και είδα τον Conner να δουλεύει πάνω σε κάτι που προσπαθούσε να κάνει transcription στο laptop του. Και τον ρώτησα το κάνει...Και αυτό που έκανε ήταν το transcription του "Master Of Puppets" στο μπάσο... Ολόκληρου του άλμπουμ... Το έκανε σαν ένα είδος μελέτης για να κατανοήσει τι έπαιζε ο Cliff Burton. Κι αυτό γιατί πρόκειται για έναν πραγματικά πολύ ενδιαφέρων παίκτη...

Η προσέγγιση του Cliff Burton στα κομμάτια των Metallica σε κάνει να νομίζεις ότι ακολουθεί ακριβώς την κιθάρα. Όπως πχ το riff του "Master Of Puppets" που είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό και το οποίοι οι περισσότεροι metal κιθαρίστες το μαθαίνουν σαν ένα από τα πρώτα τους riff…Αλλά, είναι εκπληκτικός ο τρόπος που ο Cliff Burton πρόσθεσε το μπάσο του σε αυτό. Δεν παίζει ακριβώς τις ίδιες νότες όλη την ώρα. Παίζει μια παραλλαγή του riff και κινείται μέσα και έξω από αυτό, με τρόπο που προσθέτει κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό. Προσφέρει έτσι έναν πιο οργανικό ήχο.

Ρώτησα, λοιπόν, τον Conner «Θα μπορούσες να πάρεις αυτή τη νοοτροπία του Cliff Burton και να την εφαρμόσεις στα τραγούδια που γράφω;». Με αυτό τον τρόπο σκέφτηκα ότι θα προσέφερε μια πιο δημιουργική συνεισφορά στο μπάσο, μακριά από την κιθαριστική, δική μου προσέγγιση. Θα το πήγαινε παραπέρα και θα προσέθετε μια οργανική ποιότητα...

Ήθελα να κρατήσω το μπάσο καθαρό. Όπως το ακούς στο "Rust In Peace", στο "Countdown To Extinction"... στο υλικό των Anthrax ή των Pantera...

Έκανε σπουδαία δουλειά!

Έκανε πολύ καλή δουλειά. Επίσης, ένα ακόμα πράγμα είναι ότι ήθελα να κρατήσω το μπάσο καθαρό. Όπως το ακούς στο "Rust In Peace", στο "Countdown To Extinction"... στο υλικό των Anthrax ή των Pantera... Η σύγχρονη τάση είναι το μπάσο να είναι πολύ παραμορφωμένο. Μου αρέσει αυτός ο μοντέρνος ήχος, αλλά ήθελα να έχω μια πιο old school προσέγγιση.

Όντως. Στις μέρες μας, οι κιθάρες είναι τόσο πολύ χαμηλοκουρδισμένες μερικές φορές, που δεν μπορείς να διακρίνεις τι παίζει το μπάσο...

Αυτό είναι αλήθεια. Κοίτα μου αρέσει το πώς οι Meshuggah ξεκίνησαν όλη αυτή την τάση, κάνοντσς την κιθάρα και το μπάσο να μπλέκονται μαζί σε ένα πράγμα, το οποίο ακούγεται απίστευτο. Αλλά, για το συγκεκριμένο υλικό ήθελα να μπορείς να ακούσεις το μπάσο ξεχωριστά.

Οι κιθαρίστες τότε ήταν πολύ πιο δημιουργικοί και μοναδικοί. Κάθε μπάντα είχε τον δικό της ήχο

Κοίτα, είμαι γύρω στα 45 και με γοητεύει επίσης αυτή η προσέγγιση της παλιάς σχολής. Και σκεφτόμουν ότι αυτό το άλμπουμ μου αρέσει τόσο πολύ, επειδή μερικά από τα τραγούδια του μοιάζουν φόρος τιμής σε μια συγκεκριμένη εποχή της heavy metal μουσικής που είναι από τις αγαπημένες μου. Μιλάω για τα τέλη της δεκαετίας του '80, και τις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν κάποιες μπάντες που έπαιζαν thrash metal άρχισαν να επιβραδύνουν λίγο, να προσθέτουν μελωδίες, να γίνονται πιο τεχνικές και λεπτομερείς στο παίξιμό τους. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα από τους Metallica και τους Megadeth μέχρι τους Annihilator και τους Sepultura... Ισχύει η σύνδεση που έχω κάνει;

100%. Αυτή ήταν η εποχή στην οποία μεγάλωσα. Είχα κασέτες (γέλια)… όπως το "Beneath The Remains" κι από όλα αυτά τα συγκροτήματα που ανέφερες ήδη. Αυτή η εποχή ήταν το soundtrack των πρώτων χρόνων που έπαιζα κιθάρα, ήταν η μουσική που με ενθουσίασε για θέλω να μάθω κιθάρα. Οπότε, υποθέτω ότι υπάρχει και κάποια νοσταλγία σχετικά με όλο, με την επανασύνδεση με τις ρίζες σου, με το δρόμο που έχεις διανύσει. Κι όλο αυτό είναι πολύ δυνατό σαν συναίσθημα. Κι, επίσης, νομίζω ότι οι κιθαρίστες τότε ήταν πολύ πιο δημιουργικοί και μοναδικοί. Κάθε μπάντα είχε τον δικό της ήχο. Όπως ο Andreas Kisser πχ, ο οποίος είναι σπουδαίος ακόμα και στα πιο σύγχρονα άλμπουμ των Sepultura…

Κάποια είναι όντως εξαιρετικά...

Είναι τρομερά δημιουργικός και είναι πραγματικά υποτιμημένος όσον αφορά το τι έχεις προσφέρει στον κόσμο της metal κιθάρας. Όλοι αυτοί οι τύποι σαν τον Andreas εξακολουθούν να αποτελούν έμπνευσή για μένα και επιστρέφω σε αυτούς προσπαθώντας να δημιουργήσω κάτι κοντά στο πνεύμα που είχαν εκείνοι.

Τουλάχιστον εσύ φαίνεται να το κάνεις επιτυχημένα, ενώ πολλοί άλλοι ακούγονται απλά σαν αντιγραφείς. Αλλά, πριν περάσουμε στο κιθαριστικό σου παίξιμο στο άλμπουμ, έχω την αίσθηση ότι ο Daniel προσπάθησε να τσαντίσει τον Dave Mustaine...

Ο Daniel de Yongh; Γιατί; (γέλια). Έχω δει μερικά σχόλια... Μάλλον εννοείς ότι ακούγεται σαν αυτόν;

Όλοι μας έχουμε μόνο τεράστιο σεβασμό για τον Dave Mustaine. Είναι ο πρωτοπόρος

Ο MegaDave τσαντιζόταν με πολύ πιο ασήμαντα πράγματα στο παρελθόν, οπότε φαντάζομαι πως αν ακούσει κάποιον που του μοιάζει τόσο πολύ - και που βασικά ακούγεται και καλύτερος από αυτόν σήμερα - θα τον πειράξει λίγο... Φυσικά, αστειεύομαι...

Οκ, καταλαβαίνω! Δεν είναι, όμως, κάτι που μου πέρασε από το μυαλό εκείνη τη στιγμή. Είδα μερικά σχόλια στο βίντεο στο YouTube και εξεπλάγνη «Ο Daniel ακούγεται σαν τον Mustaine;». Δεν του ανέφερα καν τον Dave Mustaine. Δεν τον σκέφτηκα καν. Σκεφτόμουν περισσότερο μια πιο Hetfield προσέγγιση... Οπότε, δεν ξέρω τι να σου πω για αυτό…

Εγώ παρουσιάζω όλους τους τραγουδιστές με τη δική μου εκδοχή. Προσπαθώ να τραγουδήσω, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακούγεται απαίσιο… (γέλια) Καταλαβαίνεις... Προσπαθώ απλά να δώσω το βασικό στίγμα, τι είδους προσέγγιση θέλω να έχει... Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όλοι μας έχουμε μόνο τεράστιο σεβασμό για τον Dave Mustaine. Είναι ο πρωτοπόρος.

Μην με παρεξηγήσεις. Πρώτα απ' όλα, λατρεύω τους Megadeth και παράλληλα βρίσω εξαιρετικά αυτά τα τραγούδια που έγραψες. Δεν υπονοώ καμία αντιγραφή ή κάτι τέτοιο. Αλλά μου βγάζουν αυτό το συναίσθημα που, για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, έχω κάπως χάσει στα τελευταία άλμπουμ των Megadeth. Και τόσο το ομώνυμο κομμάτι, όσο και το "Give Up The Ghost" μου βγάζουν αυτό το συναίσθημα και τα γουστάρω πολύ...

Κοίτα, στο "Tyrannicide" σίγουρα κλείνουμε το μάτι στους Megadeth, κυρίως στην εισαγωγή του. Τα κιθαριστικά riffs του είναι εμπνευσμένα από το «περίπλοκο» riffing του Dave.

Πήρα συνέντευξη από τον Dave το περασμένο καλοκαίρι και είχαμε μια συζήτηση για τη μουσική του προσέγγιση. Και με εξαίρεση το "Rust In Peace" - επειδή βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα 80s και τα 90s - είπε ότι προτιμάει τo 80s υλικό από το 90s. Και αυτό δεν βγάζει κανένα νόημα για μένα. Έχεις το "Countdown To Extinction", τι μπορεί να συγκριθεί μαζί του; Εντάξει, το "Peace Sells" είναι τρομερό, αλλά αν προσθέσεις και το "Youthanasia" και το "Cryptic Writings" κλίνω 100% προς τα 90s. Και νομίζω ότι προσπαθεί να παίξει ξανά με μια πιο ωμή προσέγγιση, όπως στα 80s, κάτι που είναι ακόμα πιο δύσκολο να το αναπαράγεις αν δεν είσαι στα είκοσι σου...

Μην ξεχνάμε, προφανώς, πως ήταν άρρωστος. Ξεπέρασε τον καρκίνο στον λαιμό και μόνο για αυτό είναι εκπληκτικό που συνεχίζει ακόμα. Λατρεύω το "Countdown To Extinction" πάντως. Πολλά από τα πράγματα που υπάρχουν σε αυτό το άλμπουμ είναι καταπληκτικά, έχει πολύ πιασάρικα τραγούδια, όπως το ομώνυμο κομμάτι που είναι καταπληκτικό και το "High Speed Dirt"...

Το σόλο είναι το λιγότερο αγαπημένο μου μέρος σε ένα τραγούδι… Ποτέ δεν πρόκειται για επίδειξη τεχνικής

Νομίζω ότι βγάζεις αυτό το συναίσθημα του Marty Friedman, γιατί με τον Marty μπορεί κατά κάποιο τρόπο να τραγουδήσεις τη μελωδία των σόλο του. Παρόλο που ήταν εξαιρετικά τεχνικός, η μελωδία πάντα ήταν στο προσκήνιο. Και αυτό το ακούω και στα δικά σου σόλο... τα σόλο υπηρετούν τα τραγούδια και έχουν πάντα μελωδικότητα

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως τα σόλο είναι το λιγότερο αγαπημένο μου μέρος σε ένα τραγούδι. Μου αρέσει κυρίως να σκέφτομαι τα riffs και τις φωνητικές γραμμές και τους στίχους και να τα συνδυάζω όλα αυτά μαζί. Έπειτα έρχεται το σόλο, το οποίο το έχω στο νου μου σαν ένα είδος γέφυρας, την οποία μερικές φορές απαιτούν τα τραγούδια. Κάθε φορά σκέφτομαι «τι να κάνω εδώ;». Πάντα προσπαθώ να επινοήσω ένα μουσικό πέρασμα που οδηγεί από το ένα μέρος στο επόμενο και ποτέ δεν πρόκειται για επίδειξη τεχνικής.

Από την άλλη, το άλμπουμ δεν είναι μόνο old school, γιατί αν πάρεις για παράδειγμα το "Forbidden Zone" υπάρχει έντονο το στοιχείο των Gojira σε αυτό. Έχουν γίνει οι Γάλλοι κομμάτι του μουσικού σου λεξιλογίου όσο περνάνε τα χρόνια; Πώς προέκυψε αυτό το τραγούδι;

Ναι, το «Forbidden Zone»… Αυτό είναι σαν το μόνο τραγούδι στο άλμπουμ στο οποίο οι κιθάρες είναι χαμηλοκουρδισμένες. Όλο το άλμπουμ είναι σε Μι, στο κλασικό δηλαδή thrash κούρδισμα. Αλλά για το "Forbidden Zone" το κατέβασα σε Ρε που είναι πιο sludgier. Και, ναι, έχει σίγουρα κάτι από Gojira. Τους λατρεύω. Έχουν ένα βαρύ, απλό groove και πολύ δυνατές κιθάρες...

Συνεχίζοντας με τα τραγούδια του άλμπουμ, καταλήγω στο συμπέρσαμα μπορείς να αφαιρέσεις το prog από το αγόρι, αλλά όχι το αγόρι από το prog...

(γέλια)

Λατρεύω τον Andy La Roque, είναι ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες

Και το "Mesozoic Mantras" είναι η απόδειξη! Μάλλον έπρεπε να υπάρχει ένα progy κομμάτι, όχι μόνο old school metal. Και είναι υπέροχο... Οπότε δεν προσπάθησες να αποφύγεις εντελώς τις prog ρίζες σου, από ότι φαίνεται...

Αυτό υποτίθεται ότι θα έμοιαζε περισσότερο σαν ένα τραγούδι των King Diamond / Mercyful Fate. Υπάρχει ένα κομμάτι στο «Conspiracy» που λέγεται «Sleepless Nights». Έχει αυτό το ακουστικό σημείο και προσπάθησα να κάνω κάτι παρεμφερές... Λατρεύω τον Andy La Roque, είναι ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες και ήθελα να καταλήξω σε κάτι που θα έκανε αυτός. Έχει αυτά τα riffs σαν των Mercyful Fate που έρχονται στο δεύτερο μισό του τραγουδιού, όπου είναι κάπως κλασικά, ενώ και τα φωνητικά είναι πιο δραματικά και θεατρικά όπως του King Diamond...

Εδώ να πω ότι μου άρεσε πολύ η συμβολή του Roddy Walker στο "Fault Lines". Στην πραγματικότητα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν άκουσα αυτό το κομμάτι είναι ότι ίσως ο Roddy είναι ο καλύτερος τραγουδιστής που δεν είχαν ποτέ οι Annihilator...

(γέλια) Ναι!

Το οποίο μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργο, γιατί, ο Coburn Pharr ο τραγουδιστής του "Never Neverland" μόλις χθες απεβίωσε...

Το άκουσα και λυπάμαι πολύ γι' αυτό...

Τα τρία πρώτα άλμπουμ των Annihilator ήταν τεράστια για μένα

Αλλά από την άλλη, όντας μεγάλος οπαδός, τόσο των Annihilator όσο και των Protest The Hero και αμέσως σκέφτηκα «αυτός ο τύπος θα έπρεπε να τραγουδάει στο "Set The World On Fire"...»

Aυτά τα τρία πρώτα άλμπουμ των Annihilator ήταν τεράστια για μένα… "Alice In Hell" , "Never, Neverland" και "Set The World On Fire"... Υπάρχει σίγουρα πολλή λατρεία για τον Jeff Waters στο "Fault Lines". Επίσης, στα φωνητικά άκουγα και πολύ Joey Belladonna...

Ναι, έχει επίσης κάτι από αυτόν...

Στο μυαλό μου αυτόν είχα αρχικά και σκέφτηκα ότι ο Rody διαθέτει ένα Anthrax στοιχείο στη φωνή του. Το απέδωσε εκπληκτικά πάντως…

Ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους έθεσα περιορισμούς, ήταν για να προκαλέσω τον εαυτό μου… Ένα μέρος που επαναλαμβάνεται συνεχώς και διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο, μου είναι πιο δύσκολο να το πετύχω…

Ναι, νομίζω ότι αξίζει να κάνει κάποια στιγμή και πιο άμεσα πράγματα γιατί πολλοί άνθρωποι δεν αντέχουν αυτό που κάνουν οι Protest The Hero. Χάνονται στην πολλή πληροφορία. Όχι εγώ, αλλά ξέρω πολλούς...

Ναι, κι αυτό ακριβώς προσπαθούσα να κάνω σε αυτό το άλμπουμ! Είναι σχεδόν πιο εύκολο το να σκεφτείς πολύπλοκα πράγματα, γιατί μπορείς να κάνεις τα πάντα, δεν υπάρχουν κανόνες... Είναι σχεδόν πιο εύκολο το να γράφεις proggy μέρη, με αλλαγές στα μετρήματα κλπ, καθώς μια αλλαγή μόνο μπορεί αυτόματα να κάνει κάτι να ακούγεται πιο ενδιαφέρον. Είναι κάτι που το πειράζεις, ένα μέρος που δεν επαναλαμβάνεται, το ότι κάθε μέτρο είναι διαφορετικό και τέτοια πράγματα...

Όταν, όμως, θέτεις περιορισμούς, τότε είναι διαφορετικά τα πράγματα... Κι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους το έκανα αυτό, ήταν για να προκαλέσω τον εαυτό μου. Είπα «Εντάξει, πρέπει να γράψω riffs. Κιθαριστικά riffs που να επαναλαμβάνονται μέσα στο τραγούδι και να μην τα βαριέσαι». Σε όλα αυτά τα άλμπουμ που αγαπάμε και με τα οποία μεγαλώσαμε, ήταν σαν να έβρισκαν κάθε φορά ένα riff και να βασιζόντουσαν σε αυτό... Όπως το "Enter Sandman"... (γέλια) Όλο το τραγούδι είναι χτισμένο γύρω από αυτό το ένα riff με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και καταφέρνει να μην γίνεται βαρετό.

Αυτά τα μικρά ψήγματα έμπνευσης είναι πολύ πιο σπάνια, πολύ πιο δύσκολο να βρεθούν. Όπως ένα μέρος που επαναλαμβάνεται συνεχώς και διατηρεί το ενδιαφέρον σου αμείωτο. Αυτό εμένα μου είναι πιο δύσκολο να το πετύχω. Αλλά, κατάφερα να διατηρήσω αυτόν τον περιορισμό. Όλο αυτό το άλμπουμ είναι σε 4/4 ή σε 6/8. Υπάρχουν μόνο μερικά 7αρια στο "Gods Of Pangaea", αλλά γενικά ήθελα να το κρατήσω straighforward, ώστε να μπορείς να κερδίσει έναν απλό οπαδό της μουσικής και να μπορεί να κάνει headbanging με αυτό που ακούει. Χωρίς να χρειάζεται να έχει καμία ιδιαίτερη μουσική εκπαίδευση για να ακολουθήσει τον ρυθμό... (γέλια).

Νομίζω ότι το πέτυχες.

Ευχαριστώ! Αυτή είναι η πρόκληση που έθεσα στον εαυτό μου... (γέλια)

Αυτή είναι και μουσική που ακούω. Βάζω Anthrax και πάω μια βόλτα. Σήμερα, έβαλα το "Vulgar Display Of Power"…

Ε, καλά δεν νομίζω ότι ήταν μεγάλη πρόκληση εν τέλει. Φαίνεται να σου βγήκε αρκετά φυσικά, κρίνοντας από αυτό που ακούω...

Μόλις μπήκα στη ροή μου βγήκε πολύ φυσιολογικά και το διασκέδασα. Ξέρεις, αυτή είναι και μουσική που ακούω. Βάζω Anthrax και πάω μια βόλτα. Έβαλα το "Vulgar Display Of Power" νωρίτερα σήμερα και πήγα για περπάτημα….

Φτάνοντας λοιπόν στο τελευταίο κομμάτι - όχι το bonus track - έχω μια ερώτηση: είναι ο Tommy Rogers ή ο Thomas Giles που τραγουδάει στο κομμάτι;

Και οι δυο! (γέλια). Ο ίδιος είναι…

Το ξέρω! Απλά αστειεύομαι, επειδή είχαν και τα δύο ονόματά του στο δελτίο τύπου. Νομίζω ότι γράφει Tommy Rodgers Giles. Και σκέφτηκα «Εντάξει, πρέπει να ρωτήσω ποιος από τους δύο τραγουδάει σε αυτό το τραγούδι»...

(γέλια) Γράφτηκε έτσι για να μην ξέρεις ποιος θα είναι…

Έκανε τρομερή δουλειά... Ήταν το κατάλληλο τέλος... Αυτό το ρεφρέν ήταν το σωστό τέλος για το άλμπουμ...

Το ρεφραίν ήταν αυτό που σκέφτηκα πρώτο σε αυτό το τραγούδι. Στο "Lost Continent", το ξεκίνησα έχοντας στο μυαλό μου τον ρυθμό. Άκουγα κάτι σε στυλ Sepultura [σ.σ.: ο Charlie τραγουδάει το ρεφρέν όπως ο Max Cavalera] ... και σκέφτηκα ότι θα ήταν ένα τέλειο τέλος. Έπειτα δούλεψα προς τα πίσω, αφού πρώτα έγραψα αυτό το τμήμα και μετά το υπόλοιπο τραγούδι...

Με τον Dan Goldsworthy κολλήσαμε αρχικά λόγω της κοινής αγάπης μας για τον Ed Repka

Και παρεμπιπτόντως, τι υπέροχο βίντεο!

Το καρτούν, ε; Βασικά, το έκανε ο Dan Goldsworthy, ο οποίος δούλεψε για το artwork. Είναι μεγάλος οπαδός της metal μουσικής. Είναι κάτι σαν εγκυκλοπαίδεια του metal. Ξέρει κάθε μπάντα και είναι μεγάλος οπαδός. Και προφανώς γνωρίζει καλά τα εξώφυλλα των δίσκων του Ed Repka. Τα άλμπουμ των Megadeth της δεκαετίας του '80, το "Rest In Peace", τα άλμπουμ των Death όπως το "Spiritual Healing". Έτσι κολλήσαμε αρχικά, λόγω της κοινής αγάπης μας για τον Ed Repka. Και είχε πλάκα που βάλαμε τον χαρακτήρα του ιερέα σε διάφορες καταστάσεις μέσα στο βίντεο. Προφανώς, έκανε όλα τα σχέδια στο χέρι και εν τέλει το βίντεο βγήκε πραγματικά αστείο.

Ναι, φανταστικό κλιπ... Τώρα, όσον αφορά τους στίχους και το όλο concept, αναρωτιόμουν αν έχεις ακούσει ποτέ τους The Ocean....

Έχω ακούσει γι' αυτούς, αλλά δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τη μουσική τους. Νομίζω ότι έχω δει τους τίτλους των άλμπουμ και κάποιων τραγουδιών.

Ο Martin Walkyier είναι ένας από τους αγαπημένους μου στιχουργούς. Κάνει πολλά λογοπαίγνια και πολύ έξυπνη χρήση των διπλών νοημάτων

Κάνουν κάτι πολύ παρόμοιο θεματικά... Ξέρεις, τα τραγούδια έχουν διπλή σημασία και μιλούν για την Παλαιοζωική περίοδο και όλα τα σχετικά. Αλλά το κάνουν με έναν ας πούμε πιο σκοτεινό και δυσοίωνο τρόπο, σε αντίθεση με σένα που το προσεγγίζεις με κάποια σημεία χιούμορ εδώ και εκεί. Και μου αρέσει αυτό το είδος του αγγλικού χιούμορ που έχεις...

Εκτιμώ πραγματικά τους στιχουργούς που χρησιμοποιούν χιουμοριστικά λογοπαίγνια, όπως ο Jeff Waters που είναι ο πρώτος μου έρχεται στο μυαλό. Κάποια τραγούδια των Annihilator που είναι πραγματικά αστεία πράγματα. Και επίσης, υπάρχει ένας τύπος που λέγεται Martin Walkyier από...

Τους Skyclad...

Τους Skyclad και τους Sabbat! Είναι ένας από τους αγαπημένους μου στιχουργούς. Κάνει πολλά λογοπαίγνια και πολύ έξυπνη χρήση των διπλών νοημάτων. Η αλήθεια είναι πως το διασκεδάζω πολύ όταν φτιάχνω ένα παζλ με τους στίχους κατά αυτόν τον τρόπο.

Το "Fault Lines" είναι αστείο γιατί προέρχεται από μια οπτική γωνία όπου προσπαθούσα να φανταστώ το συναίσθημα του να έχεις χωρίσει με την κοπέλα σου... Που αισθάνεσαι σαν να έχεις χάσει τον κόσμο από τα πόδια σου... Οπότε, τους στίχους μπορείς να τους διαβάσεις κυριολεκτικά σαν να συμβαίνει ένας σεισμός και να πέφτεις μέσα στη γη ή σαν ένα τραγούδι χωρισμού... (γέλια)

Διπλό νόημα, όπως κάνατε και με τα τραγούδια του "Fauna"...

Ακριβώς!

Τώρα πριν κλείσουμε, σκεφτόμουν ότι το "God Of Pangaea" είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ του 2025 μέχρι στιγμής...

Ok, μην ακούσεις τίποτα άλλο από εδώ και πέρα... Μείνε ως εδώ... (γέλια)

…μαζί με ένα άλμπουμ που υποθέτω ότι έχεις ακούσει κι εσύ, το νέο άλμπουμ των Dream Theater.

Ω ναι, φίλε!

Από τότε που βγήκε ακούω συνέχεια το "Parasomnia" και δεν το έχω βαρεθεί. Πραγματικά το απολαμβάνω…

Και θα ήθελα την ειλικρινή σου γνώμη για το "Parasomnia"...

Ω φίλε, το λατρεύω. Εννοώ ότι είναι σαν... Ξέρεις ποιες είναι οι μουσικές μου προτιμήσεις. Δεν το σκέφτομαι και πολύ. Είναι απλά αυτό που θέλω να βάλω να ακούσω όταν θέλω να πάω μια βόλτα και να ακούσω μουσική. Από τότε που βγήκε ακούω συνέχεια αυτό το άλμπουμ και δεν το έχω βαρεθεί. Πραγματικά το απολαμβάνω. Υπάρχει ένα τραγούδι εκεί μέσα, που λέγεται "Dead Asleep". Μου αρέσει πολύ αυτό. Μου θυμίζει το στυλ του "Scenes From A Memory"…

Επίσης, πρέπει να σου πω ότι μου άρεσε πολύ και το "The Astonishing" Είμαι μεγάλος οπαδός των μιούζικαλ, Με το "Jesus Christ Superstar" και το "Sweeney Todd" να είναι τα δύο αγαπημένα μου... Έτσι, εκτίμησα πραγματικά τη δουλειά που έριξαν σε αυτό το άλμπουμ. Ο Petrucci έγραψε ένα μιούζικαλ σε στυλ Broadway, και πίστεψέ με αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο... (γέλια)

Οι οπαδοί τους δεν το έχουν και τόσο σε εκτίμηση, αλλά τέλος πάντων...

Το ξέρω... Αλλά, είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει. Είναι δύσκολο να αξιολογηθεί σωστά. Πρέπει να έχεις σχεδόν μια μουσικοθεατρική παιδεία, να κατανοείς τη δομή του έργου κλπ. Πως είναι πχ δομημένο το «Les Miserables» ή πως αναπτύσσονται τα θέματα από χαρακτήρα σε χαρακτήρα. Αν δεν το προσεγγίσεις με αυτό το σκεπτικό, δεν θα πάρεις τίποτα από αυτό. Εμένα, πάντως μου αρέσει αυτό που έκαναν...

Κι επιστρέφοντας στο «Parasomnia», μου άρεσε πολύ το «Midnight Messiah»...

Αυτό το Metallica riff ε;

Αυτό το ρεφρέν ήταν πολύ ωραίο. Ακούγεται σαν το "Metal Militia" ή κάπως έτσι... κι αυτό έγινε σίγουρα σκόπιμα από την πλευρά τους.

Εν μέρει, είμαι τόσο μεγάλος οπαδός των Dream Theater, επειδή παίζουν με Tama drums, τα οποία είναι τα drums του Lars όπως ξέρουμε, ενώ έχεις τον Petrucci να παίζει τον ενισχυτή του "Master Of Puppets", τον Boogie IIC+... Οπότε έχεις Tama drums και ενισχυτές Boogie, που απλά πάνε μαζί, σωστά; Όπως κι οι Metallica, έτσι κι ο Mike και ο John έχουν αυτόν τον συνδυασμό.....

Την τελευταία φορά, πάντως, που μίλησα με τον Mike Portnoy λίγους μήνες πριν την επιστροφή του στους Dream Theater είπε ότι «αυτός και ο John είναι σαν τον James και τον Lars». Αυτά ήταν τα ακριβή του λόγια...

Το καταλαβαίνω απόλυτα! Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που εκτιμώ τόσο πολύ τους Dream Theater. Είναι σαν να μπορείς να το νιώσεις αυτό το είδος συνεργασίας που έχουν μεταξύ τους. Είναι γραφτό να παίζουν μαζί αυτοί οι δυο…