Black Stone Cherry

Υπάρχουν κάποιες αλλαγές που μπορεί να φαίνονται σχετικά ασήμαντες, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Όταν, μάλιστα, πραγματοποιούνται συνειδητά και στο σωστό timing μπορούν να απογειώσουν την καριέρα ενός μουσικού. Ίσως στο κατώφλι μιας τέτοιας εξέλιξης να βρίσκονται οι Black Stone Cherry.

Σε πρώτη ακρόαση, το νέο άλμπουμ της παρέας από το Kentucky ενδεχομένως να μην φαίνεται τόσο διαφορετικό, καθώς η μπάντα έχει διατηρήσει σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά που την κατέστησαν τόσο επιτυχημένη όσο είναι σήμερα. Όμως, οι πιο προσεκτικές ακροάσεις θα καταστήσουν αντιληπτό πως σε μουσικό επίπεδο η μπάντα είναι πιο ελεύθερη τόσο σε συνθετικό, όσο και σε παικτικό επίπεδο.

Φυσικά, τα μέλη της δεν είναι αφελή, ώστε να κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας κινήσεων που τους παρέχει η νέα τους δισκογραφική στέγη, η Mascot. Μπορεί η Roadrunner να ήταν καταπιεστική όσον αφορά στην καλλιτεχνική εξέλιξή τους, αλλά εμπορικά δεν θα μπορούσαν να έχουν παράπονο από την δουλειά που έκανε, ούτε θα ήταν σώφρον εκ μέρους τους να την πετάξουν στα σκουπίδια.

Ο ίδιος ο τίτλος που επέλεξαν να δώσουν στο άλμπουμ υποδεικνύει μια σημαντική αλλαγή που έλαβε χώρα και δεν αποτελεί μονάχα έναν φόρο τιμής στη γενέτειρα πόλη τους, την οποία ποτέ δεν έκρυψαν πόσο αγαπάνε. Στην πραγματικότητα, το "Kentucky" επιλέχθηκε διότι για πρώτη φορά τα μέλη της μπάντας είχαν τη δυνατότητα να ηχογραφήσουν το άλμπουμ σε αυτό και μάλιστα χωρίς την επίβλεψη κάποιου εξωτερικού παραγωγού, ο οποίος θα τους υποδείκνυε αν πρέπει να κόψουν ένα σόλο ή να αλλάξουν κάποια μελωδία ώστε να μπορεί να παιχτεί στο αμερικάνικο ραδιόφωνο.

Το ξεκίνημα του άλμπουμ δεν αντικατοπτρίζει πλήρως τις προθέσεις τις μπάντας και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απλώς συμπαθητικό, με δυο τυπικά και συνάμα δυναμικά τραγούδια, όπως τα "Way Of The Future" και "In Our Dreams", έχοντας περισσότερο ως σκοπό να βάλουν τον ακροατή στο κλίμα, παρά να παρουσιάσουν κάτι νέο ή ιδιαίτερο.

Όμως, η επόμενη τριάδα συνθέσεων τολμώ να ισχυριστώ ότι θα τοποθετούταν αυτούσια σε μια μελλοντική συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας. Το "Shakin’ My Cage" με το southern riff και το groovy refrain του σε κερδίζει με την μια, το φανταστικό "Soul Machine" με την gospel χορωδία στο ρεφρέν σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν είχαν δοκιμάσει κάτι ανάλογο στο παρελθόν, ενώ το "Long Ride" μπορεί να φαίνεται τυπικά φτιαγμένο για το αμερικάνικο ραδιόφωνο αλλά η μελωδία του και οι πανέμορφοι στίχοι του το καθιστούν ξεχωριστό, αν μη τι άλλο.

Επιπρόσθετα, η διασκευή στο "War" του Edwin Starr αρχικά προοριζόταν για bonus track, αλλά προέκυψε τόσο καλή που μπήκε κανονικά στο άλμπουμ και αναδεικνύει μια soul πλευρά της μπάντας που της πάει πολύ, ενώ το shouthernιάρικο "Cheaper To Drink Alone" πέραν του σπουδαίου τίτλου έχει κι ένα riff συγγενικό με εκείνο του "Ronnie" από το "Load" των Metallica.

Ταυτόχρονα, τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ θα πρέπει να προστεθούν το "Feelin’ Fuzzy" με τον τρομερά συμπαγή ήχο, το groove και το ρεφρέν για sing along στα πάντα δυναμικά live της μπάντας, καθώς επίσης και το κλείσιμο του "The Rambler", μιας αναμενόμενα ακουστικής αλλά και εξαιρετικής σύνθεσης.

Βέβαια, όπως σε όλες τις κυκλοφορίες της μπάντας, έτσι κι εδώ υπάρχουν κάποιες λιγότερο εντυπωσιακές, πιο «δευτερεύουσες» συνθέσεις, όπως το "Hangman" ή το "Born To Die", τα οποία όμως δεν χαλάνε τη συνοχή και την ωραία ροή που διαθέτει συνολικά άλμπουμ.

Με το "Kentucky" οι Black Stone Cherry κυκλοφορούν ένα εξαιρετικό άλμπουμ, στο οποίο καταφέρνουν να κρατήσουν τον χαρακτήρα τους, αλλά και να εισάγουν -έστω και δειλά- κάποια νέα στοιχεία, ικανά να πάνε παρακάτω τον ήχο τους. Ανανεωμένοι από τον αέρα ελευθερίας που τους παρέχει η νέα εταιρεία και μπαρουτοκαπνισμένοι από τα ατελείωτα χιλιόμετρα επί των σκηνών όλου του κόσμου, οι Black Stone Cherry συνεχίζουν να μεγαλώνουν και να γίνονται καλύτεροι.