Sapata

Οι Sapata έρχονται από τη Φινλανδία, να μας δώσουν ένα άλμπουμ, το τρίτο τους βασικά, στημένο με βασικό σημείο αναφοράς το doom που έπαιξαν οι Messa στο "Close". Να ξεκινήσουμε από το εξής, το – επίσης – τρίτο άλμπουμ των Ιταλών, ήταν για τον γράφοντα ο κορυφαίος δίσκος στη λίστα του 2022. Ένα από τα πιο γερά ταρακουνήματα των τελευταίων χρόνων και σημαντικό για την πορεία της μουσικής ζωής μετά. Το γιατί και το πώς δεν έχει σημασία τώρα αλλά η αξία του για μένα είναι πολύ μεγάλη. Πιθανολογω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να λεν κι οι Sapata.

Το doom που παίζουν έχει έντονο ανατολίτικο χρώμα. Η Saara (!!!) Samane έχει ένα χαρακτηριστικό χρωματισμό στα χαμηλά της, που δημιουργεί μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα σε παρόμοια μονοπάτια με αυτή που φτιάχνει η άλλη Sara, των Messa. Στα ψηλά της μου θύμισε βέβαια κάτι πιο κοντά στην Cristina Scabbia, εποχής "Comalies" με στοιχεία από Anneke. Ο ήχος της κιθάρας πολύ φυσικός, αφήνει τη σκοτεινιά και το θρήνο χωρίς χαλινάρι. Δεν αλλάζει συχνά, δεν αλλάζει πολύ, αλλά εμπιστεύεται τα θέματα που χτίζει και τα ντύνει με πολύ ωραία σόλο από πάνω.

Το άλμπουμ ανοίγει με το "Surface", που η εισαγωγή του με πήγε κατευθείαν στο "Pilgrim" και το "Orphalese". Οι στίχοι θα ταίριαζαν απόλυτα στη Spider Queen του Underdark, τη θεά αράχνη της Menzoberranzan, όπως και το κλίμα. Το αργόσυρτο μοτίβο διατηρείται στην πορεία αυτού αλλά και του επόμενου "Burn". Μια υποβόσκουσα, αισθησιακή blues νότα το κάνει να διαφοροποιείται, με πολύ ωραίο τρόπο. Στο "Shallow Waters" πήρα και κάποια Candice vibes, από Blackmore's Night, μαζί όμως με Lacuna Coil, ενώ η Savatage, εντελώς, αλλαγή στο τέλος έστρεψε το σκηνικό εντονότερα από το αναμενόμενο.

Στο "Through Recycled Eyes" το τέμπο έπεσε και πάλι, αλλά για άλλη μια φορά κερδίζει η πολύ ωραία δουλειά που έχει γίνει από τη lead κιθάρα. Γενικά όλα τα κομμάτια είναι ωραία, αλλά και λίγο παρόμοια μεταξύ τους. Λείπουν οι πολλές εκπλήξεις που θα οδηγούσαν σε μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική ποικιλομορφία. Και φυσικά το originality, η σφραγίδα χαρακτήρα, η προσωπική χροιά που θα ξεχώριζε και θα τους έκανε μοναδικούς. Το κλείσιμο του δίσκου με το "Dawn" είναι στις καλύτερες στιγμές του δίσκου και δείχνει καθαρά ότι υπάρχουν οι δυνατότητες αυτή η μπάντα να ανέβει στο μέλλον. Θέλει δουλειά και πειραματισμό όμως για να βρουν το δρόμο τους, αυτόν που θα τους δώσει τη δική τους φωνή και θα τους καθιερώσει.

Το "Veins" είναι τελικά ένα καλό άλμπουμ που στις σωστές συνθήκες θα ακουστεί και πάρα πολύ καλό. Μας λέει ξεκάθαρα ότι οι Sapata μπορούν, αρκεί όμως να τολμήσουν, να μας δώσουν μεγάλες στιγμές στο μέλλον. Προς το παρόν θα ακούσουμε αρκετά αυτό εδώ αλλά θα γυρίσουμε ακόμα περισσότερο στο φανταστικό, υπέροχο και σοκαριστικό "Close" των Ιταλών.