Benefits

Θα είμαι απολύτως ειλικρινής. Όταν έγραφα για το "Nails" των Benefits πριν δύο χρόνια, δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα εξελίσσονταν μουσικά ή τι θα έκαναν στη συνέχεια. Με βεβαιότητα όμως, ήξερα πως πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντεμπούτα της δεκαετίας. Κι αυτό γιατί, αν πάρουμε ως δεδομένο πως το soundtrack του σύγχρονου κόσμου μάλλον περισσότερο μοιάζει με βομβαρδισμό από συνεχείς θορύβους, τότε οι Benefits εξέφρασαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον σύγχρονο ήχο. Και, όπως ήταν λογικό, μάζεψε αναγνώριση από τους σωστούς ανθρώπους, όπως ο Steve Albini και ο Black Francis.

Κι αυτό γιατί στο πρώτο τους άλμπουμ κατάφεραν να συγκεντρώσουν όλα τα ερεθίσματα που δεχόμαστε καθημερινά για τις κοινωνικές αναταραχές, για τα δίπολα που δεν σταματάνε να φωνάζουν ποτέ το ένα στο άλλο, για τον πόλεμο που παραφυλά δίπλα στις πόρτες μας, και, συνολικά, για την κατάρρευση του ύστερου καπιταλισμού, και να τα εκφράσουν μέσα από ένα άλμπουμ που συνδύαζε τα πάντα, από noise, drone, και industrial μέχρι grime και trip-hop.

Βέβαια, ο Kingsley Hall, ο άνθρωπος που κάποτε ήταν ο frontman των The Chapman Family!, έμαθε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να μην συμβαδίζεις με την εποχή σου. Το 2011, όταν το συγκρότημά του κυκλοφορούσε ένα αρκετά τίμιο alternative album, ο κόσμος χόρευε σε άλλους, χλιαρούς κι ανέμελους ρυθμούς ενώ οι κιθάρες, το rock, και οι κοινωνικοπολιτικές αναφορές θεωρούνταν είδος υπό εξαφάνιση. Έτσι, ο Hall χάθηκε για χρόνια από το προσκήνιο μέχρι που επέστρεψε με τους Benefits σε μια άλλη χρονική συγκυρία που, είτε με κιθάρες, είτε χωρίς, ο κόσμος αναζητούσε κάτι πιο ουσιαστικό, κάνοντας σαφές πως δεν είχε καμία απολύτως διάθεση να συμβιβαστεί.

Και παρόλο που θεωρούσα ψιλοδεδομένο πως στην επόμενη δουλειά τους μάλλον θα τιθάσευαν λίγο όλον αυτό τον θόρυβο, σε καμία περίπτωση δεν περίμενα όλα όσα συμβαίνουν στο "Constant Noise". Εστιάζοντας σε βιομηχανικά beats και πιο minimal, ανά στιγμές μονολιθικές, προσεγγίσεις, οι Benefits επέστρεψαν με ένα άλμπουμ- απόσταγμα οργής. Όχι, σε καμία περίπτωση το ντουέτο δεν έχει ρίξει τους τόνους, όμως δείχνει να έχει μάθει καλύτερα πως να παίζει με αυτούς, ενσωματώνοντας στοιχεία από την techno και την EDM και στήνοντας μετα-αποκαλυπτικά πανηγύρια «στα ερειπια του κοσμου που χανεται» που λέει και ο Παυλίδης.

Χωρίζοντας τα κομμάτια του δίσκου σε δύο κατηγορίες, αυτά των ambient spoken word αφηγήσεων, και των ηλεκτρονικών, οι Benefits ελέγχουν τέλεια τις μεταβάσεις, στήνοντας ένα ισορροπημένο άλμπουμ που ξεπερνά τα όρια της καταγγελίας κι εμβαθύνοντας στο συλλογικό τραύμα, την θλίψη, την ανθρώπινη ύπαρξη, και την εθνική δυσφορία. Και μπορεί να φλερτάρουν με τους Faithless, τους Chemical Brothers ή τους Prodigy αλλάζοντας επιδέξια μορφή σαν χαμαιλέοντας, υποκρινόμενοι πως παίζουν χορευτική μουσική όμως, κάτω από το ηλεκτρονικό τους χαλί, κρύβεται η βία των πόλεων, η βία της Γάζας, η βία του οικονομικού μας μοντέλου, η βία του εθνικισμού. Κι όταν αυτή ξεσπά, όπως π.χ. συμβαίνει στο "Lies And Fear", το ντουέτο δείχνει τα κοφτερά του δόντια στους πανικόβλητους – είδα φως και μπήκα - ακροατές που νόμιζαν πως έχουμε party εδώ.

Στο "Constant Noise", οι Benefits αποπειρώνται να αφαιρέσουν όλες τις φανφάρες και να κρατήσουν μόνο την πιο καθαρή έκφραση της οργής τους προκειμένου, μέσα από τον συνεχή θόρυβο της ζωής, να δημιουργήσουν χώρο για ειλικρινή, τολμηρή, και ανυποχώρητη Τέχνη που, συγχρόνως, μπορεί να περάσει ως δημοφιλής και mainstream. Και τα καταφέρνουν υπέροχα.