Auri

Καταγάλανος ουρανός, δροσερό αεράκι και μία σειρά από γλυκές μελωδίες στο βάθος. Οι φωνές του κόσμου και τα άγχη της καθημερινότητας μπορούν να μείνουν στην άκρη. Ο Tuomas Holopainen, η Johanna Kurkela και ο Troy Donockley δεν παίζουν μουσική για τα πράγματα που θα δεις κοιτώντας έξω από το παράθυρό σου. Εκτός κι αν μένεις στη μέση ενός δάσους, δίπλα σε κάποια λίμνη ή πάνω στο κύμα. Τα τραγούδια τους μοιάζουν βγαλμένα από κάποιο βιβλίο γεμάτο φιλία, περιπέτειες, φως και λίγες πινελιές σκοτάδι. Από εκείνα που το τέλος σε αφήνουν με μεγάλο χαμόγελο, χωρίς να καταλήγουν απαραίτητα σε «ζήσαν αυτοί καλά».

Όσοι γνωρίζουν τα παραπάνω ονόματα θα βρουν στη δεύτερη δουλειά των Auri ακριβώς αυτά που περιμένουν. Η ποιότητα και η ειλικρίνεια της τριάδας είναι τέτοιες που δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση. Από την εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού και την ταξιδιάρικη διάθεση των "The Valley" και "The Duty Of Dust" χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να μη θελήσεις να κλείσεις τα μάτια σου για να βρεθείς, έστω και νοητά, σε τόπους μακρινούς. Ακόμα κι αν δοκιμάσεις να το ακούσεις στη μέση ενός πολυσύχναστου δρόμου. Δεν υπάρχει λόγος για περίπλοκες γραμμές, δυνατές εντάσεις ή αντισυμβατικές δομές. Ο στόχος εδώ είναι τελείως διαφορετικός.

Η παραγωγή λάμπει με τρόπο που δεν συναντάται συχνά εκεί έξω. Οι συνθέσεις στέκουν λιτές και πανέμορφες. Σε έναν άτυπο παραλληλισμό με το ντεμπούτο του σχήματος, το σύνολο αυτή τη φορά δείχνει κάπως μεγαλύτερο, χωρίς την παραμικρή υπόνοια εμπορικότητας. Οι ενορχηστρώσεις είναι γεμάτες αλλά όχι φορτωμένες. Τραγούδια σαν το "Pearl Diving" με διαφορετικό περιτύλιγμα και το κατάλληλο μάρκετινγκ θα μπορούσαν εύκολα να παίζουν σε κινηματογραφικές υπερπαραγωγές και να σκαρφαλώνουν σε charts. Στιγμές σαν το "Light And Flood" ή το "Scattered To The Four Winds" από την άλλη δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο την κλάση και τη νοοτροπία των δημιουργών τους.

Τα πενήντα λεπτά του δίσκου κυλούν σα νερό από κάποιο πανάρχαιο, μαγικό ρυάκι, αφήνοντας πίσω τους μία γλυκόπικρη φρεσκάδα. Παραμυθένιες μουσικές που μπορούν να ρίξουν ακόμα και τους μεγαλύτερους παραμυθάδες. Τα παραδοσιακά όργανα, τα έγχορδα και τα πλήκτρα, οι μελωδίες που σε παίρνουν από το χέρι, οι πάντα προσεγμένοι στίχοι, όλα συνεργάζονται σε αρμονία για να δημιουργήσουν ένα ενιαίο σύνολο. Ένα ταξίδι στη Χώρα Του Ποτέ, όπως το έθεσε ο ίδιος ο Holopainen. Το σβήσιμο με τις εναλλαγές των φωνών υπό τους ήχους μίας φωτιάς και μίας ακουστικής κιθάρας στο "Fireside Bard" έρχεται σαν το καλύτερο αποχαιρετισμό. Μέχρι την επόμενη φορά.