Altarage

Οι Ισπανοί Altarage είναι μια από τις ελάχιστες black/death metal μπάντες της τελευταίας δεκαετίας που ανυπομονώ για κάθε νέα τους κυκλοφορία. Από το "Nihl" (2016) έως το προ διετίας, φανταστικό "The Approaching Roar", το συγκρότημα από τη Γη των Βάσκων, έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν αποκαλυπτικό ηχητικό κόσμο, ο οποίος δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Η επιστροφή τους, με το νέο άλμπουμ, πρώτο με έγχρωμο εξώφυλλο, "Succumb", φροντίζει να πιστοποιήσει, να εδραιώσει και κυρίως να εξαπλώσει αυτό για το οποίο οι οπαδοί του σχήματος κόπτονται.

Στον μετά τους Portal black/death metal κόσμο, αυτόν που ακροβατεί ανάμεσα στις σπηλαϊκές πτυχές του και τις πιο δυσαρμονικές, οι Altarage ξεπήδησαν από κάποια μουχλιασμένα έγκατα και στόχευσαν στην πρωτοκαθεδρία του. Αν κάποια/κάποιος δεν είναι εξοικειωμένη/ος με τον ήχο τους, τότε το "Succumb", εμμένοντας στα ποιοτικά επίπεδα που η ίδια η μπάντα έχει ανέλθει, φαντάζει ως ιδανική εισαγωγή. Οι Ισπανοί επέστρεψαν και παρουσιάζουν, εκ νέου, και πειστικότατα, την αντίληψή τους περί εναλλαγής ρυθμών, παύσεων, ογκοδέστατων πνιγηρών riffs και εντυπωσιακών τυμπάνων, ασφυκτικών φωνητικών, έχοντας ως περίβλημα μια αφοπλιστική πειθαρχία και ισοπεδωτική παραγωγή.

Συνεπώς, οι έντεκα εκ των δώδεκα συνθέσεων του "Succumb", αδειάζουν τη φαρέτρα του σχήματος και στήνουν στον τοίχο επίδοξους/ες ακροατές/ακροάτριες. Οι Altarage με τον νέο δίσκο βέβαια, δεν διαφοροποιούνται επαρκώς από τον επιβλητικό προκάτοχό του, αλλά φροντίζουν να παρέχουν καίριες και λεπτομερείς διαφοροποιήσεις και εμβαθύνσεις. Το παιχνίδισμα με τους χαμηλούς ρυθμούς και τις σιωπές, τις δυσοίωνες κορυφώσεις και τα απρόκλητα ξεσπάσματα, εδώ καθίσταται εντονότερο. Στο άλμπουμ, συνυπάρχουν «κλασικές» συνθέσεις στο ύφος τους όπως τα "Negative Arrival", "Drainage Mechanism" και "Magno Evento", με τις πειστικότερες εκδοχές του τρόμου όπως ξεδιπλώνονται στο αδυσώπητο "Foregone", στο δεύτερο μισό του "Lavath" και στην κόλαση του "Forja", με τα δύο τελευταία να συνθέτουν μια αποκρουστική δυάδα-κορυφή του δίσκου.

Το "Succumb" βρίσκει το σχήμα να εντείνει τις ηχητικές του διαφοροποιήσεις, αναδεικνύοντας τες σε πιο εμφανή βαθμό. Επιχειρεί έτσι, ρίξει τη σκιά του πάνω από τον ψυχολογικό πόλεμο τον οποίο διεξάγουν με μένος σε κάθε τους κυκλοφορία οι Βάσκοι. Ο νέος τους δίσκος, μπορεί να μην παρουσιάζει μια εξίσου συμπαγή, ή εξελίξιμη πρόταση πάνω στο υφολογικό κεκτημένο τους, αλλά, όντας πιθανώς ο πιο άμεσος και εύκολα αντιληπτός, μεταδίδει επαρκώς το χάος που συντελείται εντός των μυαλών των δημιουργών του. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Altarage επεφύλαξαν μια έκπληξη, η οποία καθορίζει και την τελική ετυμηγορία αναφορικά με την υπόσταση του νέου τους άλμπουμ.

Ο δίσκος κλείνει με το, διάρκειας 21 λεπτών, "Devorador De Mundos". Η εν λόγω σύνθεση, αποτελεί την πιο ριψοκίνδυνη και υποβλητική στιγμή στη δισκογραφία της μπάντας. Η επιλογή των Altarage να ολοκληρώσουν ένα δίσκο 63 λεπτών με μια τόσο οριακή απόφαση, αποτυπώνει και τη θέλησή τους να «λυγίσουν» τους ακροατές. Το τραγούδι αυτό, δεν παίζει με εντάσεις, εναλλαγές και περίπλοκες συνθετικές δομές. Δεν είναι επικό με τη συνηθισμένη, heavy metal έννοια του όρου. Είναι μονοκόμματο, ευθύ, που, βασισμένο σε μια μονολιθική σχεδόν drone επανάληψη, αυξάνει διαρκώς την ενέργειά του, χωρίς να αναζητεί κάποιο ξέσπασμα. Δίχως φωνητικά, δίχως τυμπανοκρουσίες, μετατρέπει τη σιωπή σε απειλητικό θόρυβο. Θεωρώ πως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να «κριθεί» η διάρκεια ή η αποτελεσματικότητα του. Εν πολλοίς όμως, ο βαθμός στον οποίο θα σας απορροφήσει ή και εντυπωσιάσει το φινάλε του "Succumb", θα νοηματοδοτήσει όλη την καλλιτεχνική του υπόσταση.

Οι Altarage επέστρεψαν, επιβλητικοί όπως συνηθίζουν. Επικυρώνουν τη θέση τους στον σύγχρονο ήχο, μετατρέποντας εκ νέου την ηχητική τους πρόταση σε αποτελεσματικές συνθέσεις. Ρίχνοντας περαιτέρω τις ταχύτητες, μετατρέπουν το νέο τους πόνημα σε μια βλοσυρή λιτανεία, η οποία μοιάζει εν πολλοίς καταδικασμένη να χάνεται μες τον θόρυβο. Η ιδιαίτερη πτυχή του black/death metal που παρουσιάζουν, μπορεί να ακροβατεί, πλέον, ανάμεσα στην παράνοια του θορύβου που προσφέρουν οι DSKNT και στις μαύρες φλόγες των Teitanblood, παραμένει όμως ιδιαίτερη, σχεδόν αδύνατο να αναπαραχθεί. Η ταυτότητα τους δεν επισκιάζεται, με το "Succumb" να καθιστά σαφή την κρισιμότητα τους και στους πλέον δύσπιστους ή αργοπορημένους.

Bandcamp