All Them Witches

Τα πέντε χτυπήματα της καμπάνας που ακούγονται εξ αποστάσεως στην εισαγωγή αναπαριστούν τα πέντε άλμπουμ της μπάντας από το Nashville. Αμέσως μετά, το "Saturnine & Iron Jaw" καθιστά σαφές πως ο έκτος δίσκος της αποτελεί μια ηχηρή απομάκρυνση απ’ το πρόσφατο παρελθόν. Είναι, άλλωστε, το κομμάτι που εμπεριέχει στους στίχους του τον πραγματικό τίτλο του άλμπουμ ("nothing, that’s the ideal") και συνοψίζει τη νέα αυτή ταυτότητα, που θα αναλυθεί προσεχώς.

Ποια ήταν, όμως, αυτά τα πέντε χτυπήματα; Ας κάνουμε εν τάχει μια σύνοψη για να βάλουμε τα πράγματα σε μία προοπτική. Η αρχή έγινε με ένα από τα πλέον δυνατά stoner ντεμπούτα ("Our Mother Electricity"-2012). Συνέχισαν πιάνοντας φοβερή κορυφή με blues ντέρτια ("Lightning At The Door"-2013). Έφτιαξαν δεύτερη σερί δισκάρα, καινοτομώντας σε σύγκριση με το παρελθόν τους ("Dying Surfer Meets His Maker"-2015). Έπειτα, επιχείρησαν να ακολουθήσουν την ψυχεδελική οδό παραπέρα και εγκλωβίστηκαν σε αυτήν, κυκλοφορώντας το πρώτο μέτριο άλμπουμ τους ("Sleeping Through The War"-2017). Βιάστηκαν και υπέπεσαν στο δις εξαμαρτείν ("ATW"-2018). Με βάση την ανωτέρω πορεία, δεν περιμέναμε με μεγάλα καλάθια. Πόσο σφάλαμε!

Η αναστήλωση είναι απότομη. Ευτυχώς, το "Nothing As The Ideal" κερδίζει το αυτί με την πρώτη ακρόαση και δεν δύναται να ξεφύγει της αντίληψης. Οι All Them Witches παύουν να είναι κουαρτέτο και κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο ως τριπλέτα - Michael Parks Jr. (φωνή, μπάσο), Ben McLeod (κιθάρα), Robby Staebler (τύμπανα) - βαραίνουν πολύ τον ήχο τους, ηχογραφούν για πρώτη φορά στα θρυλικά Abbey Road Studios και επανέρχονται στην τροχιά μεγάλων κυκλοφοριών. Τίποτα στην οδό που ακολουθούσαν δεν προμήνυε πως θα εισήγαγαν σημεία που αγγίζουν δίχως ντροπές Tool ("Saturnine & Iron Jaw") και Mastodon ("Enemy Of My Enemy") - καλλιτεχνικές επιλογές σωτήριες, όπως αποδεικνύεται, για την μπάντα. Ο Parks εξακολουθεί να τραγουδο-μιλάει με τον χαρακτηριστικό laid back τρόπο του και ο Staebler παρουσιάζει το πιο περίτεχνο rhythm section του...

Θα γίνει σύνδεση με το πρόσφατο παρελθόν, με κομμάτια που στηρίζονται σε επαναλαμβανόμενες νόρμες, χτίσιμο και ψυχεδέλεια ("See You Next Fall", το οποίο έχει στίχους παράξενα επίκαιρους "See you next fall, sick of it all/Keep my sole possession for to shake the ball and chain"). Όμως, οι καλύτερες στιγμές έρχονται ακόμα αργότερα: i) Το "The Children Of Coyote Woman" περιγράφει την ιστορία της ίδρυσης της Ρώμης από μια southern οπτική και συνδέει στιχουργικά και ηχητικά το άλμπουμ με τα δύο κομμάτια για την Coyote Woman που ακούσαμε στο "Lightning At The Door". ii) To "41", ένα από τα πιο εθιστικά κομμάτια της φετινής χρονιάς. Οι νεοσύστατα περίτεχνα βαριές κιθάρες βρίσκουν την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στην ψυχεδελική τους επαναληψιμότητα, ενώ η ατμόσφαιρα παραμένει σκοτεινή όπως σε όλον τον δίσκο ("When the going's like the returning/The road is mighty dark").

Ο δίσκος αποχαιρετά με το νωχελικά όμορφο "Rats In Ruin". Μάλιστα, έχει πια video clip με τη βοήθεια της Drea de Matteo απ’ το Sopranos και το Sons Of Anarchy, σε ένα μοτίβο διαφορετικό από τον υπόλοιπο δίσκο - που εξυπηρετεί άψογα τον σκοπό του σβησίματος. Το ταλέντο και η ψυχή δεν γίνεται να σβήσουν τόσο εύκολα και οι All Them Witches το αποδεικνύουν φέτος περίτρανα.

Bandcamp