Alexis Marshall

Ως ο τραγουδιστής των Daughters, ο Alexis Marshall έχει προλάβει ήδη να αφήσει ένα καθαρό αποτύπωμα στον τρόπο που εξελίσσεται η εναλλακτική σκληρή μουσική στο ομιχλώδες της παρόν. Όσοι τυχεροί έχουν απολαύσει τους Daughters live - ανάμεσα τους κι εμείς - γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι πρόκειται για έναν εκπληκτικό performer, έναν άνθρωπο που ζει κι αναπνέει για την τέχνη του και την εκκεντρική του προσωπική έκφραση. Κι ενώ περιμένουμε ανυπόμονα για τον διάδοχο του συναρπαστικού "You Won't Get What You Want", άλμπουμ που το rocking.gr ξεχώρισε ως ένα από τα 100 καλύτερα alternative άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας, ο Marshall νιώθει επιτέλους έτοιμος να κυκλοφορήσει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο. Η περιέργεια αλλά κι η θετική μας προδιάθεση ήταν στοιχεία δεδομένα.

Αν ανατρέξεις στην πρόσωπο με πρόσωπο συνέντευξη που μας παραχώρησε προ διετίας ο Alexis, θα μπορέσεις να συμπεράνεις και το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννιέται η μουσική του: ο ήχος καλείται να αποδώσει την στιγμή, δεν αποζητάει δανεικά μεγαλεία, και φυσικά ούτε κουβέντα για το αν θα επιθυμούσε ποτέ να κινηθεί μέσα στην ασφάλεια του οποιουδήποτε genre. Ο Marshall, ένας all around αρτιστίκ τύπος και γνήσιο τέκνο του avant garde του Providence, απλώς ξερνάει ψυχή με το οικείο μετά-punk στυλ του. Η στιγμή και η δύναμη του αυθορμητισμού κυβερνούν το "House Of Lull. House Of When", όπως ακριβώς αναμενόταν.

Λογικές οι κάποιες αναφορές στον πρόσφατο ήχο των Daughters. Εξίσου λογικές οι επιρροές από τα βασικά του industrial, του post punk και του no wave. Το γεγονός ότι το άλμπουμ έχει πρωτίστως έναν χαρακτήρα που εστιάζει στους ρυθμούς, θα φέρει σε αρκετές στιγμές στο νου τους Neubauten της μεσαίας περιόδου και προφανώς τους Swans. Πάνω σε αυτό το ηχητικό περιβάλλον, οι ερμηνείες του Marshall θα κινηθούν σε όλο το πλάτος από την απαγγελία ως την κραυγή, διατηρώντας πάντα μια ξεχωριστή και ιδιαίτερα ποιητική προσωπικότητα.

Η εκκίνηση του άλμπουμ με τα "Drink From The Oceans. Nothing Can Harm You" και "Hounds In The Abyss" είναι εξαιρετικά δυνατή σε συναισθήματα. Ποτισμένα από μία έμφυτη κινηματογραφικότητα, τα δύο αυτά tracks αποδίδουν φανταστικά τις αντιφάσεις ανάμεσα στην ποιητική ψυχή και την αστική ασφυξία. Το "It Just Doesn't Feel Good Anymore" που ακολουθεί, με το free jazz σαξόφωνο και τις σαρκαστικές λέξεις του Marshall να οικοδομούν μια ερμηνεία που αγγίζει την παραφροσύνη, δεν αποτελεί απλώς ένα highlight: είναι το τέλειο ημερολόγιο της καραντίνας που υποστήκαμε όλοι, ένα ηχητικό ντοκουμέντο της απελπισίας ενός κόσμου που διαφεντεύτηκε από δυστοπικές φωνές και ατελείωτο Netflix.

Καθώς ξετυλίγεται, το "House Of Lull. House Of When" μετατρέπεται σταδιακά σε κάτι πιο ήπιο και σαφώς μινιμαλιστικό. Τα κρουστά, τα «οικιακά» samples και το σποραδικό πιάνο είναι τα βασικά συστατικά των συνθέσεων, δίνοντας ένα αρκετά πειραματικό τόνο στο όλο εγχείρημα. Η άτυπη διλογία των "Youth As Religion" και "Religion As Leader" (με την συμμετοχή της Lingua Ignota) καταδύεται σε μια ειρωνική πνευματικότητα και η ένταση επανέρχεται για λίγο στο εξαιρετικό "Open Mouth", συνολικά όμως είναι εμφανές ότι η μουσική γλώσσα δεν διαθέτει πολλά εκφραστικά μέσα. Είναι λιτή, «σπιτική», οικεία αλλά και με συγκεκριμένα όρια. Εδώ είναι που το άλμπουμ χάνει την ευκαιρία για έναν μεγαλύτερο πλουραλισμό, επιδίωξη όμως που δεν μοιάζει να βαραίνει τον δημιουργό του.

Σκοτεινό, εκφραστικό και αυθόρμητο, το "House Of Lull. House Of When" είναι ένα άλμπουμ αγνό και ειλικρινές, από μια καλλιτεχνική φωνή που έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης. Ο Alexis Marshall και οι ποιητικοί του παροξυσμοί διατυπώνουν μια μουσική πρόταση που, χωρίς να συνταράζει, είναι απόλυτα επίκαιρη και ταιριαστή με τα πολιτιστικά και κοινωνικά της συμφραζόμενα. Σε αυτόν τον μπερδεμένο και θορυβώδη κόσμο, η φωνή του Marshall ακούγεται καθαρά, γεγονός που από μόνο του αποτελεί νίκη της καλής, αληθινής τέχνης. Η φωνή του ακούγεται για λίγο σαν την δική μας.

Bandcamp