Daughters: «Για πόσο ακόμα θα μπορώ να γυρνάω σπίτι ματωμένος;»

Τελευταία μέρα του Roadburn Festival 2019 και όλα τα πρόσωπα τριγύρω είναι κουρασμένα. Πριν ξεκινήσουν τα live της τέταρτης μέρας έχει μείνει μια σοβαρή εκκρεμότητα: η ευκαιρία να μιλήσω από κοντά με τον Alexis Marshall των Daughters, μίας από τις πιο αναμενόμενες μπάντες της φετινής έκδοσης του φεστιβάλ ή οποία με το ''You Won't Get What You Want'' στις αποσκευές της έμελλε να δώσει ένα από τα συγκλονιστικότερα live του τετραημέρου, λίγες ώρες μετά.

Το ραντεβού κανονίστηκε για νωρίς το μεσημέρι στο V39, τον χώρο Τύπου του φεστιβάλ. Ο Alexis έχει μία τεράστια ματωμένη πληγή στο κούτελο αλλά καθετί γύρω του φωνάζει ότι αυτός ο τύπος είναι πολύ ξεχωριστός. Στα 25 λεπτά που είχαμε στη διάθεση μας διαπίστωσα ότι πρόκειται για έναν τύπο στα όρια της ιδιοφυίας, με απίστευτη άποψη, χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Επίσης αποδείχτηκε τρομερός μουσικόφιλος, με αναφορές από τους Slayer ως τον Mozart. Η δε απάντηση του στην ερώτηση περί μουσικής βιομηχανίας αποτελεί ένα μικρό αριστούργημα, λέξη προς λέξη.

Απολαύστε έναν υπέροχο καλλιτέχνη σε μια αυθόρμητη συνέντευξη χωρίς συγκεκριμένη ατζέντα!

Γεια σου Alexis, είμαι ο Αντώνης από το Rocking.gr, αν θες λέγε με Anthony.

Όχι, μην μου το κάνεις εύκολο, προτιμώ να δυσκολεύομαι.

Ωραία, μήπως θες να σου πω το επίθετο μου;!

Χαχαχαχαχα!! Άστο καλύτερα, θα είναι πολύ επίσημο, χαχαχα!

Λοιπόν, καταρχήν να ρωτήσω πώς αισθάνεστε που λαμβάνετε μέρος στο φετινό Roadburn;

Ω φίλε, είναι εντελώς συναρπαστικό. Σοκαρίστηκα λίγο όταν μας το ζήτησαν, δεν είμαστε και πολύ συνηθισμένοι να μας φωνάζουν σε μεγάλα φεστιβάλ. Θυμάμαι είχαμε παίξει σε ένα Hellfest στις ΗΠΑ πίσω στο 2003 νομίζω, τότε που οι ΗΠΑ είχαν ακόμη Hellfest. Είμαστε ενθουσιασμένοι, αν και είδα ήδη όσους ήθελα να δω.

Μη βιάζεσαι, έχει και σήμερα φοβερές μπάντες!

Λες, ε; Ίσως μπορέσω να δω μερικές.

Είναι πολύ ενδιαφέρον που δεν έχει πια σημασία τι στυλ παίζει η κάθε μπάντα...

Αυτό είναι μεγάλη ανακούφιση!

Δεν ταιριάζουμε πουθενά κι αυτό μας δίνει χώρο

Παρ' όλα αυτά, θεωρείται metal φεστιβάλ κι εσείς δεν έχετε και μεγάλη σχέση με το metal. Υπάρχει εδώ κοινό για τους Daughters;

Νομίζω ότι προερχόμαστε από metal περιοχές, ίσως η εξέλιξη μας να μας κάνει να μοιάζουμε ότι δεν ταιριάζουμε πουθενά, υπάρχουν όμως metal κατάλοιπα. Στην Ευρώπη το metal κοινό ενδιαφέρεται και γι άλλα πράγματα, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να παίξουμε σε ένα αντίστοιχο φεστιβάλ στην Αμερική. Φέτος θα παίξουμε σε αρκετά φεστιβάλ με διάφορα ‘’ιδιώματα’’. Δεν ταιριάζουμε πουθενά κι αυτό μας δίνει λίγο χώρο να παίζουμε δεξιά κι αριστερά και να καταλήγουμε σε μέρη που δεν ανήκουμε. Έτσι κι αλλιώς, δεν ξέρουμε αν ανήκουμε κάπου!

Δηλαδή βρίσκεις ακόμα διαφορές ανάμεσα στο κοινό της Ευρώπης και της Αμερικής;

Κοίτα, είχα να βρεθώ κάπου στα 13 χρόνια στην Ευρώπη και ακόμα προσπαθώ να πιάσω το κλίμα. Δεν είναι ίδια τα πράγματα πάντως, υπάρχει μια πιο ελεύθερη ταυτότητα εδώ. Όλοι δείχνουν χαρούμενοι που θα δουν κάποιο live, ανυπομονούν για την εμπειρία που θα αποκομίσουν χωρίς να σκοτίζονται πολύ για το αν θα ταιριάξει η γκαρνταρόμπα τους… Νοιώθω σπουδαία, το αγαπώ, χαχαχα!

Θα ήθελα να πάω σε ένα φεστιβάλ και να δω την Marianne Faithful κι αμέσως μετά τους Brutal Truth

Πιστεύεις ότι έχουμε αρκετές forward thinking κοινότητες όπως το Roadburn ή χρειαζόμαστε κι άλλες;

Δεν ξέρω αν υπάρχουν αρκετές, τα φεστιβάλ είναι άπειρα κι έχω χάσει την επαφή μου, δεν πολυπηγαίνω σαν επισκέπτης. Πάντα υπήρχαν ανοιχτόμυαλα φεστιβάλ όπως το All Tomorrow’s Parties ή το Lollapalooza πίσω στα '90s που όμως τελικά δεν τα κατάφεραν, ίσως δεν είχαν την απαραίτητη ταυτότητα. Είναι ατυχές. Προσωπικά δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να πηγαίνω να βλέπω μπάντες που είναι στο ίδιο μήκος κύματος, ξέρεις, ένα μάτσο death metal μπάντες να παίζουν στη σειρά... χάλια, καθόλου δεν θα ήθελα να το δω αυτό, χαχαχα! Μου αρέσει η ιδέα ότι είμαστε εδώ κι ότι μπορείς να δεις τους Have A Nice Life, τους Thou ή εμάς στο ίδιο μέρος. Το βρίσκεις ακόμα αυτό στην Ευρώπη. Θα παίξουμε σε ένα σωρό μέρη που όλοι είναι διαφορετικοί, μου αρέσει αυτό! Θα ήθελα να πάω σε ένα φεστιβάλ και να δω την Marianne Faithful κι αμέσως μετά τους Brutal Truth, χαχαχα! Ίσως αυτή είναι η μανιακή προέκταση του εαυτού μου, επειδή νοιώθω συνεχώς σκορπισμένος παντού. Δεν θα μπορούσα να σταθώ σε ένα μέρος για κάμποσες ώρες, να βλέπω το ίδιο πράγμα και μετά να πάω σπιτάκι μου.

Πάμε να μιλήσουμε λίγο για την μπάντα; Η υποδοχή του τελευταίου σας άλμπουμ ήταν τρομερή, το περιμένατε αυτό; Κατά δεύτερον, νοιώθετε ότι οι Daughters μεγάλωσαν σαν όνομα λίγο;

Σίγουρα το τελευταίο άλμπουμ μας βοήθησε πολύ. Δεν περιμέναμε απολύτως τίποτα, ελπίζαμε μόνο να υπάρξει μια καλή υποδοχή για να είναι ευκολότερο να παίζουμε live. Περιμέναμε να παίζουμε τα Σαββατοκύριακα, ίσως να καταφέρναμε να έρθουμε για κάποιες εμφανίσεις στην Ευρώπη, μετά καμιά βδομάδα στην δυτική ακτή, κανένα Texas, κανένα Chicago, ξέρεις από εδώ κι από εκεί. Όταν όμως βγήκε ο δίσκος κι ενώ είχαμε ήδη κλείσει κάποιες ημερομηνίες, διαπιστώσαμε γρήγορα ότι όλα τα show ήταν sold out κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι ίσως εδώ συμβαίνει κάτι λίγο πιο σημαντικό κι ότι ίσως αξίζει να δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό. Υπήρξαν βέβαια και απώλειες, ο Sam δεν είναι εδώ μαζί μας, έπαιζε μπάσο σε όλους τους δίσκους μας. Δεν μπόρεσε να ακολουθήσει, έχει μια δουλειά που αγαπάει, ετοιμάζεται να κάνει το πρώτο του παιδί...

Τα συνηθισμένα προβλήματα.

Δεν ξέρω αν είναι «προβλήματα», είναι συζητήσιμο.

Διορθώνω. Οι συνηθισμένες προκλήσεις.

Χαχαχαχα, σωστά, προκλήσεις! Λοιπόν, μόλις έγινε ξεκάθαρο ότι θα περιοδεύαμε πιο εκτεταμένα, κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να δεσμευτεί. Δυστυχώς. Τον αγαπάμε πολύ, είναι δύσκολο να περιοδεύουμε χωρίς εκείνον και μας λείπει. Αυτή είναι η φύση των πραγμάτων.

Το να δουλεύουμε εκτεταμένα σε ένα τραγούδι με σκοτώνει! Θέλω απλά να ανέβω σε μια σκηνή!

Ποιος είναι ο αντικαταστάτης του;

Ο Chris από τους Meths, μια καναδική μπάντα της Sub Pop από το Toronto, είναι φανταστικοί. Θα βοηθήσει για αρκετές ημερομηνίες αλλά σύντομα θα πρέπει να βρούμε καινούρια άτομα να «δανειστούμε». Κόσμος πάει κι έρχεται και πρέπει εμείς οι τρεις να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε κατά κάποια τρόπο εργοδότες για τα καινούρια μέλη, ότι πρέπει να τους μάθουμε τα τραγούδια, να έχουμε μια λειτουργική μπάντα αλλά να είναι και χαρούμενοι επίσης. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε δεύτεροι σε κάποια πράγματα, χαχαχα! Όπως σου είπα, είναι η ροή των πραγμάτων κάποιες φορές. Εμείς είμαστε χαρούμενοι που παίζουμε. Δεν θα ήμασταν εξίσου χαρούμενοι αν για τα επόμενα χρόνια παίζαμε λίγο εδώ και λίγο εκεί, αραιά και σκόρπια. Όσο και να μου αρέσει το studio κι ηχογραφήσεις, εγώ θέλω πιο πολύ να παίζω. Κάποιες φορές σε ηχογραφήσεις ή σε πρόβες, το να δουλεύουμε εκτεταμένα σε ένα τραγούδι με σκοτώνει! Θέλω απλά να ανέβω σε μια σκηνή! Οπότε τώρα είμαστε χαρούμενοι που παίζουμε όλην την ώρα.

Εμένα με νοιάζει να νοιάζομαι. Έτσι θα μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια

Ήθελα να ρωτήσω την γνώμη σου για την «κριτική» πλευρά της βιομηχανίας. Το "You won’t get what you want" πήρε τρομερές κριτικές, μπήκε σε ψηλές θέσεις σε πολλές λίστες και τα λοιπά. Έχει όμως καμιά σημασία; Επηρεάζεται ο κόσμος από τις κριτικές ή εξαρτώνται όλα από τα social media;

Όλα αυτά μοιάζουν απλά σαν τα μετάλλια που παίρνουν οι πρόσκοποι! Δεν νομίζω ότι για εμάς όλα αυτά έχουν και πολύ σημασία. Ο κόσμος είναι γεμάτος θόρυβο, υπάρχουν τόσες πολλές φωνές, κριτικοί, δημοσιογράφοι και sites, μια που τίποτε δεν τυπώνεται πλέον. Κοίτα, κάποτε οι The Strokes έσωζαν το rock 'n' roll, σωστά; Το rock 'n' roll προφανώς χρειαζόταν τους The Strokes για να σωθεί, όμως ποιος στο καλό μιλάει πια για τους The Strokes;! Προφανώς είναι κάπου εκεί έξω και παίζουν, πιθανόν γεμίζουν τα clubs που εμφανίζονται. Θέλω να πω ότι κάθε τι καβαλάει ένα κύμα, φτάνει σε μια κορυφή και από εκεί γκρεμοτσακίζεται στα βράχια. Έτσι δουλεύει το σύστημα. Θυμάμαι παλιά μια σπουδαία συνέντευξη των Unsane σε κάποιο περιοδικό, σε μια περίοδο που είχαν τρομερές κριτικές κι έκαναν τρομερές περιοδείες. Κάποιο μέλος τους λοιπόν είπε ότι «ξέρουμε πολύ καλά ότι όλο αυτό είναι φευγαλέο, θα παίξουμε όσο μπορούμε και θα το ευχαριστηθούμε γιατί θα κρατήσει μόνο μια στιγμή». Έτσι είναι τα πράγματα, οι άνθρωποι είναι άστατοι. Θα νοιαστούν για λίγο και μετά θα βρουν κάτι άλλο για να νοιάζονται. Δεν μπορείς να περιμένεις οι άνθρωποι να σε ακούσουν. Προσωπικά δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να κάνω τον οποιοδήποτε να με ακούσει. Εύχομαι απλώς οι άνθρωποι να συνδέονται με άλλους ανθρώπους περισσότερο. Τώρα αν όλο αυτό το status μας κάνει να μείνουμε εδώ γύρω για λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο θα είναι ωραία. Εμένα με νοιάζει να νοιάζομαι. Έτσι θα μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Κι αν δεν μείνουμε για πολύ, δεν τρέχει τίποτα. Για όσο περνάμε ωραία και κάνουμε sold out συναυλίες, θα είναι καλά.

Οπότε δεν ασχολείστε με το hype.

Γιατί να ασχοληθούμε, δεν έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτό. Τί να κάνουμε δηλαδή, να λυπηθούμε και να κλάψουμε όταν όλο αυτό σβήσει; Δεν έχει κανένα νόημα.

Δεν είμαι καν σίγουρος αν το punk υπάρχει ακόμα

Ώρα να περάσουμε λίγο στη μουσική. Ακούω την μουσική σας και αισθάνομαι πολύ έντονα το περιβάλλον της πόλης και υψηλή ένταση, σχεδόν σαν να ακούω ένα νέο είδος punk...

Έτσι κι αλλιώς είμαστε punks που γερνάνε, οπότε γιατί όχι; Χαχαχα! Δεν ξέρω αν είμαστε μια άλλη εκδοχή του punk, δεν είμαι καν σίγουρος αν το punk υπάρχει ακόμα αλλά αυτό που λες το δέχομαι!

Εννοώ ότι μοιάζει σαν να διοχετεύετε παρόμοια συναισθήματα, το άγχος, την μιζέρια της καθημερινότητας. Είναι αυτός ο σκοπός σας;

Μπορείς να ακούσεις τα ίδια συναισθήματα στον "Don Giovanni"! Ή στα παλιά αμερικάνικα blues, στην jazz. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι καινούριο ή ότι ανήκει σε κάποιον, είναι απλώς ανθρώπινα πράγματα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι παράγουμε τέχνη και η τέχνη είναι αντανάκλαση του εαυτού αλλά και του περιβάλλοντος. Το περιβάλλον μπορεί να είναι ευχάριστο αλλά και στρεσογόνο ή δύσκολο, συχνότερα το δεύτερο. Έτσι είναι το punk rock, έτσι είναι η ζωή.

Έχω αυτήν την εντύπωση ότι πριν συνθέσετε κάτι ίσως περνάτε ώρες μιλώντας, προσπαθώντας να αποφασίσετε ακριβώς τις ιδέες που θέλετε να περνάνε στην μουσική. Συμβαίνει όντως έτσι;

Όταν γράφεται το υλικό, υπάρχει μια φυσική εξέλιξη. Μας βοηθάει πολύ το γεγονός ότι μεγαλώσαμε στο Providence όπου η τέχνη είναι πολύ ισχυρή, από εκεί βγήκαν μπάντες όπως οι Lightning Bolt ή οι Talking Heads. Επίσης στην καλλιτεχνική μας  κοινότητα οι τέχνες δεν είναι απομονωμένες, όλοι ασχολούνται με αυτό που κάνουν οι άλλοι και όλα κάπως αναμιγνύονται, ζούμε όλοι μαζί. Αυτό μας βοήθησε πολύ να είμαστε «λυμένοι», να κάνουμε αυτό που θέλουμε καθώς ωριμάζουμε σαν άτομα, συναισθηματικά και ψυχολογικά και να αποτυπώνουμε στην τέχνη μας. Δεν είμαστε οι Slayer ή οι Metallica... βασικά οι Metallica άλλαξαν τον ήχο τους και όλοι οι οπαδοί τσαντίστηκαν πολύ, oι Slayer όμως είναι πάντα εκεί βγάζοντας τον ίδιο δίσκο, ξέρεις ότι αυτοί είναι οι Slayer κι ότι θα είναι για πάντα οι Slayer! Εμείς δεν είμαστε τέτοιου είδος γκρουπ, παίζουμε εδώ και 20 χρόνια, ζούμε στο Providence έχοντας μια γενικότερη καλλιτεχνική αίσθηση και δεν μένουμε κλεισμένοι στην μουσική. Δεν λέμε «Λοιπόν, τώρα πρέπει να κάνουμε αυτό». Μιλάμε για μουσική και μετά μπορεί να βρεθούμε κάπου κοιτώντας πίνακες. Οπότε δεν είναι θέμα συζήτησης, όλα αυτά είναι φυσικά για εμάς, είναι το περιβάλλον μας κι είναι πια μέρος της ψυχοσύνθεσης και του DNA μας. Ξέρουμε ότι συνεχώς θα έρχονται αλλαγές. Τι είδους αλλαγές; Εκεί έχουμε πολλά να συζητήσουμε! Εκεί ανταλλάζουμε πάντα πολλές ιδέες, κατά τ‘ άλλα δεν βάζουμε ποτέ τα πράγματα κάτω σε στυλ «Tι κάναμε πριν; Τι πρέπει να κάνουμε τώρα;». Από την άλλην καμιά φορά υπάρχουν και στιγμές ηττοπάθειας που θα μπορούσαν να μας φέρουν σε ένα σημείο κάποτε να βγάλουμε έναν δίσκο ίδιο με τον προηγούμενο...

Για κάποιο λόγο, δεν πιστεύω ότι αυτό θα συμβεί ποτέ.

Ούτε εγώ αλλά δεν ξέρεις, ίσως κάποτε βρούμε ένα άνετο σημείο και αποφασίσουμε να μείνουμε εκεί.

Δεν έχω νοιώσει ποτέ καλύτερος άνθρωπος μετά το πέρας κάποιας εμφάνισης, δεν λειτουργώ σε τόσο μικρή κλίμακα

Αναζητάτε την κάθαρση όταν παίζετε μουσική, σε έναν δίσκο ή σε ένα live ή απλώς αναζητάτε την έκφραση;

Την έκφραση, θα έλεγα. Έχω ακούσει τύπους να λένε ότι μια performance ήταν εμπειρία κάθαρσης και τέτοια, εγώ δεν έχω νοιώσει ποτέ έτσι. Δεν έχω νοιώσει ποτέ καλύτερος άνθρωπος μετά το πέρας κάποιας εμφάνισης, δεν λειτουργώ σε τόσο μικρή κλίμακα. Να παίξω κάπου και να πω μετά: «Ωραία, τώρα καθάρισα». Αυτά που κουβαλάς, συνεχίζουν μαζί σου. Ίσως γι αυτό παίζουμε ακόμα μετά από 20 χρόνια και δεν τα βροντήξαμε για να πάμε να πουλάμε Ασφάλειες! Κανείς σε αυτήν την μπάντα δεν θα ήταν ποτέ ικανοποιημένος έτσι. Δηλαδή, εμείς να καθαρίσουμε και μετά τί; Να υποκρινόμαστε; Πώς θα μπορούσα μετά να φτύνω τον εαυτό μου ή να ματώνω τον εαυτό μου επί σκηνής; Αν δεν μπορώ να το κάνω αυτό, τότε καλύτερα να βρω κάτι άλλο να κάνω.

Φαίνεται όμως ότι έχετε ακόμα μακρύ δρόμο.

Ελπίζω, δεν ξέρω, είμαι στα 40 μου, δεν ξέρω ακόμα για πόσο θα μπορώ να το κάνω. Έχω παιδιά, δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορώ να γυρνάω σπίτι ματωμένος. Η γυναίκα μου δεν εγκρίνει!

Ίσως θα πρέπει να βρεις έναν τρόπο να «δείχνει» καλύτερο, κρατώντας την ίδια ουσία!

Χαχαχαχαχαχα! Μάλλον! Θα δούμε! Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως μια μέρα καθόμαστε σε σκαμνιά στη σκηνή!

Η μουσική είναι προϊόν τώρα, ένα προϊόν χωρίς ψυχή

Και να παίζετε ακουστικά;!

Ίσως. Οι Daughters είναι μια κολεκτίβα ανθρώπων που θέλουν να είναι μαζί, αυτό είναι η μπάντα μας. Δεν είναι ιδεολογία. Δεν είμαστε ένα πράγμα. Κοίτα τον Coltrane και τον Miles, αυτοί οι άνθρωποι άλλαζαν συνέχεια κι έπαιζαν μόνο αυτό που ένοιωθαν, αυτό προσπαθούμε κι εμείς. Η μουσική είναι προϊόν τώρα, ένα προϊόν χωρίς ψυχή και πολλοί μουσικοί λένε «Λοιπόν, αυτοί είμαστε, ας παραμείνουμε οι ίδιοι, ας διασφαλίσουμε ότι πουλάμε άλμπουμ και εισιτήρια!». Για εμάς όλα αυτά είναι εντελώς συμπτωματικά. Είναι τέλεια όταν συμβαίνει αλλά το ενδιαφέρον μας είναι στο να δημιουργούμε. Μόνο αυτό έχει σημασία.

Να ρωτήσω για το όνομα της μπάντας; Είναι φοβερό όνομα!

Συμφωνώ!

Έχει κάτι μυστήριο και μοναδικό. Πώς προέκυψε; Υπάρχει κάποιο κρυφό νόημα;

Όχι, δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Ο πρώτος μας κιθαρίστας λεγόταν Jaime κι ετοίμαζε ένα noise project. Επιστρέφαμε από ένα tour με μια άλλη μπάντα που παίζαμε τότε κι ήμασταν όλοι μίζεροι, ήταν ξεκάθαρο ότι εκείνη η μπάντα θα διαλύσει. Οπότε είπα στον Jaime «Κοίτα, μην χρησιμοποιήσεις το όνομα Daughters για το project σου, μόλις επιστρέψουμε να ξεκινήσουμε καινούρια μπάντα με αυτό το όνομα». Μου άρεσε πολύ όταν το φανταζόμουν οπτικά, δεν σήμαινε κάτι αλλά θεωρούσαμε ότι είναι σπουδαίο. Άσε που είμαι ευτυχισμένος που έχουμε μονολεκτικό όνομα και όχι ολόκληρη πρόταση, χαχαχα!

Το τελευταίο που ήθελα να σε ρωτήσω είναι για τις επιρροές σου. Όπως είπες, πολλές επιρροές μπορεί να προκύπτουν στην πορεία, εγώ ακούω κάτι από Swans στο στυλ σας...

Ναι, φυσικά, γκρουπάρα.

Εσύ όμως ποιους θεωρείς επιρροές σου; Και δεν εννοώ απαραίτητα μόνο μουσικά.

Διαβάζω πολύ και γράφω αρκετά. Υπάρχουν συγγραφείς όπως ο Raymond Carver ή ποιητές όπως ο Robert Creeley που είναι πολύ αγαπημένοι μου. Ξέρεις, όταν ήμουν μικρός τα αγαπημένα μου comics ήταν ο Hulk και ο Punisher, άτομα που δεν είχαν καμία όρεξη να κάνουν ηρωικά πράγματα αλλά προτιμούσαν να τους αφήνουν μόνους και να βράζουν μέσα στην κρυφή τους οργή. Επηρεάστηκα πολύ από αυτούς. Μουσικά, πάντα μου άρεσαν καλλιτέχνες όπως ο Scott Walker, ο Iggy Pop, ο Peter Gabriel, άτομα που ήταν λίγο ‘’εκτός’’ αλλά είχαν πάντα την ελευθερία να κάνουν αυτό ακριβώς που νοιώθουν. Τους θεωρώ θαυμαστούς. Επίσης φοβερά ενδιαφέροντες άνθρωποι όπως η Beth Gibbons και οι Portishead.

Δηλαδή δεν αισθάνεσαι ότι έρχεσαι από την DIY hardcore σκηνή;

Φυσικά, μεγάλωσα εκεί! Έχω έναν αδερφό 10 χρόνια μεγαλύτερο από εμένα, στα '80s συνέχεια μου μάθαινε όλες αυτές τις punk και thrash μπάντες, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έρχομαι απευθείας από εκεί. Ο πατέρας μου παράλληλα άκουγε Wood Guthrie και Hank Williams, η μαμά μου ήταν τρελή με τους Cure.

Μια χαρά σπίτι!

Ακριβώς, όλα ακούγονταν και δεν ένοιωθα καθόλου περιορισμένος.

Πότε να περιμένουμε νέο άλμπουμ; Του χρόνου; Το momentum είναι καλό, μην αργήσετε!

Χαχαχα! Δεν ξέρω, θα δούμε. Προσπαθούμε να γράφουμε κανένα κομμάτι μες στο λεωφορείο!

Ευχαριστούμε πολύ!

Κι εγώ ευχαριστώ ιδιαίτερα!