Scorpions Festival: Scorpions, Joe Cocker, Juliette And The Licks, Hannibal @ Γήπεδο Καραϊσκάκη, 18/06/07

Αν για ένα φεστιβάλ που έχει θέσει ως στόχο την καθιέρωση στην αρκετά επιλεκτική και ετερόκλητη ελληνική αγορά το παν είναι ένα καλό ξεκίνημα, τότε το Scorpions Festival μπορούμε να θεωρούμε ότι έθεσε γερές βάσεις για τη μελλοντική πορεία του. 25.000 κόσμος με την πρώτη είναι σίγουρα ένας καλός οιωνός. Βέβαια ποιος πιστεύει άραγε πως με οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα στη θέση των headliners, η προσέλευση θα ήταν τόσο μεγάλη;

Πλέον η κοσμοσυρροή στις συναυλίες των Scorpions δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Αν και Γερμανοί, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο κομμάτι του ίδιου μας του σύγχρονου πολιτισμού και της μουσικής μας ιδιοσυγκρασίας. Πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός ότι συσπειρώνουν ακροατές τόσο αντιδιαμετρικών μουσικών ειδών; Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, έτσι και φέτος, μπορούσε κανείς να παρατηρήσει στο Καραϊσκάκη από άτομα που θεωρούν τον Χατζηγιάννη καλό τραγουδοποιό, μέχρι άτομα που κοιμούνται με τη φωτογραφία των Black Sabbath αγκαλιά.

Καλώς ή κακώς, οι Scorpions δεν ήταν το μοναδικό όνομα του νέου αυτού φεστιβάλ, οπότε ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Παρόλο που είχε ανακοινωθεί πως οι Έλληνες Hannibal θα εμφανίζονταν στις 19:00, αυτοί πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή γύρω στις 18:50. Το αρκετά περιορισμένο, χρονικά, σετ που παρουσίασαν είχε ως αποτέλεσμα να μην τους προλάβω, καθώς στις 19:20 που εισήλθα στο χώρο είχαν ήδη τελειώσει.



Στη συνέχεια τη σκηνή κατέλαβε η, κάποτε υποψήφια για Oscar ηθοποιίας, Juliette Lewis με τη σχετικά νέα μπάντα της. Sexy, κορμάρα, φοβερή κίνηση, αλλά μουσικά η Juliette δεν κατάφερε να πείσει και πολλούς με το κράμα punk / alternative rock που μας παρουσίασε. Αφήστε δε που ο ήχος ήταν επιεικώς τραγικός...



Πριν φτάσω στον αειθαλή Cocker, θα ήθελα να κάνω μία μικρή παρένθεση. Όσοι έχουν την τάση (και δεν είναι λίγοι) να πετούν γεμάτα μπουκάλια νερού σε μέλη συγκροτημάτων αλλά και γενικά προς το κοινό, καλά θα κάνουν την επόμενη φορά που θα ξεκινήσουν να πάνε σε μία συναυλία, να αφήσουν το κόμπλεξ, την άκρατη ηλιθιότητα και την ψευδαίσθηση της μαγκιάς που αλωνίζουν στο άδειο τους κεφάλι (ή μήπως αυτό είναι γεμάτο με κάτι που αρχίζει από «σκ» και τελειώνει «τα»;) σπίτι τους.



Πάμε λοιπόν στον Joe Cocker. Μιας και οι πρεσβύτεροι βρίσκονταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία στις κερκίδες, δε σας κρύβω πως η παρουσία του μπροστά σε ένα άκρως νεανικό κοινό, που αδημονούσε για την εμφάνιση των Γερμανών, με είχε ανησυχήσει αρκετά. Άλλωστε, δεν ήταν λίγοι αυτοί που εξαρχής είχαν αντιδράσει στην επιλογή του, αναλογιζόμενοι το αταίριαστο του μουσικού του ύφους με τις υπόλοιπες μπάντες. Από ό,τι φάνηκε όμως, όταν κουβαλάς στην πλάτη σου 40 χρόνια εμπειρίας και ένα Woodstock, δεν έχει καμία σημασία το ποιος βρίσκεται από κάτω σου.



Με φωνή «καμπάνα» και με τη συνοδεία οκταμελούς μπάντας, ο Cocker όχι μόνο ενθουσίασε όσους είχαν έρθει να τον απολαύσουν, αλλά κατάφερε να κερδίσει και όλους τους υπόλοιπους με το αυθεντικό και συνάμα αρχοντικό του στυλ. Ευχάριστη έκπληξη για κάποιους, απόδειξη της σταθερής και διαχρονικής του αξίας για τους υπόλοιπους.

Το κέφι περίσσεψε από την εμφάνιση του αειθαλούς Joe. Στα υπερ-κλασσικά "Unchain My Heart", "Summer In The City" καθώς και στον ύμνο του στριπτίζ "You Can Leave Your Hat On" ολόκληρο το γήπεδο βάλθηκε να χορεύει σε blues ρυθμούς, ενώ στα πιο ρομαντικά "Up Where We Belong" και "You Re So Beautiful" άναψαν οι πρώτοι αναπτήρες. Οι οπαδοί του μάλλον θα ξετρελάθηκαν με τα "Feeling Alright" και "The Letter", όπως και με το καινούργιο "Hymn For My Soul". Όσοι τέλος είχαν μείνει με την εικόνα του Cocker από την ιστορική του εμφάνιση στο Woodstock, ανταμείφθηκαν και με μία συγκλονιστική εκτέλεση του "With A Little Help From My Friends" των Beatles... όπως τότε! Άξιος!

Και πάμε λοιπόν και στο συγκρότημα που έχει καταρρίψει όλους τους κανόνες των Ελλήνων διοργανωτών. Ερχόμενοι για τέταρτη συνεχή χρονιά στην ίδια πόλη, οι Scorpions είχαν να κερδίσουν δύο πολύ σημαντικά στοιχήματα:

Κατά πρώτον, να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα που θα παρουσίαζε μεν κάποιες από τις πιο κλασικές επιτυχίες τους, μιας και, κακά τα ψέματα, κάποια τραγούδια δε γίνεται να βγουν από το setlist, αλλά παράλληλα θα περιελάμβανε όσο το δυνατόν λιγότερα déjà vu σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές.



Κατά δεύτερον, και δη μετά τη μέτρια περσινή εμφάνιση τους, όφειλαν φέτος να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους.



Τα κατάφεραν; Αναμφίβολα. Οι Scorpions που απολαύσαμε στο πρώτο Scorpions Festival ήταν ίσως καλύτεροι από κάθε άλλη φορά που επισκέφθηκαν τη χώρα μας. Με ονειρεμένο και άκρως «οπαδικό» setlist, έδωσαν επί 2 ώρες και 25 λεπτά (να τα ακούνε κάποιοι αυτά) όλη τους την ψυχή. Ανέβηκαν στη σκηνή και τα σάρωσαν όλα. Ναι είναι κλισέ, ναι είναι τετριμμένες εκφράσεις, αλλά πιστέψτε με... αυτό ακριβώς έκαναν!

Το πιο αξιοσημείωτο δεν είναι αυτό όμως. Η χθεσινή συναυλία αποτέλεσε ένα ιστορικό γεγονός για ένα μεγάλο κομμάτι των οπαδών του συγκροτήματος: Για πρώτη φορά επί ελληνικού εδάφους είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τους Scorpions με το σπουδαιότερο μουσικό που πέρασε ποτέ από τις τάξεις τους. Ένας από τους επιδραστικότερους κιθαρίστες όλων των εποχών, ο τεράστιος Uli Jon Roth, ανέβηκε στη σκηνή περίπου στη μέση του σετ, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης. Οι Scorpions μαζεύτηκαν στη μία άκρη και άφησαν τον Uli στην άλλη να ζωγραφίζει πάνω στην κιθάρα του, αφήνοντάς μας με το στόμα μέχρι το πάτωμα. Για μισή και πλέον ώρα, ο χρόνος γύρισε 30 χρόνια πίσω. Οι ύμνοι της Roth εποχής άρχισαν να ακούγονται ο ένας πίσω από τον άλλο και δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναφώνησαν «αυτοί είναι οι Scorpions!».

Πέραν της εκπλήρωσης του παραπάνω απωθημένου, οι Γερμανοί μας αποζημίωσαν και με 2-3 πολύ ευχάριστες εκπλήξεις, όπως την ακουστική εκτέλεση του ξεχασμένου "Send Me An Angel", το υποτιμημένο "I'm Leaving You" καθώς και το "Dynamite" που είχαν να το παίξουν στην Αθήνα από το 2001! Εντύπωση πάντως προκάλεσε το γεγονός ότι από το νέο δίσκο παίχτηκαν μόλις 4 κομμάτια. Θυμηθείτε ότι στην περιοδεία για το "Unbreakable" είχαμε ακούσει 7 τραγούδια από το νέο δίσκο. Δεν πειράζει, καλύτερα (ok, κακία!).



Παράπονα; Είναι λίγο άδικο να τα αναφέρεις μετά από μία τέτοια εμφάνιση, όμως φαντάζομαι πως λίγοι θα διαφωνήσουν στο ότι τα "Deep And Dark" και "Love 'Em Or Leave 'Em" είναι πλέον περιττά. Τα εμπεδώσαμε πλέον για τα καλά. Λες και δεν είχε άλλα κομμάτια το "Unbreakable". Όπως κι αυτό το "Tease Me Please Me"... ούτε ο Ρεχάγκελ με τον Χαριστέα δεν έχει τέτοιο κόλλημα! Και κάτι τελευταίο σχετικά με τον Kottak: Είναι πωρωτικός, «τρελαίνεται» κάθε φορά που παίζει, γουστάρεις να τον βλέπεις, αλλά ας μάθει επιτέλους ένα νέο solo στα drums! Τέλος πάντων...



Τους περιμένουμε από τώρα για το 2ο Scorpions Festival! Μαζί με ακόμα πιο πολλά και πιο σπουδαία ονόματα. Τα λέμε του χρόνου!



Setlist: Hour 1 / The Game Of Life / Love ‘Em Or Leave ‘Em / Zoo / Deep And Dark / Coast To Coast / Send Me An Angel / Holiday / Humanity / Pictured Life / Speedy’s Coming / Dark Lady / We’ll Burn The Sky / Fly To The Rainbow / I’m Leaving You / Tease Me Please Me / 321 / Bass Solo / Drum Solo / Blackout / Big City Nights / Dynamite
Πρώτο encore: Wind Of Change / Still Loving You / In Trance / Rock You Like A Hurricane
Δεύτερο encore: When The Smoke Is Going Down
Διάρκεια: 2 ώρες και 25 λεπτά.

Υ.Γ.: Κάτι σημαντικό για το τέλος που δεν έχει να κάνει με την ίδια τη συναυλία. Είχε ανακοινωθεί επακριβώς πως: «Ο Ηλεκτρικός, ακριβώς για να εξυπηρετηθεί όλος αυτός ο κόσμος που θα βρίσκεται στο στάδιο, θα λειτουργήσει, ειδικά αυτή τη βραδιά, μέχρι τις 2 τα ξημερώματα». Το τελευταίο τραίνο από το σταθμό του Φαλήρου αποχώρησε στη 1:20 περίπου, με αποτέλεσμα πάρα πολύς κόσμος να ψάχνει στη συνέχεια για ταξί. Προφανώς το ότι θα λειτουργούσε ο Ηλεκτρικός μέχρι τις 2, σήμαινε για τους αρμόδιους πως το τελευταίο τραίνο θα ξεκινούσε στη 1:15 από τον Πειραιά και θα κατέληγε στις 2 στην Κηφισιά. Θα μπορούσαν όμως κάτι τέτοιο να το είχαν διευκρινίσει εξαρχής οι υπεύθυνοι, έτσι ώστε να είχε αποφευχθεί το κωμικοτραγικό, την ώρα που ο Meine πήγαινε να μιλήσει στο κοινό, να ακούγονται από τα μεγάφωνα ανακοινώσεις πως ο τελευταίος συρμός αναχωρεί σύντομα. Πολλοί αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το γήπεδο πριν καν τελειώσει η συναυλία για να προλάβουν τα τρένα. Αστεία πράγματα. Δεν ξέρω αν φταίει τελικά ο ΗΣΑΠ ή οι διοργανωτές, καλό θα ήταν όμως να αναλάβει κάποιος την ευθύνη.