40 Watt Sun

Πριν από πέντε χρόνια η μπάντα αυτή είχε κυκλοφορήσει το "The Inside Room". Ένα σκοτεινό και θορυβώδες shoegaze με σκόρπια doom γυρίσματα και απύθμενο συναίσθημα στις φωνές. Παρότι δεν ξανάκουσα γι' αυτούς τίποτα από τότε, είχαν χαραχθεί στις μνήμες μου, διότι παρήγαγαν ένα μουσικό ιδίωμα που έφερνε κάπως στ' αυτιά μου τους αξεπέραστους The Angelic Process.

Μετά από τόσα χρόνια απουσίας, ακούω στο "Wider Than The Sky" κάτι που αχνοφαινόταν από τότε κάνοντας τη μουσική τους ακόμα πιο συμπαθητική και προσιτή. Έφεραν στο προσκήνιο αυτό το υπερβολικά γλυκό και ήρεμο rock των Low που γοητεύει. Αυτόν τον ήχο που επικράτησε να περιγράφεται με τον όρο slowcore, που παρότι παρεξηγημένος βγάζει μια υπερβολική μαστούρα που πλημμυρίζεται από βαθιά συναισθήματα. Αν και ακούγονται διαφορετικοί, δεν άλλαξαν πολλά. Ο τότε άγουρος ήχος τους, έχει απλά μειώσει τις παραμορφώσεις και έχει γεμίσει με ωριμότητα και σκέψη. Αυτό. Τόσο απλό. Είναι οι ίδιοι, χωρίς τον θόρυβο. Είναι ξεκάθαρο ότι θέλουν να αποτινάξουν άστοχους χαρακτηρισμούς για τη μουσική τους και να αποφύγουν ξανά οτιδήποτε τους συνέδεε με το metal. Ένα δεν κατάφεραν μόνο να διώξουν, τον όρο βαρύ από τα τραγούδια τους. Μπορεί τώρα να μην είναι βαριά από μουσικής άποψης, αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο βαριά είναι από συναισθηματικής.

Στους παραπάνω ισχυρισμούς απλά κολλήστε τη μαγεία της φωνής του Patrick Walker. Ο τύπος είναι εξαιρετικός. Ναι, είναι αυτός από τους Warning, οι οποίοι θα παίξουν ζωντανά ολόκληρο το doom metal αριστούργημά τους, "Watching From A Distance" στο Roadburn του 2017. Είναι αυτή η φωνή που μπορεί να σε τσακίσει. Είναι αυτές οι στενάχωρες μελωδίες που κάποτε έβγαζαν μόνο οι Anathema στα τραγούδια τους. Το πρώτο κομμάτι "Stages" έχει ακόμα ελάχιστα θορυβώδη στοιχεία του παρελθόντος, αλλά θα το έλεγες ένα μεγάλο ερωτικό μουσικό ποίημα. Το "Beyond You" ακόμα πιο στενάχωρο σε πληγώνει. "Words are like weapons" τραγουδάει κάπου στη μέση του και αυτός ο στίχος λέει πολλά. Το "Another Room" που ακολουθεί αργό και βασανιστικό, καταφεύγει σε ένα σπαρακτικό μελαγχολικό παραλήρημα. Στο πιο μοντέρνο και φορτωμένο "Pictures" η μελαγχολία και η απαισιοδοξία συνεχίζουν να κυριαρχούν. Ακόμα πιο κρύο το "Craven Road" στην πορεία. Παγωμένο και δύστυχο με κρυμμένες νότες αισιοδοξίας στο βάθος. Αν και όλα τα παραπάνω κυμαίνονται στα δέκα μέχρι και δεκαέξι λεπτά το καθένα, το τελευταίο "Marazion", αν και πιο μικρό από όλα, καταφέρνει να κάνει μια περίληψη και να κλείσει τον δίσκο υπέροχα.

Συνοψίζω. Εδώ δεν θα ακούσεις metal. Δεν θα ακούσεις καν shoegaze. Είναι όλα ήρεμα, απλά και καθαρά. Φέρε στο μυαλό σου τους Madrugada, τους The Walkabouts, τον Nick Cave, ίσως τον Nick Drake, τον Leonard Cohen και τον Tim Buckley. Είπα και μεγάλα ονόματα. Αράδιασα μερικούς ανθρώπους που άλλαξαν τη μουσική, έδωσαν στους στίχους τη λογοτεχνική αξία που έπρεπε να έχουν και έφτιαξαν μερικά μουσικά είδη μόνοι τους. Δεν υπερβάλλω. Αυτός ο δίσκος μπορεί να αγγίξει τα μεγαθήρια. Ξεκάθαρα συναισθηματική, εναλλακτική και εντελώς εύπεπτη rock μουσική που στηρίζεται στο συναίσθημα μιας υπέροχης φωνής. Την ακολουθεί κατά πόδας, της κάνει τα χατίρια, τη γεμίζει και τη στηρίζει όπου χρειαστεί. Μπάσο σε νωχελικό ρυθμό, κρουστά που στέκουν αγέροχα και κιθάρες γεμάτες κλάμα. Τι άλλο θα χρειαστείς. Ίσως χαμηλό φωτισμό. Ένα ποτήρι κρασί. Μια όμορφη ή μια πολύ άσχημη εμπειρία για να το συνδυάσεις.

Είναι σπαρακτικό. Είναι υπέροχο. Είναι υπνωτικό. Είναι γεμάτο. Είναι απολαυστικό. Είναι το πιο όμορφο εναλλακτικό και ήρεμο rock που θα ακούσεις φέτος, με λίγο παραπάνω ψυχοπλάκωμα για γαρνιτούρα.

Soundcloud