Up The Hammers Day 2: Cirith Ungol, Eternal Champion, Evil Invaders, Phantom Spell, κ.ά. @ Gagarin 205, 09/03/24

Μετά το εξαιρετικό Warm Up Show την Πέμπτη στο An Club και τις μεγάλες συγκινήσεις της Πρώτης Ημέρας, το πλέον επιτυχημένο Up The Hammers Festival, τουλάχιστον όσον αφορά την προσέλκυση του κοινού μετά το ολικό sold out του τριημέρου μία περίπου εβδομάμα πριν την διεξαγωγή, θα ολοκληρωνόταν με ένα ακόμη σπουδαίο line-up επτά συγκροτημάτων και βεβαίως το grand finale των θρυλικών Cirith Ungol.

Stygian Crown

Ίσως η πιο δύσκολη στιγμή στο τριήμερο του Up The Hammers είναι το πρωινό και το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν στο τέλος της εβδομάδας έχεις μαζέψει κούραση, γούστα και hangover από την το Warm Up Show της Πέμπτης και βεβαίως την πρώτη γεμάτη ημέρα στο Gagarin. Με αυτά τα δεδομένα, νομίζω ότι ο κόσμος το απόγευμα του Σαββάτου ήταν κάπως λιγότερος σε σχέση με την αντίστοιχη ώρα την Παρασκευή, αν και το κίνητρο ήταν πολύ ισχυρό, με την πρώτη επίσκεψη των Stygian Crown στη χώρα μας και τις ισχυρές συστάσεις που κουβαλούν.

Σε αντιστοιχία με την Παρασκευή, είχαμε πάλι μια female fronted metal πεντάδα από ένα εξίσου μακρινό μέρος του πλανήτη, με το ύφος όμως να είναι αρκετά διαφορετικό. Οι τέσσερις γενειοφόροι μεταλλάδες με την Melissa Pinion και την φωνάρα της να δεσπόζει στη κέντρο, ήρθαν από το πολύ μακρινό Los Angeles και κατέκλυσαν με υψηλού επιπέδου επικό doom metal το venue, αποδεικνύοντας και επί σκηνής την κλάση τους. Ίσως μας τα χάλασαν λίγο, επιλέγοντας μόνο δύο κομμάτια από το προ τετραετίας ντεμπούτο τους, ρίχοντας μεγάλο βάρος στο δύο εβδομάδων "Funeral For A King", από όλες τις υπόλοιπες απόψεις όμως ήταν εξαιρετικοί, αρπάζοντάς μας από τα μούτρα για να μας βάλουν για τα καλά στο κλίμα της ημέρας. [Θ.Ξ.]

Funeral For A King
Bushido
Scourge Of The Seven Hills
The Bargain
Up From The Depths
Two Coins For The Ferryman
Strait Of Messina
Beauty And Terror

Steel Inferno

Με τους Steel Inferno μικρή επαφή είχα μέχρι πριν την ανακοίνωση των ονομάτων του φεστιβάλ - ωστόσο αυτό που άκουσα μέχρι την εμφάνισή τους με άφησε πάρα πολύ ικανοποιημένη. Ο σαφώς λιγότερος κόσμος για την ώρα  - λογικό αν αναλογιστούμε την κούραση από χθες, υποδέχθηκε τους Steel Inferno ενώ ακόμη προσπαθούσε να μπει στο κλίμα της ημέρας ή να προσπελάσει την τρομακτική ουρά που είχε σχηματιστεί για το signing session των Cirith Ungol στον πάνω όροφο του Gagarin. Το σχήμα από τη Δανία όμως δεν μάσησε και μας έσπρωξε με τα καλά μέσα στην βαθιά πισίνα heavy metal που το Up The Hammers υπόσχεται κάθε χρόνο.

Με πάρα πολύ καλό ήχο και ενέργεια ακούραστη, στο διαθέσιμο χρόνο τους οι Steel Inferno απέδειξαν ότι είναι υπολογίσιμη δύναμη του ήχου με τρομερή σκηνική παρουσία. Σημαντικό κομμάτι αυτής, ο νεαρός τραγουδιστής τους, Chris Rostoff. Μπορεί να μην έχει την καλύτερη από άποψη δυνατοτήτων και εύρους, φωνή στο ιδίωμα, ωστόσο έχει το σωστό στυλ και η σκηνική του παρουσία είναι ξεσηκωτική - σίγουρα βοηθάει το γεγονός ότι είναι και κιθαρίστας σε άλλα συγκροτήματα, αφού ακολουθούσε την κινησιολογία των κιθαριστών του με ακρίβεια, σχεδόν σαν να ήταν χορογραφημένοι. Κορωνίδα της εμφάνισής τους, η εξαιρετική εκτέλεση του "Aesthetics Of Decay" από τον πρώτο δίσκο τους που σίγουρα γαργάλησε την περιέργεια όσων δεν τους γνώριζαν. Εμένα πάντως σίγουρα μπήκαν στο ραντάρ μου για επερχόμενες κυκλοφορίες τους. [E.T.]

No Escape
Breakout
Siren Of The Air
The Blitz
Queen
Jaws Of Evil
Caught By Her Web
Aesthetics Of Decay
First Strike
Cathedral Run

Quartz

Όπως και την Παρασκευή, τα δύο πρώτα σχήματα αντιπροσώπευαν τις νεώτερες δυνάμεις και το τρίτο όνομα είχε σαν βαρύ χαρτί την αίγλη του παρελθόντος, ωστόσο το πλαίσιο των NWOBHM πρωτοπόρων Quartz ήταν πολύ διαφορετικό από εκείνο του Wade Black και των Astronomica. Οι τέσσερις Βρετανοί βρίσκονται πλέον στα '70s, όχι χρονολογικά ή υφολογικά, αλλά ηλικιακά, φαίνεται όμως πως γουστάρουν τόσο πολύ να παίζουν τη μουσική που αγαπούν και υπηρέτησαν, σε βαθμό που ακόμη και σε αυτή την προχωρημένη ηλικία έχουν τα κότσια να βγαίνουν από το καβούκι τους και να ροκάρουν επί μία ώρα όπως μόνο αυτοί ξέρουν και μπορούν, γιορτάζοντας μισό αιώνα σαν παρέα και σαν συγκρότημα.

Με τρία τραγούδια από το ομώνυμο ντεμπούτο του 1977, τρία ακόμη από το "Stand Up And Fight" του 1980, δύο από το EP της ίδιας χρονιάς, επίσης δύο από το προπέρσινο "On Τhe Edge Οf No Tomorrow" αλλά μόλις ένα από το ένα "Against All Odds" του 1983, το setlist ήταν εξαιρετικό, και η συνολική εμφάνιση αξιοπρεπέστατη, και τηρουμένων των αναλογιών σούπερ. Κερασάκι στη τούρτα η διασκευή στο "Heaven And Hell" των Black Sabbath προς τιμής του ιδρυτικού μέλους Geoff Nicholls, που επί συναπτά έτη ήταν το δεξί χέρι του Tony Iommi και έφυγε από τη ζωή το 2017. Το sing along ήταν μεγαλειώδες, ενώ προηγουμένως η τετράδα των "Street Fighting Lady", "Silver Wheels", "Mainline Riders" και "Satan's Serenade" επιβεβαίωσε την δισκογραφική κλάση. Τιμή μας!

Stand Up And Fight
Charlie Snow
Bloody Fool
Wildfire
Night Of The Living Dead
Street Fighting Lady
Silver Wheels
Mainline Riders
Satan's Serenade
Around And Around
Heaven And Hell (διασκευή Black Sabbath)

Encore:
They Do Magic

Phantom Spell

Βασιζόμενοι ως επί το πλείστον σε '70s progressive rock φόρμες, οι Phantom Spell ήταν μάλλον η φαινομερενικά πιο παράταιρη επιλογή από τις είκοσι συνολικά μπάντες του τριημέρου. Στην πράξη εντούτοις, θεωρώ πως αποδείχθηκαν, ίσως μακράν, η πιο ευχάριστη έκπληξη του φεστιβάλ, τόσο για εκείνους που γνώριζαν καλά το υλικό τους, αλλά και για όσους δεν είχαν εντρυφήσει. O ιθύνων νους Kyle McNeil, γνώριμος στο κοινό του Up The Hammers από τους Seven Sisters, έχει στήσει τα τελευταία χρόνια ένα καταρχάς προσωπικό project, αποδίδοντας πανέμορφα πρώτης κλάσεως '70s prog στην πιο σκληρή ή οριακά μεταλλική του εκδοχή, παίρνοντας όλη την διαδρομή που ξεκινάει από την folk με τελικό προορισμό το επικό συναίσθημα.

Παρ' ότι το σχήμα ήταν ιδιαίτερα φορτωμένο παικτικώς, με δύο κιθάρες και πλήκτρα, έβγαλε πολύ καλό ήχο, ενώ οι ατομικές αρετές των μουσικών ανέδειξαν ακόμη περισσότερο το πρωτότυπο υλικό. Ακόμη και η φωνητική απόδοση του McNeil, που για μένα υπήρξε ένα ελάχιστο ερωτηματικό στο studio, ήταν εξαιρετική, ενώ χωρίς κανείς της εξάδας να υπολείπεται, θα δώσουμε λίγη παραπάνω αγάπη στο κιμπορντίστα, ο οποίος σε κάποιο σημείο θυμήθηκε τα αρκετά ελληνικά που μάλλον κάποτε έτυχε να μάθει. Μοναδικό παράπονο ήταν η συνολική διάρκεια των 45 λεπτών, οπότε παρακαλούμε τους Phantom Spell, την επόμενη φορά που θα μας κάνουν την τιμή, να φροντίσουν να καλύψουν τον χαμένο χρόνο.

Συνολικά ακούσαμε οκτώ τραγούδια, πέντε από τα έξι του "Immortal's Requiem", δύο από το περσινό δεκάιντσο "Tales From The Black Spire" και το ολοκαίνουριο "Paladine". Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι το πόσο μαεστρικά ο McNeil έχει σμηλεύσει το ύφος των Phantom Spell, καθότι ναι μεν σε πρώτη φάση η βρετανίλα είναι διάχυτη, όπως φαίνεται για παράδειγμα από την ελαφριά εσάνς Wishbone Ash και "Leaf And Stream" στο "Blood Becomes Sand", στην πράξη όμως απολαμβάνουμε Kansas στο καταπληκτικό σπονδυλωτό "Seven Sided Mirror", Styx στο "Dragon's Dream" (καθόλου τυχαίο το vintage t-shirt του Brendan Radigan με τους Sumerlands την Παρασκευή), αλλά και λίγο Focus στο ορχηστρικό "Black Spire Curse", μαζί με μεταλλικές ριπές! Περιμένουμε σαν τρελοί δεύτερο δίσκο!  [Θ.Ξ.]

Dawn Of Mind
Up The Tower
Dragon's Dream
Seven Sided Mirror
Keep On Running
Paladine
Black Spire Curse
Blood Becomes Sand

Evil Invaders

Παλιοί γνώριμοι του Up The Hammers, οι Evil Invaders επιστρέφουν σε ένα φεστιβάλ που τους ανέδειξε και τους αγάπησε νωρίς. Σημαντική λοιπόν εμφάνιση, ειδικότερα τώρα που το συγκρότημα βρίσκεται σίγουρα στα ντουζένια του, όντας από τους πιο αξιόλογους σύγχρονους εκπροσώπους του speed metal αυτή τη στιγμή. Είναι λίγο παράξενο το πέρασμα από τις νοσταλγικές μελωδίες των Phantom Spell να περάσουμε στο σπιντάτο thrash των Evil Invaders, καταφέρνουν όμως να μας καθοδηγήσουν σε αυτή τη μετάβαση με περίσσια ευκολία.

Ένα συγκρότημα που έχει δέσει τόσο αδιάσπαστα, κρατά την ψυχή της μουσικής ταχύτητας ζωντανή. Η εμφάνισή τους αποδεικνύεται καταιγιστική, με την τετράδα σε τρομερή φόρμα και το βάρος της εμφάνισης φυσικά να πέφτει στον τελευταίο δίσκο τους, "Shattering Reflection". Υπό την αιγίδα εξαιρετικής ποιότητας ήχου, οι Evil Invaders μας έδειξαν ότι το Βέλγιο σε κάποιο παράλληλο χωροχρόνο μπορεί να τοποθετηθεί στην Αμερική, αλλά μπορεί να κλέψει τις εντυπώσεις σε ένα φεστιβάλ όπου γύρω του παίζουν μουσικά μεγαθήρια. Αλήτικα και δυνατά, οι Evil Invaders έδειξαν ότι έπαιξαν με την ψυχή τους σε ένα κοινό το οποίο τους συγκινεί και νιώθουν κομμάτι τους. Τους στηρίζουμε ολόψυχα.

Feed Me Violence
Mental Penitentiary
Hissing In Crescendo
In Deepest Black
Sledgehammer Justice
Forgotten Memories
Oblivion
Die For Me
As Life Slowly Fades
Fast, Loud 'N' Rude
Raising Hell

Eternal Champion

Σε ένα ακόμη από τα επίσης πολύ αναμενόμενα σχήματα του φεστιβάλ κι ενώ η βραδιά έχει ζεσταθεί για τα καλά, οι Eternal Champion είναι έτοιμοι να καταλάβουν τη σκηνή. Το επικό heavy metal τους, θεματικό αλλά και μουσικολογικά, θα βρισκόταν για τρίτη φορά στην Ελλάδα, σε μια πιο ιδιαίτερη συνθήκη, μιας που η πλειοψηφία των μελών τους αποτελούν την κιθαριστική δύναμη και των Sumerlands που εμφανίστηκαν εχθές. Δύσκολο το να συγκριθούν προφανώς με μια τέτοια εμφάνιση, αλλά και με τους Evil Invaders που τα είχαν τινάξει όλα προηγουμένως στον αέρα. Με το "Fighting The World" των Manowar στα ηχεία να προϋπαντεί τον ερχομό τους στη σκηνή, όπου τραγούδησε μέχρι και κόσμος έξω από την πόρτα του Gagarin, είχε έρθει η στιγμή τους.

Δεν ξέρω αν ήταν αυτή η δυσκολία, δηλαδή η αψεγάδιαστη χθεσινή εμφάνιση των Sumerlands, που λύγισε τελικά τους Eternal Champion μιας που δυστυχώς ο ήχος τους ήταν λίγο πεσμένος συγκριτικά με τα υπόλοιπα σχήματα της ημέρας. Παρόλο που οι δύο τους κυκλοφορίες μουσικά σε γεμίζουν με επική υπερηφάνεια, η συγκεκριμένη τους εμφάνιση ήταν λίγο πιο υποτονική από τις προηγούμενες. Τα όργανα φαίνεται να ήταν σε λίγο καλύτερη μοίρα, η φωνή του Jason Tarpey ωστόσο χανόταν σε πολλά σημεία του set.

Έσωζε την κατάσταση σε μεγάλο βαθμό όμως η σκηνική του παρουσία, αφού πάντοτε φαίνεται ότι το ζει – ειδικότερα τη στιγμή που βγαίνει το chainmail. Ήλπιζα πάρα πολύ σε μία καλή τους εμφάνιση μιας που τα – αγαπημένα - κομμάτια των Eternal Champion τραγουδιόντουσαν από όλο το κοινό παρά τα κάποια προβλήματα, η οποία ενδεχομένως θα τους είχε ανεβάσει στα highlights του φεστιβάλ. Μπορεί αυτό να μην έγινε αναμένουμε όμως αυτό να συμβεί την επόμενη φορά. Μέχρι τότε, η ώρα είχε φτάσει για ένα πικρό μα μεγαλοπρεπές αντίο. [Ε.Τ.]

War At The Edge Of The End
Coward's Keep
The Armor Of Ire
The Last King Of Pictdom
Destroyer (διασκευή Legend)
Banners Of Arhai
Ravening Iron
Worms Of The Earth
Shade Gate

Encore:
I Am The Hammer
Skullseeker
Retaliator

Cirith Ungol

Όσοι γνωρίζουν καλά τους Cirith Ungol, καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι οι δυσκολίες είναι η ίδια τους η μοίρα. Η ξαφνική απουσία του κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους Greg Lindstrom λόγω σοβαρής ασθένειας, σε συνδυασμό με την προ ολίγων μηνών αποχώρηση του Jim Barraza, έφερε μπροστά μας μια διαφορετική μπάντα από εκείνη που είχαμε συνηθίσει και περιμέναμε με ταράστια ανυπομονησία. Όσο καλά και αν ήταν προετοιμασμένος ο Armand John Anthony για την θέση του βασικού lead κιθαρίστα, είχε το πολύ δύσκολο έργο να ανταπεξέλθει μόνος και χωρίς να αφήσει κανένα κενό φάνηκε στην πορεία αλάνθαστος και άψογος στα παιξίματά του. Έχοντας πάντα τεράστιο ελαφρυντικό, δεν κατάφερε όμως να βγάλει προσωπικότητα, με εξαίρεση το "Master Οf Τhe Pit" όπου το συνολικό παίξιμό του ήταν καταπληκτικό.

Από την άλλη, ο ήχος που θα ακούγαμε ήταν ο καλύτερος που είχαν ποτέ οι Cirith Ungol σε συναυλία στην Ελλάδα, πιθανώς λόγω του λιγότερο φορτομένου σχήματος, ενώ δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι για το μεγαλύτερο μέρος στην πρώτη φάση του συγκροτήματος, ο αείμνηστος Jerry Fogle ήταν ο μοναδικός κιθαρίστας. Αλλά και συνολικά, η μπάντα εμφανίστηκε αρκετά δεμένη, με εξαίρεση ίσως κάποια λαθάκια του Robert Garven στα τύμπανα, ο οποίος πάντοτε βγάζει πολύ προσωπικό παίξιμο. Όσονα αφορά το setlist, σε αναλογία με τα δέκα παλιά, τα επτά καινούρια κομμάτια μάλλον φάνηκαν πολλά. Με καλύτερη επιλογή νέων, όπως το "Legions Arise" και περισσότερο "Paradise Lost", ειδικά το "Chaos Rising", θα ήμασταν σούπερ ευχαριστημένοι. Σε κάθως περίπτωση πάντως, η ένταση και η συγκίνηση ήταν διάχυτη ένεκα της συγκυρίας. [Θ.Ξ.]

Υπάρχει βέβαια και αυτή η οπτική όπου λόγω συγκυριών, βλέπεις τους Cirith Ungol για πρώτη και τελευταία φορά. Ένα συγκρότημα που με μεγάλωσε και έθρεψε την αγάπη μου για το heavy metal έχει έρθει η στιγμή να κρεμάσει παπούτσια και μας αποχαιρετά με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Μπορεί η σύνθεση τους να είχε κάποιες απώλειες ένεκα της ημέρας, ωστόσο η εμφάνιση τους αυτή που προσέλκυσε κόσμο από όλη την Ευρώπη, ήταν έντονα συναισθηματικά φορτισμένη και η φωνή του Tim Baker έμοιαζε να μην είχε κανένα λόγο να αποσυρθεί από τα μουσικά δρώμενα. Η ξεχωριστή του χροιά έλαμψε έτσι μία, τελευταία φορά.

Οι ίδιοι, εμφανώς συγκινημένοι κι ενώ απέδωσαν το ειδικό βάρος που αναλογούσε στην εμφάνισή τους, απέδωσαν με τις προαναφερθείσες αδυναμίες στο μέγιστο, σε έναν κόσμο που είχε αφιερωθεί πλήρως στο να τους λατρέψει για τελευταία φορά. Σίγουρα οι επιλογές από τους τελευταίους δίσκους ήταν ενδεχομένως λίγο περισσότερες από όσες ίσως θα περιμέναμε για μια τελευταία εμφάνιση. Ωστόσο, το να κρατήσουν αρκετούς μονόλιθους του heavy metal προερχόμενους από το ξεκίνημα της δισκογραφίας τους, για το τέλος του σετ αποδείχθηκε ορθή κίνηση. Ας αναλογιστούμε μόνο, την αξέχαστη εκτέλεση του "Finger Of Scorn" λίγο πριν το τέλος. Βέβαια αποκορύφωμα της βραδιάς αποτέλεσε και η πρότερη τριπλέτα των "Chaos Descends", "Frost And Fire" και "I'm Alive".

Σε μια εμφάνιση όπου έμοιαζε σαν να διήρκησε μόλις δύο λεπτά, όλοι μας είχαμε αφιερωθεί και γνωρίζουμε ότι υπήρξαμε κομμάτι μιας σημαντικότατης στιγμής για την ιστορία του σύγχρονου heavy metal. Στην περίπτωσή μου, ιδιαιτέρως συγκινητική μιας που βρέθηκα στο φεστιβάλ μαζί με καρδιακούς φίλους που αυτό το συγκρότημα μας ένωσε, τη χρονιά που οι περισσότεροι από εμάς μπαίνουμε στη δεκαετία των τριάντα. Η «μαύρη μηχανή» παίρνει για τελευταία φορά μπροστά όπως μας είπε και ο Baker και οι Cirith Ungol μας αποχαιρετούν για τελευταία φορά με το "Black Machine". To Up The Hammers Festival, στην ίσως πιο επιτυχημένη του εκδοχή μέχρι σήμερα και σίγουρα αγαπημένη μου, κλείνει με βαθιά συγκίνηση και ευχαρίστηση, αποδεικνύοντας τελικά την ποιότητά του και τη διάρκειά του στο χρόνο, αλλά και ότι ο κόσμος είναι πλέον εκεί περισσότερο για το θεσμό και λιγότερο για τις αγαπημένες του μπάντες. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Velocity (S.E.P.)
Join The Legion
Blood & Iron
Sailor Οn The Seas Of Fate
Atom Smasher
The Frost Monstreme
Fractus Promissum
Chaos Descends
Frost And Fire
I'm Alive
Forever Black
Looking Glass
Master Of The Pit
King Of The Dead

Encore:
Down Below
Finger Of Scorn
Black Machine