Ulcerate, Prometheus @ Κύτταρο, 14/10/24

"To Flow Through Ashen Hearts". Έτσι, χωρίς πρόλογο, οι Νεοζηλανδοί συστήθηκαν στο κατάμεστο Κύτταρο με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του φετινού τους δίσκου. Η τρίτη τους στάση μετά το Soulcrusher στην Ολλανδία και το Mammothfest στην Θεσσαλονίκη ήταν και η πρώτη τους ως headline act. Όχι ότι οι προηγειθείσες εμφανίσεις υστερήσουν σε κάτι - σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες. Ωστόσο, το avant-garde death metal σχήμα ήταν το απόλυτο κίνητρο για την πλειοψηφία του κοινού για να κατηφορίσει στο Κύτταρο Δευτέρα βράδυ.

Πάμε, όμως, να τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Στις 21:20, λοιπόν, βάσει προγράμματος, εμφανίστηκαν οι Prometheus στη σκηνή του venue. Οι συνθήκες αποδείχθηκαν ιδανικές για το τεχνικό death metal που απέδωσε το τρίο, αφού τόσο ο ήχος, όσο και η πληρότητα του Κυττάρου εξασφάλιζαν στην μπάντα το ιδανικό περιβάλλον για να ξετυλίξει τις δυνατότητές του. Μπορώ να πω πως στάθηκαν πολύ καλά ως opening act, όπου για περίπου ένα μισάωρο έδειξαν άρτιοι τεχνικά και αποκάλυψαν τις συνθετικές αρετές τους. Περισσότερο straightforward από τους διαδόχους τους επι σκηνή και με αρκετά black metal ψήγματα, σαφώς και πέτυχαν τον σκοπό τους, αφού κέρδισαν μερικές δεκάδες ακόμα οπαδούς και πρόσθεσαν στο βιογραφικό τους μια εμφάνιση-παράσημο με ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα death metal συγκροτήματα.

Έτσι, λίγο νωρίτερα από το προβλεπόμενο, γύρω στις 22:20, ανέβηκε στο stage το δεύτερο trio της βραδιάς. Χωρίς λόγια, ξεκίνησε η επιβλητική τους εμφάνιση, με έναν ανυπέρβλητα καλό ήχο. Χωρίς λόγια, συνεχίστηκε για περίπου 70 λεπτά το avant-garde death metal show με στάσεις αποκλειστικά στα δύο σχετικά ομόηχα τελευταία τους άλμπουμ. Πέντε κομμάτια από το φετινό "Cutting The Throat Of God" και τέσσερα από το "Stare Into Death And Be Still". Α και ένα encore, όπου μας πήγαν πίσω στο 2009 και το "Everything Is Fire". Θα έλεγε κανείς πως αγνόησαν ένα μεγάλο ποσοστό της δισκογραφίας τους, ωστόσο, θα τολμήσω να πω πως ειδικά το "Stare Into Death And Be Still", τους έφτιαξε το status που έχουν σήμερα, όντες πλέον στο peak της δισκογραφίας τους - όχι απαραίτητα εμπορικά. Οπότε, εντέλει, μάλλον ως λογική κρίνεται η απόφασή τους.

Η απόδοση τόσο του Kelland σε μπάσο/φωνή, όσο και του Hoggard σε κιθάρα ήταν αψεγάδιαστες. Ωστόσο, την παράσταση έκλεψε ο Saint Merat, ο οποίος με το «εξωγήινο» παίξιμό του στα τύμπανα και τις διαρκείς εναλλαγές στους ρυθμούς, δεν άφηνε περιθώριο στο κοινό ούτε να σκεφτεί να κάνει headbanging, πόσο μάλλον κάποιο moshpit. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο κόσμος θα φάνταζε απαθής, ωστόσο, η ιδιαιτερότητα της μουσικής των Ulcerate είχε μετατρέψει κατά μια έννοια το Κύτταρο σε θέατρο, όπου οι παρευρισκόμενοι θαύμαζαν το επι σκηνής έργο της μπάντας.

Επαναλαμβάνω, αφού κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι, πως ο ήχος ήταν πραγματικά εξαιρετικός. Είχα, σαφώς, τους ενδοιασμούς μου πριν το live, πως ενδεχομένως τα τύμπανα να υπερκάλυπταν τα πάντα, κάτι που εν τέλει αποφέυχθηκε. Ο χαρακτηριστικός τόνος της κιθάρας ήταν πανταχού παρών και ευδιάκριτος.

Μετά την δευτεριάτικη εμφάνισή τους, η οποία θα κάνει χρόνια να ξεθωριάσει, ελπίζω οι Ulcerate να έκλεισαν ήδη τα εισιτήρια τους για την επιστροφή τους στην χώρα μας, στο άμεσο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, όσοι δεν καταφέρατε να τους δείτε, να το επιχειρήσετε χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού η μπάντα είναι πραγματικά εγγύηση. Στην δεύτερη παρουσία τους στην Αθήνα και τέταρτη συνολικά στην Ελλάδα, απέδειξαν γιατί θεωρούνται το κορυφαίο όνομα στο avant-garde death metal, προσφέροντας μας ένα πραγματικά αξέχαστο live.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος