U2 @ Stade De France (Παρίσι, Γαλλία), 11-12/07/09

Από τον Γιάννη Κοτζιά, 25/09/2009 @ 13:14
Ουδεμία έκπληξη δε μου προκάλεσε το ότι οι U2 για άλλη μια περιοδεία τους δε συμπεριέλαβαν την Ελλάδα στο πρόγραμμα τους. Μέχρι την ψυχρολουσία της επίσημης ανακοίνωσης, οι φήμες για άλλη μια φορά οργίαζαν και η 6η Σεπτεμβρίου του 2009 έθετε υποψηφιότητα να είναι η ημερομηνία στην οποία οι Ιρλανδοί θα πατούσαν το πόδι τους για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα. Τελικά η Θεσσαλονίκη ακόμα μπορεί να καυχιέται, μεταξύ άλλων, ότι έχει φιλοξενήσει για μοναδική φορά τους U2 στην Ελλάδα.

(Σημ.: Το παρόν review γράφτηκε πριν την ανακοίνωση της συναυλίας των U2 στην Αθήνα)

Η απουσία ελληνικής ημερομηνίας από το καλεντάρι του συγκροτήματος όμως δεν πτόησε αρκετούς Έλληνες fans που σχεδίασαν το καλοκαίρι τους με βάση την περιοδεία των U2. Άλλοι για... Βαρκελώνη «τράβηξαν», άλλοι για Δουβλίνο και άλλοι για Παρίσι, όπως ο υπογράφων, ώστε να απολαύσει για δύο συνεχόμενες βραδιές μία από τις μεγαλύτερες μπάντες του κόσμου και προσωπικό του live απωθημένο.



Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 οι περιοδείες των U2 έχουν ξεφύγει από τα στενά πλαίσια συνηθισμένων rock συναυλιών και χαρακτηρίζονται από κολοσσιαία σκηνικά και πλούσιο οπτικό θέαμα που μόνο με τις περιοδείες των Rolling Stones μπορούν να συγκριθούν. Η φετινή "360° Tour" όμως διέφερε από οτιδήποτε είχε παρουσιαστεί γενικά κατά το παρελθόν σε ανοιχτά στάδια. Το όνομά της εννοούσε ότι η κυκλική σκηνή θα έδινε την δυνατότητα στους θεατές να έχουν οπτική επαφή με το συγκρότημα όπου και αν κάθονταν, ακόμα και από την πίσω πλευρά της, και με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το 100% της χωρητικότητας των σταδίων.

Μπαίνοντας στο Stade De France η θέα της σκηνής σου έκοβε την ανάσα με τον όγκο που έπιανε στον αγωνιστικό χώρο. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το παρόν review μπορούν να αναδείξουν με καλύτερο τρόπο απ' ότι ο γραπτός λόγος το «διαστημόπλοιο» που «προσγείωσαν» οι U2 σε αυτή την περιοδεία. Οι αγαπητοί και πάντα κεφάτοι Kaiser Chiefs άνοιξαν τις συναυλίες και έδειχναν να χαίρονται και αυτοί τη γιγαντιαία σκηνή, ιδιαίτερα ο τραγουδιστής και γνωστός τρελάρας Ricky Wilson που δεν έπαψε να τρέχει γύρω-γύρω και να χοροπηδάει πάνω σε αυτήν. Πολύ πετυχημένη επιλογή για support οι Kaiser Chiefs, ανέβασαν κατακόρυφα το κέφι με τα γνωστά τους κομμάτια και έκαναν ευχάριστη την προσμονή για το κυρίως «μενού».



Από τη στιγμή που οι U2 ξεκίνησαν τη συναυλία τους είχαμε και τις απτές αποδείξεις γιατί τόσα χρόνια καταφέρνουν να γεμίζουν στάδια, να φιγουράρουν στα M.M.E., να πουλάνε εκατομμύρια δίσκους κτλ. Δεν ήταν τόσο το εντυπωσιακό σκηνικό και οι κάθε είδους χρωματισμοί που έπαιρνε στη διάρκεια της συναυλίας, ούτε η γιγαντοοθόνη που αναπτυσσόταν πάνω από τη μπάντα με τις εντυπωσιακές απεικονίσεις που έκαναν τις δύο συναυλίες το κάτι άλλο, το εξωπραγματικό. Όσο φαντασμαγορικό και να είναι το show, η μουσική θα είναι αυτή που θα παίζει τον πρώτο ρόλο αλλά και η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ συγκροτήματος και κοινού. Οι δύο συναυλίες τα είχαν όλα αυτά στο μέγιστο βαθμό.



Το "Breathe" σήμανε την εκκίνηση και τις δύο βραδιές. Μέσα σε 2 ώρες και 15 λεπτά ταξιδέψαμε στην τριαντάχρονη ιστορία των U2, ακούγοντας κομμάτια απ' όλο σχεδόν το φάσμα της καριέρας τους, όπως τα πιο πρόσφατα "Vertigo", "City Of Blinding Lights", "Beautiful Day" και τα παλαιότερα "Pride (In The Name Of Love)", "Sunday Bloody Sunday" και "I Still Haven't Found What I'm Looking For", στο οποίο ο Bono είχε παρατήσει το μικρόφωνο και απολάμβανε το κοινό να τραγουδάει στίχο-στίχο.



Ενδεχομένως οι μη μουσικές δραστηριότητες του Bono να προκαλούν σε κάποιους εκνευρισμό, αλλά ως performer / τραγουδιστής είναι αδιαμφισβήτητα χαρισματικός, έχοντας και την τύχη να πλαισιώνεται από τον μοναδικό σε στυλ κιθαρίστα The Edge, τον cool χαμογελαστό μπασίστα Adam Clayton και τον drummer Larry Mullen που καταφέρνει να παραμένει απλός και αντί-σταρ όπως όταν ξεκίνησαν οι U2 την καριέρα τους. Σίγουρα ο καθένας τους μεμονωμένα δεν είναι ο καλύτερος στο είδος του, αλλά οι τέσσερις ως σύνολο ενδεχομένως αποτελούν την καλύτερη χημεία που έχει υπάρξει σε συγκρότημα, εξ ου και τα 34 συναπτά έτη που βρίσκονται μαζί.



Και από αυτήν τη χημεία είναι που πηγάζουν κομμάτια σαν το "One" ή το "The Unforgettable Fire", του οποίου η επιστροφή στα setlists, μετά από 19 χρόνια, προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση, όπως άλλωστε και η επιστροφή του "Ultra Violet (Light My Way)". Όμως και τα κομμάτια του πρόσφατου "No Line On The Horizon" ακούγονται καλύτερα live και δένουν άψογα με τα παλαιότερα, με το "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tοnight" να μετατρέπει το Stade De France σε ένα τεράστιο υπαίθριο club, αφού παίχτηκε σε μια χορευτική και σαφώς καλύτερη εκδοχή απ' ότι στο album.



Από τη συναυλία δεν έλειψαν και οι πολιτικές στιγμές που χαρακτηρίζουν τους U2. Το "MLK" και το "Walk On" αφιερώθηκαν στη βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης και κατ' οίκον περιορισμένη πολιτικό από τη χούντα της Μιανμάρ, Aung San Suu Kyi, ενώ πριν το μεγαλειώδες "Where The Streets Have No Name" ο Αιδεσιμότατος Tutu, επίσης βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης, έστειλε και αυτός το μήνυμά του μέσω της γιγαντοοθόνης. Ιδιαίτερη στιγμή ήταν η προηχογραφημένη συνομιλία που είχε το συγκρότημα με τους αστροναύτες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (στη Βαρκελώνη η συνομιλία έγινε σε απευθείας σύνδεση με τον Δ.Δ.Σ.).

Με ένα συγκλονιστικό "With Or Without You" και το "Moment Of Surrender" οι U2 μας καληνύχτισαν εν μέσω βροχής και καθολικής αποθέωσης από 90.000 κόσμου και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν το ότι την επόμενη κιόλας μέρα θα βίωνα για άλλη μία φορά όλα αυτά τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν το βράδυ της 11ης Ιουλίου του 2009 στο Stade De France. Πράγματι, η δεύτερη βραδιά δεν υστέρησε σε τίποτα από την πρώτη, με τα "Mysterious Ways", "Stuck In A Moment You Can't Get Out Of" και "Angel Of Harlem" (αφιερωμένο στον Michael Jackson) να είναι οι διαφορές στο setlist σε σχέση με την προηγούμενη μέρα.

Γιάννης Κοτζιάς




Σε ένα μουντό Παρίσι, που ετοιμαζόταν για την «Hμέρα Της Βαστίλης», χιλιάδες θαυμαστών κατέβαιναν στη στάση "St. Denis" του μετρό και κατευθύνονταν προς το Stade De France για να δουν μια μπάντα που ξεκίνησε τρεις δεκαετίες πριν στην Ιρλανδία.

Το γήπεδο; Κατάμεστο και στο κέντρο της αρένας η ογκώδης κατασκευή που σου προκαλούσε δέος: μία τεράστια «αράχνη» που είχε εγκλωβίσει τη σκηνή. Στην κορυφή να δεσπόζει μία γιγαντοοθόνη 360ο που σ' έφερνε πιο κοντά με όποιον αντίκριζε η κάμερα. Υπήρχαν όμως πολλά ακόμα στο set που δε φαίνονταν από την πρώτη στιγμή...



Οι Kaiser Chiefs βγήκαν, έπαιξαν, έφυγαν (ας με συγχωρήσουν εδώ οι αναγνώστες που δεν τηρώ κατά γράμμα τους κανόνες του live reporting). Όλοι περίμεναν κάποιους άλλους. Χωρίς πολλές καθυστερήσεις έκανε την εμφάνισή του ο Larry μαζί με τον Adam, στη σκηνή ανέβηκε και ο The Edge και τέλος ο... πανταχού παρών Bono! Το γήπεδο βρυχήθηκε. Οι 90.000 κόσμου αποθέωσαν τους U2, οι οποίοι μας παρέσυραν σε μία μουσική τρέλα, όπου τραγούδια και χρώματα έδεναν μεταξύ τους και ένιωθες να μπαίνεις σε κάποιον άλλο κόσμο.



Μιας και δε θα ήθελα να αναφερθώ αναλυτικά σε όλο το setlist, το οποίο δεν άφησε κανένα fan, νέο ή παλιότερο, παραπονεμένο, και θα το βρείτε στο τέλος του review, πιστεύω ότι θα πρέπει να μεταφέρω κάποιες μοναδικές στιγμές της συναυλίας:

Το "The Unforgettable Fire", ένα τραγούδι βγαλμένο από μία μελαγχολική εποχή των '80s, παίχτηκε με μία τρομερή ένταση, θυμίζοντας σου πόσο πρωτοποριακό album ήταν το ομώνυμο (από το 1984), ενώ τα φωτορυθμικά γέμιζαν το μυαλό σου σα να είχες πάρει παραισθησιογόνο.



Ο Desmond Tutu, πνευματικός ηγέτης, μιλούσε για τους ανθρώπους και πως οι ίδιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που κρατούν στα χέρια τους τον κόσμο και μπορούν να τον αλλάξουν. Μέσα σ' αυτό το παραλήρημα χίπικης φιλοσοφίας άκουγες την κιθάρα του Τhe Edge να ξεκινά το "Where The Streets Have No Name", που σου προκαλούσε κύματα ανατριχίλας σε κάθε riff.

Στο "Sunday Bloody Sunday" όλο το πλήθος χοροπηδούσε ουρλιάζοντας «How long must we sing this song?». Και ακόμα το τραγουδάμε... Το "No Line On The Horizon" αποτέλεσε μία από τις μελωδικότερες και ταξιδιάρικες στιγμές της συναυλίας, αλλά και στο "Unknown Caller" ο The Edge, έχοντας κλειστά τα μάτια, έδωσε ρέστα με το χαρακτηριστικό αργόσυρτο solo του.

Και βέβαια δεν έλειψαν οι αναφορές στη «disco era» του συγκροτήματος και, παρά το ότι δεν έπαιξαν κομμάτια από το "Pop", φρόντισαν να μας το θυμίσουν με μία version του "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight" που σε έκανε να νομίζεις ότι βρέθηκες σε techno party. Όλοι χόρευαν στο ρυθμό του, ενώ περίμεναν την επόμενη έκπληξη...

Και ήταν μεγάλη: "Ultra Violet (Light My Way)"! Πόσες και πόσες φορές δεν είχε παίξει στη διαπασών στο stereo των U2 fans; Με ένα ιδιόρρυθμο jacket που λαμπύριζε και ένα παλιομοδίτικο μικρόφωνο που κρεμόταν από ψηλά, ο Bono εκλιπαρούσε: «Baby, light my way!»

Αφήνοντάς σε χωρίς ανάσα, ακολούθησε το κλασικό "With Or Without You". Λίγο πριν το αποκορύφωμα ήρθε η στιγμή της λύτρωσης, καθώς αρχίζει να βρέχει και κανείς δε μπορεί να πιστέψει αυτό που βλέπει, αυτό που ζει. Στη γιγαντοοθόνη, στο ημίφως η βροχή έθετε το πιο ρομαντικό σκηνικό για ένα από τα πιο ρομαντικά τραγούδια.

Η αυλαία έπεσε με το σωστά επιλεγμένο "Moment Of Surrender", όπου συγκρότημα και fans παραδοθήκαμε στις τελευταίες κοινές μας νότες. Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε το απίστευτο show, το οποίο είχαμε μόλις βιώσει, πήραμε το δρόμο της επιστροφής υπό το φως του Πύργου του Άιφελ...

A night to remember…

Μαρία Αννίνου
Αναγνώστρια


U2 setlist 11/07/2009:

1. Breathe
2. No Line On The Horizon
3. Get On Your Boots
4. Magnificent
5. Beautiful Day
6. I Still Haven't Found What I'm Looking For
7. Desire
8. In A Little While
9. Unknown Caller
10. The Unforgettable Fire
11. City Of Blinding Lights
12. Vertigo
13. I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight (Remix)
14. Sunday Bloody Sunday
15. Pride (In The Name Of Love)
16. MLK
17. Walk On
18. Where The Streets Have No Name
19. One
---------------------------------
20. Ultra Violet (Light My Way)
21. With Or Without You
22. Moment of Surrender

U2 setlist 12/07/2009:

1. Breathe
2. No Line On The Horizon
3. Get On Your Boots
4. Magnificent
5. Beautiful Day
6. Mysterious Ways
7. I Still Haven't Found What I'm Looking For
8. Angel Of Harlem
9. Stuck In A Moment You Can't Get Out Of
10. Unknown Caller
11. The Unforgettable Fire
12. City Of Blinding Lights
13. Vertigo
14. I’ll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight (Remix)
15. Sunday Bloody Sunday
16. Pride (In The Name Of Love)
17. MLK
18. Walk On
19. Where The Streets Have No Name
20. One
---------------------------------
21. Ultra Violet (Light My Way)
22. With Or Without You
23. Moment of Surrender

Kaiser Chiefs setlist:

1. Never Miss A Beat
2. Everyday I Love You less And Less
3. You Want History
4. Ruby
5. Like It Too Much (1η βραδιά) / Love's Not A Competition (But I'm Winning) (2η βραδιά)
6. Modern Way
7. I Predict A Riot
8. The Angry Mob
9. Take My Temperature
10. Oh My God
  • SHARE
  • TWEET