Up The Hammers Warm Up Show: Atlantean Kodex, Fire And Steel, Power Crue, Achelous @ Gagarin, 09/06/22

Ιδανική προθέρμανση με πολύ Manowar και καταπληκτικούς Βαυαρούς

Από τους Σπύρο Κούκα, Θοδωρή Ξουρίδα, 14/06/2022 @ 21:11

Ήταν Μάρτιος του 2020 όταν ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για την έναρξη του σημαντικότερου εγχώριου underground heavy metal φεστιβάλ, με τον γράφοντα να αναθεματίζει για το γεγονός πως υποχρεώσεις στρατιωτικής φύσεως (βλ. θητεία) δεν θα του επέτρεπαν να παρευρεθεί. Ομολογουμένως, το line-up που είχε διαμορφωθεί τότε φάνταζε εντυπωσιακό στα χαρτιά και όσοι είχαμε βιώσει από πρώτο χέρι τα όσα είχαν συμβεί σε προηγούμενες χρονιές του, έδιναν μια βεβαιότητα για την επιτυχία κι εκείνης της χρονιάς.

Τα όσα ακολούθησαν, λίγο - πολύ γνωστά σε όλους. Με την πανδημία να ανατρέπει κάθε πιθανότητα αδιαπραγμάτευτου προγραμματισμού, καθώς άφηνε ρευστά τα πράγματα σε πάσης φύσεως λεπτομέρειες, το Up The Hammers αναβλήθηκε μια χούφτα φορές, μέχρι να φτάσουμε στις αρχές του φετινού καλοκαιριού. Έτσι, με ανατροπές να συμβαίνουν μέχρι και την τελευταία στιγμή (καθώς οι Ostrogoth αναγκάστηκαν να ακυρώσουν την προγραμματισμένη τους εμφάνιση και αντικαταστάθηκαν από τους Zemial), το γεγονός της - επιτέλους - έναρξης και πραγματοποίησης του Up The Hammers υπήρξε από μόνο του σπουδαίο.

Έτσι, επιλέγοντας συνειδητά να εστιάσουμε σε όσα μουσικά αφορούν το φεστιβάλ, τα οποία έχουν, άλλωστε, και τη μεγαλύτερη σημασία, η warm up ημέρα του εστίαζε στο πιο επικό σκέλος του κλασικού heavy metal, με την πλειονότητα των σχημάτων που εμφανίστηκαν να έχουν ανάλογους ηχητικούς προσανατολισμούς (και την εξαίρεση των ιστορικών Power Crue να επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές). Αρχής γενομένης, λοιπόν, από τους Achelous και το σκληροτράχηλο epic heavy τους, το γνωστό μαγαζί της Λιοσίων θα συνέχιζε να γεμίζει κατά τη διάρκεια του σχεδόν 45 λεπτών σετ τους, δίχως αυτό να πτοεί το ασυγκράτητο κουιντέτο από το να πραγματοποιήσει μια εξαιρετικά πειστική εμφάνιση.

Με τον ήχο να τους ευνοεί και το υλικό τους να ξεχειλίζει ποιότητα, η μπάντα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την παρουσία της σε ένα σημαντικό stage, έστω κι αν είναι κρίμα για την προσπάθεια και τις προοπτικές τους αυτή η εικόνα ενός μισοάδειου χώρου όση ώρα βρέθηκαν επί σκηνής. Από την άλλη, οι ίδιοι φάνηκαν να το ευχαριστιούνται υπέρ το δέον, παρουσιάζοντας τις συνθέσεις τους κατά πολύ πιο ωμές κι ορμητικές από τις στουντιακές τους εκτελέσεις (σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα και ο ασταμάτητος ντράμερ τους) και δεδομένα αποκόμισαν μονάχα οφέλη σε σημειολογικό αλλά και ουσιαστικό επίπεδο. [Σ.Κ.]

SETLIST

Macedon 
Northern Winds 
Blood 
The Crystal Shard
Warriors With Kings 
Savage King
Gaugamela 
Flames Of War

Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε τους πρόσφατα ανανεωμένους Power Crue επί σκηνής, οπότε καθόλου δεν μας χάλασε η εμφάνισή τους στην θέση των επίσης ιστορικών και αξιοσέβαστων Crush. To old-school setlist με τρία τραγούδια από εκείνο το σπουδαίο ντεμπούτο "The Sign Οf Rage", τέσσερα από το sophomore "Stay Heavy" του 1999 και δύο από το πιο πρόσφατο "Excileosis" αποδείχθηκε εξαιρετικό, όπως εξαιρετική ήταν και η απόδοση της πεντάδας.

Με αρκετά καλό ήχο τηρουμένων των αναλογιών και εξαίρεση τα φωνητικά που ακούγονταν σχετικά χαμηλά, η πεντάδα ήταν σωστά προετοιμασμένη και για το παρόν αλλά και τα δύο επόμενα φεστιβάλ, ήτοι το Hills Of Rock στο Plovdiv της Βουλγαρίας στις 23 Ιουλίου και το καθιερωμένο πλέον Horns Up στα Τρίκαλα στις αρχές του Σεπτέμβρη.

Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα περισσότερο το καταιγιστικό "Torture" με αποκορύφωμά του το tutti σημείο προς το τέλος, το επικό "Last Command" και τον απόλυτο συναυλιακό ύμνο της καρδιάς μου "Forever" με τις Dio καταβολές, όπως και τον απόλυτο συναυλιακό ύμνο των Αθηναίων heavy power metallers "Stay Heavy" που έκλεισε ιδανικά το σετ. Αναμένοντας τα επόμενα βήματα, στέλνουμε ένα τεράστιο thumbs up στον απίθανο βασανιστή των τυμπάνων και μορφάρα Τάκη "Animal" Γιαννακόπουλο, όπως και στον Γιώργο Πρίτση που κρατά όρθια την μπάντα από το 1986.

SETLIST

Born Again
Believe
Dead End
Dark Path
Torture
Last Command
Never Again
Pleasure For Flesh
Forever
Stay Heavy

Τεράστια παράλειψη. Δεν είχα δει ποτέ ζωντανά τους Fire And Steel και το μετανιώνω πικρά. Η συγκυρία ήταν πάντως ιδανική και η ευκαιρία για προετοιμασία πρώτης τάξεως, καθώς απέχουμε πλέον μια βδομάδα από την μεγάλη επιστροφή των Manowar στην Πλατεία Νερού, ενώ αργότερα θα βλέπαμε μία ακόμη tribute μπάντα στους βασιλάδες του metal, με την υποσημείωση ότι θα έπαιζαν δικά τους τραγούδια γιατί δεν είναι τόσο καλοί στις διασκευές.

Οι εκτελέσεις των έντεκα ύμνων είναι τρομερές, με σοβαρή υποψηφιότητα για το καλύτερο ήχο και για τις τρεις ημέρες του φεστιβάλ. Το rhythm section ακριβώς όπως έπρεπε με άψογο ντράμερ που εκτέλεσε στο φινάλε το δεύτερο break του "Battle Hymn" όπως ο Donnie Hamzik και όχι όπως ο αείμνηστος Scott Columbus. Οι κιθάρες του Δημήτρη Ιωακείμογλου (aka Necropethamenos από τους Anorimoi) απλά και με μία λέξη υποδειγματικές.

Τέλος, η φωνητική απόδοση του Τάσου Κροκόδειλου που θα βλέπαμε και την επόμενη μέρα με τους Spitfire ήταν αξιοθαύμαστη, κερδίζοντας με άνεση την σύγκριση με την Marc Lopes και την απόδοση του δευτέρου το 2017 στον ίδιο χώρο, στο πλευρό του Ross Τhe Boss. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φωνή που έβγαλε στα τελειώματα των "Each Dawn I Die" και "Thor (The Powerhead)". Και τεράστιο ξενέρωμα πριν το "The Power Οf Thy Sword", όταν ειπώθηκε από μικροφώνου ότι στο πλήρες σετ κανονικά ακολουθεί το "Secret Of Steel". Οι μπόλικοι Manowarάδες το καταευχαριστήθηκαν και την επόμενη φορά επιβάλλεται να απολαύσουν τους Fire And Steel. [Θ.Ξ.]

SETLIST

Manowar
Revelation (Death's Angel)
Each Dawn I Die
Thor (The Powerhead)
Kill With Power
Blood Οf My Enemies
Warriors Οf Τhe World United
The Power Οf Thy Sword
Hail Αnd Kill
Black Wind, Fire Αnd Steel
Battle Hymn

Οι Fire And Steel αποτέλεσαν την καλύτερη δυνατή προθέρμανση πριν το πραγματικά σπουδαίο γεγονός της βραδιάς, την επανεμφάνιση των Atlantean Kodex στη χώρα μας, έχοντας στις αποσκευές τους πλέον κι ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ των τελευταίων ετών. Τρία χρόνια μετά, τα λόγια για το "Course Of Empire" ακόμη περισσεύουν, με την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ζωντανά μια από τις πλέον ταλαντούχες μπάντες του επονομαζόμενου classic metal χώρου στα πραγματικά της ντουζένια να μην γίνεται να περάσει ανεκμετάλλευτη.

Λίγο μετά τις 22:30 και με τον χώρο επιτέλους να έχει ικανοποιητικά επίπεδα κόσμου για τη χωρητικότητα του, οι Γερμανοί θα βρίσκονταν επί σκηνής ξεκινώντας με το "People Of The Moon" κάτι που άρχισε ως μια απλή συναυλία και γρήγορα εξελίχθηκε σε εμπειρία ζωής, καθώς το σχήμα επιβεβαίωνε με κάθε τρόπο το απίθανο level up που έχει πραγματοποιήσει.

Με τον Markus Becker ανανεωμένο (με μακρύ μαλλί πλέον) και ιδιαίτερα άνετο, να αστειεύεται αναφορικά με τη μεγάλη επιρροή που έχουν ασκήσει οι Manowar στη μουσική τους με το επικό «ήρθε η ώρα για τη δεύτερη Manowar tribute μπάντα της βραδιάς, μόνο που εμείς θα παίξουμε δικά μας τραγούδια γιατί δεν είμαστε καλοί στις διασκευές», η συνέχεια θα τον ήθελε σαφώς πιο λιγομίλητο ανάμεσα στα κομμάτια, γεγονός που διόλου μας ενόχλησε.

Και πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν ιστορία γραφόταν με κάθε επόμενη σύνθεση που παρουσίαζαν από καθένα από τα τρία εκλεκτά τους πονήματα. Στα "Lion Of Chaldea" και "Sol Invictus" το sing along δεν σταμάτησε στιγμή, το "Pilgrim" γνώρισε μια αποθεωτική υποδοχή με καθόλου ψύχραιμες αντιδράσεις από τις πρώτες σειρές του κοινού, ενώ "He Who Walks Behind The Years" και "Chariots" απέδειξαν και συναυλιακά την επιβλητική και ασήκωτη βαρύτητα της ύπαρξης τους, με συντριπτικά αποτελέσματα.

Η στόφα της μεγάλης μπάντας δεν κρύβεται, ακόμη και στις ιδιαίτερες συνθήκες ενός συναυλιακού περιβάλλοντος για ένα σχήμα με σταθερά μακροσκελείς συνθέσεις στο ρεπερτόριο του, αφού το εξεζητημένο συνθετικό επίπεδο και το άσβεστο πάθος με το οποίο αποδόθηκε ζωντανά η κάθε σύνθεση δεν άφηναν πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της κυριαρχίας τους. Άλλωστε, συνθέσεις όπως τα επικολυρικά "Twelve Stars And An Azure Gown" και "He Who Walks Behind The Years", με τις αριστουργηματικές τους φωνητικές μελωδίες είναι αδύνατο να μην τραγουδηθούν στο σύνολο τους (όπως και συνέβη), ακόμη και αν το εκτεταμένο της διάρκειας τους θα υπονοούσε το αντίθετο.

Εν τέλει, τα καταληκτικά "Atlantean Kodex" (σε μια καταιγιστική εκτέλεση) και "The Course Of Empire" (ακόμη κάγκελο είμαστε με τον καπετάν Ζαμπάρα και τον - κατά τα άλλα ήρεμη δύναμη - Πάνο) αποτέλεσαν τον απόλυτο επίλογο μιας εμφάνισης που (απ)έδειξε ποια είναι αυτή τη στιγμή η σπουδαιότερη αμιγώς epic metal μπάντα των καιρών μας, ως αδιαμφισβήτητοι συνεχιστές της κληρονομιάς των Manowar, των Bathory και των Manilla Road, χαράσσοντας νέους δρόμους προς τη μουσική Valhalla.

Κι αν έμειναν ανοικτοί λογαριασμοί με ορισμένες “παραλείψεις” που εμφάνισε το set τους (ένα "Heresiarch" ή ένα "Enthroned In Clouds And Fire" χρειάζονταν για να μας αποτελειώσουν), η αναμονή της back to back εμφάνισης τους την αμέσως επόμενη μέρα του φεστιβάλ, άφηνε σαφείς προοπτικές άμεσης εκπλήρωσης τους... [Σ.Κ.]

Φωτογραφία εξωφύλλου: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST

The Alpha And The Occident
People Of The Moon
Lion Of Chaldea
A Prophet In The Forest
Chariots
He Who Walks Behind The Years
Pilgrim
Sol Invictus
Twelve Stars And An Azure Gown
The Atlantean Kodex
The Course Of Empire

  • SHARE
  • TWEET