The Answer Machine? #5

Το άλμπουμ-ορόσημο στο rock ταξίδι των συντακτών του Rocking.gr

16/12/2015 @ 11:06
Κάπως έτσι μπλέξαμε με όλα αυτά...

Ζητήσαμε από τους συντάκτες μας να εκμυστηρευτούν τις ιστορίες των rock / metal απαρχών τους και να εντοπίσουν τον έναν εκείνο δίσκο που τα ξεκίνησε όλα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ρομαντικό για έναν μουσικόφιλο από το να θυμάται τις εποχές που η ακρόαση ενός άλμπουμ καθίστατο κοσμογονική τελετουργία που προκαλούσε απαράμιλλο εφηβικό / παιδικό δέος και ενθουσιασμό.

Άλλοι εισήλθαν στον σκληρό αυτό κόσμο μέσω συγγενών, άλλοι μέσω φίλων, άλλοι μέσω ΜΜΕ... Άλλοι παραστράτησαν, άλλοι έμειναν πιστοί στις απαρχές τους... Όλοι τους κατέληξαν να αφιερώνουν χρόνο και ψυχή σε ασταμάτητα κείμενα περί μουσικής που διαβάζετε καθημερινά στις διαδικτυακές μας σελίδες και αυτές είναι οι ιστορίες που τα ξεκίνησαν όλα.

Περιμένουμε στα σχόλια στο τέλος του άρθρου μερικές από τις δικές σας ιστορίες ως ιδανικό συμπλήρωμα αυτού του άρθρου.

Μάνος Πατεράκης

Γαβριήλ Φιλιππόπουλος
Terror X Crew - "Η Γεύση Του Μένους" / Sepultura - "Arise"

Στο σπίτι πάντα έπαιζαν αρκετά βινύλια και κασέτες. Το περιεχόμενο αυτών κινούταν μέσα σε ένα πλαίσιο που χώραγε από ηπειρώτικα και ρεμπέτικα μέχρι σέικ και Simon & Garfunkel. Από τα mid '90s που (μάλλον) άρχισα να ακούω μουσική σαν ακροατής, αυτό που με ιντρίγκαρε ήταν η επιθετικότητα και η σκληράδα στη μουσική και στους στίχους. Για αυτό και έπεσε στα χέρια μου η "Γεύση Του Μένους" των Terror X Crew (που ακόμα θεωρώ δισκάρα). Όταν ένας συγγενής μου (που πέρασε όλα τα κλισέ στάδια ροκάς-μεταλλάς-μικροαστός) μου έδωσε μία κασέτα με επιλογές μου ανέφερε «άκου εδώ και θα με θυμηθείς». Μέσα στην κασέτα έβρισκες από Paradise Lost μέχρι κάτι απαράδεκτα κλασικομεταλλικά συγκροτήματα που αυτή τη στιγμή αδυνατώ να θυμηθώ. Ένα τραγούδι όμως με σκάλωσε. Και αυτό ήταν το "Toxic Waltz" των Exodus. Δεν υπήρχε γυρισμός. Ο επόμενος δίσκος που αγοράστηκε συνειδητά από μαγαζί με αντιγραφές που σου έβγαζε και τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα ήταν το "Arise" των Sepultura. Για αυτό μάλλον όλα τα τοτέμ της rock μουσικής τα άκουσα κοντά στα 30 μου...

Μάνος Πατεράκης
Queen - "Queen Rocks"

Λόγω οικογενειακού περιβάλλοντος, στο σπίτι ανέκαθεν υπήρχαν βινύλια με το classic rock των '70s, ενώ για τα πιο σκληρά ακούσματα, θείος είχε φροντίσει ήδη πριν πάω σχολείο. Ως εκ τούτου, οι rock απαρχές μου είναι αρκούντως θολές. Όσο και αν η αυθεντική κασέτα του "Kings Of Metal" των Manowar -και το περιεχόμενό της σαφώς σαφώς- κέντριζε επίμονα το παιδικό μου ενδιαφέρον, για ορόσημο θα ορίσω το πρώτο CD που αγόρασα συνειδητοποιημένα, ως σημείο καμπής της οριστικής και αμετάκλητης «σοβαρής» ενασχόλησης με αυτήν τη μουσική. Έδωσα τα λεφτά για να μου αγοράσουν αυθεντικό CD (διακόπαρα στο χωριό γαρ) είτε το "XIII" των Rage που είχα ακούσει και μου είχε πάρει το μυαλό, είτε «κάτι από Queen». Εν τέλει, η καινούργια τότε συλλογή "Queen Rocks" έμελλε να είναι ο κρότος του πιστολιού της γραμμής εκκίνησης. Την ίδια ημέρα που το παρέλαβα, προσπαθώντας να βγάλω με οινόπνευμα τα ενοχλητικά υπολείμματα κόλλας από τη θήκη του CD, το booklet βράχηκε και χάλασε. Τότε είχα ξενερώσει απίστευτα. Τη στιγμή που γράφονται αυτές τις γραμμές, ωστόσο, έχω το χαλασμένο booklet δίπλα μου ως παράσημο πια...

Alice Cooper - Trash

Κώστας Σακκαλής
Alice Cooper - "Trash"

Σε αντίθεση με τον αγαπητό συνάδελφο κύριο Βόλκα, δεν θεωρώ το "Trash" του Alice Cooper αριστούργημα, ούτε καν μέσα στους καλύτερους δίσκους του. Τον θεωρώ όμως ως έναν από τους σημαντικότερούς του γιατί έστρεψε με την τεράστια επιτυχία του και τον συνδυασμό της pop προσβασιμότητας και του hard rock χαρακτήρα μία ολόκληρη γενιά στο rock. Στη γενιά αυτή ανήκω και εγώ που έχοντας τότε ως σχεδόν μοναδική πηγή ενημέρωσης το ραδιόφωνο και την τηλεόραση (αν δεν είχες την τύχη να ασχολείται ο πατέρας σου ή ένας μεγαλύτερος αδερφός σου) όταν έσκαγαν το ένα μετά το άλλο τα single και τα video clip από τον δίσκο αυτό μείναμε με ανοιχτό το στόμα και ξεχάσαμε δια παντός τους Milli Vanilli και τους Rick Astley του κόσμου τούτου.

Κώστας Πολύζος
Pink Floyd - "The Wall"

Τα καλοκαίρια συνήθιζε ο πατέρας μου να στέλνει εμένα και τον μικρότερο αδερφό μου κατασκήνωση. Εκείνο μεταξύ 6ης δημοτικού και 1ης γυμνασίου ήμουν αρκετά μεγάλος για να μπω στην προτελευταία ηλικιακή ομάδα. Η σκηνή τον μεγάλων είχε ομαδάρχη κάποιον ροκά ο οποίος ένα βράδυ με άδεια από τον δοίκα της κατασκήνωσης πήρε εμάς τους πιο μικρούς και τους δικούς του μαντράχαλους (μέχρι Β' Γυμνασίου, μην φαντάζεστε) και μας μάζεψε σε κάποιον εξωτερικό χώρο έχοντας κουβαλήσει μόνο ένα κασετόφωνο. Εκεί λοιπόν μας ανακοίνωσε πως θα μας έβαζε να ακούσουμε έναν δίσκο των Pink Floyd, σταματώντας μάλιστα μετά από κάθε τραγούδι για να μας μιλήσει για τους στίχους και την σημασία τους. Είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από την μουσική και την ιστορία του, που γυρνώντας από την κατασκήνωση και με χρήματα που είχα κρατήσει πήγα αμέσως σε κάποιο δισκάδικο του Αγρινίου και αγόρασα τον δίσκο χωρίς καν να έχω πικάπ. 25 σχεδόν χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την μέρα που ακούσαμε το "The Wall" και, αν και πλέον δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, ξέρω πως εκείνη η βραδιά μου άλλαξε τη ζωή.

The Prodigy - The Fat Of The Land

Μανώλης Κληρονόμος
The Prodigy - "The Fat Of The Land"

1997. Το δεκατριάχρονο Κληρονομάκι δεν ξέρει τι του γίνεται σε ό,τι αφορά τη μουσική. Το μοναδικό rock πράμα που έχει ακούσει είναι Μπιλάρας Παπακωνσταντίνου γιατί τον γουστάρει ο πατέρας και έχει τέσσερις-πέντε δίσκους του που τους παίζει διαρκώς. Ενώ εκείνο το καλοκαίρι αράζει, λοιπόν, στην πανέμορφη Μουτσούνα της Νάξου, ξέγνοιαστα και ωραία, ένας ξάδερφος του βάζει να παίζει ένα εξωφρενικά ακραίο πράμα που του προκάλεσε ένα πρωτόλειο συναίσθημα τρόμου. Ένας παράφρων τύπος ψελλίζει με μίσος «breathe the pressure / come play my game / i'll test ya». Οι παλμοί αυξάνονται. Τι είναι αυτό το πράγμα; Πού είναι η μελωδία; Γιατί τόση βία; Τέτοια συναισθήματα δεν είναι να τα αφήνουμε να περνάνε έτσι. Το "The Fat Of The Land" των Prodigy αποτέλεσε, το δίχως άλλο, το καθοριστικότερο σημείο αναφοράς στην μουσική μου εξέλιξη, αφού ένιωσα ένα υπερβατικό συναίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ μέχρι τότε. Μετά ήρθε το "Lateralus" και άνοιξε το τρίτο μάτι, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.

Αντώνης Μουστάκας
Guns N' Roses - "Appetite For Destruction"

Από γονείς έμαθα ποιοτική ελληνική μουσική και αδελφό δεν έχω μεγαλύτερο. Στην Έκτη Δημοτικού ο φωνακλάς συμμαθητής που άκουγε walkman στο σχολικό και τραγούδαγε δυνατά τους στίχους του "Bad Medicine" δεν με συγκίνησε - θέλω να πιστεύω πως είχα κριτήριο από μικρός. Έφτασα λοιπόν στο Γυμνάσιο και εκεί βρέθηκε ο Σπύρος για να μου γράψει την 90άρα TDK με το "Appetite For Destruction" και μέρος του "...And Justice For All". Και σαν να μην έφτανε αυτό ο μετέπειτα κουμπάρος μου μού έδειξε το Headbanger's Ball (του '88 νομίζω) με το αφιέρωμα στους Guns N' Roses. Όλα ξεκαθάρισαν για το τι θέλω να ακούω στην υπόλοιπη ζωή μου. Η συγκεκριμένη κασέτα έπαιξε μέχρι να μην ακούγεται πια και τέτοιο σοκ δεν έχω πάθει ποτέ ξανά παρά μόνο στην ακρόαση του πρώτου δίσκου των Led Zeppelin λίγο καιρό αργότερα. Το μόνο κακό όταν ξεκινάς με κάτι τέτοιο είναι η απογοήτευση στο 90% των περιπτώσεων «Αν σου αρέσει αυτό το είδος άκου και xxxx - θα σου αρέσουν».

Death - Leprosy

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
Death - "Leprosy"

Τα ακούσματά μου στο σπίτι είχαν παραδοσιακή μουσική με πολλή κρητική λύρα, με τον Ψαραντώνη βέβαια να είναι αρκετά rock για τ' αυτιά μου. Χωρίς, λοιπόν, κάποια επιρροή ή καθοδήγηση από το οικογενειακό περιβάλλον, μέσω φίλων και γνωστών, μεγαλώνοντας, επέλεξα, μάζεψα κι αντέγραψα τις πρώτες μου κασέτες. Κομμάτια σαν το "Sleepless" των Anathema, το "The Last Time" των Paradise Lost και το "The Cry Of Mankind" των My Dying Bride κίνησαν αφάνταστα το ενδιαφέρον μου. Χωρίς να έχω τάσεις για κλασικά rock ή metal ακούσματα, κινήθηκα άμεσα προς αυτά τα σκοτεινά και βόρεια συγκροτήματα. Κάπου εκεί, ψάξε ψάξε, γνώρισα τον αδικοχαμένο Chuck Schuldiner. Ο δίσκος "Leprosy", οι φωνές του, οι συνθέσεις του και η ακρότητα του ήχου των Death, με ταρακούνησαν αδιανόητα. Μπορεί η εισαγωγή μου στο rock / metal κόσμο να έγινε με ουρλιαχτά και brutal φωνητικά, να με γοήτευε η ακρότητα και τα άσχημα συναισθήματα, αλλά πιστεύω κι ελπίζω αυτό να ήταν ένα έναυσμα στο να είμαι ανοιχτόμυαλος και δεκτικός σε πολλά διαφορετικά μουσικά είδη.

Γιώργος Ζαρκαδούλας
Metallica - "Master Of Puppets" / Motorhead - "Ace Of Spades"

Πάντα υπάρχει ο μεγάλος αδελφός και οι φίλοι του. Έτσι, όντας στην ΣΤ' Δημοτικού και γυμνασιόπαιδο ο big brother, έρχεται ένα απόγευμα σπίτι κουνάμενος συνάμενος με μια καινούργια κασέτα επιλογών προκειμένου να διώξει μια και για πάντα από το σπίτι κάποιους A-Ha και κάποια Sandra, με αξιότιμους μόνιμους αναπληρωτές τους Metallica & Motorhead και δη, τα "Master Of Puppets" & "Ace Of Spades". Η μετάβαση στο νέο μουσικό άκουσμα ήτο ακαριαία και σειρά πήραν τα logo συγκροτημάτων στην «στρατιωτική» σάκα του σχολείου που προφανώς είχε ξεπλυθεί στην χλωρίνη.

Bruce Springsteen - The River

Γιάννης Λυμπέρης
Bruce Springsteen - "The River"

Το 1983 ο πατέρας μου ήταν ταξιτζής. Ένα βράδυ ήρθε σπίτι με δύο βαλίτσες που είχαν ξεχάσει Αμερικανοί τουρίστες. Κάτω από τα ρούχα τους κρυβόταν η έκπληξη. Καμιά τριανταριά κασέτες, όλες «εταιρείας» όπως λέγαμε, καμία «γραμμένη». Τις έχω όλες ακόμα. Οι μισές ήταν για πέταμα, κόλλησα με τα δύο πρώτα των Van Halen και ...ανεπανόρθωτα με το "The River" του Bruce Springsteen. Τον έχω δει δύο φορές (τρεις με την Διεθνή Αμνηστία το '88) και ακόμα ζω για να ακούσω ζωντανά το "The Ties That Bind". Αν ακόμα με συγκινεί το rock, οφείλεται σε αυτόν και σε αυτόν τον δίσκο.

Κατερίνα Μυτιληναίου
Ο Λάκης Με Τα Ψηλά Ρεβέρ - "Άκυρο"

Ήμουν-δεν ήμουν τριών ετών... Θυμάμαι τον πατέρα να βάζει στο πικάπ Λάκη Με Τα Ψηλά Ρεβέρ, το "Άκυρο". Κι ενώ το λογικό θα ήταν σαν μωρό να γουστάρω "Μενεξεδιά", εγώ -περίεργη από τότε στα γούστα- τρελαινόμουν για "Ιωάννα Και Μαριέττα", ένα από τα πιο σκοτεινά τραγούδια, όχι μόνο του Λάκη, αλλά και ολόκληρου του ελληνόφωνου rock. Και καθώς το χόρευα πάνω στο πιάνο, ταυτόχρονα με τρομοκρατούσαν σκελετοί μηχανών, δόλιες μάνες, άθλιες πόλεις και η απόκοσμη φωνή του νεκρού αφηγητή. Δεν «έπιανα» ακριβώς το story, λόγω ηλικίας, αλλά την μαυρίλα την έπιανα και παρ' όλα αυτά ζήταγα να ακούσω τον δίσκο ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα μία από τις πρώτες συνειδητά ειπωμένες λέξεις μου να είναι το «Λά-κη». Έτσι μάλλον απέκτησα την σχέση που έχω ακόμα με το rock: Το γουστάρω και το φοβάμαι.

Iron Maiden - Seventh Son Of A Seventh Son

Αντώνης Κονδύλης
Iron Maiden - "Seventh Son Of Α Seventh Son"

Τον Σεπτέμβριο του 1988, οι Iron Maiden πατάνε το πόδι τους για πρώτη φορά επί ελληνικού εδάφους. Η παρουσία τους και η εμφάνισή τους στο γήπεδο της ΑΕΚ τραβάει τα βλέμματα, οπαδών και μη. Λίγες ημέρες αργότερα, η τότε κρατική τηλεόραση παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στην συγκεκριμένη συναυλία, με δηλώσεις οπαδών, αλλά και μια συνέντευξη του Steve Harris. Το κλίμα και η όλη ατμόσφαιρα μου κινεί το ενδιαφέρον, αλλά αυτό που με μαγεύει είναι το στιγμιότυπο με την μπάντα στη σκηνή και τον Dickinson να ερμηνεύει το "The Evil That Men Do". Το επόμενο διάστημα αποκτώ αντιγραμμένο σε TDK το "Seventh Son Of The Seventh Son" και κάποιες άλλες metal συλλογές που αντιγράφει φίλος μεταλλάς, λίγο μεγαλύτερος , επίσης σε TDK. Το πρώτο βινύλιο ήρθε λίγους μήνες μετά και δεν ήταν άλλο από την ελληνική έκδοση (αυτή με την αναγραφή των κομματιών με ελληνικούς χαρακτήρες) του "Somewhere In Time". Ο δρόμος είχε ανοίξει και ήταν ορθάνοιχτος και χωρίς επιστροφή.

Γιάννης Βόλκας
Alice Cooper - "Trash"

Μπορεί ο big brother μου να το γύρισε από νωρίς στο λαϊκό και στο σκυλάδικό, πρόλαβε όμως να μου μεταδώσει ως μεγαλύτερος τα εφηβικά του ακούσματα. Αυτός, σε συνδυασμό με το παλιό «καλό» MTV, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις... Η μουσική τελικά πήρε τα ηνία σε όλες μου τις σημαντικές αποφάσεις. Ήταν τα blues του Gary Moore, ήταν το ασταμάτητο τρέξιμο του Axl επί σκηνής, το star-ιλίκι του Bon Jovi και το antistar-ιλίκι του Cobain. Χαώδες το τοπίο από τότε αλλά ανάμεσα σε όλα ξεχώρισε ως πρώτο ολοκληρωμένο αριστούργημα το "Trash" του μάγου Alice Cooper.

  • SHARE
  • TWEET