Metallica, Monster Magnet @ Ριζούπολη, 12/06/99

Ιούνιος 1999... συνέλευση δεκαπενταμελούς... κάπου σε ένα σχολείο της Αθήνας.

- Παιδιά τι προτιμάτε; Να δώσουμε δύο μαθήματα την Παρασκευή 11/06 και να τελειώσουμε ή να δώσουμε ένα τότε και ένα τη Δευτέρα;
- Ρε παιδιά το Σάββατο παίζουν οι Metallica στη Ριζούπολη.
- (Όλοι) Δύο την Παρασκευή φυσικά. Ραντεβού στη Ριζούπολη!

Ιστορία, βγαλμένη από την ζωή, την οποία θυμήθηκα τώρα που το επόμενο live της αμερικανικής μπάντας είναι τόσο κοντά. Τελικά όπως τα κατάφεραν οι Metallica, μέχρι σήμερα, έχουν δώσει μια συναυλία στον ελλαδικό χώρο για κάθε γενιά: η συναυλία του '93 γαλούχησε στο σκληρό ήχο τους εφήβους των '80s, η συναυλία του '99 τη δικιά μου γενιά και η φετινή τους εμφάνιση στη Μαλακάσα μάλλον θα μυήσει όλους τους νεότερους σε μια από τις σημαντικότερες live (και όχι μόνο) μπάντες του πλανήτη. Γιατί αν σας αρέσει η studiακή απόδοση των κομματιών τους, που να τους δείτε και ζωντανά...

Πάντως οι μέρες του '99 ήταν πολύ περίεργες. Όλοι οι πιτσιρικάδες ήταν ψημένοι να πάνε να τους δουν και να χτυπηθούν με όλα τα classics, την ώρα που οι μεγαλύτεροι έλεγαν πως «φλώρεψαν» και «σιγά να μην πήγαιναν για να ακούσουν τα "Load" / "Reload"). Είχαν τότε βγάλει και το "Garage Inc.", το οποίο ναι μεν έκανε καλή αίσθηση, αλλά δεν είχε και καινούργια τραγούδια Metallica, και ο κόσμος ήταν όσο να 'ναι μουδιασμένος. Οι περισσότεροι δε, δήλωναν πως τους είχαν δει το '93 και «έφτανε» (!), και πως θα πήγαιναν «αν έβρισκαν λεφτά» (8.500 δραχμές είχε το εισιτήριο, έτσι για την ιστορία). Μαζί τους θα έπαιζαν support οι Monster Magnet, οι οποίοι τότε δεν έχαιραν της αναγνώρισης / σεβασμού που χαίρουν σήμερα. Έτσι, όλοι μας κατευθυνθήκαμε προς το γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη, φοβούμενοι πως το live θα γίνει μεταξύ συγγενών και φίλων...

Φτάνοντας στο χώρο της συναυλίας όμως, όλα αυτά κατέρρευσαν: μια τεράστια ουρά μας προϊδέασε για το χαμό που θα γινόταν μέσα. Η βραδιά ζεστή, ο κόσμος αγριεμένος (με την καλή έννοια), εμείς να περιμένουμε στην ουρά και μέσα... να παίζουν οι Monster Magnet! Βλέπετε, η είσοδος του γηπέδου ήταν μία και πολύ μικρή και έτσι πολύς κόσμος δεν είχε καταφέρει να μπει όταν άρχισε να παίζει το support. Όσο τα λεπτά κυλούσαν, η γκρίνια, η πίεση και η φράση «ντου ρε ντου» άρχισαν να αυξάνονται, και έτσι οι διοργανωτές αναγκάστηκαν, για να αποφύγουν τα χειρότερα, να ανοίξουν εντελώς τις πόρτες και να μπούμε όλοι μέσα, τζαμπατζήδες και εισιτηριούχοι, χωρίς κανένα έλεγχο. Ας είναι. Πρόλαβα μόλις ένα κομμάτι Monster Magnet αλλά δε με ένοιαζε καθώς για άλλο είχα πάει...

Ο ήλιος δεν είχε δύσει για τα καλά και έτσι δε μπορούσαν να σβήσουν τα φώτα για να καταλάβουμε τι θα επακολουθούσε. Ξαφνικά "Ecstasy Of Gold", καπνοί στη σκηνή και με ένα σάλτο ο Hetfield πηδάει μέσα στη σκηνή και "soooooo fucking what!". Και αρχίζει ο πόλεμος...

Εκεί πραγματικά κατάλαβα πόσο δήθεν είμαστε οι Έλληνες: όλοι όσοι έλεγαν ότι δε θα πάνε στη συναυλία και φοβόνταν ότι επειδή «φλώρεψαν» οι Metallica το γήπεδο θα ήταν «Μέγαρο Μουσικής», χτυπιόντουσαν σαν τρελοί, με αποτέλεσμα να σείεται όλο το γήπεδο, το οποίο ήταν γεμάτο, τόσο σε κερκίδες, όσο και σε αρένα (20.000 άτομα πάνω - κάτω). Στο καπάκι, και αφού μόλις είχαμε συνέλθει από το πρώτο σοκ, ακολουθεί το καλύτερο riff στον σκληρό χώρο και ένα από τα καλύτερα riff της ιστορίας των Metallica: "Oh yeah!" αναφωνεί ο Hetfield και μετά "Master Of... Puppets". Όλεθρος. Όλοι χτυπιούνται σα μανιασμένοι, η μπάντα θερίζει ψυχές με την απόδοσή της και το συγκεκριμένο live αρχίζει με τους καλύτερους οιωνούς.

Το στήσιμο των Metallica είναι τυπικό, αν και η πολύ μικρή σκηνή του γηπέδου δείχνει πολύ περιοριστική για το εκτόπισμά τους: Newsted στα αριστερά, Ulrich πίσω, Hammet δεξιά και ο αρχηγός των αρχηγών στο κέντρο να τα δίνει όλα. Δεν ξέρω πως θα είναι φέτος το live, αλλά σίγουρα μπορώ να θυμηθώ ότι ο Newsted έδινε πολλή ενέργεια στην μπάντα: συνεχές headbanging, τραγούδι και back φωνητικά, ξεσήκωμα του κόσμου σε κάθε ευκαιρία... όλα τα έκανε ο συμπαθής και κοντοκουρεμένος ακόμα τότε μπασίστας. Ο Hammet από την άλλη, όπως τον βλέπετε στα videos: πιο μαζεμένος, ακριβής και πωρωτικός στα μέρη του, χαμογελάει συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία δίνει πάσα στο κοινό για ουρλιαχτά και ξεφάντωμα. Τέλος, οι Ulrich / Hetfield αποτελούν τη ραχοκοκκαλία της μπάντας, ο ένας με το σταθερό του παίξιμο και ο άλλος με την όλη φωνή και περσόνα του. Όταν τον δείτε live θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, καθώς είναι πολύ επιβλητικός και απογειωτικός, τόσο λόγω της φυσιογνωμίας, όσο και λόγω της απόδοσής του.

Βασικά, σε ένα live των Metallica δεν υπάρχουν ξεχωριστές στιγμές, καθώς όλη τους η δισκογραφία πήζει από κομμάτια ανθολογίας. Αν πρέπει να σταχυολογήσω / ξεχωρίσω κάποιες πιο ιδιαίτερες στιγμές, αυτές θα ήταν σίγουρα η πώρωση με την μπασογραμμή που ξύνει τα έγκατα της γης ("For Whom The Bells Tolls", με εισαγωγικές καμπάνες μάλιστα), το "One" (με εισαγωγή-καταιγισμό πυροβολισμών - δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο), το "Creeping Death" (με τον Newsted να φωνάζει "Die, die, die, die..."), το "Nothing Else Matters" (όπου οι αναπτήρες είχαν την τιμητική τους), καθώς και τον παροξυσμό στα "Die, Die My Darling" και "Enter Sandman". Χαρακτηριστικό επίσης του μεγάλου διχασμού του κοινού για την "Load" era ήταν πως κατά τη διάρκεια της τριπλέτας "Fuel" / "The Memory Remains" / "Bleeding Me" (και ειδικά στο τελευταίο), πολύς κόσμος κατευθύνθηκε προς το bar για μία κρύα μπύρα, καθώς η ζέστη ήταν ανυπόφορη και ο ιδρώτας όλων, από το συνεχές κοπάνημα, ανάλογος σκλάβου που έχτιζε πυραμίδες στην Αρχαία Αίγυπτο. Επίσης, αίσθηση έκαναν η απουσία των "Seek And Destroy" και "Unforgiven", αλλά με τέτοια δισκογραφία τι να πρωτοπαίξουν;

Ένα αστείο περιστατικό που θυμάμαι επίσης ήταν ότι με το που τελείωσαν το κανονικό τους set, χαιρετούσαν επί τρίλεπτο και έτσι πολύς κόσμος θεώρησε λογικό να φύγει (!). Ως εκ τούτου, όλοι αυτοί έχασαν το καταιγιστικό "Battery" του encore που μας αποτελείωσε! Επίσης ο Newsted δήλωσε στο τέλος από μικροφώνου "See you soon" (ή κάτι αντίστοιχο - άτιμη μνήμη!). Πολύ σύντομα... Μόλις οκτώ χρόνια μετά!

Η συγκεκριμένη συναυλία ήταν μια από τις πρώτες στις οποίες παρευρέθηκα. Αν και ακολούθησαν πολλές άλλες, πάντα μένει στην κορυφή της εκτίμησής μου, καθώς συγκροτήματα που να αποδίδουν έτσι επί σκηνής και να μεταφέρουν τόσα πολλά και άγρια συναισθήματα δεν υπάρχουν. Όσοι θα τους χάσετε, θα χάσετε αναμφίβολα μια εμπειρία ζωής από ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σχήμα. Αυτά. Τα λέμε στην Μαλακάσα.



Setlist:

So What / Last Caress / Master of Puppets / Of Wolf and Man / The Thing That Should Not Be / Fuel Memory Remains / Bleeding Me / Four Horsemen / For Whom The Bell Tolls / King Nothing / Wherever I May Roam / One / Fight Fire With Fire / Nothing Else Matters / Sad But True / Creeping Death / Die Die My Darling / Enter Sandman
Battery