Sad Lovers & Giants, Forever Grey, Data Fragments @ Gagarin 205, 15/11/25

Σάββατο βράδυ, έφτασε η ώρα ενός event που περίμενα μήνες - κι εδώ μάλλον ταυτίζομαι με το συλλογικό αίσθημα, αφού το ελληνικό κοινό τους λατρεύει και τους έβγαλε sold out. Με την όμορφη ανάμνηση της υπέροχης εμφάνισής τους το 2022 (όταν γιόρτασαν μαζί μας τα 40 χρόνια από την κυκλοφορία του θεμελιώδους για το post-punk "Epic Garden Music") και με εκείνη την άσβεστη αγάπη που έχουμε για τις μπάντες που ακούμε οριακά όσο μας θυμόμαστε, κατεβαίνω με ενθουσιασμό προς την Λιοσίων για το live των Sad Lovers & Giants.

Το Gagarin πλημμυρίζει από τον σκοτεινό φωτισμό και λίγα λεπτά μετά τις 20:00 οι Data Fragments βρίσκονται στη σκηνή. Ο κόσμος ήδη είναι αρκετός κι αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού πρόκειται για ένα εξαιρετικό post-punk σχήμα, απόλυτα ταιριαστό για opening act. Ξεκινάμε, και με τα "A Thousand Walls" και "Total Absence Of Light" βυθιζόμαστε στις σκιές. "It’s just the vibe of the night", μιας νύχτας που δεν ορίζεται μόνο χρονικά, αλλά και υπαρξιακά. Αιχμηρός και συνάμα gloom ήχος, με εκρήξεις που μοιράστηκαν ανάμεσα σε ψυχρά synth ηχοτοπία, noise στιγμές και κιθαριστικές εναλλαγές από τη μελωδία στην παραμόρφωση, με τις μπασογραμμές να έχουν όγκο και να απλώνονται στον χώρο, ενώ τα ντραμς να μην σε αφήνουν με τον σφιχτό ρυθμό τους. Σε αυτή τη συνταγή επιτυχίας ξεχωριστό ρόλο έχουν τα φωνητικά του Πάνου Δεδεψίδη. Προσφέρουν έναν ζοφερό τόνο στον στίχο, που πλαισιώνει τα κομμάτια με μια σκοτεινή ατμοσφαιρικότητα. Ενδεικτική στιγμή αυτής της δυναμικής (και προσωπικό αγαπημένο) το "Nothing There". Οι Data Fragments, αντλώντας έμπνευση από τις καλύτερες πτυχές του dark μουσικού ελληνικού στοιχείου - και έχοντας δυναμικό με πολλαπλές διαδρομές στη σκηνή (Doric, Human Puppets, Κωμωδία Θανάτου) - δημιουργούν κάτι μοναδικό, που τους προσφέρει ξεκάθαρα μια θέση ανάμεσα στις πιο αξιόλογες μπάντες του είδους. Μπορεί να τραγουδούν "Υour eyes have run dry […] There’s nothing there" αλλά, όπως φάνηκε, μας προσέφεραν μια ακόμη αψεγάδιαστη εμφάνιση, αυτό δηλαδή που είχαμε ανάγκη για να ξεκινήσει μια συναυλία ακριβώς όπως αυτές που θέλουμε.

Ακολουθούν οι Forever Grey, το ντουέτο από το Los Angeles που κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα. Σύγχρονο darkwave σε μια από τις καλύτερες εκφάνσεις του, με γερές βάσεις στα 80s, το goth και το post-punk, που μπλεντάρεται με πιο σύγχρονα παραδείγματα (πχ She Past Away) όπως και με ηλεκτρονικά και synth στοιχεία, δημιουργώντας έναν διακριτό ήχο. To κοινό έχει γεμίσει το Gagarin - οι Forever Grey έχουν τον κόσμο τους, κυρίως νεαρότερες ηλικίες που έχουν αναμειχθεί και ταιριάξει με το σύνολο - και απολαμβάνουμε μια minimal σκοτεινή παρουσία, με στοιχειωτικές και χορευτικές μελωδίες που γεμίζουν τον χώρο. "The style is" μουντή μελαγχολία στα synths, κιθάρα σε reverb, με τα βαθιά φωνητικά του Sam να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα απόκοσμη. Η Anna με την παρουσία της στη σκηνή παρασέρνει και εμάς σε ηλεκτρισμένη goth κίνηση. Το μπάσο από τα backing tracks δεν στερούσε από την live εμπειρία, ήταν παρόν και συνέβαλλε στο βαρύ και ομιχλώδες αποτέλεσμα. Η εμφάνιση τους (κατά γενική ομολογία μια ακόμη δυνατή και συναισθηματική στιγμή της βραδιάς) αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις και την ελπίδα να τους ξαναδούμε σύντομα. Μέχρι τότε, το "Sympathy Garden" και το "Departed", στα οποία περιλαμβάνονται αρκετά από τα highlights της εμφάνισής τους, θα είναι στις λίστες μας.

Έχει πάει 22:00 και το κοινό είναι σε αναβρασμό. Δεν πέφτει καρφίτσα στο Gagarin και δεν θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο μερικά λεπτά πριν την εμφάνιση ενός από τα επιδραστικότερα post-punk σχήματα. Ο φωτισμός θυμίζει τη χρωματική παλέτα από το εξώφυλλο του "Epic Garden Music" - έφτασε η στιγμή των αγαπημένων Sad Lovers & Giants. Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση, οι πρώτες νότες του "Godless Soul" μας βάζουν στο κλίμα. Λύνοντας σχετικά γρήγορα τα ζητήματα ήχου που προέκυψαν, δεν χάνουν ούτε κατ’ ελάχιστο την όρεξή τους κι αυτό αποδεικνύει η γεμάτη ένταση ερμηνεία του "In Flux". "Feeding the flames for a change" και ο στίχος αντικατοπτρίζει τη διάθεση που έχει επικρατήσει στην αίθουσα.

Το setlist προσανατολίστηκε κυρίως στο early era των "Epic Garden Music" και "Feeding The Flame", περιλαμβάνοντας όμως κομμάτια-σταθμούς από όλη την πορεία τους, ενώ μας προετοίμασαν για την επικείμενη κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, "The Weight of Forgotten Dreams" από το οποίο ακούσαμε πρώτες το "Survival Plan". Στις πολλές και ευχάριστες στιγμές που απευθύνθηκαν στο κοινό προχώρησαν σε ένα εύθυμο και πιο προσωπικό μοίρασμα (όχι τόσο συνηθισμένο στο είδος). Από το "Do you like dogs", ή το αν αντέγραψαν τους Smiths, μέχρι τις ιστορίες για τα παιδιά του Allard και το αδελφικό beef τους με αφορμή το "A Daughter" αυτά τα σημεία δεν ήταν άβολα, κάθε άλλο. Τους συνέδεσαν ακόμη περισσότερο με το κοινό (ταγμένο και νεότερο) που αλληλεπιδρούσε σε κάθε στιγμή.

Στα "Sleep (Is For Everyone)" και "Jungle Of Lies" έχουμε ζεσταθεί για τα καλά. Μια λιτή και στατική χορογραφικά παρουσία δίνει έναν εσωτερικό, τελετουργικό τόνο, χωρίς όμως σοβαροφάνειες. Όλα αφήνονται στην μουσική, την ποιητικότητα του στίχου και είναι πολλές οι δυνατές στιγμές γι’ αυτό, με το "Alice Isn’t Playing" να ξεχωρίζει. Η φωνή του Garçe Allard έχει μείνει αναλλοίωτη και συνοδευόμενη από την καθηλωτική κιθάρα (που ανακουφιστήκαμε όταν επιτέλους ακούστηκε στην ένταση που πρέπει), το echo που διαμορφώνει το ηχοτοπίο και τα riffs του Tony McGuinness, αναδύουν έναν σκοτεινό ρομαντισμό ("Your Skin and Mine"). O μελαγχολικός και ταυτόχρονα ονειρικός ήχος των πλήκτρων του Will Hicks λειτουργεί σαν μια συναισθηματική επένδυση, συνομιλώντας με το μπάσο του Ιan Gibson που προσφέρει βάθος, σταθερότητα και ρυθμό. Ειδική αναφορά σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει και στον απίστευτο Nigel Pollard. Δύσκολο να ξεχωρίσει ο ντράμερ σε post-punk συναυλία, αλλά εδώ υπάρχει υλικό: αυτή η τόσο ιδιαίτερη ρυθμικότητα που προσφέρει με το παίξιμό του στο σύνολο με μια ελαφριά αλλά και δυναμική ένταση. O χαμός που έκανε στο "Colourless Dream" και μας τρέλανε. Το μπλουζάκι Motörhead. Ότι βγήκε μόνος αρχικά για δεύτερο encore, λέγοντας ότι θα μας αποχαιρετήσουν με ένα ακυκλοφόρητο, πιο mellow κομμάτι (που ανυπομονούμε να ακούσουμε ξανά όταν κυκλοφορήσει το άλμπουμ) - Απλά υπέροχος.

Last, but not least, η μαγεία και η συγκίνηση του Σαββάτου δεν θα μας είχε χαριστεί χωρίς το σαξόφωνο του Jack Dawkins. "Θυμάστε ποια κομμάτια μας έχουν σαξόφωνο;" μας έλεγε ο Garçe πριν κάθε εμφάνιση του Jack στη σκηνή, για να ακολουθήσουν οι πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς. Aπό το "Lope" μέχρι το "50:50" - στο οποίο έγινε ο χαμός που περιμέναμε - κάθε σόλο του σαξοφώνου έβαζε ένα παραπάνω μουσικό στρώμα, εμπλούτιζε το σύνολο και έδινε μια εκρηκτική ώθηση. Μέσα σε όλα, μας θύμιζε πόσο μπροστά ήταν εκεί στις αρχές των 80s, όταν εμπλούτιζαν με αυτό ήχο τους.

Το σήμα για το ντελίριο δίνεται αρχικά με το "Paradise" για να ακολουθήσει ο χαμός του "Imagination". "There’s a world with nowhere to hide from the cold reality", αλλά εμείς έχουμε βρει κάτω από εκείνη τη σκηνή, έστω για λίγες ώρες, τον τόπο όπου αυτή η αλήθεια αμφισβητείται. Ο πρώτος αποχαιρετισμός έρχεται με τον δυναμισμό του "Colourless Dream", ένα ακόμη δείγμα του μουσικού σύμπαντός τους. To κοινό δεν σταμάτησε στιγμή να φωνάζει μέχρι την (βέβαιη) επιστροφή τους με το σκοτεινό "Seven Kinds Of Sin". Στα "Lost In A Moment" και "Things We Never Did" παραδινόμαστε στην συγκίνηση. "We would be ashes […] We are the kingdom to come". Κλείνουμε πανηγυρικά, με τον εκστατικό χορό που προκαλεί το σαξόφωνο στο "50-50".

Βγαίνοντας έξω, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο χαμόγελα. Οι Sad Lovers and Giants, όπως και όσοι προηγήθηκαν, τα έκαναν όλα σωστά. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την αρτιότητα μιας εμφάνισης, αλλά και με εκείνο το μείγμα αισθητικής, συναισθήματος και επιλογής μιας (μουσικής) στάσης ζωής που όταν το συναντάμε on stage, δεν μπορεί παρά να μας μαγεύει. Είναι 50-50 το να το βρίσκουμε, σε πείσμα των καιρών ωστόσο συνεχίζουμε να το αναζητάμε...