Steve Vai

Δεν ξέρω τι να γράψω για τον νέο δέκατο σόλο δίσκο του μεγάλου Steve Vai. Κατά την ταπεινή μου άποψη με το "Story Of Light" του 2012 τερμάτισε το concept του «instrumental, rock, κιθαριστικός δίσκος», οπότε μετά τι; Κι όμως, τελειώνοντας την ακρόαση του εν λόγω πονήματος ονόματι "Inviolate", μετά από απανωτούς ψυχικούς οργασμούς και γνήσια δάκρυα συγκίνησης, φαίνεται πως ο Ιταλός βιρτουόζος, ο κιθάρα κασκαντέρ του Frank Zappa, είναι ένας απύθμενος ωκεανός.

Στην εποχή του μονόλεπτου instagram κιθαριστικού βίντεο, ο Vai πλέκει την πρώτη πράξη του "Inviolate" ("Teeth of the Hydra"- "Zeus In Chains"- "Little Pretty") με τρόπο ανοίκειο, δύσπεπτο και απολύτως μαγικό. Φανταστείτε μια μπάντα κουστουμαρισμένων μουσικών που παίζουν jazz standards σε κάποιο ακριβό ξενοδοχείο, με τη μόνη διαφορά πως το ξενοδοχείο αυτό ξεπήδησε από κάποιο δυστοπικό εφιάλτη του David Lynch στον οποίο μαέστρος είναι ο Allan Holdsworth και κιθάρα παίζει ο Jimmy Page, αφού πρώτα αναβαθμίστηκε με updates τύπου Matrix. Ο Vai δεν ενδιαφέρεται να παίξει γρήγορα για να εντυπωσιάσει κανέναν, αντιθέτως η σχέση του με τις δυναμικές και τις νότες ξεχωριστά φαίνεται να έχει περάσει σε μετα-αποκαλυπτικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα είναι απολύτως προσωπικό και βαθύ και σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, αμίμητο.

Στο "Candlepower" που ακολουθεί ο Steve απαρνιέται τα αγαπημένα του υλικά (So I like distortion and delay) και με καθαρό ήχο κρύσταλλο γράφει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του όλων των εποχών. Ναι, ξέρω, χάρισε στον κόσμο μια νέα τεχνική παιξίματος που ο ίδιος ονόμασε joint shifting, άλλα λίγη σημασία θα είχε όλο αυτό αν η μουσική την οποία εξυπηρετεί ήταν ανάξια λόγου. Εδώ φυσικά συμβαίνει πανηγυρικά το αντίθετο. "Apollo In Color" για τη συνέχεια, όπου ίσως για πρώτη φορά ο Vai ασχολείται απροκάλυπτα με το fusion, μόνο που στην περίπτωση του είναι rock-jazz fusion και όχι jazz-rock. Παρ’ όλα αυτά, είναι κι αυτό ιδωμένο μέσα από το δικό του πρίσμα άσχετα αν η φρασεολογία του θα έκανε τον Wayne Krantz ή ακόμα και τον Oz Noy να αναρριγήσουν.

Και τη στιγμή που σκέφτεσαι ακούγοντας το δίσκο πως χαρτογράφησες κάπως τα νερά και τις αποφάσεις του εξηντάρη πια Vai, έρχεται το "Avalancha" που ριφάρει μανιασμένα σε απροκάλυπτες μέταλ φόρμες, με δίκαση και τα όλα του, να σου θυμίσει ότι ο Steve κάνει ό,τι θέλει όπως το θέλει. Σίγουρα θα ήταν μια αρκετά safe επιλογή για single, αλλά είπαμε…

Στο "Greenish Blues" o Vai παίζει blues. Αυτό που συμβαίνει βέβαια δεν περιγράφεται ακριβώς. Αρκεί να πω πως προσωπικά μου προσέφερε απανωτές ανατριχίλες. Φρασεολογία, δυναμικές και πάνω απ’ όλα αστείρευτη έμπνευση σ ένα στυλ που δεν μας έχει συνηθίσει. Το "Knappsack" που ακολουθεί ο Vai το συνέθεσε και εκτέλεσε χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου το δεξί του χέρι καθώς ήταν σε αποκατάσταση μετά από εγχείρηση. Ήχος ρυάκι. Γάργαρο νερό με ολίγη από παραισθησιογόνα. Ο Vai δεν έχει αντίπαλο γιατί δεν χρειάζεται κάποιον. Είναι τέτοια η εντιμότητα στο παίξιμο του (περίεργη λέξη για να περιγράψει κανείς μουσική ε;) που κάνει την κιθάρα του κάπως να εξαφανίζεται και τον ίδιο να ξεπροβάλλει. Νομίζω αυτό είναι υπεράνω κριτικής ή σύγκρισης.

Ο δίσκος τελειώνει με το "Sandman Cloud Mist" και ξανάρχεται η μπάντα της αρχής να μας δώσει ένα εξόδιο fusion jam για να σκεφτούμε λιγάκι τί ακριβώς είναι αυτό που μας χτύπησε. Το "Inviolate" διαρκεί κάτι παραπάνω από 42 λεπτά κι όμως είναι τόσο πυκνό και έντονο που θα δοκιμάσει την πνευματική, ίσως ακόμα και τη φυσική σας αντοχή. Εξαιρετικά τολμηρός, δίσκος δήλωση εν έτει 2022 από τον σημαντικότερο εν ζωή rock κιθαρίστα. Προτείνω να του δώσετε τον χρόνο και την προσοχή που του αξίζει.