Possessed, Vapor, Stoic Suffering, Matt Miller @ Gagarin 205, 19/07/23

Παρά τον καταιγισμό από open air συναυλίες και φεστιβάλ στην Αθήνα αυτό το καλοκαίρι, η μαγεία των club shows δύσκολα χάνεται. Έτσι, η συναυλιακή επιστροφή των θρυλικών Possessed επτά χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στα μέρη μας, ήταν για πολλούς λόγους άχαστη. Πέραν της κολοσσιαίας και αδιαμφισβήτητης κληρονομιάς της μπάντας, και του βάρους του ονόματος, για ολάκερο τον ακραίο metal ήχο, δεν γίνεται να μην αγνοηθεί ο εμβληματικός frontman Jeff Becerra και η τιτάνια δύναμη της θέλησής του που κάνει αυτές τις συναυλίες, όπως και στη Θεσσαλονίκη μια ημέρα νωρίτερα, πραγματικότητα. Η άφιξη των death/thrash προγεννητόρων, συνοδευόταν από τρία support σχήματα, οπότε βρεθήκαμε στο Gagarin από νωρίς.

Τηρώντας το πρόγραμμα κατά γράμμα, την εκκίνηση της συναυλιακής βραδιάς άνοιξε ο Matt Miller. Μαζί με ένα ντράμερ να τον συνοδεύει, ο κιθαρίστας, που ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό, με αναφορές στο pop culture και αυτοσαρκαζόμενος, σε λιγότερο από μισή ώρα, παρουσίασε το σετ του. Ηχητικά κινούμενος ανάμεσα σε melodeath και αποχρώσεων thrash metal, ο Miller, που έμοιαζε να τιμάει τις διδαχές των Jeff Loomis και Michael Amott, αποδείχθηκε ικανός στο shredding και το sweep picking, αν και δύσκολα συγκίνησε τους παρευρισκόμενους στο venue. Αφού ευχαρίστησε τον κόσμο για την προσοχή, αποχώρησε  λέγοντας μεταξύ σοβαρού και αστείου πως αφήνει τη σκηνή στις «πραγματικές» μπάντες.

Και έτσι, έπειτα από σύντομη ανάπαυλα, οι Stoic Suffering ανέβηκαν στη σκηνή. Βέβαια, ο Miller παρέμεινε σε αυτή, ως ένας από τους κιθαρίστες της μπάντας. Το σχήμα, για περίπου 35 λεπτά, επιδόθηκε σε ένα ιδιότυπο cyber deathcore, όπως το χαρακτηρίζουν. Με τη μορφή του τραγουδιστή να ξεχωρίζει, όπως και ο συνδυασμός φωσφοριζέ sneakers και καλτσών του, η μπάντα χτυπούσε αδιάκοπα με breakdowns και beatdowns, αν και το πιο φουτουριστικό τους στοιχείο το έδιναν τα προηχογραφημένα πλήκτρα. Προσωπικά, έχοντας ενδιαφέρον για το πώς θα στηθεί και θα δέσει η μπάντα με το υπόλοιπο billing, και παρά το γεγονός πως ο ήχος έκρυβε αρκετές κιθαριστικές λεπτομέρειες, δεν θεωρώ πως κέρδισαν το κοινό. Οι Stoic Suffering προσπάθησαν να μεταδώσουν ενέργεια, αλλά το υλικό τους, και κυρίως τα flat φωνητικά, δεν βοήθησε ιδιαίτερα.

Σειρά είχαν οι Vapor, με τα banner τους να κοσμούν τη σκηνή. Το thrash metal συγκρότημα, εμφανίστηκε για περίπου 40 λεπτά μπροστά σε ένα έντονα πιο γεμάτο Gagarin, και ευθύς εξαρχής συντονίστηκαν με τον παλμό του κοινού. Οι Καλιφορνέζοι thrashers, παρουσίασαν υλικό βασισμένο στο φετινό, δεύτερο άλμπουμ τους, “Mass Mortality”, γκρούβαραν ικανοποιητικά με δυναμικά mid-tempo σημεία, και, άκρως επαγγελματικοί και ψημένοι στο σανίδι, έδωσαν ώθηση στα πρώτα mosh pits της βραδιάς. Ενεργητικοί, κινητικοί και επικοινωνιακοί, με σφιχτά παιξίματα και ποιοτικό ήχο, οι Vapor εκτιμήθηκαν, και λόγω του οικείου τους ηχοχρώματος για τα δεδομένα της βραδιάς και της πλειοψηφίας του κοινού, και ανταπέδωσαν το θερμό καλωσόρισμα με μια άκρως ικανοποιητική εμφάνιση ως support σχήμα.

Όλα ήταν σχεδόν έτοιμα για τους Possessed. Παρά το γεγονός πως το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή περίπου μια ώρα έπειτα από το προβλεπόμενο, με την αναμονή σε συνδυασμό με τη ζέστη να καθίστανται κουραστικές, η εμφάνιση της μπάντας ήταν λυτρωτική. Ο Becerra μας υποδέχθηκε με livestream στο κινητό του, και όλα ήταν έτοιμα. Αναμενόμενα, το σετ των Possessed θα βασιζόταν στο κλασικό, επιδραστικό, ανυπέρβλητο, και ό,τι κοσμητικό επίθετο θέλετε, “Seven Churches” καθώς και στο, ανώτερο των προσδοκιών comeback τους με το “Revelations Of Oblivion”. Μπάσιμο με “No Room In Hell” μέσα σε επευφημίες, και παρά τα όποια τεχνικά ζητήματα στο μικρόφωνο του Becerra, κανείς δεν πτοούταν.

Σε μια συναυλία των Possessed, πέραν του κυρίαρχου παράγοντα της νοσταλγίας, πόλος έλξης είναι φυσικά και η ποιότητα των ίδιων των κομματιών. Οι συνθέσεις της μπάντας, δεν έμειναν απλώς στην ιστορία λόγω της επιδραστικότητάς τους, όσο και εξαιτίας της ποιότητάς τους καθεαυτής. Οι κιθαρίστες Daniel Gonzalez και Claudeous Creamer, παίζοντας αψεγάδιαστα τα συγκλονιστικά κιθαριστικά μέρη, μας επέτρεψαν να απολαύσουμε στο έπακρο και σε ζωντανό πλαίσιο τα riffs, leads, solos, κοψίματα και ρυθμικά που μέχρι και σήμερα παραμένουν άφθαρτα. Στα “Beyond The Gates” από το ομότιτλο άλμπουμ του 1986 και το κλασικό “Pentagram”, τα mosh pits καταλάμβαναν το μισό venue. Κάπου εκεί, και συγκεκριμένα στα “Storm In My Mind”, και το αφιερωμένο στο κοινό “Shadowcult”, οι Possessed ανέβασαν επικίνδυνα ταχύτητες.

Με τον ήχο να έχει ισορροπήσει και όλο το κοινό συντονισμένο στην μοχθηρή ενέργεια που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, η εμφάνιση των Possessed στο τελευταίο μισάωρο ήταν αψεγάδιαστη. Το crowdsurfing δεν σταμάτησε ποτέ, όπως δεν έκλεισαν τα pits, όπως δεν σταμάτησαν να υψώνονται γροθιές, να εκτινάσσονται νερά και να πέφτει air guitar και headbanging. Με τους ρυθμούς των κομματιών να δονουν το Gagarin, το “The Exorcist” με την ανατριχιαστική εισαγωγή του θα αποτελούσε, όπως πάντα πιθανολογώ, το απόλυτο highlight. O Becerra μπορεί να μην ακουγόταν στα πιο χαμηλά φωνητικά σημεία, αλλά η χαρακτηριστική εκφορά των στίχων του ήταν ικανή να συγκινήσει και να πορώσει.

Η εμφάνιση βάδιζε προς το τέλος της, και η ανυπέρβλητη δυάδα “Fallen Angel” και (ειδικά του)“Death Metal” δεν άφησε τίποτα και κανένα στη θέση του. Μια μέρα μετά την εμφάνιση των Possessed, κάθομαι και σκέφτομαι πως το κομμάτι αυτό, δεν ονόμασε απλώς ένα ιδίωμα, αλλά το οριοθέτησε με τόσους τρόπους, πως παραμένει αξεπέραστο. Δεν θα επιχειρήσω να αντιμετωπίσω την μετενσάρκωση της μπάντας ως ένα tribute σχήμα, αφού και μόνο η παρουσία και η απόδοση του Becerra, ειδικά και με το σεβασμό και την ποιότητα που προσέγγισε την επαναδραστηριοποίησή τους, κάνει καπνό τέτοιες σκέψεις.

Όταν το encore της βραδιάς με το “Burning In Hell” ολοκληρώθηκε, ήταν πλέον βέβαιο, πως παρά τις όποιες δυσκολίες της ημέρας, το επιστέγασμα είχε θετικό πρόσημο. Οι Possessed, από τη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή, παρέδωσαν ένα αρχετυπικό club show, όσο κολασμένο απαιτεί η περίσταση. Πολύς κόσμος είδε για πρώτη φορά το θρυλικό αυτό σχήμα και αυτή τη μεγάλη περσόνα του extreme metal, και παρά τα όποια επιμέρους παράπονα και ζητήματα, ειδικά σε μια ζεστή ημέρα καταμεσής της εβδομάδας, μερικές φορές αυτό είναι αρκετό. Σε κάθε περίπτωση, οι Possessed ήταν καταιγιστικοί, κερδίζοντας σεβασμό και χειροκρότημα. Όπως κάνουν σε όλη την πορεία τους, με το δικό τους τρόπο.

(Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του Γιάννη Βόλκα από την εμφάνιση των Possessed στη Θεσσαλονίκη)