Possessed, Vapor, Stoic Suffering, Matt Miller @ Principal, 18/07/23

Η ατάκα «πωωω-ζεστ» ήταν η πιο διαδεδομένη στους μεταλλικούς χώρους τις τελευταίες ημέρες. Ούτως ή άλλως στην συμπρωτεύουσα δεν υπήρχε ιδιαίτερη συναυλιακή δραστηριότητα και η δεύτερη επίσκεψη των «Νονών του death metal» στην πόλη μας ήταν γεγονός άκρως σημαντικό. Αυτό θα σκέφτηκαν, κατά πάσα πιθανότητα, και οι διοργανωτές τοποθετώντας το συγκεκριμένο event στο, αρκετά μεγάλο, Principal στον ιστορικό χώρο του Μύλου.

Αν και τα τρία opening acts ήταν κατά γενική ομολογία άγνωστα, το γεγονός ότι συνόδευαν τους Possessed σε όλη της περιοδεία τους, μας παρακίνησε να βρεθούμε στον χώρο από αρκετά νωρίς ώστε να τιμήσουμε τους πάντες με την παρουσία μας. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όμως ήταν προσχεδιασμένα. Οι πληροφορίες μιλούν για καθυστέρηση του tourbus στα σύνορα και έτσι στις 20:30 τα συγκροτήματα βρίσκονταν ακόμα στη διαδικασία του soundcheck. Ζέστη, κουνούπια και λοιπές πληγές του Φαραώ για την επόμενη ώρα μέχρι την είσοδό μας στο venue.

Στις 21:30 ανέβηκε στην σκηνή ο Matt Miller. Ένα ντουέτο το οποίο περιείχε τον επονομαζόμενο με την κιθάρα του και έναν drummer. Με λίγα λόγια, τεχνικό death metal. Το πρώτο συνθετικό το αντιλαμβανόσουν από την κιθάρα, το δεύτερο από τα τύμπανα. Η απουσία στίχων έκανε το όλο εγχείρημα αρκετά μονότονο και κουραστικό. Ο συμπαθής Matt έχει τεχνικά όλες τις προδιαγραφές για κάτι παραπάνω αλλά αν δεν δημιουργήσει ολοκληρωμένη μπάντα, οι συγκεκριμένες συνθέσεις κατά πάσα πιθανότητα θα χαθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δεν θα τις αναζητήσει ποτέ κανείς. Είκοσι λεπτά σετ τα οποία ήταν υπεραρκετά.

Συνέχεια με τους Stoic Suffering στους οποίους παρέμεινε και ο Matt Miller στην μια από τις δυο κιθάρες. Δεύτερο συνεχόμενο σχήμα χωρίς μπάσο και εμείς οι μπασόφιλοι αναρωτιόμαστε που «πάει αυτός ο κόσμος». Ιδιαίτερη μουσική με ταχύτητες να ανεβοκατεβαίνουν κατά το δοκούν και ένας frontman ο οποίος «γκαρίζει» σαν να μην υπάρχει αύριο. O όρος "electro-deathcore" που ανακαλύψαμε λίγες μέρες πριν το live μας είχε τρομοκρατήσει αλλά το αποτέλεσμα, με εξαίρεση ορισμένα θαμμένα beats, δεν ήταν τελικά και τόσο electro. Χωρίς να πιστεύω ότι κέρδισαν και πολλά με την εμφάνισή τους, κατάφεραν τουλάχιστον να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό. Ούτως ή άλλως το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είχε μοιραστεί στις τρεις επιλογές «μένω όσο πιο πίσω γίνεται/έξω για τσιγάρο και μπύρες/ σπίτι μέχρι τελευταία στιγμή με air condition".

Τελευταίο opening act οι επίσης Αμερικανοί Vapor οι οποίοι ξεκίνησαν το set τους με δυο προτερήματα. Διέθεταν πιο ξεκάθαρο μουσικό ύφος και είχαν μπασίστα στην σύνθεσή τους. Οι συνθέσεις τους περιείχαν διάφορα ενδιαφέροντα riffs καθώς και ένα ευχάριστο thrash/death στυλ το οποίο ίσως να μας ικανοποιούσε περισσότερο αν δεν είχαμε αρχίσει ήδη να κουραζόμαστε από τις καθυστερήσεις και την ζέστη. Οι Vapor δεν διεκδίκησαν δάφνες πρωτοτυπίας αλλά στήθηκαν αρκετά επαγγελματικά πάνω στο stage και προσπάθησαν με όλες τους τις δυνάμεις να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο στις πρώτες σειρές. Αναφερόμενοι στον κόσμο, αξίζει να σημειωθεί ότι στις πρώτες σειρές είδαμε αρκετά άτομα νεαρής ηλικίας αν και η πλειοψηφία παρέμεινε σταθερή στα προαναφερθέντα σημεία. Χωρίς να καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τις τόσες μπάντες της σκηνής οι Vapor ήταν με χαρακτηριστική άνεση το πιο ενδιαφέρον από τα τρία opening acts.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα και ο κόσμος έκανε στην άκρη ώστε οι υπεύθυνοι να καταφέρουν να ανεβάσουν τον Jeff Becerra στο stage. H γνωστή, τραγική ιστορία της ζωής του δίνει ηρωικές διαστάσεις στην ύπαρξη των Possessed, ενός συγκροτήματος που ούτως ή άλλως κατάφερε με συνοπτικές διαδικασίες να τοποθετηθεί στο πάνθεον των πιο σημαντικών και επιδραστικών metal συγκροτημάτων.

H αρχή με το "No More Room In Hell" από το άλμπουμ της επανασύνδεσης "Revelations Of Oblivion" αποτέλεσε ιδανικό ζέσταμα αναγκάζοντας τον χαμογελαστό Becerra να δηλώσει ότι νοιώθει ότι μέσω χρονομηχανής βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Το ίδιο νοιώθαμε και εμείς από την αδιανόητη ζέστη στον χώρο ο οποίος δυσκόλευε μουσικούς και κοινό. Άλλωστε το Principal ήταν ήδη κλειστό για την καλοκαιρινή σεζόν και άνοιξε μονάχα για το συγκεκριμένο live. Δύσκολα τα πράγματα αλλά το μεγαλύτερο μέρος του κοινού δεν έδωσε σημασία και φρόντισε να «ιδρώσει την φανέλα».Με αυτό τον τρόπο ξεκινήσαμε την ιστορική αναδρομή, αρχικά με το ομώνυμο "Beyond The Gates" . Ο πραγματικός παροξυσμός όμως ξεκίνησε στο "Pentagram" που ακολούθησε και ουσιαστικά δεν σταμάτησε μέχρι το τέλος της βραδιάς. Στο σημείο αυτό, το μικρόφωνο εγκατέλειψε τον Becerra ο οποίος προσπαθούσε απεγνωσμένα να ζητήσει αντικατάσταση από μουσικούς και τεχνικούς. Το κοινό δεν έδινε σημασία και ήταν χαμένο στο moshpit «αναγκάζοντας» τον Jeff να μην διακόψει τελικά το κομμάτι αφήνοντας να εξελιχθεί η ορχηστρική αυτή εκτέλεση. Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να αναφέρουμε ότι τα τεχνικά προβλήματα δεν σταμάτησαν στο σημείο αυτό και ο Becerra είχε δύσκολο ρόλο στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς. Από την άλλη πλευρά η μπάντα βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο το οποίο τιμά το «βαρύ» όνομα των Possessed. Daniel Gonzalez (Create A Kill, Gruesome) και Claudeous Creamer «θέριζαν» στα ξέφρενα κιθαριστικά μέρη ενώ το rhythm section των Robert Cardenas (Engrave, Coffin Texts) και Chris Aguirre έδιναν αψεγάδιαστα τον απαιτούμενο όγκο.

Αναμφίβολα οποιαδήποτε νότα από το ιστορικό "Seven Churches" αποτέλεσε αυτόματα highlight της βραδιάς. Τα ανατριχιαστικά "The Exorchist" και "Fallen Angel" με τις αντίστοιχα άρρωστες εισαγωγές τους αλλά και το απαραίτητο "Death Metal" που έκλεισε την κανονική διάρκεια της βραδιάς. Από τα τρία κομμάτια που ήταν προγραμματισμένα για encore δυστυχώς ακούσαμε μόνο τo "Burning In Hell" (το οποίο φυσικά και θα επιλέγαμε αν ήμασταν αναγκασμένοι να διαλέξουμε) αφήνοντας έξω τα "Dominion" και "Swing Of The Axe".

Συμπερασματικά παρακολουθήσαμε ένα live το οποίο είχε αρκετά προβλήματα και άφηνε αρκετά περιθώρια για παράπονα. Από την άλλη όμως είχαμε την ευκαιρία να δούμε (ορισμένοι για δεύτερη φορά) ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα ακραίας μουσικής καθοδηγούμενο από μια περσόνα ικανή να δώσει δύναμη σε όσους η ζωή δεν τους φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Μόνο σεβασμός στον Jeff Becerra και στους Possessed του.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας