Jack Savoretti @ Tae Kwon Do, 03/12/22

Έχοντας ξεκινήσει από την αγγλικανική εκκλησία και το κοινό των λίγων δεκάδων ατόμων, ο Βρετανός Jack Savoretti εκτοξεύτηκε κυριολεκτικά και ταχύτατα στην εγχώρια στρατόσφαιρα δημοφιλίας. Η επόμενή του συναυλία ήταν στο Ηρώδειο πέρσι και μάλιστα ήταν και sold out, οπότε γίνεται κατανοητό ότι μιλάμε πλέον για έναν καλλιτέχνη με συγκεκριμένη και αρκετά μεγάλη υπόσταση και δυναμική στη χώρα μας. Η χειμερινή περίοδος αποκλείει τους ανοιχτούς χώρους τύπου Ηρωδείου, όμως το Τάε Κβον Ντο ήταν έτοιμο να τον υποδεχτεί στο πλαίσιο της περιοδείας του για το περσινό "Europiana".

Την ώρα που μπήκαμε στην αρένα του Τάκ Κβον Ντο, το DJ set του Γιώργου Μουχταρίδη είχε ήδη ξεκινήσει. Για λίγο παραπάνω από μία ώρα ο παραγωγός του ραδιοφωνικού σταθμού Pepper φρόντισε έτσι ώστε να περάσουμε την ώρα μας μέχρι την εμφάνιση του Savoretti κάπως σαν να ακούμε ραδιόφωνο. Την ώρα που ξεκίνησε ο Μουχταρίδης, το ήδη παρευρισκόμενο κοινό είχε σχεδόν γεμίσει τις κερκίδες και μισογεμίσει την αρένα, επομένως σχεδόν όλοι όσοι θα βλέπαμε τη συναυλία, ήμασταν ήδη εκεί και μπορούσαμε να πιούμε ένα άνετο ποτό ή μπύρα.

Ο Jack Savoretti και η πενταμελής μπάντα του βγήκανε στη σκηνή στις 22:00 ακριβώς και ξεκινήσανε κατ’ ευθείαν με καψούρικο τραγούδι, το "I Remember Us". Αμέσως μόλις το τελειώσανε τον Savoretti τον έπιασε ένα ελαφρώς αμήχανο αλλά και αυθόρμητο γέλιο, από τον κόσμο που έβλεπε μπροστά του. Τον εντυπωσίασε, δε, το γεγονός ότι από το section των φωτογράφων κάποιος ή κάποια, την ώρα που φωτογράφιζε, παράλληλα τραγουδούσε και τους στίχους του "What More Can I Do?" και το θεώρησε ως μεγάλο κομπλιμέντο.

Στο "Too Much History" θυμήθηκε όλα αυτά που τον έκαναν να περνάει καλά ως παιδί και τα αποτύπωσε στο κομμάτι. Προσέχοντας τους μουσικούς που συνόδευαν τον Savoretti, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πως συνοδεύανε όλοι υπηρετώντας τα κομμάτια και ντύνοντάς τα με άρτιο τρόπο. Γενικώς αυτοί που συνοδεύουν καλλιτέχνες τύπου Savoretti, είναι συνήθως προσεγμένα επιλεγμένοι και αρτιότατοι και εμείς δεν παρακολουθήσαμε κάποια εξαίρεση σ’ αυτόν τον άτυπο κανόνα. Ένα tease-άρισμα από το "Bang Bang" του Sonny Bono μας έβαλε στο "Candlelight", ενώ το "Great Mistake" ήταν ένα ακόμα τραγούδι που μας αφιέρωσε, λίγο πριν μείνει μόνος του στη σκηνή.

Τότε ήταν που μας είπε μια ιστορία για το ότι η κόρη του νομίζει ότι ο μπαμπάς της τραγουδάει για ξένους. Η αθώα οπτική ενός παιδιού βάφτισε τον δίσκο και το κομμάτι "Singing To Strangers", που ακούσαμε από τον Jack και την ακουστική του κιθάρα αμέσως μετά. Προς τιμή του, ευχαριστώντας μας που ήμασταν εκεί, ανέφερε ότι στη χώρα του ούτε το κράτος αλλά ούτε και η μουσική βιομηχανία έκαναν κάτι για να στηρίξουν τους μουσικούς κατά την περίοδο του κορονοϊού, που η βασική πηγή εισοδήματός τους (οι συναυλίες) είχε στερέψει. Αυτές οι αλήθειες δε λέγονται και τόσο εύκολα όταν είσαι μέρος της μουσικής βιομηχανίας.

Το "Soldier’s Eyes" το αφιέρωσε στις γυναίκες, τα παιδιά και γενικώς σε όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη χωρίς να το έχουν επιλέξει - βρίσκονται δηλαδή, για κάποιους, στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Ο πολυοργανίστας Phil Granell ήταν ο πρώτος που επανεμφανίστηκε για να τον συνοδεύσει με το βιολί του. Αφού στη σκηνή επανήλθε και ο πιανίστας Shannon Harris, με τον οποίο ο Jack μας διηγήθηκε πως έγραψαν το επόμενο τραγούδι έχοντας στον νου τους τον Έρωτα. Εξέφρασε μάλιστα την άποψη ότι ξέρεις πότε έχεις μπροστά σου τον έρωτα της ζωής σου όχι όταν έρθει κοντά σου, αλλά όταν δε θέλεις να φύγει από κοντά σου. Τείνω να συμφωνήσω…

Έχοντας κάνει το λάθος να τσεκάρουμε το setlist.fm, θεωρήσαμε ότι η συναυλία πλησίαζε προς το τέλος της, αλλά τελικά αυτό απείχε από την πραγματικότητα. Ο Savoretti έχει πια επτά δίσκους, οπότε ρεπερτόριο υπάρχει. Το γλυκό διάλειμμα έλαβε τέλος και το tempo ανέβηκε στα επόμενα τραγούδια. Το "Who’s Hurting Who" είχε έντονα vibes από τον τεράστιο Nile Rodgers, ο οποίος άλλωστε το έχει συν-γράψει και έχει παίξει και στη studio έκδοσή του. Το "Dancing Through The Rain" ήταν αβανταδόρικο για sing along και ο ενθουσιασμένος κόσμος ακολούθησε.

Τώρα που έγραψα «ο κόσμος»: κατά μέσο όρο δεν υπήρχαν πολλοί νεαροί, οι περισσότεροι ήταν μεσήλικοι στο περίπου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τη συγκεκριμένη συναυλία από αυτές που πηγαίνω συνήθως είναι ότι η πλειοψηφία του κοινού ήταν γυναίκες. Απ’ ό,τι φαίνεται επίσης, το ραδιόφωνο έχει παίξει ρόλο στη δημοφιλία του Savoretti στην Ελλάδα και αποδείχτηκε ότι μπορεί ακόμα και σήμερα, στην εποχή του streaming, να κάνει αυτή τη δουλειά.

Οι ίδιοι οι μουσικοί φαινόταν να «το ζούνε» ειλικρινά, μιας και η αλήθεια είναι ότι ο γεμάτος χώρος και το ενθουσιώδες κοινό ήταν φυσιολογικό να τους ανεβάσει. Κάθε καλλιτέχνης δε θα ήταν ευχαριστημένος με μια θερμή υποδοχή και αποδοχή; Το κιθαριστικό "When We Were Lovers" μας οδήγησε σιγά-σιγά στο κλείσιμο του κανονικού set, με τα "Other Side Of Love" και "Home" να ακολουθούν.

Για το encore ο Savoretti επέστρεψε με μια διασκευή στο "Io Che Non Vivo (Senza Te)", επιδεικνύοντάς μας την ικανότητά του να τραγουδήσει αρκετά καλά και στην ιταλική γλώσσα. Στο "Back Where I Belong" ο Nile Rodgers επέστρεψε μεγαλοπρεπής στο μυαλό μας. Η αλήθεια είναι ότι ο drummer της μπάντας, ο Jesper Lind, έχει δουλέψει και με τον Nile, οπότε η σύνδεση έγινε αναπόφευκτα. Η συναυλία τελείωσε με το "The Ecstasy Of Gold" να βγαίνει από τα ηχεία και να μας χαϊδεύει τ’ αυτιά. Ως κανονικά σκυλιά του Pavlov, ήμασταν έτοιμοι για …άλλα, όμως προφανώς τα σάλια μας έτρεξαν αδίκως και προσγειωθήκαμε άμεσα. Τα «άλλα» μπορούν να περιμένουν.

Τελικά, τι χρειάζεται μια συναυλία για να είναι επιτυχημένη; Σίγουρα χρειάζεται ταλέντο και αξιόλογους μουσικούς. Check. Σίγουρα χρειάζεται κόσμο, ώστε οι καλλιτέχνες να παίζουν σε γεμάτο χώρο και να αντλούν ενέργεια από το κοινό. Check. Σίγουρα χρειάζεται οπτικοακουστική αρτιότητα της παραγωγής. Check. Η άνεση τόσο κατά την παρακολούθηση, όσο και κατά την πρόσβαση και αποχώρηση είναι ένα μεγάλο «συν». Check, δεν παρκάραμε στο parking. Κέφι και όρεξη είχαμε όλοι, ενώ για τα τραγούδια φρόντισε ο κύριος Savoretti ώστε να ακουστούν κομμάτια που είναι οικεία σε μεγάλη μερίδα του κοινού. Ε, πώς να μην περάσουμε καλά;

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά