Into Battle Festival - Day 1 (Pagan Altar, Tad Morose, Emerald κ.ά.) @ Κύτταρο, 14/12/18

Μετά την επιτυχία του πρώτου Into Battle Festival πριν από έναν χρόνο και μία εβδομάδα στον ίδιο χώρο, η δεύτερη ετήσια εκδοχή του νέου αυτού φεστιβάλ που διοργανώνει η Eat Metal Records και έχει τα φώτα να καθιερωθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, προμηνύοταν αναλόγως ελκυστική. Αναμενόμενα τα φώτα θα έπεφταν στους headliners, το billing στο σύνολό του όμως είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αρκετή βρετανίλα που οφείλουμε να τιμούμε, ικανοποιώντας μας στον μέγιστο δυνατό βαθμό.

Σχετικά αναπάντεχη βροχή σε συνδυασμό με απόγευμα Παρασκευής σημαίνει αυτόματα ανυπολόγιστη κίνηση, με αποτέλεσμα να περάσω την πόρτα του Κυττάρου όταν οι Demolition Train είχαν ήδη ξεκινήσει το σετ τους και υπολογίσιμο αριθμητικά κοινό τους παρακολουθούσε. Με τον αέρα δύο απολαυστικών full length άλμπουμ, όντας πολύ καλά προβαρισμένη και διαθέτοντας αξιόλογες μονάδες εκτελεστικά και ερνηνευτικά, η τετράδα από την Αθήνα εξαπέλυσε την χαρακτηριστική heavy/speed/thrash καταιγίδα από τα παλιά, με τη βοήθεια μάλιστα του τραγουδιστή των Sacral Rage, Δημήτρη Καρτάλογλου, σε ένα κομμάτι. Εκ του αποτελέσματος λοιπόν, ιδανικοί για ξεκίνημα ενός αμιγώς metal φεστιβάλ, αλλά και για την πρώτη μπύρα της ημέρας.

Δεύτερο κατά σειρά και τελευταίο ελληνικό σχήμα που θα βλέπαμε την Παρασκευή ήταν οι Steamroller Assault, ως απολύτως φυσική συνέχεια των Demolition Train που προηγήθηκαν για πολλούς και διάφορους λόγους (backdrop, t-shirts, στυλ). Από την επίσης πολύ καλά προβαρισμένη τετράδα ξεχώριζε ο ένας αλλά λέων, ιδιαίτερα επικοινωνιακός και έμπειρος κιθαρίστας που όργωνε την ταστιέρα με riff και σολάρες, αλλά και ο εξαιρετικός τραγουδιστής που ελπίζουμε να μας απασχολήσει αρκετά και με τους Badd Kharma. Με αφετηρία τους επιμεταλλωμένους Motorhead και τέρμα το ξεκάθαρο, ορθόδοξο metal, οι Steamroller Assault βάρεσαν χωρίς αύριο στα όρια του hangover, οπότε επιτέλεσαν εις το ακέραιο τον ευγενή σκοπό της υψηλής τέχνης τους. Πάντα τέτοια παιδιά!

Οι Midnight Force αποτέλεσαν το πρώτο σχήμα της αλλοδαπής, κι ένα από τα πολλά βρετανικής προέλευσης που θα βλέπαμε το διήμερο. Οι Σκωτσέζοι πιτσιρικάδες μπήκαν φουριόζοι και διαθέτοντας αρκετά καλό ήχο και πολύ ενδιαφέρον, παλιακό rhythm section, παρουσίασαν την δική τους άποψη για το κλασικό heavy που περιέκλειε την επική προσέγγιση των σχημάτων που προέρχονται διαχρονικά από το νησί. Παρά το συγκριτικό πλεονέκτημα λόγω καταγωγής και την πολύ καλή παρουσία του τραγουδιστή ως frontman που παρουσίαζε με παραμυθένιο/θεατρικό τρόπο τα τραγούδια, η τετράδα δεν κατάφερε να ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο στάνταρ, καθώς η φωνή και πολύ περισσότερο η κιθάρα θέλουν αρκετή δουλειά ώστε το σχήμα να ξεχωρίσει. Κρατάμε την διάθεση και την πρώτη ύλη και περιμένουμε πολύ περισσότερα στο μέλλον.

Τους classic heavy/power metallers Emerald τους είχαμε απολαύσει πριν από μερικούς μήνες στο Up The Hammers, και ευχαρίστως θα τους ξαναβλέπαμε στο Into Battle, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του περσινού τους, δεύτερου άλμπουμ "Voice For The Silent" από τη διοργανώτρια Eat Metal Records σε βινύλιο. Από το ξεκίνημα έγινε αντιληπτό ότι θα ζούσαμε ανάλογες στιγμές, το παλιό "Iron Οn Iron" έβαλε αρκετό νερό στο αυλάκι και το "Behind My Wall" με το εξαιρετικό ρεφρέν οδήγησε στην μπαλάντα του "Voice For The Silent", που παίχτηκε κατά παραγγελία του βασικού υπευθύνου για τις δύο εξαιρετικές μεταλλικές βραδιές, Γρηγόρη Βαρσάμη.

Το "New Gods Of Athens" με τρομερό riff και δισολία έφερε το καταπληκτικό "Shadows of Allmighty" και ακολούθησαν δύο ακόμη εξαιρετικά τραγούδια από το περσινό άλμπουμ ("Sword Brothers", "Sting of Death"), πριν το τεράστιο "Suicide", στο οποίο ο θεός Bert Kivits κατέβηκε από την σκηνή και παρέδωσε μία ακόμη καταπληκτική ερμηνεία μέσα στο κοινό. Το φινάλε με το "D-Day" και ένα εξαιρετικό νεοκλασικό σόλο μετά από 55 λεπτά υπήρξε ιδανικό, καθώς η πεντάδα από την Ολλανδία αποδείκνυε ότι πλέον έχει παρόν και μέλλον και δεν απαραίτητο να βασίζεται αποκλειστικά στο 33 ετών ντεμπούτο της. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...

Η αξία ενός φεστιβάλ όπως το Into Battle Festival έγκειται στο γεγονός ότι δεν βλέπουμε μόνο συγκροτήματα που ανήκουν στον ευρύτερο κύκλο του παραδοσιακού underground metal και λατρεύονται από τους οπαδούς του είδους, αλλά και μπάντες που για διάφορους λόγους δεν θεωρείται εύκολο ή θεωρείται ρίσκο να βρεθούν στη χώρα μας για μεμονωμένο live. Μία τέτοια περίπτωση αποτελούν σίγουρα οι Σουηδοί Tad Morose, με έξι άλμπουμ στο ενεργητικό τους από το '93 έως το 2003 και τρία ακόμη την τελευταία πενταετία.

Με σύμμαχο τον εξαιρετικό, ογκώδη και διαυγή ήχο, άψογα καταρτισμένους μουσικούς προεξάρχοντος ενός ικανότατου τραγουδιστή και ενός κιθαρίστα που έμοιαζε καταπληκτικά στον Wolf Hoffmann (ξυρισμένο κεφάλι και Flying V), καθώς και απολύτως επαγγελματικό στήσιμο παρά τα προηχογραφημένα μέρη, απέδωσαν άψογα όχι το μέτριο, αλλά το ιδιαίτερα αξιόλογο και ενδιαφέρον υλικό τους. Το σετ που βασίστηκε στα τρία τελευταία τους άλμπουμ και στο τελευταίο της πρώτης περιόδου "Modus Vivendi" άφησε πιθανότατα παραπονεμένους τους λάτρεις του παλαιότερου υλικού τους, από την άλλη μεριά όμως, το πρώτης τάξεως, κατά βάσει σκληρό, βαρύ και σκοτεινό, σύγχρονο power metal των Σουηδών υπήρξε παραπάνω από καλοδεχούμενο.

Κορυφαίες στιγμές κατά σειρά εμφάνισης, το εναρκτήριο "I Am The Νight", το "Remain" με την δισολία του, τα σαρωτικά "Babylon" και "Within A Dream", το φοβερό και τρομερό "Anubis" με το απίθανο riff, αλλά και το "No Mercy" που έκλεισε ιδανικά το σετ. Oι Tad Morose μάλλον αναμενόμενα κράτησαν τα καλύτερα για το τέλος και μας αποχαιρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο, αφήνοντας ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο της συναυλιακής επιστροφής τους, μετά την παρθενική τους ζωντανή εμφάνιση στην χώρα μας που άφησε συνολικά εξαιρετικές εντυπώσεις.

Λίγο μετά τις έντεκα και με πολύ μικρή καθυστέρηση στο πρόγραμμα από τα λίγο μεγαλύτερα, καθ'όλα εύλογα, διαλείμματα πριν τα τελευταία συγκροτήματα προς επίτευξη καλύτερων συνθηκών, όλα ήταν έτοιμα για την συναυλιακή επιστροφή των αγαπημένων Pagan Altar. Ο Βρετανοί θα εμφανίζονταν για πρώτη φορά στη χώρα μας χωρίς τον ιστορικό ηγέτη τους, Terry Jones, πίσω από το μικρόφωνο, ο οποίος έφυγε από την ζωή πριν τρία χρόνια χτυπημένος από το καρκίνο, όπως φάνηκε όμως εκ του αποτελέσματος, παρά το τεράστιο κενό που άφησε η θρυλική αυτή μορφή, δεν είχαν καμία διάθεση για εκπτώσεις και δικαιολογίες, δίνοντας για μιάμιση περίπου ώρα μια καταπληκτική συναυλία που θα ζήλευαν παλαιότεροι και νεότεροι, φτασμένα συγκροτήματα αλλά και φερέλπιδες στα ντουζένια τους.

Από το ξεκίνημα με τον ομώνυμο ύμνο "Pagan Altar" κατέστη σαφές πως για μια σειρά λόγων θα βιώναμε μια εμφάνιση που θα μνημονεύουμε στα επόμενα χρόνια ως μια από τις καλύτερες στο χώρο του παραδοσιακού underground metal. Το συγκρότημα έχει βρει στο πρόσωπο του Brendan Radigan (Stone Dagger, Magic Circle, Torture Chain κ.ά.) τον τραγουδιστή που φωνητικά μπορεί να φορέσει τα ιδιαίτερα παπούτσια του Terry Jones και ο ήχος είναι τρομερός και απόλυτα ισορροπημένος, με όλα τα χτυπήματα του Andy Green στα τύμπανα να ακούγονται δυνατά και πεντακάθαρα και τις τρομερές, ευδιάκριτες μπασογραμμές του Diccon Harper (πρώην DragonForce, Lucifer, Solstice) να μας ρίχνουν το σαγόνι στο πάτωμα.

Από την άλλη, ο υϊός Jones σολάρει ακατάπαυστα σαν να μην υπάρχει αύριο, κυρίως κατά μόνας αλλά και σε ντουέτο, οι εκτελέσεις σε όρους ενορχήστρωσης είναι τρομερά δουλεμένες φανερώνοντας '70s καταβολές και το κοινό που έxει πλέον γεμίσει με άνεση τον κάτω χώρο αλλά έχει ανεβεί και στον εξώστη, είτε συμμετέχει ενεργά με sing along, είτε παρακολουθεί αποσβολωμένο ένα πρώτης τάξεως θέαμα. Όσον αφορά τους ειδικά τους μπροστινούς, οι αντιδράσεις είναι ενθουσιώδεις και προς το τέλος καταλήγουν σε κανά δυο surf, δείγμα της αμέριστης λατρείας που τρέφουμε στην τόσο ιδιαίτερη μουσική κληρονομιά των Pagan Altar, παρά τις ευθείες ή έμμεσες αναφορές που μπορεί να βρει κανείς στα τραγούδια τους.

Όταν σχεδόν όλα τα τραγούδια που ακούστηκαν δικαίως μπορούν να χαρακτηριστούν ως highlight, θα ήταν άδικο όσο και δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κάποια, θα μου επιτρέψετε όμως να αναφερθώ ξεχωριστά στο προσωπικά αγαπημένο "Cry Οf Τhe Banshee", στις δισολίες του "Sentinels Οf Hate", στο "Danse Macabre" από το κύκνειο άσμα του Terry Jones "The Room Of Shadows" που βρήκε θέση στις 30 καλύτερες κυκλοφορίες του 2017 σύμφωνα με την συντακτική μας ομάδα, στο μεγαλειώδες sing along του "The Black Mass" και στα τραγούδια του encore. Μέσα σε όλα αυτά, ξεχωριστή στιγμή αποτέλεσε σίγουρα η τούρτα γενεθλίων του Andy Green, με σύσσωμο το Κύτταρο να τραγουδάει το "Happy Birthday".

Οι Pagan Altar εν τέλει δικαίωσαν πλήρως την headline θέση τους κατά την πρώτη ημέρα ενός φεστιβάλ με άψογη διοργάνωση, πολύ καλή ανταπόκριση και συμπεριοφορά εκ μέρους του κοινού, πάρα πολύ καλό ήχο και εξαιρετική ροή από την αρχή μέχρι το τέλος του. Δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε ότι οι Βρετανοί άρχοντες του NWOBHM και του old school doom metal που πέρασαν με επιτυχία από το obscure στάδιο στο στάδιο του undergound θα συνεχίζουν να απολαμβάνουν τουλάχιστον ίση, αν όχι μεγαλύτερη αναγνώριση και θα μας επισκεφθούν το συντομότερο.