Baroness, Breath After Coma @ Gagarin 205, 19/10/19

Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από τότε που οι Baroness ξεκίνησαν το ταξίδι τους στα χρώματα του καλλιτεχνικού κινήματος της Art Nouveau και στο στυλ του σύγχρονου πειραματικού rock και του alternative metal. Φέτος με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία τους "Gold And Grey" επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τη χώρα μας και όπως αποδείχτηκε στα μάτια του John Baizley που γυάλιζαν σε κάθε στίχο και στο crowd surfing της κοπελάρας κιθαρίστριας Gina Gleason το ευχαριστήθηκαν όσο και το κοινό που παρά το τσουχτερό εισιτήριο τους στήριξε με την ενεργή παρουσία του.

Breath After Coma

Η ασπροπρόσωπη εγχώρια έναρξη ανήκε το βράδυ του Σαββάτου στους Breathe After Coma, οι οποίοι έβαλαν τα γυαλιά σε όσους πίστευαν πως το rock n roll τους δεν έχει να πει τίποτα μπροστά στους Baroness. Η αλήθεια είναι πως αν δεν παίξεις με το 100% σου πριν από τέτοια ονόματα θα φύγεις ηττημένος. Όμως, το συγκρότημα που προπονείται συνεχώς μέσω των συχνών εμφανίσεων που κάνει ανέβασε λίγο ακόμη την καθιερωμένη ενέργεια που δίνει στα live του, είχε ήχο headliner και κατάφερε να μας κολλήσει στο μυαλό τα χιτάκια από τον τελευταίο του δίσκου, "Woke Up In Babel". Το αξιοσημείωτο για τους Breathe After Coma είναι πως όταν ακούς τον δίσκο μεταφέρεσαι στην απόδοση των κομματιών στη live μορφή τους με τρανή απόδειξη τα δυναμικά "We Are Falling Backwards" και "For Better Or Worse" που απέσπασαν θετική ανταπόκριση από το κοινό. Ηλεκτρονικά χτυπήματα της κιθάρας πάνω σε βασικά rock n roll μοτίβα στα drums συνόδευσαν τα ευαίσθητα φωνητικά χαρίσματα του frontman της μπάντας και ανέδειξαν τα "Levitated" και "I, the Animal" τα οποία έκαναν τα φινιρίσματα στο set τους. (Α.Χ.)

Barones

Τηρώντας με ακρίβεια το πρόγραμμα, λίγα λεπτά μετά τις δέκα, ο John Baizley και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων. Και δεν χρειάστηκε καν να τελειώσει το "A Horse Called Golgotha", με το οποίο ξεκίνησαν τη συναυλία τους, για να γίνουν σαφή δύο πράγματα. Καταρχάς, πως ο ήχος άγγιζε την τελειότητα και, κατά δεύτερον, πως οι Baroness έχουν όλο το πακέτο για μια εκπληκτική live εμφάνιση. Γιατί απ’ όπου και αν το πιάσει κανείς, είτε τεχνικά, είτε από άποψη ενέργειας, είτε όσον αφορά την απόδοση των κομματιών, το συγκρότημα πραγματικά «σπέρνει».

Οι πρώτες νότες του "March To The Sea" έδωσαν το έναυσμα για το πρώτο από τα πολλά sing-along που θα ακολουθούσαν ενώ, κάπου εκεί, ξεκίνησε και το crowd-surfing. Γενικά το κοινό από την αρχή μέχρι το τέλος της συναυλίας απέδειξε πολλές φορές το πόσο ανάγκη είχε να δει τους Baroness επί ελληνικού εδάφους, αποθεώνοντας τους σε κάθε ευκαιρία. Και αυτή η θερμή υποδοχή φαίνεται πως έπιασε προ εκπλήξεως τους Αμερικανούς, με τον John Baizley να ευχαριστεί συνέχεια και από καρδιάς τον κόσμο για αυτή τη μοναδική βραδιά.

Ακολούθησαν κομμάτια από την τελευταία δουλειά του συγκροτήματος, "Gold And Grey", που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Σε αντίθεση όμως με άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, τα νέα τραγούδια έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό και, προσωπικά, με εξέπληξαν ευχάριστα καθώς νομίζω πως live ακούγονται ακόμη καλύτερα απ’ ότι στον δίσκο. Και από εκεί και πέρα η βραδιά απογειώθηκε, με το "Eula" να τραντάζει συθέμελα το Gagarin ενώ, οι κομματάρες "If I Have to Wake Up (Would You Stop the Rain?)" και "Shock Me", που διαδέχτηκαν η μία την άλλη, μας θύμισαν γιατί το "Purple" ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους του 2015. Λίγο αργότερα, το συγκλονιστικό "The Gnashing", από το "Blue Record" του 2009, έκλεισε δυναμικά την εμφάνιση του συγκροτήματος.

Φυσικά, με όλο τον κόσμο να χειροκροτεί και να φωνάζει Baroness, θα ήταν αδύνατο να μην ξαναβγούν στη σκηνή. To "The Sweetest Curse" μας πήγε αρκετά χρόνια πίσω ενώ, όπως ήταν αναμενόμενο, το "Isak", από το ντεμπούτο του συγκροτήματος, αποτέλεσε μια τεράστια συναυλιακή στιγμή που μπορεί να άργησε λίγα χρόνια να έρθει για το ελληνικό κοινό, όμως ακόμη κουβαλάει την ίδια αίγλη και προκαλεί το ίδιο δέος όπως το 2007, όταν και κυκλοφόρησε. Ιδανικό φινάλε με το άκρως συναυλιακό "Take My Bones Away" και όλο το Gagarin να χοροπηδάει και να τραγουδά.

Είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια αυτό που ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου. Μπορεί κανείς να γράψει ολόκληρα κατεβατά για τις τρομαχτικές τεχνικές ικανότητες του Nick Jost και του εκπληκτικού Sebastian Thomson. Θα μπορούσε να χαλάσει παραγράφους για το πως η Gina Gleason αποτελεί μια από τις καλύτερες μεταγραφές που θα μπορούσαν να κάνουν καθώς κιθαριστικά είναι φανταστική, τα backing vocals της ταιριάζουν άψογα στο στυλ του συγκροτήματος, ενώ, πάνω στη σκηνή, αποτελεί έναν πραγματικό δυναμίτη ενέργειας κάτι που επιβεβαίωσε και με τη βουτιά της στο κοινό στο τέλος της συναυλίας. Τέλος, το «Κάν’ το όπως ο John Baizley» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος από το εγχειρίδιο κάθε νέου performer που θέλει να κάνει καριέρα στον χώρο της σύγχρονης σκληρής μουσικής. Πραγματικά όμως, ο Baizley, πέρα από εξαιρετικά ταλαντούχος δημιουργός, είναι μια τεράστια μορφή όπως απέδειξε εξάλλου πάρα πολλές φορές και πάνω στη σκηνή.

Η ουσία όμως βρίσκεται στο ότι οι Baroness, με την εμφάνισή τους το βράδυ του Σαββάτου, μας χάρισαν μια μοναδική εμπειρία που, δικαίως, θα μείνει ως σημείο αναφοράς όσον αφορά τα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα. Συγχρόνως όμως, έδειξαν και οι ίδιοι να περνάνε καλά και να απολαμβάνουν την αγάπη που τους επεφύλαξε το ελληνικό κοινό. Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε αρκετά χρόνια να τους δούμε τελικά live. Το συγκρότημα όμως μας αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο για αυτή την αναμονή καλύπτοντας το σύνολο της πορείας τους και δίνοντας μας την ευκαιρία να απολαύσουμε πολλά από τα τραγούδια που θέλαμε να ακούσουμε στη συναυλία τους. Ας ελπίσουμε το βράδυ του Σαββάτου να εγκαινίασε την αρχή μιας όμορφης σχέσης και, όπως υποσχέθηκαν, να τους ξαναδούμε σύντομα από τα μέρη μας. (Α.Α.)

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά