Baroness

Gold & Grey

Abraxan Hymns (2019)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 11/06/2019
Tο μόνο που αραιώνει την αστείρευτη μαγιά των Baroness είναι η ποσότητα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το νέο double combo των Baroness, "Gold & Grey", ως φυσική συνέχεια των δύο προκατόχων του δεν πέφτει και πολύ μακριά από τη μουσική μηλιά του John Baizley. Τα εύπεπτα συστατικά του "Purple" και του "Yellow & Green" καθώς και οι υποδόριες pop ευαισθησίες τους,  που τα κατέστησαν πραγματικά ξεχωριστά είναι ευδιάκριτα και εδώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα.

Ο νέος δίσκος μπορώ εύκολα να ισχυριστώ ότι ανθολογεί ολόκληρη την πορεία των Baroness από τις στάχτες του "First" EP του 2004, τη σκοτεινή περίοδο του τροχαίου τους στην Αγγλία, την ριζική αλλαγή του line-up και την επική τους επάνοδο στην ενεργή δράση με το "Purple".

Τα πρώτα σημάδια που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας, υπέδειξαν ότι αν και το μονοπάτι είναι το ίδιο, η κατάληξη φαινόταν να έχει ενδιαφέρον. Τελικά δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος αν έχει.

Αυτή την φορά η ποσότητα δεν ήταν ισοδύναμη της ποιότητας, όπως στο γεμάτο «χιτάκια» "Yellow & Green". Με τη sing-along διάθεση και τους metal τόνους να έχουν υποχωρήσει απειροελάχιστα και παρά την προσήλωση των Baroness σε μια ομολογουμένως πετυχημένη προσέγγιση, η ανανεωμένη παρέα του John, δεν ανταποκρίνεται το ίδιο αξιομνημόνευτα στον πέμπτο δίσκο της μπάντας.

Η αντικατάσταση της lead κιθάρας του Peter Adams από αυτήν της Gina Gleason σίγουρα τους ωθεί σε μια μεταβατική περίοδο και ίσως να αποτελεί μία αιτία του στασιμοπληθωρισμού που προξενούν οι Baroness στο νέο άλμπουμ, αλλά νομίζω ότι το κύριο πρόβλημα έγκειται στις ίδιε ς τις συνθέσεις και την μετριότατη παραγωγή. Μια επιφύλαξη στο τελευταίο μόνο, μπας και το streaming promo (τσιγκούνηδες) έχει υποδεέστερο ήχο.

Κάποια από τα 17 τραγούδια του δίσκου πράγματι είναι στείρα συναισθημάτων και κυλούν δίχως αντίκτυπο μακριά από τα αυτιά μας σαν μάθημα την πρώτη ώρα. Επίσης τα διάσπαρτα χαρακτηριστικά φάλτσα του John, που δεν καταλαβαίνω ώρες-ώρες γιατί δεν τα φτιάχνουν, όπως στο "Tourniquet", είναι λίγο πάνω από τα όρια του «δεν πειράζει»  εμφανή, αλλά πραγματικά δεν πειράζει.

Ευτυχώς όμως η αφαίμαξη της έμπνευσης δεν ήταν ούτε απόλυτη, ούτε πλήρης από το "Gold & Grey". Υπάρχουν αρκετές σανίδες σωτηρίας που αποτελούν και με το παραπάνω ένα ενδιαφέρον άκουσμα και έναν ακέραιο δίσκο, αν δεν είχε φυσικά αραιωθεί το αποτέλεσμα από την ποσότητα.

Το γλυκόπικρο "I’m Already Gone" με τα διακριτικά chimes και την πελώρια μπασογραμμή, το Mastodonικό με το blast beat του "Seasons", το μελωδικό και συναυλιακό "Throw Me An Anchor" και το classic-to-be "Borderlines" με την αποχαιρετιστήρια jazz σφραγίδα του μπασίστα Nick Jost, αποτελούν δικλείδα ασφαλείας για τον ακροατή που του εγγυάται ότι οι Baroness τελικά δεν τον εγκατέλειψαν και τελείως.

  • SHARE
  • TWEET