Διάφανα Κρίνα, Βαγγέλης Μαρκαντώνης @ Fuzz, 03/02/18

Δίπλα μας και δίπλα τους σαν πάντα

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 06/02/2018 @ 13:49

Το γεγονός ότι τα Διάφανα Κρίνα έχουν επιστρέψει για τα καλά στην ενεργό δράση ήταν από μόνο αρκετό για να βρεθεί κανείς το Σάββατο το βράδυ στο Fuzz. Ναι, είναι αυτονόητο ότι ο Θάνος Ανεστόπουλος λείπει, και θα λείπει για πάντα στο κοινό του συγκροτήματος και πολύ περισσότερα στα ίδια τα μέλη του.

Στον αντίποδα, έχουμε την πιο αυθεντική σύνθεση που θα γινόταν, καθώς οι υπόλοιποι τέσσερις είναι παρόντες και πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο Παναγιώτης Μπερλής, κιμπορντίστας κατά την περίοδο των δύο πρώτων, ιστορικών δίσκων. Επιπλέον, η εν εξελίξει δημιουργία νέων τραγουδιών μαρτυρά τουλάχιστον στα δικά μου μάτια ότι υπάρχει ορίζοντας και προοπτική.

Tη συναυλία θα άνοιγε ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, γνωστός από το σχήμα Ανοιχτή Θάλασσα, παρουσιάζοντας την δική του εκδοχή στα διάσημα τραγούδια του Bob Dylan, με όχημα την ιδιαίτερα ευχάριστη στο άκουσμα φωνή του και μια δωδεκάχορδη. Για πρακτικούς λόγους αυτή η επιλογή φάνταζε καταρχάς ιδανική, καθώς το stage θα περίμενε την πεντάδα με όλες τις ρυθμίσεις έτοιμες, τουτέστιν χωρίς να έχουμε ιδιαίτερη καθυστέρηση.

Βαγγέλης Μαρκαντώνης

Και στην πράξη όμως, ο Μαρκαντώνης ανταπεξήλθε άψογα στον ρόλο του, ζεσταίνοντας σιγά σιγά την ατμόσφαιρα με την δημιουργία ήπιου συναυλιακού κλίματος και κατάληξη το πολύ ενδιαφέρον, παρότι εκτός προγράμματος, ελληνόφωνο "Ostinato Rigore". Για τις ιστορία, οι εκτελέσεις του στον Dylan ήταν όπως έπρεπε, χωρίς δηλαδή φανφάρες και υπερβολές. Ως εκ τούτου, ο δικός μας μοναχικός τροβαδούρος συνίσταται ανεπιφύλακτα για μια χαλαρή βραδιά σε περίπτωση που τον πετύχετε.

Πέντε μόλις λεπτά μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, οι πέντε μουσικοί που απαρτίζουν τα Διάφανα Κρίνα έλαβαν τις θέσεις τους στην σκηνή και ξεκίνησαν με το ορχηστρικό "Παράξενα Νέα Από Κάποιο Άλλο Άστρο", θέλοντας ίσως να βρουν τα πατήματά τους και τον ήχο τους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σχεδόν το πρώτο μισό περιελάμβανε ως επί το πλείστον, είτε καινούρια τραγούδια, είτε τραγούδια από τις «μεσαίες» δουλειές της μπάντας, οπότε οι αντιδράσεις δεν θα μπορούσε να είναι ενθουσιώδεις.

Διάφανα Κρίνα

Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι ξεκάθαρο ότι η πεντάδα είναι αρκετά δεμένη και οι εκτελέσεις διαθέτουν την μαγεία των παλαιών χρόνων, την γνώριμη ατμόσφαιρα και τις εκρήξεις ηλεκτρισμού που έκαναν τις συναυλίες των Κρίνων να αποτελούν ξεχωριστή εμπειρία. Κάπως έτσι σημαντική μερίδα του κόσμου συμμετέχει στα "Αν Το Βρεις", "Μνήμες Του Νερού" και "Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας", για να έρθει αναμενόμενα το πρώτο hightlight με ένα από τα κορυφαία τραγούδια, ήτοι το "Τα Χρόνια Μου Ναυάγησαν Στις Ξέρες Σου".

Η πεντάδα τραγουδιών που θα ακολουθήσει θα σηκώσει αναμενόμενα το Fuzz στον αέρα προκαλώντας ενθουσιώδεις αντιδράσεις, για να επανέλθουμε κατόπιν για λίγο στην σχετική κανονικότητα, πριν το κλείσιμο του κανονικού σετ με το "Μέρες Αργίας". Για το encore κρατήθηκαν εύλογα τα "Μουχλαλούδα", "Κυριακή Των Βαΐων" και "Μπλε Χειμώνας", με τον Μπερλή να ασελγεί υπέροχα στα πλήκτρα πριν το γνώριμο φινάλε.

Διάφανα Κρίνα

Από ένα σετ που συνολικά ξεπέρασε τις δυόμισι ώρες δεν θα μπορούσαμε να έχουμε παράπονο, δεδομένου ότι από την άλλη θα θέλαμε να ακούσουμε ολόκληρα διπλά άλμπουμ, παρά μόνο να ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα επανέλθει το "Βάλτε Να Πιούμε". Το καινούριο υλικό δε, κρίνεται σίγουρα ενδιαφέρον και αποκτά διαφορετική διάσταση σε σχέση με το YouTube (ήδη φαίνεται πως το "Ένας Σωρός Λευκά Φτερά" έχει αγαπηθεί).

Όσον αφορά τους μουσικούς, τα φώτα και τα βλέμματα έπεσαν αναμενόμενα στον Παναγιώτη, που για αυτές τις δυόμισι ώρες θαρρείς πως είχε το δυσκολότερο έργο του κόσμου. Σίγουρα δεν διαθέτει την βαθιά και σπαρακτική που είχε ο Θάνος και μαθαίνει σιγά σιγά την θέση του frontman. Σε κάθε περίπτωση όμως, η φωνή του είναι σταθερή, δυνατή, πατάει σωστά στα τραγούδια και δεν ακούγεται παράταιρη (κάθε άλλο), με προοπτική να προσαρμοστεί περισσότερο (ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για έναν καταρτισμένο μουσικό).

Διάφανα Κρίνα

Για τους υπόλοιπους τέσσερις τα πράγματα έχουν όπως τα έχουμε συνηθίσει. Στις κιθάρες, ο Νίκος Μπάρδης περισσότερο ρυθμικός (συν την τρομπέτα) και ο Κυριάκος Τσουκαλάς σε περισσότερο πρωταγωνιστικό ρόλο συνέθεσαν μια μοναδική παλέτα με πληθώρα ήχων, ο Παντελής Ροδοστόγλου συνεισέφερε τις χαρακτηριστικές, γεμάτες μπασογραμμές και πίσω από τα τύμπανα, ο Τάσος Μαχάς, συγκρατούσε με άνεση και μαεστρία το οικοδόμημα. Στα συν βέβαια και ο πολύ καλός ήχος, τουλάχιστον στο μέσο του χώρου.

Διάφανα Κρίνα

Το άλλο μεγάλο ερώτημα έχει να κάνει με την ανταπόκριση του κοινού και την εν γένει στάση του κόσμου, ο οποίος γέμισε το Σάββατο τον κάτω χώρο του Fuzz. Σίγουρα δεν γίνεται να περιμένει κανείς ανταπόκριση επιπέδου Τεχνόπολης, αλλά κατά την γνώμη μου, κρίνοντας και εκ του εξαιρετικού αποτελέσματος, ο κόσμος θα μπορούσε να είναι περισσότερος, λαμβάνοντας υπόψιν στην εξίσωση τα αρνητικά σχόλια για την επιλογή των παιδιών να συνεχίσουν χωρίς τον Θάνο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Θάνος εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να επιβεβαιώσει την συγκατάθεσή του για την συνέχιση της μπάντας, ώστε να πείσει τους δύσπιστους. Κρίνοντας όμως από την περιρέουσα ατμόσφαιρα της επανένωσης, φαίνεται πως όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν αφήσει πίσω τους το παρελθόν και τις διαφωνίες που είχαν οδήγήσει στην διάλυση.

Διάφανα Κρίνα

Προσωπικά πιστεύω ότι η μη παρουσία της αυθεντικής σύνθεσης ( ή η παρουσία της πιο αυθεντικής που πλέον γίνεται) υπερκαλύπτεται από την ανάγκη να συνεχίσουν να ακούγονται τα τραγούδια που συγκίνησαν βαθιά μεγάλο κομμάτι του εγχώριου κοινού και εν τέλει να κρατηθεί ζωντανή η κληρονομιά του Ανεστόπουλου. Και παρά τις διενέξεις (δεν έχει άλλωστε κανένας το δικαιώμα να ξεπεράσει τους δαίμονες του παρελθόντος;), περισσότερο από όλους έχουν πονέσει οι ίδιοι οι μουσικοί, καθώς έχασαν ένα κομμάτι της προσωπικής τους ιστορίας. Ας σταθούμε λοιπόν δίπλα στα Κρίνα, όπως έχουν σταθεί δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST


Παράξενα Νέα Από Κάποιο Άλλο Άστρο 
Δεν Θα Πω Που Πηγαίνω
Κάθε Τι Που Ανασαίνει
Αν Το Βρεις 
Μνήμες Του Νερού 
Τα Χαμένα Παιδιά
Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας 
El Hombre Solo
Ντύλαν Τόμας
Σε Μια Γη Που Ανατέλει 
Τα Χρόνια Μου Ναυάγησαν Στις Ξέρες Σου
Η Γιορτή 
Η Αγάπη Είναι Ένας Σκύλος Απ’ Την Κόλαση 
Ζωή Σαν Τη Δικιά Μου 
Κλόουν Την Τετάρτη Την Κυριακή Νεκρός 
Όλα Αυτά Που Δεν Θα Δω 
Μανιφέστο
Ό,τι Απόμεινε Απ’ Την Ευτυχία 
Ένας Σωρός Λευκά Φτερά
Διάφανα Κρίνα 
Μέρες Αργίας 

Encore:

Μουχλαλούδα 
Κυριακή Των Βαΐων 
Μπλε Χειμώνας 

  • SHARE
  • TWEET