Paradise Lost, Potergeist live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 13-14/09/14

Δύο όχι και τόσο αστάθμητοι παράγοντες για τα δεδομένα και της Ελλάδας και του συγκεκριμένου group, άφησαν ακόμα μια φορά ανάμεικτες εντυπώσεις

Από τους Πάνο Παπάζογλου, Γιάννη Βόλκα, 15/09/2014 @ 14:46
13/09/14 - Stage Volume 1 (Αθήνα)

Καταρχάς, η συγκεκριμένη εμφάνιση των Άγγλων αγαπημένων του ελληνικού κοινού, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια ασύλληπτη εμπειρία, ακόμα μετά και από μια πληθώρα επισκέψεών τους στην Ελλάδα, με βάση και μόνο την καταπληκτική επιλογή τραγουδιών που απέδωσαν επί σκηνής. Παρόλα αυτά, δύο όχι και τόσο αστάθμητοι παράγοντες για τα δεδομένα και της Ελλάδας και του συγκεκριμένου γκρουπ, άφησαν ακόμα μια φορά ανάμεικτες εντυπώσεις. Και αν μια μερίδα του κόσμου που κατέκλυσε τον χώρο για να τιμήσει με την παρουσία του τους Paradise Lost και να ενισχύσει τους δεσμούς λατρείας μαζί τους, κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους έδειξε να αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον του, υπάρχει και η άλλη πλευρά που βρέθηκε να περιπλανιέται στον χώρο για μια ελάχιστη οπτική επαφή με το γκρουπ και προς αναζήτηση αέρα, κλιματισμού, οτιδήποτε που να μην θυμίζει ηφαιστειογενή περιοχή.

Στην ώρα τους οι Έλληνες Potergeist, πάντως, ανέβηκαν στην σκηνή και έπαιξαν μπροστά σε ένα ήδη γεμάτο Stage Volume 1 και απέδωσαν με επαγγελματισμό και αέρα ενός γκρουπ που έχει πλέον την εμπειρία και την τεχνοτροπία να παρασύρει και τους πιο αδιάφορους ακροατές. Με τις σαφείς παραπομπές στους μεγάλους Pantera και τις σύγχρονες stoner και metal πινελιές, κατάφεραν να αναδείξουν τις συνθέσεις τους και να παρασύρουν με την ενέργειά τους και τον καλό ήχο τους, ένα κοινό που ανυπομονούσε για τους headliners.

Έτσι λοιπόν, οι Paradise Lost ανέβηκαν στην σκηνή και εξαρχής με την εκτέλεση του "Mortals Watch The Day" κατάφεραν και παρέσυραν στο ...σύντομο ταξίδι τους στη δισκογραφία τους το πολυάριθμο πλήθος που γέμισε τον ακατάλληλο για τέτοιας εμβέλειας συγκροτημάτων χώρο.

Paradise Lost

Η ετερόκλητη φύση της μουσικής των Άγγλων πρωτοπόρων είναι και η βασική αιτία της μοναδικότητάς τους δισκογραφικά και η εναλλαγή κομματιών από το "Shades Of God" φερ' ειπείν στο "One Second" και μετά πάλι στο "Gothic" και το "Host" είναι από μόνο του ένα στοιχείο που αναδεικνύει την πειραματική φύση της μουσικής τους ταυτότητας. Με την συγκεκριμένη εμφάνισή τους οι Paradise Lost, απέδωσαν ένα εξαιρετικό σύνολο κομματιών, κάτι για το οποίο διαχρονικά υπήρχαν ενστάσεις. Με την αφορμή όμως της επετειακής κυκλοφορίας του "Tragic Illusion 25", επισκέφθηκαν σημεία και σταθμούς της δισκογραφίας τους, που είχαν μια 20ετία και βάλε να τιμήσουν.

Paradise Lost

Για παράδειγμα, η εκπροσώπηση του μοναδικού "Icon" έγινε με το "Remembrance", ενώ οι εκτελέσεις του "Gothic" και του "Rotting Misery" με τα ...αυθεντικά φωνητικά του ορεξάτου Holmes, ήταν ενδεχομένως οι δύο στιγμές που αποτέλεσαν τα πιο ξεχωριστά σημεία του set. Όμως, όταν οι Paradise Lost με όλα αυτά τα δισκογραφικά θαύματα που έχουν να επιδείξουν, ανεβαίνουν στην σκηνή (ως headliners) και παίζουν σχεδόν 70 λεπτά με το ζόρι, τότε πώς ακριβώς να κριθούν με βάση την φοβερή όρεξη και εξαιρετική τους απόδοση αυτή τη φορά;

Paradise Lost

Συγκριτικά και με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους, το ελληνικό κοινό, το οποίο ανέκαθεν τους στηρίζει, τους απόλαυσε για λίγο παραπάνω από μια ώρα γεμάτη. Γιατί και ορεξάτοι φάνηκαν, και με ένταση επί σκηνής και με όμορφες εκτελέσεις, ενώ ο Holmes ερμήνευσε ακόμα και τα πιο απαιτητικά σημεία με άνεση και γρέντζο, θυμίζοντας τις παλιές εποχές του. Και όταν έχεις ένα κοινό που διψάει για την μουσική σου, ένα σετ κομματιών που ήδη είναι φανταστικό, και μερικές δεκάδες κομματάρες ακόμα που θα μπορούσαν άνετα να έχουν χωρέσει σε ένα τέταρτο με εικοσάλεπτο μιας λίγο μεγαλύτερης διάρκειας, τότε οι Paradise Lost εν μέρει αδικούν τους εαυτούς τους.

Paradise Lost

Και όταν δεν έχεις και έναν χώρο, ο οποίος να είναι ευπαρουσίαστος, με ωραία διαρρύθμιση κτλ, αλλά προφανώς απαιτεί τον μισό κόσμο από αυτόν που εισήλθε για να απολαύσει την συναυλία, τότε συνολικά το πρόσημο μιας συναυλίας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τις κορυφαίες των Paradise Lost στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, δεν είναι θετικό. Και όταν ακόμα και οι εξώστες αποτελούν διακοσμητικό στοιχείο για τον χώρο, αντιλαμβάνεται κανείς ότι στον κυρίως χώρο μπροστά από την σκηνή και μέχρι την εξώπορτα, οι συνθήκες για την παρακολούθηση μιας συναυλίας είναι  απλά οι καθιερωμένες για τα ελληνικά δεδομένα. Οπότε, ενδεχομένως και το ίδιο το γκρουπ να βρίσκει αφορμή και να παίζει όσο πάει και λιγότερο, σεβόμενο το ακροατήριό του...

Πάνος Παπάζογλου
SETLIST

Mortals Watch The Day
So Much Is Lost
Remembrance
Gothic
Enchantment
Faith Divides Us, Death Unites Us
Tragic Idol
Isolate
Say Just Words

Encore:
Rotting Misery
One Second
Erased
Over The Madness

Encore 2:
The Last Time



14/09/14 - Principal Club Theater (Θεσσαλονίκη)

Δύσκολη περίπτωση οι Paradise Lost. Οι άπειρες αλλαγές στον ήχο τους αλλά και οι αμφιλεγόμενες ζωντανές εμφανίσεις τους, έχουν ως αποτέλεσμα τον μόνιμο διχασμό των οπαδών τους. Φυσικά, τα τελευταία 25 σχεδόν χρόνια, οι Βρετανοί έχουν κυκλοφορήσει αρκετούς καταπληκτικούς δίσκους διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον ενώ η επιστροφή στις metal ρίζες με τις τελευταίες κυκλοφορίες τους ίσως κατάφερε να επαναφέρει παλιότερους οπαδούς που τους είχαν εδώ και καιρό ξεγράψει. Αν και μετά από κάθε ζωντανή εμφάνισή τους, προσωπικά μου έμενε ένα αίσθημα ανικανοποίητου, μια μικρή πίκρα και μια απορία αν το συγκρότημα, και κυρίως ο Nick Holmes, μπορεί να αποδώσει όπως πρέπει στην σκηνή. Οι αξιόλογες κυκλοφορίες τους και τα διαφορετικά setlist στις ζωντανές εμφανίσεις τους είναι αυτές που προκαλούν ακόμα και τους δύσπιστους οπαδούς τους να παρευρίσκονται ξανά και ξανά στα live της κατά τα άλλα αγαπημένης τους μπάντας.

Με αυτή την μόνιμη αμφιβολία αλλά και περίσσια αισιοδοξία φτάσαμε στο Principal, όπου οι Αθηναίοι Potergeist άνοιγαν την βραδιά. Λίγα λόγια, περισσότερα έργα. «Μουσική με... cojones» και όχι «cojones μουσική».

Potergeist

Δεν γνωρίζω πόσους οπαδούς των Paradise Lost κέρδισαν με το Pantera / Down / Black Label Society rock / metal τους, αλλά στο είδος αποτελούν αναμφισβήτητα μία από τις πιο αξιόλογες επιλογές. Εμφανίστηκαν ακριβώς όπως έπρεπε, με ενέργεια, attitude και σκηνική παρουσία που τραβά τα βλέμματα και αποχώρησαν πριν προλάβουν να κουράσουν τους πιο ανυπόμονους.

Χωρίς πολλά λόγια ανέβηκαν στην σκηνή και οι Paradise Lost μέσα στις επευφημίες του κοινού. Το "Mortals Watch The Day" παλιότερα θα ήταν ικανό να φέρει τον πανικό σε όλο το venue. Τα πράγματα όμως δείχνουν να έχουν αλλάξει. Τώρα που οι Βρετανοί ξαναβρίσκονται σε metal φόρμα, η πλειοψηφία δείχνει να απολαμβάνει περισσότερο το "So Much Is Lost". Σημεία των καιρών.

Paradise Lost

Η παλιοπαρέα από το Halifax δεν δείχνει να καταλαβαίνει από αυτά όμως και οι γηραιότεροι χαμογελάσαμε ικανοποιημένοι υπό τους ήχους των "Remembrance" και "Gothic". Τα growls του Nick Holmes στο τελευταίο, έσβησαν τις προαναφερθείσες αμφιβολίες. Οι Paradise Lost επέστρεψαν δριμύτεροι, αν και ίσως πολύ αργά αφού η ανταπόκριση του κοινού δεν ήταν η αναμενόμενη στα παλιότερα και κάποτε πολυαναμενόμενα κομμάτια. Η ιστορική αναδρομή έληξε, προσωρινά, με το "Enchantment" από το, καθολικής αποδοχής, "Draconian Times".

Paradise Lost

Η συνέχεια άνηκε στους νεότερους αν και τα "Faith Divides Us Death Unites Us" και "Tragic Idol" έδεσαν απόλυτα με το παλιότερο υλικό. Ο Holmes προλόγισε το "Isolate" με το "Sunglasses At Night" του '80s pop Corey Hart αλλά το πάντα ιδιόμορφο χιούμορ του χάθηκε μέσα στον ενθουσιασμό του κοινού, ενώ με το "Say Just Words" οι Paradise Lost αποχώρησαν για πρώτη φορά από την σκηνή, πολύ νωρίς για να είμαστε ειλικρινείς.

Paradise Lost

Το "Rotting Misery" αποτέλεσε την μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς και εμείς σε doom / death έκσταση ψάχναμε τα τηλέφωνα ώστε να ειδοποιήσουμε τους απόντες. Αν και τα φωνητικά, σε όλη την διάρκεια της βραδιάς, θα μπορούσαν να ακουστούν πιο δυνατά, καλύφθηκαν, εκτός από την ένταση της μουσικής, από τις κραυγές ικανοποίησης και νοσταλγίας. Η τριάδα "One Second", "Erased" και "Over The Madness" (με το καταπληκτικό σόλο του Greg Mackintosh) έφερε την δεύτερη αποχώρηση και τα πρώτα δείγματα απογοήτευσης για την, αναμενόμενη όμως, μικρή διάρκεια της εμφάνισης των Lost.

Paradise Lost

Πριν το απαραίτητο κλείσιμο με το "The Last Time", οι Βρετανοί φρόντισαν να προσθέσουν ένα κομμάτι που δεν ακούστηκε το προηγούμενο βράδυ στην Αθήνα. Αν και τα κλασικά "As I Die" και "True Belief" έλειψαν, το "The Enemy", όπως και οτιδήποτε  επέλεγαν οι Paradise Lost στην συγκεκριμένη εμφάνιση, κάλυψε κάπως την δίψα του κοινού για κάτι παραπάνω. Φυσικά και 75-80 λεπτά δεν είναι αρκετά για να καλύψουν την πλούσια δισκογραφία τους και οι Βρετανοί θα πρέπει να το σκεφτούν αυτό.

Paradise Lost

Ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, παρακολουθήσαμε μια πολύ δυναμική εμφάνιση των Paradise Lost, από τις καλύτερες των τελευταίων ετών με ένα διαφορετικό setlist και κομμάτια- απωθημένα για χρόνια. Είναι κρίμα γιατί η μικρή διάρκεια θα φέρει γκρίνια για άλλη μια φορά. Γκρίνια που θα μπορούσε να αποφευχθεί με έναν τόσο εύκολο τρόπο. Τέσσερα - πέντε κομμάτια, δεκαπέντε - είκοσι λεπτά χώριζαν τους Paradise Lost από την απόλυτη επιτυχία. Ίσως την επόμενη φορά.

Γιάννης Βόλκας
SETLIST

Mortals Watch The Day
So Much Is Lost
Remembrance
Gothic
Enchantment
Faith Divides Us Death Unites Us
Tragic Idol
Isolate
Say Just Words

Encore:
Rotting Misery
One Second
Erased
Over The Madness

Encore 2:
The Enemy
The Last Time

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας (Θεσσαλονίκη) - Γιάννης Νέγρης / www.i-jukebox.gr (Αθήνα)
  • SHARE
  • TWEET