Karma To Burn, Brotherhood Of Sleep, Stonerow @ An Club, 01/05/10

Πρώτη Μαΐου και από την Πλατεία Εξαρχείων ξεκινήσανε οι καρδιές των περισσότερων stoners. Έτοιμοι να χτυπηθούν από τα σφυριά και να θεριστούν από τα δρεπάνια που παράγουν οι σκληρές χορδές των επανενωμένων Karma To Burn, επιλέγοντας κάτι δυναμικό και αρνούμενοι να τιμήσουν το “floral” της ημέρας.



Μπορεί το συγκρότημα από τη West Virginia να βασανίστηκε στις προηγούμενες εμφανίσεις του στο εξωτερικό από ηφαιστειακές εκρήξεις και σύννεφα σκόνης, ένα όμως ήταν βέβαιο: Η ατμόσφαιρα μέσα στο σχεδόν κατάμεστο ΑΝ, θα ήταν όμοια με ανεμοστρόβιλο της καυτής ερήμου, που θα διέλυε τα πάντα στο πέρασμα του. Μιας ερήμου, που ως γνωστόν, αποτελεί χαρακτηριστικό και έμπνευση του εν λόγω ιδιώματος. Η επιβίωση των παρευρισκομένων, μάλλον αβέβαιη, μιας και η ζέστη που επικρατούσε στο χώρο ήταν αρκετή, όχι μόνο για να κάψει το κάρμα μας, αλλά και για να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες stoner ταξιδιών στην έρημο, γεμάτων μουσική και χωρίς πολλά λόγια.



Συνοδοιπόρους για το ξεκίνημα βρήκαν τους δικούς μας Stonerow και τους Brotherhood Of Sleep. Οι πρώτοι φάνηκαν να έχουν καλές βλέψεις για το μέλλον, ενώ οι δεύτεροι έδωσαν μια πιο μυστικιστική ατμόσφαιρα, με τα μικρά κεράκια που ήταν αναμμένα πάνω στην σκηνή, κι έναν drummer – μυδράλιο, με πολύ καλές δυναμικές. Το κακό της όλης υπόθεσης, με τα δύο support, ήταν ότι βρισκόντουσαν στη σκηνή για περίπου δύο ώρες, κάνοντας έτσι τους Karma To Burn να «βγουν» σχεδόν την ώρα που θα έληγε το live.



Μισή ώρα λοιπόν πριν από τα μεσάνυχτα, ο William Mecum, o Richard Mullins και ο Rob Oswald, κατηφόρισαν προς την σκηνή του AN. Το περίεργο είναι ότι, όταν μιλάμε για αυτόν το χώρο, λέμε ότι «κατεβαίνουν» στην σκηνή, ενώ σε όλους τους άλλους έχουμε συνηθίσει να λέμε το αντίθετο. Αυτός προφανώς ήταν και ο λόγος που το τριμελές συγκρότημα σχεδόν σάστισε με τον ενθουσιασμό του κόσμου, που στεκόταν σε απόσταση αναπνοής από αυτό. Εντύπωση έκανε η «βραχμανική» μορφή του Mullins, που επιμελούνταν με τη δέουσα, στα όρια της συμπλεγματικής, προσοχή το σετ των drums του. Λογικό, αν προσέξει κάποιος το παράδοξο στήσιμο που έχουν, με τo hi-hat και τα πιατίνια στον… ουρανό.

Όταν λοιπόν αποφάσισε ότι ήταν όλα έτοιμα, έγνεψε στους υπόλοιπους και η αρχή έγινε με το “Nineteen”, βγαλμένο από το προτελευταίο άλμπουμ τους, “Almost Heathen”. Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε πόσο κουρδισμένοι και δεμένοι ηχητικά είναι οι Karma To Burn. Τα πρώτα σκληρά riff που βγήκαν από την κιθάρα του Mecum, ήταν αρκετά για να βάλουν φωτιά στο κοινό. Σε αυτό βοήθησε και ο αρκετά καθαρός ήχος που έβγαινε από τα ηχεία, που είχε ένταση μεν, αλλά δεν έφτανε σε ενοχλητικά επίπεδα παραμόρφωσης.



Στο “Eleven” και το “Eight”, ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν τέτοιος, που άρχισαν τα stage diving και τα crowd surfing, μεταδίδοντας τη δυναμικότητά του απευθείας στους υπαίτιους. Και πώς να μην μεταφερθεί, όταν σε κάθε παύση τους ακουγόντουσαν οι ιαχές του κοινού; Ακόμα και στα πιο μακρόσυρτα κομμάτια τους, όπως το “Fourteen”, υποστηρίζονταν τόσο καλά από τις μπασογραμμές του Mullins, που εξαπέλυε απειλητικά distortion, χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο χαλάρωσης.



Η ένταση διήρκησε καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, όμως τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο έντονα προς το τέλος, με το “Thirty” και την «ξιφομαχία» μεταξύ της ταστιέρας του Mecum, αυτής του Mullins και των χεριών που απλωνόντουσαν στη σκηνή. Νικητής αναδείχθηκε αυτός που κατάφερε να μείνει ανεπηρέαστος από το άκουσμα του “Twenty”. Δηλαδή κανένας. Το σφυροκόπημα που εξαπλωνόταν με το δέοντα όγκο από τα monitors, έκανε τους πάντες να υποκλιθούν στο ρυθμό του. Ακόμα και τους ρυθμικούς αυτουργούς, τις χορδές της κιθάρας. Παρόλη τη γερή τους κράση και τη δοκιμασία τους σε σκληρές συνθήκες άγριων riff, ζεστής, ιδρώτα και καπνού, μία από αυτές λύγισε στο ολιγόλεπτο encore. Ζηλεύω αυτόν που την πήρε λάφυρο στο σπίτι…

Setlist:

Nineteen
Eleven
Eight
Thirty Six
Forty Four
Fourteen
Forty One
Forty Five
One
Thirty Two
Thirty
Twenty Nine
Twenty
--------------------
Twenty Eight


Εριφύλη Παναγούλια