Gallon Drunk, Three Way Plane @ AN Club, 05/11/10

Ο κόσμος που περίμενε έξω από το AN με ανησύχησε λιγάκι και δεδομένου ότι το support συγκρότημα των Three Way Plane είχε ήδη ξεκινήσει να παίζει σκέφτηκα προς στιγμήν το πιθανό sold out. Ευτυχώς ή δυστυχώς, πλησιάζοντας προς την είσοδο αντιλήφθηκα την αιτία, που ήταν διαφορετική. Πέρα από το συνηθισμένο τσιγαράκι και τη μπύρα πριν τη συναυλία, έξω ήταν οι τρεις Gallon Drunk που πολύ ανοιχτά συνομιλούσαν και συνέπιναν με όποιον ήθελε.

Η δική μου δουλειά όμως ήταν μέσα, όπου οι Three Way Plane έπαιζαν πιθανόν σε λιγότερους παρευρισκόμενους από όσους βρίσκονταν εκτός χώρου. Παρ' όλα αυτά, η προσπάθειά τους ήταν τίμια και η όρεξή τους αναμφισβήτητη, τα υλικά όμως με τα οποία δούλευαν δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό. Σύντομα τραγούδια, θυμωμένα στα όρια του punk φωνητικά, ρυθμικά μέρη με προσπάθεια για έμφαση στα riff, αλλά εν τέλει τίποτα το ξεχωριστό και μόλις το τελευταίο τραγούδι να δείχνει ικανό να γυρίσει μερικά κεφάλια. Καλό ζέσταμα, αλλά δε σήκωσαν τους θεατές από τις θέσεις τους.

Αντίθετα, κανείς δεν καθόταν όταν οι Gallon Drunk εμφανίστηκαν κομψά ντυμένοι και στυλιστικά προσεγμένοι, όπως πάντα, στη σκηνή του AN. Ένα κοινό που γέμισε τον κεντρικό χώρο του υπογείου, αλλά άφηνε αρκετή άνεση στα πλάγια, τους υποδέχτηκε με συγκρατημένο ενθουσιασμό και ελαφρώς μπλαζέ διάθεση, γεγονός που ίσως οφείλεται και στο αυξημένο ηλικιακό μέσο όρο των θεατών που έφτανε τα πρώτα -άντα. Δικαιολογημένο και αναμενόμενο για ένα συγκρότημα που ήταν στο απόγειο της (όποιας) δόξας του πάνω από μία δεκαετία πίσω.



Οι τρεις μουσικοί όμως είχαν έρθει με άγριες διαθέσεις και έτσι ήρθε φυσιολογικά η εισαγωγή με παρατεταμένο feedback και την πρώτη πτώση του μικροφώνου στο έδαφος (θα ακολουθούσε αρκετή ποσότητα και από τα δύο στη συνέχεια). Το δεύτερο πράγμα που πρόσεχε κανείς και έμελλε να μας συνοδεύσει καθ' όλη τη συναυλία ήταν το φονικό groove το οποίο κατασκεύαζαν και για το οποίο κατά κύριο λόγο υπεύθυνοι ήταν ο αγέρωχος Terry Edwards στο μπάσο και ο αφοσιωμένος Ian White στα τύμπανα. Ο James Johnston, από την άλλη, ήταν αρμόδιος να απλώνει στρώσεις θορύβου και να δημιουργεί ένα γενικότερο χάος με τη βρώμικη γκαραζιάρικη κιθάρα και τα πεταλάκια του, τα επιθετικά πλήκτρα και φυσικά τη βαθιά φωνή του.



Με το "Draggin Along" ο Edwards απέδειξε ότι είναι και αυτός πολυθεσίτης, αφού άφησε (για λίγο) στην άκρη το μπάσο και έπιασε το σαξόφωνο, το οποίο και θα ανέσυρε αρκετές φορές στη συναυλία για να προσθέσει άλλοτε μελωδικές και άλλοτε free jazz πινελιές στον ήδη παράξενο κόσμο των Gallon Drunk. Η κεντρική φιγούρα όμως παραμένει ο Johnston, που χτυπιέται στη σκηνή, κοπανάει τα όργανά του, χάνει και ξαναβρίσκει το μικρόφωνο, επικοινωνεί με τον κόσμο, μέχρι που τραγουδάει σκυμμένος από πάνω του, αφήνοντας ελεύθερο το μπράτσο της κιθάρας να απειλεί να κόψει κεφάλια. Εξαρχής η απόδοση του συγκροτήματος είναι αψεγάδιαστη. Όντας τρεις και με τον Johnston να ασχολείται με κιθάρα και πλήκτρα ουσιαστικά μόνο όταν δεν τραγουδάει (και τούμπαλιν) θα περίμενε κανείς ο ήχος τους να μην είναι το ίδιο στιβαρός, αλλά κάτι τέτοιο είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα.



Ο Μεγάλος Σέξυ Θόρυβος που διατείνονται (μαζί με την Lydia Lunch) ότι μπορούν να σχηματοποιήσουν αρχίζει να φαίνεται στην καλύτερη μορφή του από το "Running Out Of Time" και μετά, όπου εναλλαγές ανάμεσα σε αργά παραμορφωμένα blues, μεταλλαγμένο garage και alternative rock, όπως το μάθαμε και το αγαπήσαμε, ανεβάζουν γεωμετρικά την ποιότητα της εμφάνισής τους. Κάπου εκεί αρχίζουν και τα rock 'n' roll λικνίσματα του κοινού, ενώ ο Johnston κλέβει την παράσταση και πάλι, ξεφυσώντας κάμποση νικοτίνη και αναθυμιάσεις αλκοόλ στη φυσαρμόνικά του.



Η καθιερωμένη αποχώρηση φυσικά και ήρθε πολύ πριν το κοινό χορτάσει το θέαμα που παρακολουθούσε και ως αναμενόταν ήρθε το encore. Επαναλήφθηκαν τα ίδια που ζήσαμε στο κανονικό set, αλλά ακόμα πιο έντονα, μια που δεν υπήρχε λόγος να κρατάνε πλέον δυνάμεις, κοινό και μουσικοί, αφού το σήμερα τελείωνε και, ως γνωστόν, το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Το τέλος της συναυλίας βρήκε την κιθάρα να ξερνάει ηλεκτρισμό ακουμπισμένη στο έδαφος, ενώ το αφεντικό της είχε χωθεί στην αγκαλιά του κοινού. Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα δε μπόρεσαν να προσθέσουν ακόμα περισσότερο χρόνο στη συναυλία και η συγκέντρωση διαλύθηκε σταδιακά, με τους παρευρισκόμενους να έχουν πάρει, πιστεύω, ακριβώς αυτό για το οποίο ήρθαν και που οι Gallon Drunk έχουν αποδείξει ότι ποτέ δεν τους στερούν.

Setlist:

Arlington Road
Draggin' Along
Just One More
Bad Servant
Running Out Of Time
Put The Bolt In The Door
Some Fool Mess
Push The Boat Out
You Should Be Ashamed
Jake On The Make
All Hands Lost At Sea
----------------------
Ruby / Bear Me Away

Κώστας Σακκαλής