Deadguy: «Το όνομά μας είναι ο λόγος που μας θυμάται ο κόσμος!»

 Οι Deadguy με την εμβληματική τους κυκλοφορία, "Fixation On A Coworker", τάραξαν τα νερά και έβαλαν τα θεμέλια για έναν ήχο που συνένωσε το metal και το hardcore μέσω ενός οργανωμένου χάους. Αργότερα πολλοί ονόμασαν αυτά τα ηχητικά κατατόπια mathcore, και μπάντες σαν τους Deadguy ενέπνευσαν άξιους συνεχιστές σαν τους Converge και τους The Dillinger Escape Plan. Πολλά μεσολάβησαν εν μέσω μιας καλλιτεχνικής πορείας που βρήκε πολλά εμπόδια και οι Deadguy αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το μουσικό στερέωμα για δεκαετίες, όπως όλα όμως τώρα δείχνουν, κάτι τέτοιο δεν ήταν γραφτό να συνεχιστεί για πάντα. Τριάντα χρόνια μετά, η κληρονομιά των Deadguy για το σκληρό ήχο παραμένει αναλλοίωτη, κι εκείνοι επιστρέφουν μετά από τόσο καιρό με ολοκαίνουριο δίσκο, το "Near-Death Travel Services", και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από πάνω τους.    

Με αφορμή αυτό το πολύ σημαντικό γεγονός, καθίσαμε για μια εκτενή κουβέντα με τον τραγουδιστή και εικαστικό υπεύθυνο των Deadguy, Tim Singer, και αναλύσαμε σε βάθος την δισκογραφική τους επιστροφή, το τι μεσολάβησε για αυτούς όλα αυτά τα χρόνια, όπως και την εξέλιξη της σκηνής. Σε μια χορταστική συνέντευξη, ο Tim Singer άνοιξε πάρα πολλά θέματα για τα οποία μίλησε με πολλή χαρά και ακόμη περισσότερο χιούμορ. Βάλτε λοιπόν το νέο τους δίσκο στα ακουστικά και απολαύστε όσα είχε να μοιραστεί μαζί μας!

Είμαστε εδώ με τον Tim Singer από τους Deadguy, εκ μέρους του Rocking.gr. Λοιπόν, γεια σου Tim. Καλώς ήρθες!

Καλώς σας βρήκα. Χαίρομαι πολύ που μιλώ μαζί σου. Ευχαριστώ που με καλέσατε.

Παρακαλώ, είσαι ευπρόσδεκτος. Θέλω να σε ρωτήσω πολλά πράγματα για το τι έφερε ξανά τους Deadguy μαζί. Αλλά πρώτα, ας ξεκινήσουμε από τα πολύ πρόσφατα νέα σας. Βγάζετε καινούριο άλμπουμ, μετά από 30 ολόκληρα χρόνια. Και το νέο άλμπουμ θα ονομάζεται "Near Death Travel Services". Πώς νιώθεις γι’ αυτό; Πώς πήρατε την απόφαση να ηχογραφήσετε άλμπουμ μετά από τόσο πολύ καιρό;

Ναι, είναι αστείο. Ξέρεις, το "Fixation on a Coworker" κλείνει 30 χρόνια σε λίγους μήνες. Οπότε έχει περάσει πολύς καιρός. Δεν ήταν κάτι που το είχαμε σχεδιάσει. Απλώς ξαναβρεθήκαμε για ένα ντοκιμαντέρ που έκανε κάποιος για εμάς. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά. Δηλαδή, ήταν πριν περίπου τέσσερα χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που καθίσαμε όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο, που ειδωθήκαμε ως συγκρότημα μετά από δεκαετίες. Και ναι, ήταν σχεδόν σαν να μην είχε περάσει καθόλου ο καιρός. Δεν θυμόμασταν γιατί μισούσαμε ο ένας τον άλλον, γιατί ήμασταν νέοι και χαζοί. Απλώς καθίσαμε και τα λέγαμε. Ακόμα και στο στούντιο όπου ήμασταν, εκεί που βρεθήκαμε όλοι, όπου ο σκηνοθέτης, που ήταν μεγάλος οπαδός μας, είχε ήδη στήσει όργανα, ήθελε να μας ακούσει να κάνουμε πρόβα. Οπότε καθίσαμε εκεί και παίξαμε τραγούδια μαζί. Και απλώς λειτούργησε. Νομίζω ότι ήμασταν όλοι λίγο σκεπτικοί για το πώς θα νιώθαμε, αλλά γρήγορα νιώσαμε πολύ άνετα μεταξύ μας. Ακόμα αγαπάμε όλα αυτά τα τραγούδια. Παρά το πέρασμα του χρόνου, με εξέπληξε το πόσο πολύ μου αρέσουν ακόμα αυτά τα τραγούδια 30 χρόνια μετά. Γιατί δεν είχα ακούσει Deadguy εδώ και περίπου 10 χρόνια.

Αν κοιτάξεις τα πράγματα στο Instagram, όλοι θέλουν να δείξουν πόσο κουλ είναι. Εγώ κατά κάποιο τρόπο θέλω να γιορτάσω το πόσο ελαττωματικοί είμαστε

Νομίζω ήταν αρκετά εμβληματικά. Αλλά στην πραγματικότητα με βοήθησες λίγο εδώ με τη ροή των ερωτήσεων. Υπήρχε αυτό το ντοκιμαντέρ που λεγόταν "Deadguy Killing Music". Πώς νιώθεις όταν κάποιος σε προσεγγίζει και σου λέει, «θέλω να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για το συγκρότημά σας», για ένα συγκρότημα που κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ το οποίο κατέληξε να είναι cult κλασικό μετά από χρόνια; Και αυτό με κάποιο τρόπο έφερε το συγκρότημα ξανά μαζί. Το ντοκιμαντέρ απέσπασε πολλές θετικές κριτικές.

Ναι, όταν με προσέγγισαν, η μόνη μου επιφύλαξη ήταν ότι δεν ήθελα να είναι ένα από αυτά τα ντοκιμαντέρ που μας παρουσιάζουν σαν να είμαστε σούπερ κουλ και βαθυστόχαστοι, που περπατάμε σε αργή κίνηση, λύνουμε τα προβλήματα του κόσμου και ήμασταν κατά κάποιο τρόπο ξεχωριστοί. Γιατί ένα από τα βασικά μηνύματα του συγκροτήματος είναι ότι δεν είμαστε κάτι σούπερ ξεχωριστό. Απλώς, τουλάχιστον στιχουργικά, εκφράζω αυτά που θεωρώ καθημερινές απογοητεύσεις, σωστά; Που απλώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μοιράζονται. Αν κοιτάξεις τα πράγματα στο Instagram, όλοι θέλουν να δείξουν πόσο κουλ είναι. Εγώ κατά κάποιο τρόπο θέλω να γιορτάσω το πόσο ελαττωματικοί είμαστε. Γιατί νιώθω ότι υπάρχει κάτι σε αυτό, που μας κάνει να συνδεόμαστε συχνά με έναν πολύ ειλικρινή τρόπο.

Το ντοκιμαντέρ δεν ήθελα να φαίνεται πολύ βαθυστόχαστο. Και τελικά ήταν πολύ ωραίο, γιατί ήταν περισσότερο για όλους αυτούς τους άλλους ανθρώπους από μπάντες που μιλούσαν για εμάς, παρά για εμάς που μιλούσαμε για το πόσο κουλ είμαστε ή για να αναλύουμε κάθε τραγούδι ή ό,τι άλλο. Ήταν πολύ ωραίο να ακούμε ανθρώπους από διαφορετικά συγκροτήματα να μιλάνε για το τι σήμαιναν γι’ αυτούς οι Deadguy όταν το κάναμε. Δεν είχαμε ιδέα, απλώς κάναμε τη μπάντα μας, προσπαθώντας να βρούμε τον δικό μας τρόπο να κάνουμε μουσική που να ακούγεται λίγο πρωτότυπη.

Γιατί ήμασταν απογοητευμένοι με τη σκηνή εκείνη την εποχή, όλα έμοιαζαν πολύ τυποποιημένα. Ήμασταν σε φάση, "γαμώτο, όχι". Όλοι προσπαθούσαν να βάλουν υπερβολικά πολλή γυαλάδα σε όλα. Εγώ ήθελα να είναι ωμό και άγριο, με εξαιρετική μουσικότητα. Δεν είχαμε προσδοκίες ότι βοηθούσαμε να ξεκινήσει ένα είδος, τίποτα τέτοιο. Απλώς ήμασταν εκεί έξω, κάνοντας πόλεμο μουσικά. Και μετά, διαλυθήκαμε μετά από μία περιοδεία.

Ποιος είπε το πιο ενδιαφέρον πράγμα για τους Deadguy στο ντοκιμαντέρ, κατά τη γνώμη σου;

Όλα ήταν ενδιαφέροντα. Κάποιοι έλεγαν ότι ήμασταν το συγκρότημα με το οποίο δεν μιλούσες, γιατί απλώς τους φοβόσουν. Και εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα ότι είχαμε κάτι τέτοιο. Κανείς μας δεν είναι υπερβολικά σκληρός τύπος. Απλώς νομίζω ότι ήμασταν χωρίς φίλτρα και οι άνθρωποι θυμούνται ιστορίες, όπως ότι κάποτε είχα παρουσιάσει ένα τραγούδι λέγοντας απλώς «αυτό είναι για ένα τούβλο που μου πέταξαν στο κεφάλι», που είναι η ιστορία πίσω από το "Nine Stitches". Είναι αληθινή ιστορία. Οπότε έχει πλάκα να ακούς αντιδράσεις όπως αυτή. Ή άκουσα έναν τύπο, που είναι σε αρκετά μεγάλη μπάντα, να λέει ότι του αρέσει ο στίχος για τον Θεό που έστειλε τη μαμά στην Πενσιλβάνια. Δεν ξέρω, όλα ήταν πραγματικά ενδιαφέροντα. Ή όπως δύο άλλοι τύποι από το Κονέκτικατ που είπαν, «φόραγαν σορτς. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι φόραγαν σορτς. Μάλλον τώρα επιτρέπεται να φοράμε κι εμείς σορτς!». Τέτοια πράγματα. Δεν ξέραμε ότι κάναμε τέτοιες εντυπώσεις στους ανθρώπους. Απλώς ήμασταν εκεί έξω, ο εαυτός μας. Και νομίζω ότι ο Jake από τους Converge μίλησε για το artwork. Και αυτό είναι μέρος αυτού που κάνω για τη μπάντα. Οπότε ήταν πολύ ωραίο να το ακούσω από τον Jake, γιατί εκτιμώ πάρα πολύ τη γνώμη του για αυτά τα πράγματα.

Οτιδήποτε λιγότερο από το να τα «σπάσουμε» μετά από 30 χρόνια, θα φαινόταν σαν αποτυχία

Λίγο μετά, αποφασίσατε να επανενωθείτε. Υπήρξε επίσης κυκλοφορία ζωντανού δίσκου μέσω της Decibel Records, το "Buyer’s Remorse". Πώς προέκυψε αυτό; Πιστεύω ότι αρχικά θέλατε να δείτε πώς ακούγεστε live.

Η Decibel ήταν στο πλευρό μας και είναι όλοι υπέροχοι άνθρωποι, σχεδόν σαν προέκταση της μπάντας πλέον. Η πρώτη μας εμφάνιση μετά την επανένωση, και το ντοκιμαντέρ ουσιαστικά οδηγεί σε αυτό, στο τέλος δείχνει εμάς να ανεβαίνουμε στη σκηνή σε έναν πολύ μεγάλο χώρο στη Φιλαδέλφεια, όπου μένω, μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους. Sold out metal φεστιβάλ, το Decibel Beer Metal Fest. Είχαμε κάνει πρόβες τρελά, περισσότερο από ποτέ, γιατί τώρα ήμασταν 25 χρόνια μεγαλύτεροι. Υπήρχε όλος αυτός ο θόρυβος και η φήμη γύρω από εμάς. Και τώρα μας έβαζαν στη σκηνή μπροστά σε χιλιάδες άτομα. Φυσικά και θα ήμασταν δεμένοι και θα τα δίναμε όλα, γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή, ήταν ή το πετυχαίνουμε ή αποτυγχάνουμε. Οτιδήποτε λιγότερο από το να τα «σπάσουμε» θα φαινόταν σαν αποτυχία. Και μετά, η live ηχογράφηση ακουγόταν καλή. Κάποιος την μίξαρε, η Decibel ήθελε να την κυκλοφορήσει. Εμείς ήμασταν αρκετά ενθουσιασμένοι με αυτό.

Από την πρώτη μέρα που επανενωθήκαμε, θέλαμε να γράψουμε νέο υλικό, αλλά νομίζω ότι δεν ήμασταν ακόμη σίγουροι για το ποιοι ήμασταν ξανά. Κανείς μας δεν μένει κοντά στον άλλον. Πρακτικά δεν είχαμε αρχίσει να ονειρευόμαστε πράγματα. Απλώς σκεφτήκαμε ότι ήταν ένας ωραίος τρόπος να καταγράψουμε όλο αυτό. Και η Decibel ήθελε να το κάνει. Απλώς συνέβη.

Τώρα έχουμε το νέο άλμπουμ, "Near Death Travel Services". Θέλω να μάθω πρώτα λίγα παραπάνω για το από πού προέρχεται ο τίτλος και, αφού είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος να ρωτήσω, από πού προέρχεται το εξώφυλλο του άλμπουμ.

Τυπικά για τους Deadguy, είχαμε γύρω στους 30 τίτλους για να διαλέξουμε. Και μετά το "Fixation on a Coworker", είναι δύσκολο να βρεις τίτλο που να σταθεί. Το "Near Death Travel Services" ήταν ένα από τα πολλά που είχαμε στον πίνακα με τα υποψήφια ονόματα. Ουσιαστικά, ο Dave, ο ντράμερ, που ακόμα αναλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του booking, αστειεύεται ότι διευθύνει τα "Near Death Travel Services", γιατί, όταν περιοδεύουμε στην Ιαπωνία ή στην Ευρώπη, συνήθως παίρνουμε μαζί μας έναν φίλο. Και σε αυτή την ηλικία, τόσοι πολλοί φίλοι μας... ένας roadie μας σχεδόν πέθανε από COVID, ο ένας μπασίστας μας παραλίγο να χρειαστεί μεταμόσχευση νεφρού. Οπότε υπάρχει αυτό το αστείο ότι είμαστε σαν ίδρυμα "make a wish" για τους φίλους μας. Πήραμε τον παλιό μπασίστα μας μαζί μας στην Ιαπωνία, πήραμε τον roadie μας στην Ευρώπη. Ένα inside joke για τα Near Death Travels.

Γιατί ποιος ξέρει, η ζωή είναι σύντομη. Και τώρα είμαστε πιο κοντά στο τέλος από ό,τι πριν 30 χρόνια, προφανώς. Αυτό μπορεί να κρατήσει ένα χρόνο, μπορεί να κρατήσει έξι μήνες, ελπίζουμε να κρατήσει παραπάνω. Αυτό αποτυπώνει το συναίσθημά μας ακόμα και για τις περιοδείες και τα ταξίδια και επίσης έχει μια αποκαλυπτική αίσθηση, γιατί νιώθω ότι ζούμε σε πολύ αποκαλυπτικές εποχές. Και το εξώφυλλο, προφανώς, σε σύγκριση με πριν 30 χρόνια που νόμιζα ότι ήταν ήδη αρκετά άσχημα, τώρα έχουν γίνει χειρότερα. Αυτή η στάση λεωφορείου στο τέλος του κόσμου, είναι αποκαλυπτική, αλλά ήθελα να την κάνω κατά κάποιο τρόπο όμορφη. Ήθελα να κάνω τους ανθρώπους να σκεφτούν, αν έβλεπαν μόνο το εξώφυλλο, ότι ίσως γίναμε λίγο πιο μαλακοί, κάτι που δεν ισχύει. Δεν είναι ένα χαοτικό εξώφυλλο. Είναι πιο σκόπιμα στημένο. Και το εσωτερικό του booklet, επιστρέφει πολύ περισσότερο στο χαοτικό μου στυλ με κολάζ. Ήταν κάτι διασκεδαστικό που κυρίως δουλέψαμε μαζί με τον Dave και τον Crispy. Εγώ είμαι αυτός που το έστησα, αλλά οι τρεις μας κάναμε brainstorming ιδέες. Μας άρεσε η ιδέα να μοιάζουμε σχεδόν με ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο.

Μας άρεσε και το υπονοούμενο ότι πουλήσαμε τις ψυχές μας στον διάβολο για να επιστρέψουμε

Αυτή είναι πραγματικά μια πολύ ωραία ιστορία. Με την ευκαιρία να συγκρίνετε το παρελθόν με το μέλλον, έχετε ήδη κυκλοφορήσει μερικά βιντεοκλίπ. Ένα για το τραγούδι "Kill Fee" και ένα για το "New Best Friend", κάτι που δεν συνηθίζατε να κάνετε τότε. Μου φάνηκε επίσης πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι συνδυάζει πλάνα της μπάντας, λίγη κινούμενη εικόνα και κάποια άλλα visuals που προέρχονται, ας πούμε, από τηλεόραση άλλης εποχής, έτσι θα το περιέγραφα, γιατί υπάρχουν αποσπάσματα από διάφορα πράγματα. Πώς σας φαίνεται τώρα που κυκλοφορείτε βιντεοκλίπ; Ποια είναι η έμπνευση πίσω από το θέμα που παρατήρησα να συνδέει τα δύο; Και με ποιους συνεργαστήκατε για αυτά;

Λοιπόν, κανείς μας δεν είχε κάνει βίντεο, ήταν κάτι καινούριο. Τώρα είμαστε στη Relapse, που είναι αυτή η φανταστική δισκογραφική που υπάρχει εδώ και χρόνια και νιώθουμε τυχεροί που είμαστε σε αυτήν. Όλοι εκεί είναι φανταστικοί. Εμείς είμαστε αυτή η μπάντα, δεν είμαστε επαγγελματίες. Δεν ήμασταν ενεργοί για 25 χρόνια. Και αυτοί μας είπαν: «θέλουμε να βγάλουμε δίσκο». Οπότε ήδη λέγαμε «αυτό είναι απίστευτο!». Και μετά είπαν «όταν βγει ο δίσκος, θα κυκλοφορήσουμε τέσσερα singles, θα κάνουμε βίντεο», όλα αυτά. Και ξαφνικά έχουμε αυτή την ομάδα ανθρώπων στο πλευρό μας, κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει. Οπότε, ήταν υπέροχο.

Για το πρώτο βίντεο, απλά είχαμε στο μυαλό μας ότι θέλαμε να βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον γραφείου, αλλά θέλαμε να είναι και κάπως campy, να μη γίνει του στυλ «ελάτε όλοι ντυμένοι στα μαύρα». Θέλαμε να είμαστε κάπως nerdy. Ο σκηνοθέτης ήταν ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ, ο Bill Saunders, που πλέον είναι προέκταση της μπάντας. Βρήκε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο γραφείων στη Νέα Υόρκη. Αυτά τα χαρτιά που πετάγονταν γύρω ήταν πραγματικά φορολογικά αρχεία ανθρώπων. Εγώ δεν έχω καν κοστούμι. Ήταν αστείο γιατί η Relapse μας είπε «ελάτε σαν να πηγαίνετε στη δουλειά σας σε εταιρεία». Και εμείς εμφανιστήκαμε με ό,τι μπορούσαμε να βρούμε που να μοιάζει με κοστούμι. Πάντα σκεφτόμασταν ότι θα είχε πλάκα να φαινόμαστε λίγο περίεργοι ενώ παίζουμε αυτή την τρελή μουσική. Μας άρεσε και το υπονοούμενο ότι πουλήσαμε τις ψυχές μας στον διάβολο για να επιστρέψουμε. Τώρα βγάζουμε όλα αυτά τα λεφτά – που δεν βγάζουμε – απλώς μας φάνηκε αστείο να τρολάρουμε λίγο τους εαυτούς μας.

Μετά, το δεύτερο βίντεο το έφτιαξε η γυναίκα του Dave, η Karen, που είναι καταπληκτική καλλιτέχνης και κάνει αυτές τις εικονογραφήσεις. Μερικές από αυτές υπάρχουν και στο ντοκιμαντέρ. Είχαμε ένα δεύτερο τραγούδι να κάνουμε, αλλά δεν μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι ξανά μαζί μπροστά σε κάμερα. Το έφτιαξε μόνη της, χρησιμοποιώντας δικές της εικονογραφήσεις, found footage, live πλάνα, stock footage και το έστησε όλο και της δώσαμε το ΟΚ.

Έκανε και το τρίτο βίντεο. Είχε ήδη την ιδέα να μοιάζει με Space Invaders, Asteroids και όλα αυτά τα βιντεοπαιχνίδια. Μας άρεσε που είναι τρελά. Δεν θέλουμε να είναι εμείς να συγχρονίζουμε τα χείλη και να προσποιούμαστε ότι παίζουμε μπροστά σε κοινό. Και ξαφνικά έχουμε εμπειρία με τα video clips.

Όσον αφορά τα μουσικά, είχα την τύχη να έχω κάποιες ιδιωτικές στιγμές με το νέο άλμπουμ. Βλέπω ότι υπάρχει μια τεράστια αναφορά στο παρελθόν, αλλά κάτι ακούγεται πιο καθαρό στον ήχο, όσον αφορά την προσαρμογή στη σύγχρονη εποχή, διατηρώντας ταυτόχρονα την φρεσκάδα χωρίς να χάσετε αυτό που είχατε στον προηγούμενο δίσκο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα, το να κρατάς το στίγμα σου χωρίς να ακούγεσαι το ίδιο και ξεπερασμένος, αλλά και να παραμένεις μοναδικός σε αυτό που κάνεις. Οπότε ήθελα να μάθω, πώς θέλατε να είναι το συναίσθημα του άλμπουμ;

Αυτή είναι μια καταπληκτική ερώτηση! Γιατί είναι αστείο, έλεγα πρόσφατα ότι αυτός ο νέος δίσκος θα μπορούσε να μειώσει το "Fixation…". Αν κυκλοφορούσαμε κάτι τώρα που θα έκανε τον κόσμο να αναρωτιέται αν απλά σταθήκαμε τυχεροί όταν κάναμε το "Fixation…" ή να σκέφτονται «δεν είναι τόσο καλοί όσο νόμιζα». Είναι σαν να βλέπεις μια τριλογία ταινιών: όταν φτάνεις στο τέλος της τρίτης, αν είναι χάλια, κάνει την πρώτη να φαίνεται κι αυτή λίγο χάλια. Αυτό το είχα στο μυαλό μου.

Είναι δύσκολο, γιατί δεν θέλεις απλώς να ακούγεσαι όπως το προηγούμενο άλμπουμ. Χρησιμοποιούμε την ίδια δημιουργική προσέγγιση, δεν δίνουμε πολλή σημασία στους σύγχρονούς μας. Δεν θα κάτσουμε να ακούσουμε Dillinger Escape Plan ή Converge ή Neurosis και να πούμε «πού χωράμε εδώ;». Εξακολουθώ να επηρεάζομαι από τους ίδιους στιχουργούς και τραγουδιστές που με τραβούσαν εκτός heavy μουσικής ή απλώς από το προσωπικό μου στυλ πλέον. Όλοι μας είμαστε αρκετά καιρό σε αυτό για να ξέρουμε την προσέγγισή μας στα πράγματα. Αλλά πήρε χρόνο, γιατί οι πέντε μας δεν είχαμε προσπαθήσει να το κάνουμε αυτό μαζί για πολύ καιρό.

Το αστείο είναι ότι το "Kill Thieves" είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου και το τελευταίο που γράψαμε και βγήκε φυσικά. Κάποιοι μου είπαν «αυτό θα μπορούσε να ήταν στο "Fixation…"». Κυλάει φυσικά χωρίς να ακούγεται σαν να προσπαθούμε να αντιγράψουμε το "Fixation…". Προσπαθώ απλώς να ταιριάξω την αγριότητα. Δεν προσπαθώ να πάρω «πόντους στυλ» για το ότι ωρίμασα ως τραγουδιστής. Ξέρω τι κάνω καλά, ξέρω τι θέλω να κάνω όταν φτιάχνω μουσική. Μένω σε αυτό και δουλεύω σκληρά στους στίχους μου, όπως πάντα. Αυτό μου έχει βγει σε καλό. Και οι άλλοι φτιάχνουν πάντα φοβερή μουσική και ξέρουν πώς να γράφουν σύμφωνα με το στυλ τραγουδιού μου.

Μας πήρε χρόνο να νιώσουμε καλά με το να γράφουμε καινούρια τραγούδια, σωστά; Αλλά ξαφνικά είχαμε έντεκα και ό,τι ηχογραφήσαμε μπήκε σε αυτό το δίσκο. Πρέπει ουσιαστικά να επανεφεύρεις τη χημεία.

Πιστεύω ότι είναι σχεδόν πιο δύσκολο να επανενωθείς με κάποιους ανθρώπους για να γράψεις μουσική, παρά να ξεκινήσεις κάτι από την αρχή.

Ναι, και δεν θέλεις να το πιέσεις, αλλά αρχίσαμε να γράφουμε πολύ νωρίς. Τέσσερα από αυτά τα τραγούδια υπάρχουν εδώ και δύο ή τρία χρόνια. Κάποια από αυτά τα παίξαμε μάλιστα ζωντανά μερικές φορές, απλώς για να δούμε αν μας ταιριάζουν. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος να δοκιμάσεις ένα τραγούδι. Επίσης δουλέψαμε με τον Steve Evitts, που έκανε το "Fixation…". Ξέρει ακριβώς ποιοι είμαστε, γιατί ήταν εκεί σε κάθε τι που ηχογραφήσαμε. Υπάρχει μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτόν ως εξωτερική φωνή, ως το άτομο που δεν προσπαθεί να γράψει, αλλά μας ξέρει και θα μας έλεγε αν κάτι δεν λειτουργούσε ή αν ήταν εκτός χαρακτήρα. Αλλά τις περισσότερες φορές δουλεύαμε πάνω σε ένα τραγούδι, και αν κάποιο σημείο το βασανίζαμε υπερβολικά, το κόβαμε και βρίσκαμε ένα άλλο. Και πάντα λειτουργεί. Απλώς τώρα γίνεται πιο απομακρυσμένα. Και έχει πλάκα, γιατί διαφορετικά μέλη πήγαιναν στο στούντιο για να κάνουν διαφορετικά πράγματα. Μερικές φορές πηγαίναμε στο στούντιο, ακούγαμε τι είχε κάνει το τελευταίο άτομο που πήγε και εκπλησσόμασταν. Και όλα αυτά στρώνονταν σαν στρώσεις πάνω στα τελικά τραγούδια. Αλλά ήταν ωραίο. Είναι σκληρή δουλειά. Είμαστε όλοι αρκετά ικανοποιημένοι.

Εκτιμώ το κυνικό χιούμορ

Ανέφερες ότι εμπνέεσαι από κάποιους στιχουργούς και καλλιτέχνες εκτός του heavy μουσικού χώρου. Θα ήθελες να αναφέρεις μερικούς;

Η Fiona Apple, ή ο Steve Albini από τους Shellac, ή ακόμη και ο Johnny Cash, ή ο Mark Lanegan, πράγματα που ίσως δεν είναι τόσο προφανή όσο, ας πούμε, ο Henry Rollins, που είναι μια προφανής επιλογή. Για μένα, ακόμη και οι Nirvana, αν νιώσω ότι ο frontman είναι αυθεντικά «πληγωμένος» με κάποιον τρόπο, ή ότι υπάρχει ένα νόημα πίσω από αυτό, κάτι πέρα από το να γράφεις ωραίους στίχους που ακούγονται σκληροί. Αυτό είναι που με αγγίζει. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος που ουρλιάζει. Είναι περισσότερο το ότι «υπάρχει μια εξυπνάδα σε αυτό, και υπάρχει μια απελπισία σε αυτό». Εκτιμώ επίσης το κυνικό χιούμορ, υποθέτω. Ακόμα και ο Tom Waits ή ο Nick Cave, κάποιος που βλέπει την κοινωνία μέσα από έναν συγκεκριμένο φακό, αυτό με τραβάει. Μερικές φορές, απλώς ο τρόπος που κάποιος γυρίζει έναν στίχο μπορεί να με εμπνεύσει. Και μετά απλά μπαίνω στο στούντιο, και ακούγομαι όπως ακούγομαι.

Πέρα από όσα αναφέραμε, μου αρέσει πολύ η προσέγγισή σας στο τραγούδι "War With Strangers". Νομίζω ότι ίσως είναι το πιο αργό τέμπο που έχετε ηχογραφήσει μέχρι τώρα. Ήταν κάποια ειδική περίσταση, κάτι που θέλατε να δοκιμάσετε; Γιατί η φωνή σου ακούγεται ακόμη θυμωμένη, αλλά ξεκινά πιο απαλά.

Θέλεις να έχεις λίγο εύρος σε έναν δίσκο με 10 τραγούδια, σωστά; Είναι το επόμενο single, είμαι σχεδόν σίγουρος. Δεν υπάρχουν κανόνες, σωστά; Εκτός από το ότι δεν μπορούμε να προσπαθούμε να ακουγόμαστε πολύ «γυαλισμένοι». Έχουμε έναν ανιχνευτή ανοησιών. Ειδικά ο Crispy. Έχει το πιο δυνατό ραντάρ για αυτό, αν νιώσει ότι προσπαθούμε να φαντάσουμε στιλάτοι ή cool. Αυτό δεν είναι το στυλ μας. Οπότε, ελπίζω να γράψουμε περισσότερα τέτοια πράγματα, γιατί όντως σκοπεύουμε να γράψουμε περισσότερα, κάτι που είναι αρκετά διασκεδαστικό.

Νιώθω περήφανος και λίγο έκπληκτος και ταπεινός που ο Ben Koller μου είπε πως «όλοι αντιγράφουν κάποιον, εμείς αντιγράψαμε τους Deadguy»

Το είχες ξαναπεί ότι είχατε τεράστια παπούτσια να γεμίσετε, έχοντας μόνο μία κυκλοφορία πίσω τότε με το "Fixation On A Coworker". Και με ενδιαφέρει πραγματικά να δω πώς ακριβώς το διαχειριζόσουν, ακόμη κι όταν δεν ήσουν σε μπάντα, το γεγονός ότι είχατε κυκλοφορήσει έναν δίσκο που πολλοί άνθρωποι, ακροατές, ο τύπος, άρχισαν να θεωρούν εμβληματικό για ένα μουσικό είδος που καν δεν υπήρχε την εποχή σας. Και πολλές μπάντες να το αναφέρουν ως επιρροή. Πώς το βίωνες αυτό μέχρι το σημείο πριν την επανένωση;

Είμαι πολύ περήφανος για την προσέγγισή μας και την αφοβία μας εκείνη την εποχή. Αλλά ταυτόχρονα νιώθω ταπεινός, γιατί μπάντες που είναι πολύ μεγαλύτερες από εμάς, μπάντες που αγαπώ πραγματικά, όπως οι Dillinger ή άλλοι, μας αναφέρουν. Μόλις είδα τον Ben (σ.σ. Koller) από τους Dillinger, έπαιζε με τους Suicidal Tendencies. Και η γυναίκα μου μου επισήμανε ότι μεγάλο μέρος του στιχουργικού μου στυλ μπορείς να το εντοπίσεις στο πρώτο άλμπουμ των Suicidal Tendencies. Δεν ήταν κάτι συνειδητό. Η γυναίκα μου το παρατήρησε και μετά είδα τους Suicidal να παίζουν. Και το έλεγα αυτό στον Ben. Και ο Ben μου είπε "ναι, όλοι αντιγράφουν κάποιον, εμείς αντιγράψαμε τους Deadguy". Αυτό πάντα με αγγίζει με έναν τρόπο που με κάνει να νιώθω περήφανος και λίγο έκπληκτος και ταπεινός. Αλλά έμαθα να το αποδέχομαι και να είμαι περήφανος γι’ αυτό, γιατί δουλέψαμε σκληρά. Δεν γράψαμε κατά λάθος εκείνον τον δίσκο, δουλέψαμε σκληρά πάνω του. Δεν υπήρχε καμία υπόσχεση ότι θα γίνει δημοφιλής. Πάντα αναρωτιόμασταν αν θα αρέσει σε κάποιον αυτό που κάναμε. Δεν ακουγόταν σαν τίποτα άλλο. Υπάρχει μια περηφάνια στο γεγονός ότι βγάλαμε κάτι τόσο αγνό όσο μπορούσαμε, με τις δυνατότητες που είχαμε τότε. Και τελικά άρεσε στον κόσμο.

Και το πήραν και το εξελίξανε, κάτι που λάτρεψα. Λατρεύω την ιστορία της τέχνης. Μου αρέσει η ιδέα ότι δημιουργήσαμε αυτό το θεμέλιο και όλες αυτές οι άλλες σπουδαίες μπάντες το πήραν από εκεί. Και αυτό που πραγματικά μου αρέσει είναι ότι δεν ακούγονται ακριβώς σαν τους Deadguy. Ακούγεται η επιρροή των Deadguy, αλλά δεν ακούγονται ίδιοι με τους Deadguy. Νομίζω ότι αυτό είναι δύσκολο να το πετύχεις. Αλλά μπορείς να ακούσεις την επιρροή και αυτό με γεμίζει περηφάνια. Εγώ είμαι ένα μικρό μέρος αυτής της ιστορίας. Δεν γράφω εγώ τη μουσική για τους Deadguy. Βοηθάω καμιά φορά στην ενορχήστρωση, αλλά είναι ο Dave, o Christy, o Keith και ο Jimmy. Οπότε είμαι επίσης ευγνώμων που έτυχε να συνδεθώ με αυτά τα παιδιά, τυχαία, πριν από 30 χρόνια.

Πώς νιώθεις για την εξέλιξη του όρου mathcore; Γιατί είναι κάτι που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να σας περιγράψουν και να περιγράψουν πολλές ακόμη μπάντες, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι οι ταμπέλες των ειδών που εμφανίζονται αφού κάποιος ήδη παίζει αυτό το είδος μουσικής και δεν υπάρχει ακόμη ο όρος, δημιουργούνται απλώς για να περιγράψουν μια ένωση ανθρώπων που δεν εκπροσωπούνται οι ίδιοι.

Σίγουρα, όταν ήμασταν ενεργοί τότε, αυτός ο όρος δεν υπήρχε. Είμαστε "μαθηματικοί" με την έννοια ότι ο Dave, ο ντράμερ, μπορεί να παίξει jazz. Και κάνουμε κάποια πράγματα όπου τα μέτρα μπορεί να είναι λίγο παράξενα, αλλά ξέρουμε πού θα συναντηθούμε στη μέση. Δεν ήμασταν ποτέ εκείνη η μπάντα που προσπαθεί να αποδείξει πόσα μαθηματικά ξέρει πάνω στη σκηνή. Νομίζω ότι φέραμε τόσο χάος όσο και μαθηματική ακρίβεια. Πάντα πίστευα ότι αυτός ο όρος δεν μας ταίριαζε. Σχεδόν σκέφτομαι ότι μοιάζει με όρο prog rock, σωστά; Στο μυαλό μου, αυτός ο όρος είναι πολύ τακτοποιημένος. Τα μαθηματικά είναι πολύ τακτοποιημένα και οι Deadguy δεν είναι, τουλάχιστον όχι στον τρόπο που συμμετέχω εγώ στους Deadguy, δεν είναι καθόλου τακτοποιημένοι. Μου αρέσει να παρασύρομαι πάνω από τα τραγούδια. Μπορεί να κάνω διαφορετικά πράγματα που μοιάζουν περισσότερο με ελεύθερη φόρμα ή οργανωμένο χάος. Αυτό έλεγε ο πατέρας μου για τη μουσική του. Οργανωμένο χάος. Μου αρέσει να περιγράφω και τη ζωή μου έτσι. Ξέρω πού είναι τα πράγματά μου στο γραφείο μου, αλλά κανείς άλλος δεν θα τα έβρισκε. Αυτό ακριβώς είναι οι Deadguy, σωστά;

Το ονομά μας είναι ο λόγος που μας θυμάται ο κόσμος!

Ήθελα να μάθω πόσα αστεία άκουγες για δύο πράγματα. Πρώτον, για το ότι σε λένε Singer και είσαι ο τύπος στα φωνητικά, και δεύτερον για το ίδιο το όνομα της μπάντας.

Αυτός είναι ο λόγος που μας θυμάται ο κόσμος! Το γεγονός ότι το όνομά μου είναι Singer είναι ειρωνικό, γιατί δεν τραγουδάω, κάνω φωνητικά, που είναι λίγο διαφορετικό. Αυτό είναι πραγματικά το όνομά μου. Και επίσης λατρεύω το όνομα της μπάντας μας. Την άλλη μέρα πήγα σε μια κηδεία ενός γείτονα και τρόμαζα στην ιδέα ότι κάποιος θα ρωτούσε «Έη Tim, πώς πάει η μπάντα;» και μετά κάποιος άλλος θα ρωτούσε «Α, πώς λέγεται η μπάντα;» και θα έπρεπε να πω «Η μπάντα μου λέγεται Deadguy!» σε μια κηδεία! Πέρα από αυτό, πιστεύω πως όταν πεθάνει πραγματικά κάποιος από εμάς, οι τίτλοι στα μέσα θα γραφτούν μόνοι τους.

Όταν ήμουν μικρός, το punk rock ήταν μια ομάδα από λευκά παιδιά που χοροπηδούσαν πάνω κάτω, κυρίως αγόρια και μερικά κορίτσια στις άκρες του pit, και αυτό έχει αλλάξει προς το καλύτερο

Τι σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση όσον αφορά τις διαφορές του να είσαι σε μια μπάντα στα 90s και να επιστρέφεις τώρα στα 20s; Από το streaming μέχρι την επιστροφή του βινυλίου, από τις περιοδείες μετά τον Covid, υπήρξαν πολλές αλλαγές. Ποια ήταν για σένα η πιο χαρακτηριστική;

Μερικά πράγματα. Το ένα είναι ότι η σκηνή της σκληρής μουσικής έγινε μεγαλύτερη απ’ όσο νόμιζα ποτέ ότι θα γινόταν. Και στον κόσμο του hardcore, αφού είμαστε μισοί metal μισοί hardcore και νιώθουμε άνετα και στους δύο κόσμους, έγινε πιο ποικιλόμορφη. Περισσότερες γυναίκες, μεγαλύτερο εύρος στις ηλικιακές ομάδες, περισσότερα φυλετικά προφίλ, τρανς άτομα, τα πάντα. Όλοι αυτοί έχουν ενταχθεί στη σκηνή. Όταν ήμουν μικρός, το punk rock ήταν μια ομάδα από λευκά παιδιά που χοροπηδούσαν πάνω κάτω, κυρίως αγόρια και μερικά κορίτσια στις άκρες του pit, και αυτό έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Είμαστε πολύ συνειδητοποιημένοι ότι είμαστε πέντε λευκοί, γέροι τύποι που το κάνουμε αυτό και είμαστε πολύ ευγνώμονες που βγαίνουν μπάντες αυτού του τύπου.

Οι συναυλίες αυτές καθαυτές, είναι ίδιες όσον αφορά την τρέλα. Περισσότερος κόσμος βγάζει φωτογραφίες! Έχεις κινητά μπροστά στο πρόσωπό σου τώρα. Κατά τ’ άλλα, οι συναυλίες έχουν την ίδια αίσθηση, απλώς εγώ είμαι πιο μεγάλος, ιδρώνω περισσότερο και χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να αναρρώσω ανάμεσα στα live.

Το άλλο αστείο είναι ότι τώρα ο κόσμος ξέρει τα λόγια των τραγουδιών μας. Δεν περιοδεύσαμε ποτέ για το "Fixation…". Το άλμπουμ κυκλοφόρησε αλλά δεν το παίξαμε ζωντανά τότε. Τώρα ο κόσμος ξέρει τα λόγια τρελά και είναι απίθανο. Επίσης έχουμε περισσότερους ανθρώπους στο πλευρό μας, που υποστηρίζουν την επιτυχία μας. Κάποτε νιώθαμε ότι ήμασταν σε πόλεμο με όλους, ακόμη και με μπάντες που μας άρεσαν. Θέλαμε να ταράξουμε τα νερά, γιατί νιώθαμε ότι όλοι αντέγραφαν το αντίγραφο μιας άλλης μπάντας. Ήμασταν εκεί για να τα γαμήσουμε όλα. Τώρα μεγαλώνουμε μέσα σε αυτό και απολαμβάνουμε πόσο μεγάλο έχει γίνει.

Οι άνθρωποι που μπαίνουν πιο βαθιά στη σκηνή, τώρα που έχουν την πληροφορία διαθέσιμη μέσω του ίντερνετ, είναι πολύ πρόθυμοι να ανακαλύψουν εκείνες τις obscure μπάντες που έβγαλαν έναν δίσκο και ήταν πολύ σημαντικές τότε. Και αυτές οι μπάντες επιστρέφουν και γίνονται ξανά σχετικές.

Ακριβώς! Όσο κι αν μισώ το Spotify επειδή δεν πληρωνόμαστε τίποτα, το κάνει πολύ προσβάσιμο, οι άνθρωποι μπορούν να βρουν πράγματα τόσο εύκολα! Η γεωγραφία δεν είναι το εμπόδιο που ήταν παλιά, και αυτό είναι υπέροχο! Δηλαδή, τώρα μιλάω ζωντανά με την Ελλάδα!

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια; Θα κάνετε περιοδεία; Ίσως σας δούμε και Ευρώπη;

Ναι, στην πραγματικότητα το κοιτάμε ήδη, έχουμε μάνατζερ για περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική. Δεν πρόκειται να κάνουμε καμιά δεκάμηνη περιοδεία, αλλά το χαρτογραφούμε, ειδικά για μέρη που δεν έχουμε πάει ποτέ, όπως η Νέα Ζηλανδία ή η Ιαπωνία όπου πήγαμε το περασμένο καλοκαίρι. Θα θέλαμε να πάμε στην Ανατολική Ευρώπη ή στη Νότια Αμερική. Αλλά σκοπεύουμε στο άμεσο μέλλον να παίξουμε όσο περισσότερο μπορούμε σε όλο τον πλανήτη. Όλοι έχουμε κανονικές δουλειές, οπότε προσπαθούμε να κανονίζουμε live εδώ κι εκεί, τα Σαββατοκύριακα, αλλά είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ευκαιρία. Θα λέμε ναι σε όσες συναυλίες μπορούμε. Καταλάβαμε ότι είναι τώρα ή ποτέ!

Ο αριθμός των ανθρώπων που επικοινωνούν μαζί μου για την ψυχική υγεία και τους στίχους μας, είναι αξιοσημείωτος."

Ανέφερες κάτι που ήθελα να σε ρωτήσω. Πώς έχει εξελιχθεί η σκηνή στο να είναι πιο συμπεριληπτική, πιο ανοιχτή, και θα ήθελα να ξέρω αν έχεις παρατηρήσει κάποιες μπάντες που πραγματικά πιστεύεις ότι κάνουν κάτι πολύ ωραίο και πολύ μοναδικό, όπως ένιωθες ότι κάνατε εσείς τότε;

Soul Glo, Gel, Zulu, ανακάλυψα πράγματα όπως οι Pig Destroyer, οι Red Chord που δεν τους είχα προσέξει πριν. Όσον αφορά σημαντικά μηνύματα και τέτοια, δεν ξέρω απαραίτητα. Είναι πολύ καλή ερώτηση. Θα έπρεπε να το προσέχω περισσότερο αυτό. Είναι περισσότερο θέμα ευθύνης των Deadguy σ’ αυτό το κομμάτι, όπου πάντα θέλω να ξεκαθαρίζω ότι είμαι υποστηρικτής του ότι δεν είμαστε tough guys, δεν προερχόμαστε από βία. Προσπαθώ να σκεφτώ μια μπάντα που να είναι σούπερ πολιτική, ή που απλά να έχει το σωστό mindset. Μου έρχονται στο μυαλό οι Rid of Me, ή οι Scowl.

Δεν ξέρω, υπάρχουν τόσες πολλές νέες μπάντες. Gouge Away, δεν ξέρω αν τους ακούς, αλλά μου αρέσει το πώς μοιράζεται την προσωπική της πορεία. Λατρεύω όλους αυτούς τους ανθρώπους που απλά εκθέτουν τη ζωή τους εκεί έξω. Νιώθω ότι υπάρχουν άτομα σαν αυτή, που χρησιμοποιούν άλλες πλατφόρμες που πραγματικά συνδέονται με το κοινό τους μ’ αυτό τον τρόπο. Ακόμα και ο Jeremy από τους Touche Amore, ή δεν ξέρω πώς λέγεται, ή ο τραγουδιστής από τους Killswitch Engage, αυτοί οι τύποι μιλάνε συνέχεια για την ψυχική υγεία. Νιώθω ότι υπάρχουν αυτές οι πλατφόρμες πέρα από τη μουσική όπου οι άνθρωποι συζητούν πράγματα. Ο αριθμός των ανθρώπων που επικοινωνούν μαζί μου για την ψυχική υγεία και τους στίχους μας, είναι αξιοσημείωτος.

Χρειάζεσαι απλά έναν καλό ανιχνευτή μπούρδας για τα social media. Όσο κι αν θέλω να τα μισώ, έχω συνδεθεί με τόσους ανθρώπους που αλλιώς δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ

Αυτό είναι κάτι πολύ ωραίο να συνδυάσω και να το συζητήσουμε. Πώς νιώθεις για τον ρόλο που παίζουν τώρα τα social media στη μουσική; Δηλαδή, ανέφερες τα καλά, όπως τη δυνατότητα να έχεις μια πλατφόρμα και να μιλάς για τόσα άλλα πράγματα, και να φτάνεις σε τόσο πολύ κόσμο πέρα από τη μουσική σου. Αλλά φυσικά, υπάρχουν και άλλες πλευρές σε αυτό.

Νιώθω ότι χρειάζεσαι απλά έναν καλό ανιχνευτή μπούρδας για τα social media. Όσο κι αν θέλω να τα μισώ, έχω συνδεθεί με τόσους ανθρώπους που αλλιώς δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ. Δεν είχα το τηλέφωνο ή το email τους, αλλά κάπως συνδεθήκαμε στο Instagram. Και τώρα μπορούμε πραγματικά να μιλάμε μεταξύ μας. Λατρεύω αυτή την πλευρά του. Το αρνητικό είναι ότι είναι άλλο ένα εργαλείο μάρκετινγκ και πρέπει να προσαρμόζεσαι γύρω από αυτό. Πρέπει πάντα να είσαι λίγο καχύποπτος. Σίγουρα υπάρχουν μπάντες που το εκμεταλλεύονται αυτό. Αλλά δεν ξέρω. Το εκμεταλλευόμαστε για τους Deadguy. Και το χρησιμοποιώ και προσωπικά. Και αν με ακολουθήσεις προσωπικά, θα γεμίσεις με stories για vegan πράγματα όλη την ώρα. Δεν αντέχω όταν οι άνθρωποι προβάλλουν αυτή την ιδέα της τελειότητας ή του να είναι καλύτεροι από εσένα, ή το να λύνουν έναν καβγά μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα. Δεν αντέχω τα comment threads όπου ο κόσμος προσπαθεί να ξεπεράσει ο ένας τον άλλο στο ποιος θα γίνει μεγαλύτερος μαλάκας για κάτι. Όσον αφορά το να ακολουθώ ανθρώπους που πραγματικά γουστάρω, όπως τον Jay Weinberg ή τον Walter από τους Quicksand ή όποιον, και να ταξιδεύουν και να σου δείχνουν πράγματα από τα παρασκήνια, νομίζω ότι όλα αυτά είναι πολύ cool. Αλλά νομίζω ότι έτσι το χρησιμοποιώ εγώ. Ένας πολύ διαφορετικός τύπος ορατότητας.

Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον στη δική σας περίπτωση, γιατί ήσασταν μπάντα όταν τίποτα από αυτά δεν υπήρχε το 1995. Και τώρα επιστρέφετε ως μπάντα σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο και σκηνή. Οπότε βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να δω την οπτική σου σε αυτό.

Στην πρωινή δουλειά μου παρακολουθώ όλα αυτά τα πράγματα. Τίποτα από αυτά δεν μου είναι ξένο, προσπαθώ να μένω μπροστά σε όλα αυτά όσο μπορώ. Εγώ και ο Dave, που είναι κάπως στον χώρο της τεχνολογίας, μπορεί να σου εξηγήσει το AI καλύτερα από τον μέσο άνθρωπο. Δεν έχω TikTok. Γίνεται υπερβολικά πολλή χαζομάρα εκεί μέσα. Και σχεδόν νιώθω ότι με κάνει να φαίνομαι γέρος που δεν έχω TikTok. Δεν χρειάζομαι άλλες πλατφόρμες, υπάρχουν ήδη αρκετές. Μακάρι η Meta να μην κατείχε το Instagram, μακάρι να υπήρχε μια punk rock εκδοχή του που να ήταν επιτυχημένη. Αυτά τα πράγματα με εκνευρίζουν, πιθανώς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ότι το Instagram είναι τόσο αναπόσπαστο στη δουλειά μου και στη μπάντα μου. Και μισώ που ο Mark Zuckerberg κατέχει αυτό το πράγμα. Μισώ τα πάντα από αυτά που εκπροσωπεί. Αλλά είναι σαν να βλέπω κάποιον να οδηγεί ένα van της Amazon, δεν είμαι θυμωμένος με αυτόν, απλά κάνει τη δουλειά του. Αλλά γαμώτο, μισώ τον Jeff Bezos.

Μερικές φορές είναι καλό να κάθεσαι με τις καταθλιπτικές, σκοτεινές σκέψεις σου, ή απλά με το τίποτα και να σκεφτείς «τι στο διάολο θα σκεφτώ τώρα»"

Όλα είναι τόσο ενσωματωμένα κι εγώ συμμετέχω πρόθυμα σε αυτό. Και ξέρω ότι, αν ανεβάσω μια φωτογραφία των Deadguy, πιθανώς το Facebook την κατέχει κατά κάποιον τρόπο. Αυτά είναι τα πράγματα που με εκνευρίζουν σε αυτό. Αλλά την ίδια στιγμή, τι να πω, συγχαρητήρια. Ναι, είναι ο εθισμός της νέας εποχής. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ζήσεις χωρίς αυτό. Αλλά σε προσωπικό επίπεδο, ξεχνάω να πάρω το κινητό μου μαζί, είμαι αρκετά μεγάλος ώστε να έχω ζήσει πριν από όλα αυτά. Και σκοπίμως δεν θα βγάλω το κινητό έξω. Αν κολλήσω σε ένα ασανσέρ, δεν θα βγάλω το κινητό με το φόβο ότι θα βαρεθώ. Προσπαθώ να μην το χρησιμοποιώ σαν δεκανίκι κάθε φορά. Δεν χρειάζεται να έχω συνεχή διέγερση 24/7.

Μερικές φορές είναι καλό να κάθεσαι με τις καταθλιπτικές, σκοτεινές σκέψεις σου, ή απλά με το τίποτα και να σκεφτείς «τι στο διάολο θα σκεφτώ τώρα». Νιώθω ότι αυτό μπορεί να είναι μια χαμένη τέχνη. Νιώθω ότι το AI θα τα κάνει όλα πιο εύκολα για τους ανθρώπους, αλλά θα κάνει τους τεμπέληδες πιο τεμπέληδες.

Έχω έναν φίλο που έχει διαφημιστική εταιρεία. Και του λέω, «Ανησυχείς; Όλοι έχουν κάμερα τώρα και μπορούν να γυρίσουν βίντεο στο κινητό τους». Και απλά μου λέει, «Φίλε, όλοι έχουν ένα μολύβι. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να ζωγραφίσουν, ούτε ότι μπορούν να γράψουν». Νομίζω έτσι είναι. Είναι ένα εργαλείο, αν το χρησιμοποιείς σαν εργαλείο, ή είναι ένα δεκανίκι, αν το χρησιμοποιείς σαν δεκανίκι. Προσπαθώ να μην το χρησιμοποιώ έτσι, αυτή είναι η δική μου προσέγγιση σε αυτό. Και αυτό προσπαθώ να εμφυσήσω και στα παιδιά μου. Αυτό είναι το τρελό. Τα παιδιά μου είναι στην ηλικία που ήμουν εγώ όταν ξεκινήσαμε τους Deadguy, στα 20 τους.

Αυτό πρέπει να είναι περίεργο για σένα.

Ε, λίγο, γιατί μπορώ να τους πω, «Όταν ήμουν στην ηλικία σας, κάναμε αυτόν τον δίσκο που ο κόσμος συνεχίζει να νοιάζεται 30 χρόνια μετά».

Υπάρχει κάτι που ρωτάω όλους, ποια είναι τα πέντε άλμπουμ που ακούς σε επανάληψη τους τελευταίους μήνες;

Το νέο άλμπουμ των Young Widows, το ακούω πολύ τελευταία.

Οι Pelican είναι ένα ακόμη συγκρότημα που άρχισα να ακούω πολύ τελευταία.

Αυτά είναι τα δύο πιο καινούρια πράγματα. Μετά, ακούω πολύ Mastodon.

Α, σωστά. Pig Destroyer.

Ακούω πολύ Suicidal (Tendencies), επειδή μόλις τους είδα live.

Ακούω συνέχεια τα δύο πρώτα άλμπουμ των Suicidal.

Τους Mastodon τους βάζω να παίζουν χαλαρά, ό,τι να ’ναι. Πατάω απλά play στο Spotify και τους αφήνω να παίζουν. Είμαι καλός φίλος με τον Paul Armano, που κάνει όλα τα εξώφυλλα τους. Έτσι τους ανακάλυψα αρχικά, πριν από 10-15 χρόνια.

Και έκανα παρέα με τον Paul, τον γνώρισα στη Φιλαδέλφεια, πήγα σπίτι του, και αποδείχθηκε ότι είναι απίστευτος καλλιτέχνης, και δουλεύει στα εξώφυλλα των Mastodon. Αυτά τα εξώφυλλα, όταν τα δεις από κοντά, είναι σχεδόν δυόμισι μέτρα ύψος, είναι καταπληκτικά. Αυτό με έβαλε στους Mastodon. Και μετά ο Jimmy και ο Dave έγιναν φίλοι μαζί τους. Πήγαν σε ένα live στη Νέα Υόρκη και έκαναν παρέα. Μερικές φορές, αυτός είναι ο λόγος που βάζω ένα συγκρότημα στο ραντάρ μου. Πατάω play, και για μερικές ώρες ακούω μόνο Mastodon.

Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που με στεναχωρούν λίγο στη σημερινή εποχή σε σχέση με τότε, γιατί τότε έπρεπε να έχεις το άλμπουμ ή το CD και να το βάλεις να παίξει. Σήμερα είναι, «Α, θα ανακαλύψω αυτά τα νέα συγκροτήματα και απλά θα πάω στο station τους στο Spotify και θα πατήσω play». Και αυτό σε κάνει τεμπέλη με αυτά τα πράγματα. Αλλά ταυτόχρονα, μπορώ να ακούω ό,τι θέλω.

Πιστεύεις ότι ίσως η επιστροφή των βινυλίων στην αγορά μπορεί να βοηθήσει λίγο σε αυτό; Γιατί, βλέπω αυτή την απόσταση στους ανθρώπους, ειδικά στην ηλικία μου, που έζησαν πολύ την εποχή του CD και του Spotify.

Το ελπίζω. Μπορεί να είναι σαν εκκρεμές. Γιατί έχει τόσα πολλά να ανακαλύψεις όταν ακούς όπως το συγκρότημα ήθελε αυτά τα 10 τραγούδια. Υπάρχει μια ροή, κάθε φορά που κάνουμε έναν δίσκο, σκεφτόμαστε πάρα πολύ τη σειρά των τραγουδιών. Και κάθε δίσκος είναι σαν μια χρονοκάψουλα. Ο επόμενος δίσκος είναι η επόμενη παρτίδα τραγουδιών. Και είναι μια εξέλιξη, ακόμα κι αν είναι λεπτή.

Ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια που παίζω με φίλους είναι το «ποιος είναι ένας τέλειος δίσκος που δεν έχει skip;». Το "In Rainbows" των Radiohead είναι ένας τέλειος δίσκος. Ίσως το "IV" των Zeppelin. Rollins Band, "Lifetime", ίσως. "Laughing Hyenas" από Life of Crime, ίσως. Ίσως το "Turn On The Bright Lights" των Interpol. Τέλειοι σύγχρονοι δίσκοι, είναι δύσκολο. Τι θα σου ερχόταν στο μυαλό;

Έχω μερικά στο μυαλό μου, για να είμαι ειλικρινής. Το "Deathconsciousness" των Have a Nice Life είναι ένας δίσκος που πιστεύω ότι είναι εμβληματικός σε αυτό που έκαναν. Το "Glow On" των Turnstile είναι ένας δίσκος που άλλαξε τον τρόπο που ο κόσμος δέχτηκε το hardcore.

Ναι, σίγουρα! Τους συναντήσαμε στην Ιαπωνία σε ένα μικρό μπαράκι. Ήταν καταπληκτικοί, ήταν ωραίοι τύποι. Είναι αστείο γιατί νιώθω ότι ο κόσμος θέλει να μην τους συμπαθήσει επειδή έγιναν τόσο δημοφιλείς. Εγώ λατρεύω να βλέπω ανθρώπους να γίνονται δημοφιλείς όταν κάνουν κάτι σημαντικό και υποστηρίζω τις απόψεις τους. Είναι πολύ προοδευτικοί. Μπράβο τους. Δεν χρειάζονται day job. Νομίζω ότι αυτό είναι φανταστικό. Περισσότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να μπορούν να ζουν από τη μουσική τους, γιατί έτσι θα φτιάχνουν καλύτερη μουσική. Αν αυτό είναι το μόνο που έχουν να σκέφτονται, αυτό είναι νίκη. Δεν θέλω να δουλεύουν στη Walmart. Εγώ δουλεύω με gigs στη μέρα μου, οπότε ξέρω τι σημαίνει να το καταφέρνεις. Τους Turnstile τους στηρίζω και τους ακούω πολύ. Ανυπομονώ για το νέο τους δίσκο. Νομίζω ότι αυτό το Σαββατοκύριακο έχει listening party ή κάτι τέτοιο.

Πού θα ήθελες να δεις τον νέο δίσκο να εξελίσσεται; Θέλεις να ξεπεράσει τον προηγούμενο ή απλά να έχεις δύο ξεχωριστές μουσικές οντότητες που σημαίνουν πολλά για εσένα, ανεξάρτητα με το τι σκέφτεται ο κόσμος;

Είναι αστείο, νομίζω ότι απλώς θέλω να είναι ένας δίσκος που να αξίζει να μπει στο ράφι δίπλα στο "Fixation…". Αυτός ήταν ο στόχος μου. Τώρα είμαστε σε μια μεγαλύτερη δισκογραφική και εκτιθέμεθα σε νεότερο, ευρύτερο κοινό. Ελπίζω να ακούσουν πρώτα αυτόν τον δίσκο και μετά να γυρίσουν πίσω και να βρουν το "Fixation…" και να εκπλαγούν ευχάριστα που κάτι τόσο παλιό ακούγεται τόσο φρέσκο. Ακόμα πιστεύω ότι ακούγεται πολύ φρέσκο. Δεν ακούγεται σαν «παλιές χρυσές επιτυχίες».

Αλλά θέλω ο κόσμος να αγαπήσει και τους δύο δίσκους. Τώρα έχουμε διπλάσια τραγούδια για να επιλέγουμε όταν παίζουμε live. Αυτό είναι ωραίο.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Μπορείς να κλείσεις τη συνέντευξη με ό,τι θέλεις να μοιραστείς με τον κόσμο, τους αναγνώστες και τους ακροατές σου, ό,τι θεωρείς σημαντικό.

Ναι. Σε ευχαριστώ. Αυτή ήταν μια υπέροχη συζήτηση.

Για μένα, το πιο σημαντικό πράγμα εκεί έξω είναι να έχεις λίγη ενσυναίσθηση. Μπορείς να είσαι θυμωμένος με τα σωστά άτομα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αξίζει να είσαι θυμωμένος μαζί τους. Άνθρωποι με εξουσία, που τραβάνε τα νήματα. Αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι που κυλιόμαστε στη λάσπη, ας προσπαθήσουμε να έχουμε λίγη ενσυναίσθηση ο ένας για τον άλλο.

Και όταν πας σε ένα live, απλώς να περάσεις καλά. Αυτό μένει για πάντα. Όλα τα υπόλοιπα είναι μετά συγχωρήσεως, μαλακίες. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!