Jon Oliva's Pain σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Από τους Αντώνη Μουστάκα, Γιάννη Βόλκα, 29/12/2004 @ 09:16
19/12/04, Ρόδον, Αθήνα
Το ελληνικό κοινό πάντα συμπεριφέρεται και αντιδρά με τον δικό του τρόπο στα διάφορα συναυλιακά δρώμενα που έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε στην χώρα μας. Στην περίπτωση των 3 μοναδικών shows που έστησε ο Jon Oliva ειδικά για την χώρα μας περίμενα να υπάρξει φοβερή ανταπόκριση και να έχουμε τουλάχιστον sold-out τόσο στο Ρόδον όσο και στο Αn. Προς μεγάλη μου έκπληξη λοιπόν μπαίνοντας στο Ρόδον λίγο μετά τις 21:00 αντιλήφθηκα ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει μιας και υπήρχε ένα μεγάλο κενό στο πίσω μέρος του club. "Κακή αρχή" είπα από μέσα μου και ευτυχώς η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική.
Μετά από ένα πρόβλημα με τους ενισχυτές και μέσα σε ένα οπαδικό κλίμα λατρείας προς το πρόσωπο του Jon Oliva η συναυλία ξεκίνησε με 2 τραγούδια από το καινούργιο άλμπουμ των Pain και άλλα 2 από το "Gutter Ballet" με τα τελευταία να χαίρουν φυσικά θερμότατης υποδοχής! Καταπληκτικό ξεκίνημα με αντίστοιχη συνέχεια σε ένα mini-medley από το "Streets" με το "Tonight He Grins Again" να τραγουδιέται ολόκληρο από τον κόσμο σε μια από τις πολλές ωραίες στιγμές του live. Το "Streets" όπως αποδείχτηκε είχε την τιμητική του και στις 19 αλλά κυρίως την επομένη στο Αn, αλλά για αυτό θα σας μιλήσει (σημ.: έχει ήδη μιλήσει) ο φίλος μου ο Θοδωρής αναλυτικότερα! Μια μικρή κοιλιά όσον αφορά τον ενθουσιασμό του κόσμου είχαμε όταν ο Jon καθισμένος μπροστά στα πλήκτρα του και οι Pain εκτέλεσαν 3 συνεχόμενα τραγούδια από το νέο άλμπουμ με αρτιότατο τρόπο μεν αλλά όχι με την ενέργεια που έβγαινε στα προηγούμενα κομμάτια. Ίσως σε αυτό έπαιξε ρόλο και η φύση των συνθέσεων. Συνέχισαν με το "Alone You Breathe" στο μοναδικό σημείο που τα φωνητικά του Oliva δεν μου άρεσαν πάρα πολύ αλλά με τα "Thorazine Shuffle" και "Ghost In The Ruins" (το οποίο αφιερώθηκε στον αδικοχαμένο κιθαρίστα των Pantera) ο τεράστιος σε όλα του Jon με ξανακέρδισε πολύ εύκολα και η σύγκριση με τις 2 προηγούμενες εμφανίσεις των Savatage όπου τον κύριο λόγο στα φωνητικά είχε ο Damond Jiniya ήταν αναπόφευκτη, με τον "Mad Mozart" να κερδίζει σε όλα τα σημεία με διαφορά. Έπειτα και από άλλα 3 νέα κομμάτια συμπεριλαμβανομένου του "“People Say - Gimme Some Hell" κατά τη διάρκεια του οποίου το συγκρότημα παρέδωσει τα back vocals στο κοινό (σε έναν ρόλο στον οποίο ανταποκρίθηκε τέλεια), η συγκίνηση κορυφώθηκε με το "Believe", ένα από τα κορυφαία της καριέρας του Oliva.
Τι έμενε για να φύγει ευχαριστημένος (ή καλύτερα ολοκληρωμένος) και ο τελευταίος οπαδός των Savatage από το Ρόδον; Μια καλή αναφορά στα αδικημένα ως εκείνη τη στιγμή τραγούδια των πρώτων 3 δίσκων του συγκροτήματος που συνήθως δεν ακούγονται στα live τους. O ηγέτης των Pain & Savatage σηκώθηκε από τα περιττά πλέον keyboards και μαζί του παραλίγο να σηκωθεί και η οροφή του κτιρίου όταν οι πρώτοι ήχοι του "City Beneath The Surface" ακούστηκαν από τα ηχεία! Το ντελίριο συνεχίστηκε με τα "The Dungeons Are Calling" και "Sirens" με τα μέλη της "Greek Legion" (ελληνικό fan club των Savatage) να δίνουν ρέστα στις πρώτες σειρές του κοινού. Και σαν να μην έφταναν αυτά και μετά από μια "δήθεν" αποχώρηση του συγκροτήματος, o Oliva ανακοινώνει ότι θα παιχτεί για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το "Power Of The Night" από τον ομώνυμο δίσκο. Πανικός είναι η μόνη λέξη που πλησιάζει λίγο στην αντίδραση του κόσμου που "ρούφηξε" κάθε νότα και σήκωσε την γροθιά του τραγουδώντας "power of the night... raise the fist of the metal child". To τέλος, αν και λίγο αναμενόμενο, "κόλλησε" τέλεια με τα προηγούμενα και ο Oliva στρογγυλοκάθισε ξανά στο θρόνο του σαν "Mountain King" ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά τον προσκυνούσε. Οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα του τα λένε όλα: "No one can even get close to you guys!" και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του.
Για την ιστορία το set list ήταν:
Intro: "Hello Hooray!"
"All The Time", "Gutter Ballet", "No Escape", "Hounds", "Jesus Saves / Tonight He Grins Again", "Guardian Of Forever",
"Nowhere To Run", "Father, Son, Holy Ghost",
"Alone You Breathe", "Thorazine Shuffle",
"Ghost In The Ruins", "The Dark", "People Say - Gimme Some Hell", "Walk Alone", "Believe",
"City Beneath The Surface", "The Dungeons Are Calling", "Sirens".
Encores:
"Power Of The Night", "Hall Of The Mountain King"
Ήταν μια συναυλία - Γεγονός και μια πραγματικά μεγαλειώδης εμφάνιση 2 και πλέον ωρών που θα την θυμόμαστε όλοι καιρό. Μπράβο στον Jon Oliva για την όρεξή του και τον καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό του. Όσοι τώρα δεν καταφέρατε να είστε εκεί μην στενοχωριέστε γιατί η επέτειος των 25 χρόνων από την ίδρυση των Savatage είναι κοντά και όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος ο Jon την επομένη, υπάρχουν πολλά ωραία σχέδια στα σκαριά που συμπεριλαμβάνουν και την χώρα μας! Λεπτομέρειες στην κατηγορία "Συνεντεύξεις" του site μας πολύ σύντομα!
18/12/04, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ότι φαίνεται να γράψει κανείς για μια συναυλία του Jon Oliva. Συνήθως η συναισθηματική φόρτιση είναι τόσο μεγάλη που στο τέλος της είτε καταλάβαίνεις ότι δεν έχεις συγκρατήσει σημαντικά τμήματά της, είτε νιώθεις ανάξιος να μεταφέρεις αυτά που έζησες. Όλα γίνονται δυσκολότερα όταν την ώρα της συναυλίας συμβάινουν και άλλα γεγονότα τα οποία σε δένουν ακόμα περισσότερο με τον καλλιτέχνη.
Όσο μεγάλο και αν είναι το όνομα, πάντα προσπαθώ να παρακολουθώ και το support, όποιο και αν είναι αυτό διότι αξίζει ίση μεταχείριση και πολλές φορές έτσι ανακαλύπτονται πολύ καλές μπάντες για το μέλλον. Γι' αυτό το λόγο νιώθω ότι οφείλω μια συγνώμη από τους Wheelerunner, τους οποίους δεν κατάφερα να προλάβω.
Ας περάσουμε όμως στον Uncle Jon και στην μπάντα του που στην ουσία είναι πρώην μέλη των Circle II Circle. Δεν καταλαβαίνω γιατί υπήρχαν στο club Υδρόγειος μόνο 200 άτομα. Που ήταν οι αναρίθμητοι οπαδοί των Savatage; Μήπως πίστευαν ότι ο Jon θα έπαιζε κομμάτια από τον προσωπικό του δίσκο; Αλλά και έτσι να ήταν, ο δίσκος είναι αξιολογότατος και τα κομμάτια του θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε κάποιο από τους Sava-δίσκους.
Οι Pain έπαιξαν 7 κομμάτια από τον δίσκο τους "Tage Majal" και από κει και πέρα τα άπαντα των Savatage. Κλασικά κομμάτια όπως "Gutter Ballet", "Jesus Saves" και "Hall Of The Mountain King" αλλά και κομμάτια που σπάνια ακούγονται live όπως τα "Ghost In The Ruins", "Thorazine Shuffle" και το, προσωπικά αγαπημένο μου, "Tonight He Grins Again". Ο "Mountain king" δυστυχώς γίνεται όλο και πιο ογκώδης, κάνοντάς μας να ανησυχούμε για την υγεία του. Παραμένει πάντως ένας συμπαθέστατος άνθρωπος που έχει άμεση επαφή με το κοίνο το οποίο δέιχνει να σέβεται απόλυτα. Από την άλλη πλευρά πιστεύω οτι είναι από τις προσωπικότητες που ο κόσμος αγαπάει και νίωθει πιο κοντά του όσο λίγες. Η φωνή του Jon πάντως έχει μείνει αναλλοίωτη από τον χρόνο και τις δσκολίες της ζωής του. Ακόμα και στα πιο παλιά κομμάτια ("The Dungeons Are Calling", "City Beneath The Surface", "Power Of The Night", "Sirens") αποδίδει άριστα, χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Φυσικά δεν γίνεται συναυλία χωρίς το "All Τhat I Βleed" το οποίο καταλήγει με τους πάντες, μπάντα και κοινό, να δέιχνουν τον ουρανό με δακρυσμένα μάτια για τον αδικοχαμένο Chris.
Τελικά δεν ήταν σύμπτωση το πόσο συγκινήθηκα τις προηγούμενες φορές που είδα τους Savatage, δεν ήταν τυχαία τα συναισθήματα που ένιωσα. Θα είναι πάντα έτσι όσο θα βρίσκεται πάνω στην σκηνή αυτός που ξέρει να αγγίζει τις καρδιές μας, αυτός που κάνει τα προβλήματα του δικά μας και τα δικά μας δικά του. Αυτός που δεν ντρέπεται να κλάψει μπροστά σε χιλιάδες και φέρνει τα δάκρυα στα μάτια του καθενός από μας. Αυτός που θα βρίσκεται πάντα δίπλα μας... όταν όλοι οι άλλοι θα μας έχουν εγκαταλείψει... Thank you Uncle Jon, we love you...
Υ.Γ.: Όσοι πιστεύουν οτι ήμουν υπερβολικός, έχουν απλά να βρουν και να ρωτήσουν κάποιον από τους παρευρισκομένους. Όποιος πιστεύει ότι δεν ήμουν αντικειμενικός, δε με νοιάζει καν. Σε τελική ανάλυση, όποιος διαβάζει το κείμενο αυτό το πιο πιθανό είναι να νιώθει κάπως έτσι για τον Jon Oliva.
Το ελληνικό κοινό πάντα συμπεριφέρεται και αντιδρά με τον δικό του τρόπο στα διάφορα συναυλιακά δρώμενα που έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε στην χώρα μας. Στην περίπτωση των 3 μοναδικών shows που έστησε ο Jon Oliva ειδικά για την χώρα μας περίμενα να υπάρξει φοβερή ανταπόκριση και να έχουμε τουλάχιστον sold-out τόσο στο Ρόδον όσο και στο Αn. Προς μεγάλη μου έκπληξη λοιπόν μπαίνοντας στο Ρόδον λίγο μετά τις 21:00 αντιλήφθηκα ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει μιας και υπήρχε ένα μεγάλο κενό στο πίσω μέρος του club. "Κακή αρχή" είπα από μέσα μου και ευτυχώς η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική.
Μετά από ένα πρόβλημα με τους ενισχυτές και μέσα σε ένα οπαδικό κλίμα λατρείας προς το πρόσωπο του Jon Oliva η συναυλία ξεκίνησε με 2 τραγούδια από το καινούργιο άλμπουμ των Pain και άλλα 2 από το "Gutter Ballet" με τα τελευταία να χαίρουν φυσικά θερμότατης υποδοχής! Καταπληκτικό ξεκίνημα με αντίστοιχη συνέχεια σε ένα mini-medley από το "Streets" με το "Tonight He Grins Again" να τραγουδιέται ολόκληρο από τον κόσμο σε μια από τις πολλές ωραίες στιγμές του live. Το "Streets" όπως αποδείχτηκε είχε την τιμητική του και στις 19 αλλά κυρίως την επομένη στο Αn, αλλά για αυτό θα σας μιλήσει (σημ.: έχει ήδη μιλήσει) ο φίλος μου ο Θοδωρής αναλυτικότερα! Μια μικρή κοιλιά όσον αφορά τον ενθουσιασμό του κόσμου είχαμε όταν ο Jon καθισμένος μπροστά στα πλήκτρα του και οι Pain εκτέλεσαν 3 συνεχόμενα τραγούδια από το νέο άλμπουμ με αρτιότατο τρόπο μεν αλλά όχι με την ενέργεια που έβγαινε στα προηγούμενα κομμάτια. Ίσως σε αυτό έπαιξε ρόλο και η φύση των συνθέσεων. Συνέχισαν με το "Alone You Breathe" στο μοναδικό σημείο που τα φωνητικά του Oliva δεν μου άρεσαν πάρα πολύ αλλά με τα "Thorazine Shuffle" και "Ghost In The Ruins" (το οποίο αφιερώθηκε στον αδικοχαμένο κιθαρίστα των Pantera) ο τεράστιος σε όλα του Jon με ξανακέρδισε πολύ εύκολα και η σύγκριση με τις 2 προηγούμενες εμφανίσεις των Savatage όπου τον κύριο λόγο στα φωνητικά είχε ο Damond Jiniya ήταν αναπόφευκτη, με τον "Mad Mozart" να κερδίζει σε όλα τα σημεία με διαφορά. Έπειτα και από άλλα 3 νέα κομμάτια συμπεριλαμβανομένου του "“People Say - Gimme Some Hell" κατά τη διάρκεια του οποίου το συγκρότημα παρέδωσει τα back vocals στο κοινό (σε έναν ρόλο στον οποίο ανταποκρίθηκε τέλεια), η συγκίνηση κορυφώθηκε με το "Believe", ένα από τα κορυφαία της καριέρας του Oliva.
Τι έμενε για να φύγει ευχαριστημένος (ή καλύτερα ολοκληρωμένος) και ο τελευταίος οπαδός των Savatage από το Ρόδον; Μια καλή αναφορά στα αδικημένα ως εκείνη τη στιγμή τραγούδια των πρώτων 3 δίσκων του συγκροτήματος που συνήθως δεν ακούγονται στα live τους. O ηγέτης των Pain & Savatage σηκώθηκε από τα περιττά πλέον keyboards και μαζί του παραλίγο να σηκωθεί και η οροφή του κτιρίου όταν οι πρώτοι ήχοι του "City Beneath The Surface" ακούστηκαν από τα ηχεία! Το ντελίριο συνεχίστηκε με τα "The Dungeons Are Calling" και "Sirens" με τα μέλη της "Greek Legion" (ελληνικό fan club των Savatage) να δίνουν ρέστα στις πρώτες σειρές του κοινού. Και σαν να μην έφταναν αυτά και μετά από μια "δήθεν" αποχώρηση του συγκροτήματος, o Oliva ανακοινώνει ότι θα παιχτεί για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το "Power Of The Night" από τον ομώνυμο δίσκο. Πανικός είναι η μόνη λέξη που πλησιάζει λίγο στην αντίδραση του κόσμου που "ρούφηξε" κάθε νότα και σήκωσε την γροθιά του τραγουδώντας "power of the night... raise the fist of the metal child". To τέλος, αν και λίγο αναμενόμενο, "κόλλησε" τέλεια με τα προηγούμενα και ο Oliva στρογγυλοκάθισε ξανά στο θρόνο του σαν "Mountain King" ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά τον προσκυνούσε. Οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα του τα λένε όλα: "No one can even get close to you guys!" και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του.
Για την ιστορία το set list ήταν:
Intro: "Hello Hooray!"
"All The Time", "Gutter Ballet", "No Escape", "Hounds", "Jesus Saves / Tonight He Grins Again", "Guardian Of Forever",
"Nowhere To Run", "Father, Son, Holy Ghost",
"Alone You Breathe", "Thorazine Shuffle",
"Ghost In The Ruins", "The Dark", "People Say - Gimme Some Hell", "Walk Alone", "Believe",
"City Beneath The Surface", "The Dungeons Are Calling", "Sirens".
Encores:
"Power Of The Night", "Hall Of The Mountain King"
Ήταν μια συναυλία - Γεγονός και μια πραγματικά μεγαλειώδης εμφάνιση 2 και πλέον ωρών που θα την θυμόμαστε όλοι καιρό. Μπράβο στον Jon Oliva για την όρεξή του και τον καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό του. Όσοι τώρα δεν καταφέρατε να είστε εκεί μην στενοχωριέστε γιατί η επέτειος των 25 χρόνων από την ίδρυση των Savatage είναι κοντά και όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος ο Jon την επομένη, υπάρχουν πολλά ωραία σχέδια στα σκαριά που συμπεριλαμβάνουν και την χώρα μας! Λεπτομέρειες στην κατηγορία "Συνεντεύξεις" του site μας πολύ σύντομα!
Κείμενο: Αντώνης Μουστάκας
Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας
18/12/04, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ότι φαίνεται να γράψει κανείς για μια συναυλία του Jon Oliva. Συνήθως η συναισθηματική φόρτιση είναι τόσο μεγάλη που στο τέλος της είτε καταλάβαίνεις ότι δεν έχεις συγκρατήσει σημαντικά τμήματά της, είτε νιώθεις ανάξιος να μεταφέρεις αυτά που έζησες. Όλα γίνονται δυσκολότερα όταν την ώρα της συναυλίας συμβάινουν και άλλα γεγονότα τα οποία σε δένουν ακόμα περισσότερο με τον καλλιτέχνη.
Όσο μεγάλο και αν είναι το όνομα, πάντα προσπαθώ να παρακολουθώ και το support, όποιο και αν είναι αυτό διότι αξίζει ίση μεταχείριση και πολλές φορές έτσι ανακαλύπτονται πολύ καλές μπάντες για το μέλλον. Γι' αυτό το λόγο νιώθω ότι οφείλω μια συγνώμη από τους Wheelerunner, τους οποίους δεν κατάφερα να προλάβω.Ας περάσουμε όμως στον Uncle Jon και στην μπάντα του που στην ουσία είναι πρώην μέλη των Circle II Circle. Δεν καταλαβαίνω γιατί υπήρχαν στο club Υδρόγειος μόνο 200 άτομα. Που ήταν οι αναρίθμητοι οπαδοί των Savatage; Μήπως πίστευαν ότι ο Jon θα έπαιζε κομμάτια από τον προσωπικό του δίσκο; Αλλά και έτσι να ήταν, ο δίσκος είναι αξιολογότατος και τα κομμάτια του θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε κάποιο από τους Sava-δίσκους.
Οι Pain έπαιξαν 7 κομμάτια από τον δίσκο τους "Tage Majal" και από κει και πέρα τα άπαντα των Savatage. Κλασικά κομμάτια όπως "Gutter Ballet", "Jesus Saves" και "Hall Of The Mountain King" αλλά και κομμάτια που σπάνια ακούγονται live όπως τα "Ghost In The Ruins", "Thorazine Shuffle" και το, προσωπικά αγαπημένο μου, "Tonight He Grins Again". Ο "Mountain king" δυστυχώς γίνεται όλο και πιο ογκώδης, κάνοντάς μας να ανησυχούμε για την υγεία του. Παραμένει πάντως ένας συμπαθέστατος άνθρωπος που έχει άμεση επαφή με το κοίνο το οποίο δέιχνει να σέβεται απόλυτα. Από την άλλη πλευρά πιστεύω οτι είναι από τις προσωπικότητες που ο κόσμος αγαπάει και νίωθει πιο κοντά του όσο λίγες. Η φωνή του Jon πάντως έχει μείνει αναλλοίωτη από τον χρόνο και τις δσκολίες της ζωής του. Ακόμα και στα πιο παλιά κομμάτια ("The Dungeons Are Calling", "City Beneath The Surface", "Power Of The Night", "Sirens") αποδίδει άριστα, χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Φυσικά δεν γίνεται συναυλία χωρίς το "All Τhat I Βleed" το οποίο καταλήγει με τους πάντες, μπάντα και κοινό, να δέιχνουν τον ουρανό με δακρυσμένα μάτια για τον αδικοχαμένο Chris.
Τελικά δεν ήταν σύμπτωση το πόσο συγκινήθηκα τις προηγούμενες φορές που είδα τους Savatage, δεν ήταν τυχαία τα συναισθήματα που ένιωσα. Θα είναι πάντα έτσι όσο θα βρίσκεται πάνω στην σκηνή αυτός που ξέρει να αγγίζει τις καρδιές μας, αυτός που κάνει τα προβλήματα του δικά μας και τα δικά μας δικά του. Αυτός που δεν ντρέπεται να κλάψει μπροστά σε χιλιάδες και φέρνει τα δάκρυα στα μάτια του καθενός από μας. Αυτός που θα βρίσκεται πάντα δίπλα μας... όταν όλοι οι άλλοι θα μας έχουν εγκαταλείψει... Thank you Uncle Jon, we love you...
Υ.Γ.: Όσοι πιστεύουν οτι ήμουν υπερβολικός, έχουν απλά να βρουν και να ρωτήσουν κάποιον από τους παρευρισκομένους. Όποιος πιστεύει ότι δεν ήμουν αντικειμενικός, δε με νοιάζει καν. Σε τελική ανάλυση, όποιος διαβάζει το κείμενο αυτό το πιο πιθανό είναι να νιώθει κάπως έτσι για τον Jon Oliva.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
