Συνέντευξη Ονειροπαγίδα (Στέλιος Γούλας)

Μας «άφησαν» μια περίοδο που η ελληνική σκηνή είχε πάρει μεν τα κάτω της, αλλά ακόμα ήταν δυνατή. Επανέρχονται με νέο δίσκο, μια περίοδο που ο ελληνόφωνος, rock, κιθαριστικός ήχος, ζορίζεται να βρει ταυτότητα. Ηχογραφούν, ζώντας σε τρεις διαφορετικές χώρες και κοιτάνε το μέλλον με αισιοδοξία αλλά και αβεβαιότητα. Ο λόγος για τους Ονειροπαγίδα, το συγκρότημα που επέστρεψε αθόρυβα στα τέλη του προηγούμενου έτους, για να μας δείξει ότι οι καλές μέρες του ελληνικού rock, δεν έχουν περάσει. Στις απαντήσεις, ο Στέλιος Γούλας...

Καλησπέρα παιδιά. Η Ονειροπαγίδα επιστρέφει πάλι, με νέο δίσκο, έτοιμη για νέες περιπέτειες. Η πρώτη απορία αφορά στο παρελθόν: διαλυθήκατε ποτέ επίσημα;
Καλό αυτό το «νέες περιπέτειες»... Επίσημα μπορείς να πεις, ναι, διαλυθήκαμε. Αν θυμάμαι καλά είχε κυκλοφορήσει και ένα δελτίο τύπου η εταιρεία μας.

Τι κάνει ένα συγκρότημα σε ανοδική πορεία και με μια σταθερή δισκογραφική παρουσία, «να τραβήξει χειρόφρενο» γύρω στο 2002;
Πολλοί λόγοι. Κορεσμός, στρατοί και άλλα διάφορα. Εκείνη την εποχή μέσα από διάφορες συζητήσεις με ανθρώπους του χώρου καταλάβαμε ότι έπρεπε να διαλέξουμε τί είδους συγκρότημα θα είμαστε. Θέλανε να κάνουμε το «βήμα παραπάνω». Να παίζαμε δηλάδη στη τάδε σκήνη, κάθε τόσο, ΚΑΙ διασκευές, για να ρέουν και τα ουίσκι...Τελικά όπως ήταν λογικό, για μας τουλάχιστον, πήγαμε σπίτι μας. Πού να μαθαίνουμε και το "Πούλα Με" των Πυξ Λαξ; Άστο καλύτερα. Μετά άλλαξαν και πολλά πρόσωπα στην εταιρεία μας και δεν τα πολυβρίσκαμε πλέον. Η μουσική μας δεν τους ήταν και πολύ... «επικοινωνιακή». Πάντως σίγουρα δεν είμαστε η μόνη μπάντα που δεν έβρισκε λόγο ύπαρξης. Τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα, λίγο-πολύ, τα ξέρουμε όλοι.

Πριν την πρώτη προσπάθεια επαναδραστηριοποίησης, κύλησαν κάποια χρόνια μέχρι το 2008 με παράλληλα project... Τι έχετε να θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Ήταν λίγο διαφορετική για το καθένα μας. Ο καθένας έκανε τα δικά του, κάποια και μαζί. Αλλά ποτέ δεν χάσαμε επαφή, εννοείται. Είμασταν πάντα φίλοι. Κι αν είχαμε κάποιες ψιλοδιαφορές, τις λύσαμε. Ήρθαν και κάποια μωρά. Ωραία ήταν.

Πιστέψατε ποτέ ότι η Ονειροπαγίδα είχε τελειώσει οριστικά; Τι ήταν αυτό που ξαναάναψε την σπίθα το καλοκαίρι του 2008;
Στην αρχή, ναι. Μετά, με τη διάδοση του ίντερνετ και του myspace ανοίξαμε κάποιες σελίδες, περισσότερο για να είναι διαθέσιμη η μουσική μας. Με το καιρό παίρναμε απίστευτα vibes από το κόσμο. Σιγά σιγά η ιδέα να ξανακάναμε κάτι άρχιζε να στριφογυρίζει όλο και περισσότερο στο μυαλό μας, ίσως γιατί νιώθαμε ότι χρωστούσαμε κάτι. Ο κόσμος ουσιαστικά μας έκανε να ξανανιώσουμε σημαντικοί πλέον. Ήταν αυτό που δεν είχαμε από τους «επαγγελματίες» του χώρου, μπορώ να πω.

Πότε πήρατε την απόφαση να επιστρέψετε και δισκογραφικά; Ήταν αυθόρμητη σε εκείνη την επανασύνδεση ή προέκυψε στην πορεία; Γιατί χρειαστήκατε τόσο χρόνο για να γράψετε τον νέο δίσκο;
Θυμάμαι είχα έρθει Ελλάδα το καλοκαίρι του 2008. Πριν φτάσω είχα στείλει mail στους Χρήστους και στο Νίκο, μήπως γουστάρανε να «βαρέσουμε» και να πιούμε καμμιά μπύρα. Πράγματι έγινε και μετά από λίγο αρχίσαμε, όπως μάλλον ήταν φυσικό, να παίζουμε τα παλιά. Το βράδυ βρεθήκαμε και αυθόρμητα αρχίσαμε να καταστρώνουμε στατηγική επιστροφής. Χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί για τίποτε. Το ίδιο βραδυ στείλαμε mail και στην Παυλίνα στο Καναδά που καταχάρηκε. Kάπως έτσι άρχισε, αλλά είχαμε πει απο την αρχή να το κάνουμε μόνο κυκλοφορώντας καινούριο υλικό.  Βέβαια στην πορεία είδαμε δεν είναι εύκολο να το συντονιστείς από τρεις διαφορετικές χώρες. Συγχρόνως κάνεις και άλλα πράγματα, παράλληλα προτζεκτ στα οποία βασίζεσαι και για να ζήσεις. Και κάκα τα ψέματα, αν δεν ήταν ο Λαϊνάς που επωμίστηκε την παραγωγή θα ήτανε πολύ πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Κάποια στιγμή το είδαμε και σαν πείραμα αυτό το άλμπουμ, αν μπορεί  δηλαδή να γίνει...

Πλέον, ζείτε όλοι σε διαφορετικές πόλεις (Αθήνα, Στοκχόλμη, Τορόντο). Πόσο έχουν αλλάξει οι ζωές σας και πως επηρέασε αυτή η πραγματικότητα την σύνθεση νέου υλικού;
Ίσως να υπάρχει μια δόση μελαγχολίας σε κάποια κομμάτια. Αλλά όπως και να 'χει το πράγμα ανοίγουν οι ορίζοντές  σου αν ζεις κάποια πράγματα και εκτός της κουλτούρας που μεγάλωσες. Ο Χρήστος Λαϊνάς έχει έρθει πολλές φορές στην Στοκχόλμη. Είχαμε φύγει και μάζι για μια τρελή περιοδεία στην Αμερική. Η Παυλίνα γεννήθηκε στον Καναδά. Στην Ελλάδα μπορείς να πεις μετανάστευσε. Το ίδιο και ο Χρήστος Βαγιόπουλος που μεγάλωσε στη Γερμανία.

Δεδομένης της κατάστασης, πως σκέφτεστε να προωθήσετε/στηρίξετε τον νέο σας δίσκο; Θα περιοδεύσετε; Θα παίξετε σε κάποιο μαγαζί στην Αθήνα ή ...τον υπόλοιπο κόσμο;
Δεν έχουμε κανονίσει κάτι ακόμη. Ξέρω ότι όλοι θέλουμε πολύ να παίξουμε. Τα πράγματα όμως είναι έτσι όπως είναι. Δεν έχουμε καμμιά αυταπάτη ότι θα ζήσουμε από την Ονειροπαγίδα. Δεν γίνονται αυτά. Ηχογραφήσαμε το album πρώτα για τους εαυτούς μας. Θέλαμε αυτά τα τραγούδια να τα ακούσει ο κόσμος. Κάποια αντιπροσωπεύουν μία δύσκολη εποχή για μας, λίγο πριν διαλυθούμε, ενώ κάποια άλλα έχουν τον ενθουσιασμό με τον όποιο μπήκαμε σε αυτό το πρότζεκτ. Εδώ να σου πω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που η Inner Ear μας στηρίζει με αυτό το τρόπο. Είναι σαν κάποιος να σε αγαπάει χωρίς όρους. Σαν τη μάνα σου, ενα πράγμα ...χα!

Τώρα με τον νέο δίσκο κάνετε μακροπρόθεσμα σχέδια; Η Ονειροπαγίδα γύρισε για τα καλά, ή επανεμφανίστηκε για περιορισμένο χρόνο;
Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Δεν ξέρω. Όπως είπε και ο Lennon, «Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εσύ είσαι απασχολημένος να κάνεις σχέδια»...

Οι 90s επιρροές ήταν έκδηλες τόσο στο παλαιότερο υλικό, όσο και στο νέο, αν και η φετινή "Ονειροπαγίδα" μοιάζει ευχάριστα εναρμονισμένη στην σύγχρονη εποχή, χωρίς να χάνει το στίγμα σας. Πιστεύετε ότι εξελίσσετε τον ήχο σας ή πως τιμάτε τις φόρμες των πρώτων σας δίσκων;
Πάντα ήμασταν κιθαριστικό συγκρότημα. Ο ήχος που πάντα επιδιώκαμε ήταν ο κλάσικος, ας πούμε, rock ήχος. Χωρίς πολλά πολλά τρικ. Για παράδειγμα, πόσο διαφέρει ηχητικά το “Nevermind” των Nirvana με το τελευταίο τών Foo Fighters; Ελάχιστα, κι ας έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια. Περίπου έτσι είναι και η δική μας περίπτωση, αν και ακούγοντάς το τελευταίο είναι κάποια bpm πιο γρήγορο από τα υπόλοιπα. Αλλά χαίρομαι που το θέτεις μες στην εποχή του. Με μία έννοια αυτός ο ήχος θα είναι πάντα σύγχρονος. Τώρα, αν θα’ναι trendy, είναι άλλη συζήτηση.

Πόσο άλλαξε η ελληνική μουσική σκηνή, κατά την διάρκεια του διαλείματος σας, κατά την γνώμη σας; Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να ανοιχθείτε σε πιο ethnic, Balkan ή indie ήχους; Η «εμμονή» σας με την κιθαριστική μουσική είναι ανέλπιστα ενθαρρυντική, την ίδια ώρα που πολλά σχήματα γυρίζουν την πλάτη τους στις πιο παραδοσιακές rock φόρμες...
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Αυτό ξέρουμε, αυτό παίζουμε. Το ίδιο ισχύει και με τα περισσότερα γκρουπ. Όλα παίζουν ή προσπαθούν να παίξουν όπως οι ήρωές τους. Balkan ας πούμε μου αρέσει να ακούω από άλλους, όπως και άλλες πολλές μουσικές. Η ελληνική σκηνή πάντα έβγαζε ωραίες μπάντες, ιδιαίτερα αγγλόφωνες. Το κακό ήταν ότι ποτέ δεν ήταν πάρα πολλές για να γίνει ντόρος ή πάρα πολύ ιδιαίτερες ώστε με κάποιο τρόπο να είναι από μόνες τους δικό τους genre. Όπως για παράδειγμα οι Dungen από τη Σουηδία (που παρεπιπτόντως τραγουδούν στη γλώσσα τους). Οι Τame Impala που οι περισσότεροι ξέρουν, έχουν επηρρεαστεί πάρα πολύ απ' αυτούς.

Παρ' ότι οι επίσημες αναφορές στο Δ.Τ. σας κάνουν λόγο για επιρροές από Nirvana, Sonic Youth, Pixies, Smashing Pumpkins, εγώ ακούω πολύ περισσότερο τους Cranberries στον νέο σας δίσκο. Συμφωνείτε; Πιστεύετε ότι μεγαλώνοντας γίνεστε ακόμα περισσότερο λυρικοί;
Ίσως λόγω της γυναικείας φωνής. Οι μπάντες που αναφέρεις είναι μάλλον οι κοινές μας αναφορές. Απο εκεί και πέρα ο καθένας ακούει ότι του πάει στα αυτιά. Ας πούμε, η Παυλίνα ήταν πάντα τρελαμένη με τους Smiths. Εγώ, αλήθεια, αν και μου αρέσουν, μετά απο λίγο τους βαριέμαι. Θυμάμαι όταν πρωτογνωριστήκαμε μας είχε παίξει το δεύτερο δίσκο των Sloan, μιας μπάντας από τον Καναδά. Εκεί είχαμε κολλήσει κι εγώ και ο Λαινάς και νομίζω ότι ο ήχος τους μας έχει επηρρεάσει πολύ όταν γράφαμε τα πρώτα τραγούδια. Όπως και οι Blonde Redhead που πάλι ανακαλύψαμε εκείνη την εποχή. Απο κει και πέρα ο καθένας έχει τα δικά του ακούσματα. Λογικό πιστεύω.

Τι περιμένετε από τον νέο δίσκο; Να σας συστήσει σε ένα νεότερο κοινό; Να ξαναμαζέψει το κοινό σας;
Να περάσει καλά μαζι του όποιος τον ακούσει. Όσο καλά περάσαμε κι εμείς φτιάχνοντας τον.

Δεδομένου του ότι ζείτε στο εξωτερικό, σας πέρασε καθόλου από το μυαλό να κάνετε ένα νέο δίσκο σε ξένο στίχο, στοχεύοντας μια πιο διεθνή καριέρα;
Χα! Καλό... Η επιλογή του ελληνικού στίχου έγινε συνειδητά. Έχουμε μεγάλο σεβασμό στις αγγλόφωνες μπάντες και συνολικά στην Ελλάδα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες, μουσικά, από τις ελληνόφωνες. Για εμάς ήταν αδύνατο όμως να το κάνουμε στα αγγλικά, αν και ήταν, ουσιαστικά, η πρώτη γλώσσα της Παυλίνας. Θέλαμε μάλλον να εκτεθούμε. Ας πούμε εγώ μιλάω μόνο ελληνικά στην κόρη μου. Είναι η γλώσσα της αγάπης για μένα, η μητρική μου. Έτσι συμβαίνει και με τη μουσική. Παίζοντας μπροστά σε Έλληνες, χάνεις ένα μεγάλο μέρος της αμεσότητας αν τα πεις στα αγγλικά. Βέβαια για τον πολύ κόσμο, η γλώσσα του rock ’n’ roll είναι η αγγλική. Aλλά αυτό δεν σημαίνει και καριέρα και μάλιστα διεθνή. Αν δε τραβηχτείς στο εξωτερικό, πολλές φορές, ίσως και για πολλά χρόνια, δεν το βλέπω να γίνεται.

Τα συγκροτήματα με γυναίκες πίσω από το μικρόφωνο συχνά υποφέρουν από τον αποπροσανατολισμό του κοινού από την μουσική και την επικέντρωση στην παρουσία. Είχατε ποτέ τέτοιο θέμα; Πώς το αντιμετωπίσατε;
Γενικά ο περισσότερος κόσμος ταυτίζεται με τους τραγουδιστές ή τραγουδίστριες. Το βρίσκω λογικό. Μπα, δεν νομίζω να είχαμε ποτέ θέμα με αυτό.

Ποιός δίσκος σας άλλαξε την ζωή και ποιός άλλαξε την μοίρα της Ονειροπαγίδας;
Θα πω τον πρώτο δικό μας, την "Ασημένια Μέρα". Η υποδοχή του μας έδωσε ένα απίστευτο drive, όταν αρχίζαμε. Δεν είχαμε ιδέα πως θα τον πάρει ο κόσμος αφού η υπόλοιπη σκηνή ήταν τελείως διαφορετική. Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Όσον αφορά εμένα από μικρός ήμουν μέγας fan των R.E.M. Aλλά το πρώτο χαστούκι το έφαγα από τους Pixies με το "Bossanova" και την πρώτη μπουνιά από τους Nirvana με το "Nevermind".

Ευχαριστώ πολύ για τη συζήτηση.
Και εγώ ευχαριστώ.