Αν το Β το κάνεις Α να το δεχθώ. Όχι όμως και το Ω

Καθημερινά διαβάζουμε σε εγχώρια και ξένα περιοδικά και sites βαθμολογίες για άλμπουμ.

Ξεχωρίζουν δύο τάσεις. Η μια που κρατά μια μετριοπάθεια και δίνει ψηλές βαθμολογίες σε λίγα άλμπουμ κάθε μήνα και η δεύτερη η οποία μας κάνει να αναρωτηθούμε αν ζούμε την άνοιξη του rock το 2015.

Η πρώτη περίπτωση συναντάται συνήθως σε παλιά μέσα που θέλουν να κρατάνε κάποιο κύρος και έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να «θάβουν» που και που κάποιους αγαπημένους καλλιτέχνες. Εκεί όλα κρίνονται από το ποιες είναι τελικά οι επιλογές που έχουν ξεχωρίσει. Αυτό είναι που θα σε κερδίσει ή όχι ως αναγνώστη, πάντα υπολογίζοντας ότι δεν γίνεται να υπάρχει μια ταύτιση 100% με το μέσο. Ψάχνεις πάντα ό,τι πιο κοντινό σε αυτό.

Τα υπόλοιπα (το μέγεθος ή και η θέση ενός κειμένου) μπορεί να εξαρτώνται και από άλλους παράγοντες, όπως το μέγεθος του καλλιτέχνη ή κάποια συμφωνία των δύο μερών για μεγαλύτερη προβολή. Για παράδειγμα, μπορεί να υπάρχει εξώφυλλο με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη και μεγάλη συνέντευξη σε ένα τεύχος περιοδικού αλλά η κριτική που πιάνει μεγαλύτερο χώρο από άλλες να θάβει το άλμπουμ. Το αν είναι μαγκιά ή όχι το κρίνει ο αναγνώστης ακούγοντας την μουσική. Το ίδιο και όταν συμβαίνει το ίδιο σενάριο αλλά συνοδεύεται και με μεγάλη βαθμολογία. Αν η τελευταία είναι αδικαιολόγητη λογικό είναι να υποψιαστείς πως η βαθμολογία πήγε πακέτο με την υπόλοιπη προβολή, ειδικά αν το σκηνικό επαναλαμβάνεται συχνά.

Η δεύτερη περίπτωση επιλέγεται συνήθως από νέα μέσα που θέλουν να βρουν τον χώρο τους στην αγορά. Επιλέγουν τα καλά λόγια για σχεδόν όλους, ειδικά τους καλλιτέχνες από την ίδια χώρα και έτσι εξασφαλίζουν λίγη παραπάνω προβολή. Είναι πιο εύκολο να κάνει share στο Facebook το συγκρότημα όταν του βάζεις 9/10 ή να σου δώσει συνέντευξη. Πολλές φορές αυτό μπορεί να γίνεται αθώα, από υπερβολικό ενθουσιασμό ακόμα και από φόβο. «Είναι και Έλληνες. Άσε τώρα μην με σταυρώσουν με comments».

Σε κάθε περίπτωση αυτό που μετράει τελικά είναι η δυνατότητα του αναγνώστη να διακρίνει το μοντέλο που τρέχει κάθε μέσο και να κρίνει το κείμενο. Δεν είναι πάντα εύκολο γιατί πολλές φορές και ο αναγνώστης δυσκολεύεται να διακρίνει το απλώς καλό από το εξαιρετικό.

Εδώ ερχόμαστε και στην ευθύνη του μέσου το οποίο πρέπει να στηρίζεται σε ανθρώπους που μπορούν να κάνουν αυτό το διαχωρισμό. Άλλο το Α, άλλο το Β και άλλο το Ω.

Για τους γραφιάδες που σταμπάρουν με Α ότι κινείται, ακόμα και το Ω, ελπίζεις είτε σιγά-σιγά θα αποκτήσουν κριτήριο είτε θα καταλάβουν πως δεν κερδίζουν τίποτα από γλείψιμο. Για λίγα χρόνια δεν χρειάζεται να ενημερώνεσαι από αυτούς.

Αυτούς που βάζουν χρόνια Α στα ίδια πρόσωπα, προσπέρασέ τους. Είτε το κάνουν από ιδιοτέλεια είτε από οπαδισμό δεν θέλεις να επηρεάζεσαι από δαύτους.

Το σπάνιο είναι να βρεις τους ανθρώπους που μπορούν να ξεχωρίσουν το Β από το Α και το Γ από το Β. Οι καλλιτέχνες δεν είναι όλοι ίδιοι επειδή για παράδειγμα παίζουν πολλά χρόνια μουσική ή παίζουν ένα είδος που μας αρέσει.

Σε ένα κόσμο τίγκα στην μετριότητα, όλο το κόλπο είναι να βρίσκεις τα διαμάντια χωρίς να ξοδεύεις πολύ χρόνο στη λάσπη. Ένα τέτοιο μέσο ψάξε για τη μουσική σου.