«A Buyer’s Guide»: Fleetwood Mac

Με σχεδόν μισό αιώνα μουσικής καριέρας να βαραίνει τις πλάτες τους, οι Fleetwood Mac αποτελούν δικαιολογημένα ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο της rock ιστορίας. Ένα συγκρότημα με πολυτάραχη πορεία και πολλές σημαντικές αλλαγές μελών που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή δυο φορές. Ακόμα κι αν οι ομοιότητες στο ύφος της μπάντας σε ορισμένες χρονικές περιόδους ήταν απειροελάχιστες ή οι πειραματισμοί μουσικού επαναπροσδιορισμού είχαν αμφίβολα αποτελέσματα, το ανήσυχο πνεύμα της, που δεν επαναπαύτηκε ποτέ, τοποθέτησε ουκ ολίγα διαμαντάκια στο «στέμμα της rock μουσικής» και ξεπέρασε τις 100 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων.

Ήταν καλοκαίρι του 1967 όταν ο Peter Green εγκατέλειψε την μπάντα του John Mayall αφού πρώτα είχε εισπράξει εξαιρετικές κριτικές για την δουλειά του στο "A Hard Road". Στους Bluesbreakers βρισκόταν, επίσης, ο drummer Mick Fleetwood και ο μπασίστας John McVie. O Mayall  πρόσφερε ως δώρο, στους τρεις τους, κάποιες ώρες στο στούντιο να ηχογραφήσουν εκεί πέντε κομμάτια, εκ των οποίων το τελευταίο ο Green αποφάσισε να αφιερώσει στο rhythm section του: μια instrumental σύνθεση της οποίας το όνομα ήταν "Fleetwood Mac".

Η πρώτη blues περίοδος των Fleetwood Mac εξελισσόταν άψογα μετά την μεγάλη επιτυχία του ντεμπούτου τους. Ο Peter Green όμως, όντας βουτηγμένος σε ναρκωτικές ουσίες, έχανε μέρα με τη μέρα, ολοένα και περισσότερο την επαφή με την πραγματικότητα. Οι επαφές με χίπικες κομμούνες τον οδήγησαν να προτείνει να δωθούν όλα τα χρήματα του συγκροτήματος σε φιλανθρωπίες και όταν οι υπόλοιποι διαφώνησαν, ο ίδιος αποφάσισε να αποχωρήσει από το συγκρότημα. Υπήρξε το αποκορύφωμα και το τέλος μιας δύσκολης περιόδου, λίγο πριν ο Peter Green «χαθεί» ακόμα περισσότερο. Δώριζε τις κιθάρες του, έκανε «περιέργες» δουλειές, όπως αυτή του νεκροθάφτη, συνελήφθη, και από την φυλακή μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική όπου διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Τα υπόλοιπα μέλη, μετά από τροποποιήσεις τόσο στον σχηματισμό όσο και στο μουσικό τους ύφος, πέρασαν μια μέτρια, για τα δεδομένα των Fleetwood Mac, εποχή η οποία έληξε με την έλευση του Lindsey Buckingham και της Stevie Nicks. Ήταν το δεύτερο ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήματος και το νερό έμπαινε σιγά σιγά στ' αυλάκι. Ακολούθησε το μοσχοπουλημένο "Rumours", το οποίο τους τοποθέτησε στο πάνθεον των συγκροτημάτων και γι' άλλη μια φορά στην κορυφή.

H «χρυσή» εποχή των Fleetwood Mac διήρκησε περίπου δεκαπέντε χρόνια και έληξε με το "Behind The Mask". Ακόμα και η αποχώρηση του Lindsey Buckingham στον δίσκο αυτό δεν ήταν αρκετή ώστε να διακόψει την ξέφρενη πορεία του συγκροτήματος. Είχε προηγηθεί το πειραματικό "Tusk" και το αμφιλεγόμενο για τους κριτικούς, αλλά απόλυτα επιτυχημένο εμπορικά "Tango In The Night". Ανάμεσα τους, το "Mirage" δεν φτάνει την ποιότητα των υπολοίπων, αλλά δεν επηρεάζει την επιτυχία του συγκροτήματος.

Από το 1990 μέχρι και σήμερα, οι Fleetwood Mac έχουν ελάχιστα να πρσφέρουν δισκογραφικά και ακόμα λιγότερα συνθετικά, φανερά επηρεασμένοι από τις συνεχείς αλλαγές μελών και την προσωρινή διάλυση της μπάντας. Οι ζωντανές εμφανίσεις τους όμως μαρτυρούν ακόμα και σήμερα πως οι Fleetwood Mac υπήρξαν ένα συγκρότημα με αστείρευτο ταλέντο, συνθετική δεινότητα και το «άγγιγμα του Μίδα».

 

Fleetwood Mac
(Blue Horizon, 1968)

Το ντεμπούτο των Fleetwood Mac αμέσως μετά την αποχώρηση του Peter Green από τους Bluesbreakers του John Mayall. Το νέο του συγκρότημα ήταν έτοιμο, αλλά το πάθος του για τα blues υπήρχε ακόμα. Επηρεασμένος από τους μεγάλους του παρελθόντος παραδίδει ένα από τα καλύτερα δείγματα blues που έχει κυκλοφορήσει ποτέ λευκός. Οι επιρροές του Green φαίνονται και από τις διασκευές στα "Hellhound On My Trail" του Robert Johnson και "Shake Your Moneymaker" του Elmore James. Ο δίσκος γνωρίζει τεράστια επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά δεν καταφέρνει το ίδιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις οποίες το κοινό «σνομπάρει» τον δίσκο ακόμα και σήμερα. Το ντεμπούτο των Fleetwood Mac μπορεί να μην «σφίζει» από πρωτοτυπία, αλλά παραμένει ακόμα και σήμερα ένας καταπληκτικός blues δίσκος.
Γ.Β.

Rumours
(Warner, 1977)

Ένας δίσκος για τον οποίο τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Οι περισσότερες από 40 εκατομμύρια πωλήσεις εντάσσουν το "Rumours" μέσα στα δέκα πιο «μοσχοπουλημένα» άλμπουμ όλων των εποχών. Ένας δίσκος του οποίου όλες οι συνθέσεις είχαν την δυνατότητα να κυκλοφορήσουν ως singles. Ένα άλμπουμ του οποιού οι τόσο όμορφες μελωδίες έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τις διαταραγμένες σχέσεις μεταξύ των μελών κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων. Η Christine και ο John McVie είχαν χωρίσει μετά από έξι χρόνια γάμου, ο Lindsey Buckingham και η Stevie Nicks μετά από τα προβλήματα στην σχέση τους, σταμάτησαν να μιλούν ο ένας στον άλλον, με εξαίρεση μουσικά θέματα και ο Mick Fleetwood μόλις είχε μάθει ότι η σύζυγός του, Jenny, τον απατούσε με τον καλύτερό του φίλο. Όχι και η καταλληλότερη ατμόσφαιρα για ένα συγκρότημα, αλλά ιδανικά εφόδια για να εμπνευστείς έναν γεμάτο συναίσθημα δίσκο.
Γ.Β.

 

Then Play On
(Blue Horizon, 1969)

Αιώνια διχασμένοι οι φίλοι της περιόδου των Fleetwood Mac, που τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τον Peter Green. Πολλοί προτιμούν το ντεμπούτο όπου αριστεύουν στον παραδοσιακό ήχο, αλλά δεν είναι και λίγοι αυτοί που βρίσκουν την Ιθάκη τους σε αυτό το progressive blues διαμαντάκι, τον δίσκο που έδειξε πού θα μπορούσε να πάει ο ήχος του συγκροτήματος και που, ίσως, δεν έχει ανάλογο σε οποιαδήποτε άλλη δισκογραφία. Η δεύτερη εκδοχή ειδικά, μόλις μερικούς μήνες μετά την πρώτη, περιλαμβάνει το "Oh Well" και αποτελεί το αποκορύφωμα του ήχου του Peter Green και του πιο αιθέριου αγγίγματος χορδών στην ιστορία της rock μουσικής. Για να μην είμαστε άδικοι όμως, όλο το συγκρότημα ακολουθεί τον μπροστάρη του, με τον νεοφερμένο Danny Kirwan να συνθέτει μερικά πανέμορφα τραγούδια και τον Mick Fleetwood να παίζει, μάλλον, τα πιο ευφάνταστα drums της καριέρας του. 
Κ.Σ.

Tusk
(Warner Bros, 1979)

Η άφταστη επιτυχία του "Rumours" έδωσε, άτυπα, σιγουριά στην μπάντα να επαναπαυτεί και ελευθερία να πειραματιστεί με τον ήχο της. Η σχεδόν κατεστραμμένη όμως, σχέση των μελών της, σε συνδυασμό με τις «απλωμένες» συνθέσεις του Lindsey άφησαν την αίσθηση ενός μη συνεκτικού δίσκου, που έμοιαζε περισσότερο με δουλειά τριών solo καλλιτεχνών. Οι τίτλοι του Τύπου για το πιο δαπανηρό rock άλμπουμ μέχρι τότε (η ηχογράφησή του κόστισε πάνω από ένα εκατομμύριο) δεν άργησαν να πάρουν φωτιά, εναλλασσόμενοι από «το ματαιόδοξο project του Lindsey» σε «τι γίνεται όταν υπερβολικά λεφτά συναντούν υπερβολικά ναρκωτικά» και καταλήγοντας πάντοτε στον χαρακτηρισμό «εμπορική αποτυχία». Εντούτοις, στο πέρας του χρόνου, το "Tusk" κρίθηκε πλησιέστερο του προκατόχου του απ' ό,τι φάνταζε στην εποχή κυκλοφορίας του, ακριβώς για το ιδιαίτερό του ηχητικό στίγμα και το δυναμικό εύρος του, κάνοντας πολλούς να τραβάνε τα μαλλιά τους, μετανιωμένοι, κάθε φορά που ακούνε το ομώνυμο, το "Sara" ή το "Not That Funny".
Τ.Π.

 

Mr. Wonderful
(Blue Horizon, 1968)

To "Mr. Wonderful" δεν είναι ένας σπουδαίος δίσκος. Είναι δίσκος από ένα συγκρότημα που σε εκείνη τη φάση της καριέρας του ήταν απλώς ανίκανο να βγάλει κακή μουσική. Συνεχίζοντας την παράδοση του ντεμπούτου αλλά και της δουλειάς του Peter Green με τον John Mayall, ο δεύτερος αυτός δίσκος εδραιώνει το συγκρότημα ως το σημαντικότερο τότε όνομα στο βρετανικό ή εν γένει λευκό blues. Το παίξιμο του Peter Green σφύζει από χαρακτήρα και συναίσθημα και προσφέρει μία κλασική στιγμή στο "Stop Messin Around" κι ένα κρυμμένο διαμαντάκι στο "Love That Burns", αδικείται στο σύνολο όμως ελλείψει περισσότερων ξεχωριστών τραγουδιών. Εδώ λαμβάνει χώρα και η πρώτη εμφάνιση της Christine Perfect, ως session μουσικός, με το συγκρότημα, πρώην πιανίστρια των Chicken Shack και πλήρες μέλος αργότερα ως Christine McVie. 
Κ.Σ.

Fleetwood Mac
(Reprise, 1975)

Δέκατος δίσκος των Fleetwood Mac και δεύτερος ομώνυμος. Πρώτος δίσκος για τον Lindsey Buckingham και την Stevie Nicks κι εδώ βρίσκουμε τους σπόρους της μετέπειτα πολυπλατινένιας καριέρας του συγκροτήματος. Στροφή σε πιο εμπορικά μονοπάτια, με συνθέσεις κατάλληλες για να γνωρίσουν την επιτυχία και να ξεκινήσει ο χορός των singles. Το "Fleetwood Mac" αποτελεί την αφετηρία μιας πεντάδας δίσκων με απόλυτη εμπορική επιτυχία, η οποία διακόπηκε μονάχα από τους πειραματισμούς του "Tusk". To "Fleetwood Mac" δεν είναι ούτε ο καλύτερος, ούτε ο πιο εμπορικός δίσκος τους συγκροτήματος, αλλά περιέχει μερικές πολύ αξιόλογες και επιτυχημένες συνθέσεις που το καθιστούν άξιο ώστε να συμπεριληφθεί στη συγκεκριμένη κατηγορία.
Γ.Β.

Tango In The Night
(Warner Bros, 1987)

Η τελευταία παρακαταθήκη του πιο επιτυχημένου line-up της μπάντας, πριν την αποχώρηση του Buckingham, μπορεί να δίχασε τους κριτικούς, αλλά σίγουρα όχι το κοινό. Αυτό που οι μεν έβλεπαν ως μία κουρασμένη και χαοτική προσπάθεια για ένα εμπορικό/radio-friendly άλμπουμ, οι δε το αντιμετώπισαν σαν το κινηματογραφικό soundtrack της εποχής του ασφαλούς σεξ. Με το ένα hit-άκι να διαδέχεται το άλλο, το "Big Love" να μάχεται με το "Seven Wonders" και το "Little Lies" με το "Everywhere" για την ταμπέλα του «κλασικού», η 14η απόπειρα των Fleetwood Mac κατάφερε να κερδίσει παγκόσμια αποδοχή και να πλησιάσει την πρωτοφανή επιτυχία του προ δεκαετίας "Rumours", που τόσο ήθελαν τα "Tusk" και "Mirage" να φτάσουν αλλά απέτυχαν, κάνοντας το "Tango In The Night" το δεύτερο μεγαλύτερο σε πωλήσεις στούντιο άλμπουμ τους.
Τ.Π.

 

Blues Jam At Chess
(Blue Horizon, 1969)

Ως Bluesbreakers, πίσω από τον John Mayall, δεν ήταν δύσκολο για την τριάδα των Green, McVie και Fleetwood να συνεργαστούν με άλλους μουσικούς. Το επιχείρησαν πρώτη φορά με θαυμαστά αποτελέσματα στον δίσκο του Eddie Boyd για την Blue Horizon. To έκαναν ακόμα μία φορά το 1969, μαζί με τον Kirwan, πηγαίνοντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και στα στούντιο της Chess για να συμπράξουν με μουσικούς από την blues παράδοση, όπως οι Willie Dixon, Buddy Guy, Otis Spann κ.α. Διασκευάζοντας κυρίως τραγούδια, αλλά και με μία χούφτα πρωτότυπα, καλύπτουν τέσσερεις πλευρές βινυλίου σε χαλαρούς ρυθμούς αποδεικνύοντας την άνεση και την ικανότητά τους στον blues ήχο. Ακριβώς επειδή δεν αποτελεί απόλυτα μέρος της δισκογραφίας τους, μπορεί κανείς πιο απενοχοποιημένα να απολαύσει ένα συγκρότημα στα ακόμα τότε καλύτερά του, το οποίο απλώς περνάει όμορφα κάνοντας ό,τι ξέρει πιο καλά.
Κ.Σ.

 

The Dance
(Reprise, 1997)

Τα "Live" (1980), "Live In Boston" (1985) και "Shrine '69", για διαφορετικούς λόγους, αποτελούν όλα αξιόλογες προτάσεις για όποιον επιθυμεί να ασχοληθεί με τις ζωντανές ηχογραφήσεις των Fleetwood Mac. Κανένα από τα παραπάνω όμως δεν έχει γνωρίσει την επιτυχία του "The Dance". Δέκα χρόνια μετά το "Tango In The Night", το πιο επιτυχημένο line-up του συγκροτήματος επιστρέφει για να ηχογραφήσει το συγκεκριμένο άλμπουμ στα Warner Brothers studios στην Καλιφόρνια. Όλα τα hits βρίσκονται εδώ και οι πωλήσεις φτάνουν το ένα εκατομμύριο μέσα σε οχτώ εβδομάδες, βρίσκεται στην πέμπτη θέση στις πωλήσεις live άλμπουμ στις Ηνωμένες Πολιτείες και τελικά ξεπέρασε τα έξι εκατομμύρια πωλήσεων παγκοσμίως. Το όνομα του Peter Green φυσικά δεν υπάρχει πουθενά πλέον, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα. 
Γ.Β.

 

Time
(Warner, 1995)

Η εποχή της δισκογραφικής παρακμής των Fleetwood Mac. Λιγοστές κυκλοφορίες και άνισες συγκριτικά με τα μεγαλεία του παρελθόντος. Ο Lindsey Buckingham βρίσκεται εδώ, αλλά η απουσία της Stevie Nicks δείχνει να καταστρέφει τη χημεία του συγκροτήματος. Στη σύνθεση των Fleetwood Mac βρίσκουμε επίσης τον Dave Mason των Traffic, ενώ ο Mick Fleetwood αναλαμβάνει για πρώτη φορά τα φωνητικά στο σκοτεινό "These Strange Times". Παρ’ όλ' αυτά, το "Time" δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει και χαρακτηρίζεται αρνητικά ως ο πρώτος δίσκος των Fleetwood Mac που αποτυγχάνει να μπει στα charts των Ηνωμένων Πολιτειών.
Γ.Β.

A Compilation
Είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να χωρέσει κανείς μισό αιώνα μουσικής μέσα σε ογδόντα λεπτά, αν και μερικές εκ των επιλογών θεωρούνται δεδομένες.

Παρακάτω, θα βρείτε μια λίστα η οποία δημιουργήθηκε προσπαθώντας να μην αδικήσει κανένα δίσκο, που δεν πρέπει να αδικηθεί, και καμία μουσική περίοδο του συγκροτήματος.

01. I Loved Another Woman (Peter Green’s Fleetwood Mac)
02. Merry Go Round (Peter Green’s Fleetwood Mac)
03. My Babe’s Good To Me (Peter Green’s  Fleetwood Mac) 
04. Black Magic Woman (single) 
05. Albatross (single)
06. Oh Well (single) 
07. Coming Your Way (Then Play On) 
08. Rattleshake Snake (Then Play On) 
09. The Green Manalishi (With The Two Prong Crown) (single) 
10. Rhiannon (Fleetwood Mac) 
11. Say You Love Me (Fleetwood Mac) 
12. Dreams (Rumours)
13. Don’t Stop (Rumours)
14. The Chain (Rumours) 
15. Go Your  Own Way (Rumours) 
16. Sara (Tusk) 
17. Tusk (Tusk) 
18. Gypsy (Mirage) 
19. Big Love (Tango In The Night) 
20. Everywhere (Tango In The Night) 
21. Little Lies (Tango In The Night) 
22. I’m So Afraid (The Dance)