Το rock 'n' roll βγαίνει με φίλους, όχι με υπαλλήλους

Το rock 'n' roll πάντα ήταν υπόθεση του νέου ανθρώπου και της παρέας. Άσχετα αν στο μυαλό του μουσικού υπήρχε εξαρχής είτε η αγνή ανάγκη έκφρασης είτε το κυνήγι της δόξας και του χρήματος.

Τα περισσότερα αρχετυπικά μεγάλα rock σχήματα δημιουργήθηκαν από τις κοινές ιδέες, τα βιώματα και τα θέλω μιας ομάδας ανθρώπων. Και η περισσότερη κλασική πλέον μουσική που παρήγαγαν αυτά φτιάχτηκε κατά τα πρώτα χρόνια της δράσης τους.

Από εκεί και πέρα τα μέλη αλλάζουν, τα συγκροτήματα διαλύονται και επανασυνδέονται, τα δικαιώματα χωρίζονται κ.ο.κ.. Πολλές φορές συναντάμε ακόμα και διαφορετικά μέλη να περιοδεύουν ταυτόχρονα με το όνομα του ίδιου συγκροτήματος.

Στις ζωντανές εμφανίσεις τα πράγματα είναι απλά. Αν στο σχήμα υπάρχει ακόμα ο αυθεντικός τραγουδιστής ή έστω αυτός με τον οποίο έχουν συνδεθεί οι περισσότερες επιτυχίες του συγκροτήματος το ενδιαφέρον του κοινού για να επενδύσει κρατιέται «ζεστό».

Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα πράγματα αντιγράφονται μέχρι ένα επίπεδο καλώς ή κακώς. Ο ήχος της κιθάρας, η τεχνική στο παίξιμο, τα εφέ.

Η μάζα των ανθρώπων έτσι κι αλλιώς δεν κοιτά και πολύ πίσω από τη θέση του τραγουδιστή.

Αμέσως μετά τον τραγουδιστή είναι πάντα ο βασικός συνθέτης / στιχουργός και δημιουργός των τραγουδιών ο οποίος κρατά τα πράγματα όσο το δυνατό πιο κοντά στο αυθεντικό γίνεται.

Για τους υπόλοιπους συνήθως το χειροκρότημα έρχεται όταν ο τραγουδιστής ανακοινώνει το όνομά του ή όταν μας ζητά να αναγνωρίσουμε ένα καλό σολάρισμα στο όργανό του.

Από τα πιο αστεία πράγματα που παρατηρείς κανείς στους μισθοφόρους είναι η «υποχρέωση» να φοράνε μπλουζάκι με το λογότυπο του συγκροτήματος σε πολλές φωτογραφήσεις και τις ζωντανές εμφανίσεις. Κάτι σαν στολή εργασίας με ταμπελάκι.

Διασκεδαστική είναι και η συνήθης επιλογή αντικαταστάτη που περιέργως μοιάζει και οπτικά στο αυθεντικό μέλος.

Στο κομμάτι της δημιουργίας νέας μουσικής τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Στην πλειοψηφία τους οι «υπάλληλοι» δεν καλύπτουν το κενό της σύνθεσης και συνήθως δεν βρίσκουν χημεία με τους νέους συμπαίκτες.

Και αυτό όταν ο βασικός συνθέτης τους επιτρέπει τη συμμετοχή.

Δεν είναι τυχαίο πως στην πλειοψηφία τους οι νέες δουλειές αντιμετωπίζονται χλιαρά, ακριβώς όσο πρόχειρα αντιμετωπίστηκαν από τους ίδιους τους μουσικούς κατά την διάρκεια της δημιουργίας τους.

Από εκεί και πέρα πάντα θα βρίσκονται εξαιρέσεις που ανατρέπουν τα συνήθη δεδομένα.

Το σίγουρο είναι πως «το σόου πρέπει να συνεχιστεί» όπως λέει το κλισέ, είτε από καλλιτεχνική ανάγκη είτε από οικονομική. Η απογοήτευση συνήθως έρχεται από τα σχήματα που ξεκίνησαν για την πρώτη και τώρα γυρνάνε τον κόσμο πουλώντας το μύθο τους κομμάτι-κομμάτι για την δεύτερη.