Νισάφι με τους καταραμένους

Υπάρχει και η μουσική

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 31/03/2016 @ 07:16

Δεν ξέρω αν φταίνε τα χρόνια που περνάνε ή το μεράκι μου να σκαλίζω τις ιστορίες πίσω από τη μουσική.

Δεν ξέρω αν απλά βαρέθηκα την ειδωλοποίηση των κατεστραμμένων ψυχών, αυτούς τους «καταραμένους» ήρωες που αγιοποιούνται προ και μετά θανάτου.

Περισσότερο, όμως, έχω βαρεθεί τον περίγυρό τους και τις συμμορίες με βαμπίρ που ρουφάνε το αίμα τους επίσης προ και μετά θανάτου.

Κι ενώ είμαι ήδη προκατειλημμένος, αποφασίζω τις προάλλες να παρακολουθήσω το Montage Of Heck, την ταινία για τον Cobain, στο συνδρομητικό. Παρόλο που ο Λυμπέρης είχε γράψει από τις πρώτες γραμμές της κριτικής του πως «Το ντοκιμαντέρ δεν είναι μουσικό. Είναι για έναν μουσικό».

Τα βαμπίρ λοιπόν, η γυναίκα του και ο πρώην της δηλαδή, τραβάνε συνεχώς με την κάμερα το υλικό που ξέρουν πως θα τους κάνει πλούσιους μια μέρα. Μέσα στο σπίτι του ζευγαριού. Από εκεί και πέρα, το πράγμα ντύνεται με μουσική και συνεντεύξεις του κύκλου του Cobain.

Η σκηνοθεσία πάντως είναι μαεστρική, όπως και η χρήση της μουσικής. Το «πακέτο» δηλαδή είναι, όσο το επιτρέπει το θέμα της ταινίας, τόσο ελκυστικό που δημιουργεί κι άλλα ερωτήματα.

Το κυριότερο από αυτά: Τελικά πρόκειται για στοχευμένη ωραιοποίηση αυτού του τρόπου ζωής ή το αντίθετο;

Τι μένει δηλαδή πέραν του «εξανθρωπισμού» ενός ειδώλου;

Γιατί πρέπει να ξέρω πόσο κατεστραμμένος ήταν ο άνθρωπος που θαυμάζω για τη μουσική του; Για να τον εκτιμήσω περισσότερο;

Ευτυχώς την ίδια περίπου ώρα παιζόταν το The Wrecking Crew σε άλλο κανάλι. Ένα ντοκιμαντέρ ανθρώπινο, όχι με τόσα κόλπα στο μοντάζ, χωρίς μεγάλο μπάτζετ.

Ένα ντοκιμαντέρ για σπουδαίους μουσικούς που εργάστηκαν σκληρά στην αφάνεια των αμερικάνικων στούντιο, παράγοντας υπέροχες και διαχρονικές επιτυχίες την δεκαετία του '60 κυρίως.

Χωρίς να βλέπουμε σκηνές από τις τουαλέτες των σπιτιών τους, ακολουθούμε τις ζωές αυτών των μουσικών μαθαίνοντας ουσιαστικά πράγματα για το πώς γεννιούνται πραγματικά τα μεγάλα hit, για το πώς λειτουργούσε η μουσική βιομηχανία.

Μαθαίνουμε πώς γεννήθηκαν οι νότες και πώς δουλεύτηκαν τραγούδια όπως το "California Dreaming" και το "Good Vibrations". Πώς ιδιοφυίες, όπως ο Brian Wilson, βρήκαν τους μουσικούς για να πραγματοποιήσουν το όραμά τους. Πώς - από την άλλη πλευρά - αποθεώθηκαν άνθρωποι που δεν ήξεραν αρχικά να παίξουν το όργανό τους και το μόνο που προσέφεραν στην ηχογράφηση ενός άλμπουμ ήταν η φωτογραφία τους στο εξώφυλλο.

Μαθαίνουμε τη σημασία του να γνωρίζεις ένα εύρος μουσικής και το πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να ξεφεύγεις από τα «ασφαλή» και να αλλάζεις ανάλογα τη σύνθεση.

Μαθαίνουμε επίσης τι συμβαίνει όταν τα πράγματα αλλάζουν και τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε για δουλειά.

Πράγματα πιο κοντινά, πιο ανθρώπινα πιο αληθινά.

Λιγότερο καταραμένα.

Δεν γύρισα πίσω στην τουαλέτα και την κατάρα του Cobain. To "Smells Like Teen Spirit" και τα υπόλοιπα τραγούδια φτάνουν και περισσεύουν για να τον θυμάμαι.

  • SHARE
  • TWEET