«A Buyer's Guide»: Mystic Prophecy
Οδηγός δισκογραφίας για τους συνεπέστατους heavy/power metallers
Δοθείσης της ευκαιρίας λόγω της φετινής επετείου 20 χρόνων από την ίδρυση τους, αλλά και του νέου τους άλμπουμ, ένας δισκογραφικός οδηγός για τα μέχρι τώρα πεπραγμένα των σταθερών και συνεπέστατων Mystic Prophecy του «δικού μας» R.D. Liapakis έμοιαζε απαραίτητος. Άλλωστε, με δουλειές που στέκονται αξιοπρεπέστατα εντός του heavy/power χώρου που κινούνται, κάπου μεταξύ των Iced Earth και της σουηδικής power metal σκηνής, την παρουσία του Gus G στα πρώτα της χρόνια ως extra hint της σημαντικότητας που έχει στην ανάδειξη κιθαριστών (αφού τα βήματα του διάσημου Θεσσαλονικιού guitar hero ακολούθησαν κι άλλοι ανερχόμενοι κιθαρίστες, θητεύοντας στη συγκεκριμένη θέση), αλλά και την επιτυχία που απήλαυσε εντός των δύσκολων ‘00s, η μπάντα του ελληνικής καταγωγής τραγουδιστή και παραγωγού φαντάζει ένα όνομα που δεν μπορεί να αγνοηθεί σε ό,τι αφορά το ευρωπαϊκό σκέλος του είδους που υπηρετεί. Έτσι, χωρίς περαιτέρω χρονοτριβές, ας δούμε τί είχαν να προσφέρουν οι «μυστικές προφητείες» των δύο πρώτων δεκαετιών...
Savage Souls
(Massacre, 2006)
Μπορεί η φυγή του Gus G και η αλλαγή εταιρείας να έμοιαζαν παράγοντες που θα επηρέαζαν την ανοδική πορεία της μπάντας, αλλά μονάχα αυτό δεν συνέβη στην περίπτωση του τέταρτου άλμπουμ της. Το "Savage Souls" υπήρξε ένα game changing άλμπουμ, με υψηλές πωλήσεις για τα heavy/power δεδομένα των μέσων των ‘00s, ανανεωμένο lineup (με τον Martin Grimm να πλαισιώνει τον – ακόμη παρόντα – Markus Pohl στις κιθάρες) και, το σημαντικότερο, εξαιρετικές, μεστές συνθέσεις που καμία τους δεν περίσσευε. Δίσκοι σαν το "Savage Souls" ήταν ότι δεν μπορούσε να είναι το power metal εκείνης της εποχής, όντας αρκούντως πιασάρικο και τεχνικά άρτιο σε κάθε τομέα (σύνθεση, παραγωγή, layout), μα έχοντας το συγκριτικό μειονέκτημα να κυκλοφορήσει σε μια περίοδο που τα παραδοσιακά metal παρακλάδια περνούσαν μια περίοδο κρίσης.
Never - Ending
(Nuclear Blast, 2004)
Η κοινή πορεία Mystic Prophecy - Gus G σφραγίστηκε με ένα δίσκο που φαντάζει κόσμημα για τη δισκογραφία και των δύο τους. Ακόμη πιο προσεγμένο από τον προκάτοχο του, με songwriting που έδινε χώρο στην επιπλέον μελωδία και αναδείκνυε τα ταλέντα των συντελεστών του και ακόμη λιγότερες - αν όχι καμία - περιττές στιγμές στη ροή του, το "Never - Ending" έμοιαζε παράταιρο με την συνολική πτώση του heavy/power τον καιρό εκείνο, αφού στεκόταν γερά στα πόδια του και χάριζε μικρούς, απολαυστικούς ύμνους σε κάθε ταχύτητα και διάθεση.
Regressus
(Nuclear Blast, 2003)
Δισκάρα. Το δεύτερο Mystic Prophecy άλμπουμ σηκώνει άνετα αυτόν τον χαρακτηρισμό, αφού, πέραν του γεγονότος ότι εμφανίζεται σαφώς αναβαθμισμένο στα πάντα συγκριτικά με το ντεμπούτο τους, αποτελεί ένα απολαυστικότατο άκουσμα με κάποια από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει η μπάντα. Με τον Gus G να έχει πάρει ήδη φόρα και να κυκλοφορεί την ίδια χρονιά δίσκους και με τους Firewind και Dream Evil και τον Λιαπάκη να έχει βάλει σε προτεραιότητα πλέον την μπάντα, η υπογραφή τους στη Nuclear Blast ήταν μονάχα το πρώτο από τα σκαλοπάτια που θα ανέβαιναν, μέχρι την εδραίωση τους ως ένα σεβαστό όνομα του χώρου.
Fireangel
(Massacre, 2009)
Ο Δημήτρης Λιαπάκης αποτελεί έναν αρκετά έξυπνο μουσικό, ο οποίος φαίνεται να ξέρει πως λειτουργεί η βιομηχανία και πράττει αναλόγως, δίχως να διαταράζει διόλου το μουσικό του όραμα. Έτσι, όποτε οι συνθήκες επιβάλλουν αλλαγές, επιλέγει το καλύτερο για το σχήμα του, με επιλογές καλομελετημένες και δίχως πραγματικό ρίσκο. Έτσι και στην περίπτωση του "Fireangel", ο Constantine ήρθε να καλύψει τη μια ορφανή θέση στις κιθάρες, όντας ακριβώς η περίπτωση κιθαρίστα που φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα με την μπάντα (κοινώς, ταλαντούχος Έλληνας shredder με ευρύτητα επιρροών και ευπροσάρμοστη συνθετική πένα) και οδηγώντας την σε ένα αποτέλεσμα σαφώς πιο σκοτεινό και ανανεωτικό, προτού καν χρειαστεί πραγματικά κάτι τέτοιο. Αν, λοιπόν, το "Satanic Curses" ήθελε το σχήμα να φλερτάρει έντονα με το σκοτάδι και τα thrash ξεσπάσματα, το "Fireangel" φτάνει ένα βήμα παραπέρα, με ακόμη καλύτερο υλικό και με leads που κοιτούσαν ξανά στα μάτια εκείνα των 2003-2004 δίσκων του.
Satanic Curses
(Massacre, 2007)
Μόλις ένα χρόνο μετά το "Savage Souls", η μπάντα επέστρεψε φουριόζα, με νέο δίσκο αλλά ίδιους στόχους. Το "Satanic Courses", περί ου ο λόγος, εμφάνιζε κοινές συνισταμένες με τον προκάτοχο του ως προς τη λογική των συνθέσεων, αν και δεν χρειάζεται πάνω από μια ακρόαση για να αντιληφθεί κάποιος το πιο τσαμπουκαλεμένο των προθέσεων του. Και πάλι, μιλάμε για έναν άρτιο δίσκο με μια παραγωγή που «σκοτώνει», με μόνο του ψεγάδι ότι ακολούθησε το "Savage Souls" (οκ, κι ένα-δυο fillers κατά τη ροή του). Κρίμα που αυτή η σύνθεση της μπάντας δεν κράτησε παραπάνω, αφού έδειχνε να λειτουργεί υπέρ του δέοντος αρμονικά, τουλάχιστον ως προς τα αποτελέσματα της.
Ravenlord
(Massacre, 2011)
Κάπου εδώ είναι που ο χαρακτηριστικός Mystic Prophecy ήχος και η δημιουργική τους μανιέρα φτάνει στο έσχατο σημείο που λειτουργεί άψογα και δίχως εκπτώσεις στην ποιότητα, με το "Ravenlord", το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ με τον Constantine στις κιθάρες, να αποτελεί έναν άξιο διάδοχο του "Fireangel". Το mid tempo έχει φτάσει να γίνει συνώνυμο με την μπάντα, τα απλοϊκά μα και τόσο κολλητικά refrain του Λιαπάκη είναι και πάλι εδώ, με το δίσκο να μην δίνει το δικαίωμα να ειπωθεί κάτι πραγματικά αρνητικό εις βάρος του, έστω κι αν δεδομένα δεν αποτελεί το πιο πρωτότυπο άκουσμα εκεί έξω. Άλλωστε, το τελευταίο μοιάζει ελάχιστης σημασίας σε ένα ιδίωμα που χρόνια έχει να παρουσιάσει κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό, με τους Mystic Prophecy να είναι τουλάχιστον τίμιοι και αποτελεσματικοί σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα.
War Brigade
(2016)
Δίχως να έχει πραγματικά πολλές διαφορές με τον προκάτοχο του, το "War Brigade" μοιάζει στα αυτιά μου αρκετά πιο ελκυστικό, κλείνοντας και τον κύκλο με τον Λάκη Ραγκαζά όσο καλύτερα ήταν δυνατόν. Μάλιστα, τα leads του τελευταίου αποτελούν τον κυριότερο - μαζί με τα ψυχωμένα φωνητικά του Λιαπάκη - πόλο έλξης του δίσκου, όντας αρκούντως μελωδικά και καλοβαλμένα και δίχως να εκβιάζουν προσπάθειες, ενώ και το υλικό στέκεται αξιοπρεπέστατα, με κάμποσες ανθεμικές στιγμές κατά τη ροή του. Πάντως, δεν θα πρότεινα σε κάποιον να ξεκινήσει από εδώ την εξερεύνηση των πεπραγμένων της μπάντας, αφού όσο «όμοια» και αν φαντάζουν τα άλμπουμ της σε κάποιον μη εξοικειωμένο, το "War Brigade" φαντάζει ως ένα από τα λιγότερο αντιπροσωπευτικά δείγματα για το τί εστί πραγματικά Mystic Prophecy.
Vengeance
(B-Mind, 2001)
Ήταν αρχές της νέας χιλιετίας όταν ο Δημήτρης Λιαπάκης παρέα με τον Martin Albrecht αποφάσιζαν τη δημιουργία ενός heavy metal side project, το οποίο θα «έτρεχαν» συγχρόνως με την τότε βασική τους μπάντα, τους progsters Valley’s Eve. Με την προσθήκη του wonderkid Gus G, ο οποίος εκείνη την περίοδο έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο, οι Mystic Prophecy ήταν γεγονός, με το "Vengeance" να αποτελεί ένα τιμιότατο πρώτο δείγμα των δυνατοτήτων τους. Ψυχωμένο power metal ευρωπαϊκής κοπής, με δυνατές κιθάρες, μια χαρακτηριστική φωνή και σοβαρό - αν κι ακόμη άγουρο - songwriting, δεν μπορούσες να ζητήσεις κάτι παραπάνω από ένα ντεμπούτο, το οποίο όρισε την έναρξη μιας αξιόλογης πορείας 20 χρόνων.
Killhammer
(Massacre, 2013)
Το ότι το "Killhammer" κατέληξε να συμπληρώνει τη συγκεκριμένη θέση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ένα πραγματικά κακό άλμπουμ, αλλά μάλλον το λιγότερο ενδιαφέρον της μακράς πορείας της μπάντας. Παράδοξο, βέβαια, αφού τα πάντα βαίνουν με τις ίδιες λογικές με παλιότερα, τα κολλητικά τραγούδια επίσης υπάρχουν (π.χ. το επικό "Hate Black"), ενώ ακόμη και η παραδοσιακή αλλαγή κιθαρίστα λειτουργεί, με τον Λάκη Ραγκαζά να καλύπτει αυτή τη φορά τη θέση. Ωστόσο, η τυποποίηση για πρώτη φορά χτυπάει πολύ έντονα, με συνθέσεις να θυμίζουν άλλες παλιότερες περισσότερο του αναμενομένου και την μπάντα να μοιάζει σε έναν safe αυτόματο πιλότο. Παρ’όλα αυτά, αν το "Killhammer" ακουστεί μονοσήμαντο, χωρίς δηλαδή να υπάρχει κατά νου και η προηγούμενη δισκογραφία της μπάντας, στέκεται παραπάνω από συμπαθητικά, αφού προσφέρει όλα εκείνα που καθιέρωσαν τους Mystic Prophecy, απλά όχι με την ίδια συνέπεια που μας είχαν συνηθίσει.
Monuments Uncovered
(Massacre, 2018)
Η απουσία κάποιας live κυκλοφορίας μας «αναγκάζει» να βάλουμε στη παρούσα θέση τον προπέρσινο δίσκο διασκευών της μπάντας, με τον οποίο ολοκλήρωσαν το συμβόλαιο τους με τη Massacre. Η συγκεκριμένη συλλογή από covers μονάχα αναμενόμενες επιλογές δεν επέδειξε, αφού απουσιάζουν οι αμιγώς metal συνθέσεις, με ονόματα όπως αυτά των Monster Magnet, των Creedence Clearwater Revival και του Elton John να είναι ενδεικτικά της πολυσυλλεκτικότητας της. Μεγάλο εύγε για την επιλογή να διασκευάσουν τον ομότιτλο ύμνο των Tokyo μεταξύ άλλων, αλλά και να μην συμπεριλάβουν σε αυτήν την προσπάθεια παλιότερες διασκευές τους, με το υλικό να αποτελεί και το ντεμπούτο του Βαγγέλη Κουκουλάρη ως κιθαρίστα της μπάντας.
A Compilation
Με πολλά κολλητικά heavy metal κομμάτια, κάποιους αδιαμφισβήτητους power metal δυναμίτες και πάντοτε με προσεγμένο ήχο που «σκότωνε», η δισκογραφία των Mystic Porphecy έχει να επιδείξει αρκετά αξιόλογα τραγούδια, με μια ενδεικτική επιλογή τους να ακολουθεί.
