2016: Η οδύσσεια των φεστιβάλ που γύρισαν την πλάτη στους μεταλλάδες

Πάνε, άραγε, ανεπιστρεπτί οι εποχές που το metal έδινε ψωμάκι σε διοργανωτές και δισκάδικα;

Από τον Μάνο Πατεράκη, 11/06/2016 @ 13:12

Έχουμε βουτήξει πια μέχρι τ’ αχαμνά στη θάλασσα που αποτελεί το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι της Ελλάδας. Έχουμε πάρει την πρώτη κρυάδα και την πρώτη δροσιά μαζί. Από τέσσερις φεστιβαλικές μέρες επιστρέψαμε και μένει κοντά ενάμισης μήνας μέχρι να έρθει ο Αύγουστος και να ξεκουμπιστείτε από την πρωτεύουσα μπας και την παλέψουμε για ένα μήνα, όπως συνηθίζεται.

Θυμάστε, φαντάζομαι, εποχές που στα μεγάλα, πολυώροφα δισκάδικα έβλεπες καναδυό περαστικούς geek στις μουσικές που είχαν την πρωτοκαθεδρία των παγκοσμίων charts και του εγχώριου airplay. Και παραδίπλα, αν όχι σε ολόδικό του όροφο, ένας μικρός χαμούλης, ωσάν να γίνεται ξεπούλημα iPhone (ή ό,τι κινητά ποθούσαν τότε ντε, Nokia 3310, Nokia 3330, you name it) με ειδικές τιμές για όσους φορούσαν την καλύτερη απόχρωση ξεβαμμένου μαύρου.

“Heavy metal love of mine I should have learned to let you stay”-Lana Del Rey

Οι μεταλλάδες, περήφανοι για την αφοσίωσή τους, καυχιόνταν –και δικαίως- πως εκείνοι ήταν οι μόνοι οπαδοί που αγαπούσαν τόσο τη μουσική τους ώστε να την στηρίζουν έμπρακτα. Βέβαια, υπήρχε και η προέκταση αυτής της σκέψης, ότι το metal ήταν η μόνη μουσική που σου προσέφερε τέτοιες συγκινήσεις ώστε να εισχωρήσεις μέσα σε τέτοιο βαθμό και να γίνεις βαμμένος οπαδός… Ότι υπήρχε, υπήρχε, να είμαστε και ειλικρινείς τώρα πια ε.

Ξέχωρα από τα δισκάδικα, υπήρχαν κάποτε οι εποχές που το Rockwave δίχως το κυρίαρχο metal στοιχείο δεν θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του, θα τρέκλιζε.  Και έλεγε αυτάρεσκα ο κόσμος: μιλήστε μας για τα γλυκανάλατα ροκάκια σας, βάλτε τα στα rock ραδιοκύματά σας, δώστε βραβεία μεταξύ σας, αλλά αν θέλετε μπαγιόκο φέρτε μας σοβαρή μουσική γιατί εμείς για αυτήν πληρώνουμε. Fuck trends που λένε. Και καλά λένε.

Έλα μου ντε που άλλαξαν τα πράγματα. Έλα μου ντε που πέρσι βάλαμε τους Judas Priest στη μικρή σκηνή πριν τους Prodigy. Έλα μου ντε που έφτασε φέτος η εποχή που ένα ολόκληρο καλοκαίρι, η πιο μεταλλική μέρα σε φεστιβάλ θα είναι αυτή με την Lana Del Rey headliner να τραγουδάει τον στίχο της “heavy metal love of mine I should have learned to let you stay”. Και από one off δεν έχουμε φοβερά πράγματα. Megadeth και Mastodon μόνο, μπας και σωθεί καμιά παρτίδα. End of an era; Ή απλά αγρανάπαυση για να ξυπνήσουν και να έρθουν πιο διψασμένοι του χρόνου;

«Υπήρχε κάτι για όλους… Εκτός από τους μεταλλάδες που χρόνια έχτιζαν έναν μεγάλο φράχτη, τα δικά σου-δικά σου και τα δικά μας-δικά μας.»

Αν εξετάσουμε το πόσο καλά πήγε η πρώτη ημέρα του Rockwave, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά, τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως αμφίρροπα. Είχαμε μεγάλα ονόματα που ο κόσμος ανυπομονούσε για πραγματικά πολύ καιρό να δει (Last Shadow Puppets, Dropkick Murphys, Turbonegro). Είχαμε, εν γένει, ένα σεβαστό πλήθος ονομάτων στον μοναδικό πραγματικά καλό φεστιβαλικό χώρο της Ελλάδας (όσες φορές και να πάω σε αυτήν την άβολη Πλατεία Νερού, ποτέ δεν θα μου κάτσει καλά). Και αν έκανε 5 ευρώ η μπύρα, ε λύσεις υπάρχουν.

Εγώ πήγα κυρίως για τους Suede, χάρη στην φετινή τους δισκάρα που έχω λιώσει, μα κάτι με χάλασε στον ήχο τους. Άλλοι, βέβαια, τους βρήκαν απίστευτους. Άλλοι βρήκαν απίστευτους τους Turbonegro. Άλλοι τους Dropkick Murphys… Εν τέλει, αυτή ακριβώς είναι η απόδειξη πως η πρώτη μέρα του Rockwave ήταν επιτυχημένη. Εγώ εντυπωσιάστηκα από την υπέρμετρα ευδιάθετη εμφάνιση  των Subways, παρόλο που δεν είναι μουσική του γούστου μου. Υπήρχε κάτι για όλους… Εκτός από τους μεταλλάδες που χρόνια έχτιζαν έναν μεγάλο φράχτη, τα δικά σου-δικά σου και τα δικά μας-δικά μας, και τώρα τα λούζονται. Έτσι είναι αυτά.

Επόμενη στάση, μεθαύριο, οι Sigur Ros με τους Black Angels στο Release Athens. Ίσως η φεστιβαλική μέρα που περίμενα περισσότερο από κάθε άλλη καθώς συμβαδίζει με τα γούστα μου. Αν με διαβάζει κάποιος διοργανωτής, φροντίστε οι Black Angels να έχουν ογκώδη ήχο, γιατί αυτό είναι που τους έθαψε όταν άνοιξαν για τους Black Keys στην Μαλακάσα. Είναι πολύ σημαντικό σας λέω ντε. Έχουμε και καινούργια κομμάτια τους να ακούσουμε.

Footnotes

♠  Χορεύουμε ασταμάτητα με την απίστευτη Hawkwind ψυχεδέλεια των King Gizzard & The Lizard Wizard στο φετινό “Nonagon Infinity”, πέφτουμε στα τάρταρα με το καθηλωτικό black metal των Wode στο φετινό “Wode” (τι εξωφυλλάρα!) και ταξιδεύουμε στο διάστημα με τις μουσικές των Monomyth στο φετινό “Exo”.

♠  Όσο και αν γνωρίζουμε καλά πόσο φαφλατάδες είναι οι Manowar, όσο και αν ξέρουμε ότι αυτή η –και καλά- ύστατη μάχη θα κρατήσει και θα μας απασχολήσει πολλά χρόνια και πιθανότατα δεν θα είναι καν «ύστατη», όσο και αν χαιρόμαστε που υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να μας προσπεράσει αυτό το farewell tour… Και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει heavy metal χωρίς Manowar, άβολες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου και μια κρυάδα με καταλαμβάνει. Διαβάζοντας μια συνέντευξη του De Maio από το 1983 με την επική ατάκα ότι «δεν ακούει καθόλου heavy metal», το άτομο που μας τα έπρηξε για το heavy metal περισσότερο από κάθε άλλο στον κόσμο, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο μεγαλείο τους και να βάλω το καλύτερο heavy metal κομμάτι όλων των εποχώνε να παίξει. By moonlight we ride…

♠  Και μιλώντας για farewell tours, τη συναυλία των Scorpions (με Firewind πια ε) και το παιχνιδάκι των Black Sabbath «θα βγάλουμε νέο δίσκο, δεν θα βγάλουμε νέο δίσκο, θα δώσουμε κι άλλες συναυλίες, δεν θα δώσουμε άλλες συναυλίες, θα περιοδεύσουμε, δεν θα περιοδεύσουμε, είναι επίσημο, δεν είναι επίσημο» κτλ… Ας παραδειγματιστούν λίγο από τους Led Zeppelin γιατί μας τα έχουν κάνει το δεύτερο συνθετικό τους.

  • SHARE
  • TWEET